ตอนที่ 14

เรนนี่ได้แต่ยิ้ม เธอไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพียงแค่หยิบขนมที่เตรียมมาเข้าปากไปเท่านั้น เขาพยายามสร้างความเชื่อมั่นให้เธอเสมอเพราะมั่นใจว่าทั้งสองคนรู้จักกันมามากพอแล้ว เหลือแค่เมื่อไหร่จะถึงเวลาให้ได้มาอยู่ด้วยกันจริง ๆ เท่านั้น

สองคนคุยกันไปหลาย ๆ เรื่องวางแผนอนาคตไว้นิดหน่อยเพราะว่าถ้าเกรซแข็งแรงดีแล้ว และหลานชายแข็งแรงมากพอ ก็พากันกลับไปบ้านที่เมืองไทย

ครอบครัวของพวกเขาที่รอดูหลานชายก็พร้อมเตรียมรับกลับบ้านแล้ว รอเวลาอีกสักหน่อย พวกเขาโทรศัพท์อัพเดทกันอยู่โดยตลอด จากเด็กอ่อนเพิ่งคลอดได้เติบโตขึ้นจนสามารถเดินทางข้ามประเทศได้ พวกเขาได้เดินทางกลับไปแล้ว

เรนนี่ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้ตามกลับมาด้วยเพราะว่าหน้าที่การงานของเธอยังต้องทำต่อไป

กรินทร์กลับมาทำงานของตัวเอง และบริษัทของพ่อด้วยมันสร้างความลำบากให้เขามากแต่ก็ต้องทำเพราะว่าพ่อไม่สามารถกลับมารับหน้าที่ได้อีกแล้ว ส่วนเรื่องแฟนตอนนี้ก็แค่ห่างกัน แต่ก็สามารถพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์กันได้ตามปกติ แต่เวลาต่างกัน 12 ชม.เท่านั้น

“วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ” รอยยิ้มสวย ๆ ปรากฏหน้าจอ

“วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วครับ” เขาทำหน้าตาอ่อนล้าเพื่ออ้อนคนรักที่อยู่อีกซีกโลก

“โอ๋ น่าสงสารมากเลย” แฟนสาวพยายามจะปลอบใจแต่ก็ได้เท่านี้

“เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ” เขาอยากเจอแฟนจะแย่อยู่แล้ว แต่ไม่สามารถเดินทางไปไหนได้เลย

“อืม...ถ้าเราจะต้องได้เจอกันก็จะมีอะไรบางอย่างให้เราได้เจอกันนั่นแหละค่ะ”

สองคนยังพูดคุยกันต่อไป จนพอที่จะคลายความคิดถึงกันได้บ้าง

ครอบครัวของพวกเขาอยู่กันได้อย่างสงบสุขมากขึ้นเพราะตัวการของปัญหายอมที่จะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมจริง ๆ ไม่กล้ามีปัญหากับผู้เป็นพ่อ เขาคิดว่าอยู่กับบ้านยังดีกว่าอยู่ในคุก ที่ผ่านมาท่านปล่อยผ่านเพราะเจ้าทุกข์ไม่ได้เอาความและใช้เงินไปมากพอที่จะเยียวยาจิตใจของเขาได้

ส่วนเรื่องที่เกิดกับน้องสาวแบบนั้น ก็คงเป็นเวรกรรมที่เคยสร้างเอาไว้กับคนอื่น เกรซเลี้ยงลูกได้ดีมาก เธอให้ความรักเขาเพราะถึงอย่างไรเลือดครึ่งหนึ่งก็เป็นของเธอ ถึงแม้สิ่งที่เคยเกิดขึ้นแล้วจะไม่น่าจดจำก็ตาม

เวลาผ่านไปอีกเป็นปี กรินทร์ก็ยังไม่สามารถไปหาคนรักในต่างประเทศได้ เขาเฝ้าขอให้แฟนสาวกลับมาหาเขาหน่อย แล้วอัพเดทเรื่องพี่สาวให้เรนนี่ฟังเพราะวงการเดียวกันมักจะรู้ข่าวอะไรมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว เรื่องการแย่งชิงงานกับบริษัทอื่น ๆ นี่แหละ

บริษัทเกิดปัญหา ต้องการงานเพื่อทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม แต่เพราะวิธีการที่ชอบทำนั้นสร้างให้เกิดปัญหา และเพราะบริษัทขาดทุนหลายเดือนแล้วจึงจำเป็นต้องปิดบริษัทลงไปในที่สุด

เรนนี่ได้ฟังแล้วก็รู้สึกว่ามันคือสิ่งที่พี่สาวเธอต้องได้รับอยู่แล้วเพราะว่าเธอไม่สนวิธีการ สามารถทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้เธอได้ในสิ่งที่ต้องการมา

