ตอนที่ 4

สิ่งที่การันต์ทำลงไปทั้งหมดนั้นเพื่อการทำให้บริษัทที่อุตส่าห์แย่งมาจากน้องชายคนรองให้อยู่รอด และสร้างผลงานได้อย่างดีเยี่ยม วงการธุรกิจนั้นก็มักทำอะไรกันแบบนี้ทั้งนั้นให้ได้สิ่งที่ต้องการมา การทำให้น้องสาวไปนอนกับคนที่ต้องการในตัวเธอ หลงใหลในความสวย และสาวของเธอ แลกกับการที่เขาได้เงินร่วมทุนมหาศาล ชนิดที่ว่าเขาจะทำอะไรได้ง่ายขึ้นอีกหลายปี

การันต์มองเห็นน้องชายที่เขารู้มาจากแม่ของเขาเองว่าต้องกลับมาอยู่บ้านสักระยะเพราะคอนโดเกิดปัญหา เขาอยากจะเข้าไปทักทายน้องชายสักหน่อย จึงเดินออกมาจากห้องทำงานที่เขามานั่งอยู่ในนี้ตลอด ตั้งแต่มาถึงบ้าน หวังว่าจะเจอกับคนใช้คนใหม่คนนั้นอีกสักครั้ง แต่ไม่มีแม้แต่เงา

“ไง น้องชายไม่เจอกันนานเลยนะ” เขาทักทายกรินทร์ที่เดินเข้ามาในบ้าน

“อืม กลับมาแล้วสินะ”

เขาตอบกลับไปแบบขอไปทีแล้วจะเดินหนี โดยปกติเขากับพี่ชายไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกันมานานแล้ว เพราะหลาย ๆ ปีที่ผ่านมาพี่ชายของเขาไม่เคยมองเห็นว่าครอบครัวคือคนที่หวังดีด้วยเลย เขามักจะคิดว่าทุกคนมีแต่ความคาดหวังกับเขา เขาจะเดินขึ้นไปให้สูงกว่าทุกคน

“อะไรกัน จะทักทายพี่แค่นี้เองเหรอ”

“ไม่รู้จะต้องคุยอะไร ตอนนี้เหนื่อย”

“ก็บอกแล้วว่ามาทำงานด้วยกัน ก็คงจะไม่เหนื่อยแบบนี้”

“ไม่ล่ะ กลัวจะทำงานให้ไม่คุ้มกับเงินเดือน”

เขาเดินหนีเพราะไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว พอดีกับฝนกำลังจะเดินมาหาเขาพี่ชายที่เฝ้ารอผู้หญิงคนนี้มาตลอดบ่ายจึงตาลุกวาวขึ้นมาทันที

“เธอนี่เอง” เขาทักทายออกมา

“ฝน มาทำอะไรตรงนี้” กรินทร์รีบเดินกลับมาหาเธอทันที

“เอ่อ เมื่อวานที่บอกว่าคุณอยากกินกล้วยบวชชีนี่คะ” 

เขามองถ้วยขนมหวานที่ว่านั่นในมือของฝน เขาจึงนึกออกว่าเมื่อคืนเขาบอกว่าอยากกินกับเธอไปเพราะรู้มาว่าแม่บ้านจะทำขนมชนิดนี้ในเย็นวันนี้

“งั้นเราไปกินด้วยกันเถอะ” กรินทร์ดึงแขนของฝนเดินผ่านไปยังห้องอาหารของบ้านซึ่งตอนนี้ว่างเปล่าเพราะว่าพ่อกับแม่ของเขาไปงานเลี้ยงของสมาคม ส่วนพี่ชายของเขาคงจะรับประทานอาหารไปแล้วอย่างแน่นอน ตอนนี้แม่บ้านน่าจะไปส่งข้าวให้น้องสาวเขา ส่วนฝนน่าจะเห็นรถของเขาเข้ามาจอดจึงรีบมาหา

เขาไม่อยากให้พี่ชายของเขาเข้าใกล้ฝนมากนัก เพาะเรื่องราวในอดีตของพี่ชายมันน่ากลัว ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในบ้านมักจะถูกเขาลวนลามและปิดปากด้วยเงิน บางคนยอมที่จะอยู่เพราะไม่มีที่ไป บางคนไม่ยอมแต่ถึงแม้จะแจ้งความไปก็ทำอะไรคนแบบนี้ไม่ได้

“เอาล่ะวางไว้ได้เลย” เขาบอกให้ฝนวางของลง

“ทานเลยนะคะ คุณแม่บ้านทำไว้เยอะเลย พวกเราชิมแล้วอร่อยมาก”

“ขอบใจนะที่จำได้ จริง ๆ ฉันก็ลืมไปแล้วนะ”

“คุณชอบลืมทานข้าว”

“ไม่ได้ลืมหรอก แค่ไม่อยากกินงานมันยังไม่เสร็จ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฝนจะคอยเตือนคุณเอง” เธอพูดไปด้วยความหวังดีกับเขาจริง ๆ

“ไม่ต้องหรอก ฉันจำได้ว่าต้องกินข้าว ส่วนเธอน่ะจำให้ได้ว่าตัวเองมาจากไหน ฉันอยากพาเธอกลับบ้านแล้วล่ะ”

“ค่ะ ฉันพยายามอยู่ไปหาหมอมาก็ไม่มีท่าทีว่าจะจำได้สักที หมอก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก”

“รักษาต่อไปเถอะ ฉันจะรอจนกว่าเธอจะหาย”

“ขอบคุณค่ะ”

ฝนนั่งรอจนเขาทานขนมหวานหมดแล้ว เขากำลังจะลุกขึ้นกลับขึ้นไปบนห้องพักของเขา ฝนจึงเตรียมจะเก็บข้าวของไปล้างแล้วจึงจะกลับไปนอน แต่เขากลับนั่งลงแล้วทำเหมือนจะรอให้ฝนทำงานจนเสร็จก่อน แล้วจะออกไป

“คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ หรือมีอะไรจะสั่งฝนไว้ไหมคะ พรุ่งนี้จะทานอะไรเป็นพิเศษ”

“ไม่มีหรอกฝน แต่มีเรื่องอยากให้เธอระวังพี่ชายฉันไว้หน่อยเขา...ฉันไม่ได้ว่าหรอกนะถ้าเธอจะชอบคนแบบนั้น แต่ถ้าเธอไม่ชอบขอให้อยู่ห่าง ๆ”

“ฝนจะต้องชอบเขาทำไมกัน” ฝนทำหน้าสงสัยแล้วก็พยักหน้า “ค่ะ ฉันจะเชื่อคุณ”

กรินทร์นึกขึ้นได้เหมือนเขาจะหวงเด็กคนนี้หรือเปล่าถ้าเธอจะชอบคนอย่างพี่ชายของเขามันคงไม่แปลกเพราะเขาหล่อและเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าได้ขนาดนี้

“ฉันไม่ได้จะห้ามนะ แต่...เตือนเอาไว้”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ แค่วันนี้...ฝนก็พอจะเห็นอะไรบ้างแล้ว”

“วันนี้เกิดอะไรขึ้น” เขารีบถามเพราะรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี

“เอ่อ...เขาเพิ่งกลับมาค่ะ แล้วให้ฝนเอาน้ำไปให้แล้วเหมือนจะ...ทำอะไรสักอย่างแต่ว่าคุณแม่บ้านเข้ามาเสียก่อนค่ะก็เลย...ไม่รู้ว่าเขาอยากได้อะไร”

“เชื่อฉัน เชื่อคุณแม่บ้านเขาไม่ใช่คนที่ปลอดภัยนัก อย่าไว้ใจอยู่กับเขาแค่สองคน”

“ได้ค่ะ แต่ว่าฝนเลือกได้จริง ๆ ใช่ไหมคะ”

“เลือกได้แน่นอน คุณแม่บ้านเป็นคนหนึ่งที่เขาเกรงใจมากที่สุด แล้วก็คุณแม่ถ้าในบ้านยังมีทั้งสองท่านอยู่เขาจะไม่ทำอะไรเธอได้ แต่ถ้าเป็นเธอเองที่เดินเข้าไปหาเขาเองทุกคนก็ช่วยเธอไม่ได้”

ฝนมองเขาด้วยหลายความรู้สึก เขาดูจะเป็นห่วงเธอหรือไม่อยากเดือดร้อนเพิ่มเพราะเขาเองก็ดูแลเธอหลังจากอุบัติเหตุได้ยาวนานมากแล้ว ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีเนื่องจากพี่ชายเขาอีกคงจะเป็นภาระให้เขาไปตลอดชีวิต

เมื่อทั้งสองแยกย้ายกันไปแล้ว เขาจึงกลับขึ้นห้องพักของตัวเองไป แต่เพราะโซนด้านบนทั้งหมดเป็นส่วนของเจ้าของบ้าน พี่ชายของเขาเองก็มีห้องส่วนตัวในโซนนี้เหมือนกัน

“นั่นเมียแกเหรอกรินทร์”

“ใครบอกพี่แบบนั้นล่ะ”

“ไม่มีใครบอก แต่แม่บ้านบอกว่าเขามากับแก”

“ใช่ เขามากับผมและถ้าจะถือว่าเป็นคนของผมก็ได้” กรินทร์ตอบอย่างท้าทายเพราะเขาเชื่อว่าตัวเองอาจจะยังพอปกป้องคน ๆ หนึ่งให้รอดพ้นจากปีศาจตนนี้ได้

“ก็ได้ แต่ถ้าเธอมาหาฉันเองแกก็อย่าร้องทีหลังแล้วกัน”

“เชื่อเถอะว่า คนของผมเขาไม่ใช่คนอื่นที่พี่เคยได้มา”

กรินทร์เดินเข้าห้องพักไป โดยมีการันต์มองตาเขียวใส่เพราะเขาไม่ชอบท่าทีเหนือกว่าของน้องชายตัวดีนี่เลยสักนิด เกิดมาก็เก่งกว่าเขา แม่รักมันมากกว่าเขามาตลอด จนกระทั่งมีน้องสาวเขาก็ไม่ได้รับความรักเหมือนเดิม ส่วนมันก็กลายเป็นหัวเน่าเหมือนกันก็จริง แต่อย่างไรแม่ก็ยังส่งเสริมมันมากกว่า

ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว คุณพ่อเห็นความสำคัญของเขายอมยกบริษัทให้ แล้วให้กรินทร์ออกจากบ้านไปทำงานเอง

กรินทร์เข้ามาในห้อง ขมวดคิ้วจนมันรู้สึกตึงไปหมด ทำไมต้องกลับมาเจอกับคนที่ไม่มีอะไรตรงกันสักอย่างอย่างพี่ชายแท้ ๆ ที่เขาเหมือนเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน มันรู้สึกรำคาญใจมาก และยังมีคนอื่นที่เขาเองก็แอบกลัวว่าจะถูกลากเข้ามาด้วย ฝนไม่รู้เรื่องภายในครอบครัวของเขา เขาจึงไม่อยากให้เธอต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่เพราะว่าเขาไม่สามารถดูแลได้อย่างใกล้ชิด เขาจะส่งตัวเธอให้มาอยู่ในบ้านหวังว่าจะปลอดภัยมากกว่าไปอยู่ห้องเช่าตึกแถวเก่า ๆ นั่น เขากลัวว่าสักวันฝนจะเกิดอันตรายจากคนอื่น แต่ลืมไปเลยว่าพี่ชายของเขาเองก็น่ากลัวไม่ต่างกัน ตั้งแต่เขาหย่ากับภรรยาไปเมื่อ 6 เดือนก่อน เขาก็กลับมาอยู่บ้าน แต่พอมีงานต้องบินไปต่างประเทศก็ไปนานมากจนเขาลืมไปเลยว่าที่บ้านมีคนย้ายเข้ามา

คิดว่าโชคดีไหมที่ห้องของเขาเกิดปัญหาให้เขาได้กลับมาบ้านในช่วงนี้