จากที่รู้ข่าวนี้แล้ว เรนนี่ไม่ได้บอกพ่อและแม่เพราะบอกกับพวกท่านไปว่าพี่สาวไม่กลับมาและไม่อยากติดต่อกับทุกคนอีกแล้วเพราะมีครอบครัว เธอกลายเป็นคนของครอบครัวสามีไปแล้ว

เรนนี่ตัดการติดต่อทุกทางกับพี่สาว และไม่ยอมให้คนในครอบครัวได้ติดต่อ เพราะเธอรู้ว่าคนอย่างพี่สาวของเธอต้องหาทางทำให้ตัวเองได้รับการช่วยเหลือ ซึ่งพ่อกับแม่ของเธอต้องยอมช่วยอย่างแน่นอน

เธอไม่ใช่คนที่ไม่แค้นใคร แค่รอเวลาแล้วซ้ำทีหลังมันสะใจดี จากนี้พี่สาวของเธอจะเป็นอะไรมันจะไม่เกี่ยวกับเธอ

บริษัทไอทีที่เรนนี่ทำงานมีสาขาไปทั่วโลก แล้วก็คิดว่าจะมาเปิดที่ไทยด้วย บริษัทคัดเลือกคนที่จะย้ายไปทำงานที่นั่นและคนที่จะต้องได้ไปก็คือเรนนี่อย่างแน่นอน เพราะเธอเองก็อยากกลับมาที่นี่อีกครั้งอยู่แล้ว ภารกิจครั้งนี้เธอจะปิดเป็นความลับไม่ยอมบอกกับแฟนหรอก อยากเซอร์ไพร์สเขา อยากเห็นว่าเธอได้เจอกันอีกครั้งที่เมืองไทยเขาจะดีใจ หรือเสียใจกันนะ

ในวันที่เรนนี่เดินทางมาที่นี่ เธอไม่ได้ติดต่อกับกรินทร์เลยเพราะว่ากำลังเดินทาง มันใช้เวลาหลายชั่วโมง และเวลาที่เธอจะมาถึงมันดึกมากแล้วด้วย จึงปิดเครื่องมือสื่อสาร ทำให้กรินทร์ไม่สามารถติดต่อแฟนสาวได้

เรื่องการเปิดบริษัทสาขาในไทยแบบนี้ กรินทร์รู้อยู่แล้วเพราะว่าเขาอยู่ในวงการธุรกิจและดีใจว่ามันเป็นบริษัทที่แฟนทำงานอยู่ เขาหวังว่าแฟนของเขาจะยอมมาทำงานในสาขาที่นี่ เพียงแค่อยากจะถามให้รู้เรื่อง แต่วันนี้ทั้งวันเขาติดต่อเธอไม่ได้

พอมาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว เรนนี่เข้าที่พักซึ่งทางบริษัทจัดหาเอาไว้ให้และเป็นคอนโดใจกลางเมืองที่ดีมาก เธอรู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่ทำงานตามที่พ่อและแม่ทำมาแล้ว และดีเกินความคาดหมาย

เรื่องแฟนคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยคิดว่าจะเอาอย่างไรดี จริง ๆ แล้วแถวนี้ก็ไม่ได้ไกลจากบริษัทที่เขาทำงานอยู่เลยนะ ลองชวนออกไปทานข้าวใกล้ ๆ แถวนี้น่าจะดี

รุ่งขึ้นแผนการเซอร์ไพร์สคนรักจึงเกิดขึ้นทันที

เขารีบโทรหาเธอแต่เช้าเพราะเมื่อคืนไม่ได้คุยกันตามปกติ เมื่อเรนนี่รับสายเขาดีใจมากเพราะแฟนยังดูปกติอยู่ไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไรที่หนักหนา

“เมื่อคืนคุณไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะ”

“อ๋อ มีเรื่องจะต้องเคลียร์นิดหน่อยค่ะ ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าวันนี้วอลเปเปอร์ในห้องของคุณดูไม่เหมือนเดิมนะ”

“อ๋อ เพิ่งเปลี่ยนน่ะ” เรนนี่รีบแก้ตัว

“อืม...วันนี้ดูคุณไม่สดใสเหมือนปกติเลย หน้าก็ไม่ได้แต่ง วันนี้ไม่ใช่วันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ”

“ก็ มันขี้เกียจน่ะค่ะ วันนี้ก็ตื่นสายด้วย”

“งั้นเหรอ”

“นี่กรินทร์คะ มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยได้ไหม”

“ว่ามาเลยครับ”

“วันนี้วันครบรอบที่เราคบกันมา 2 ปีแล้วนะคะ ฉันอยากดินเนอร์ใต้แสงเทียนจัง”

“จะทำอย่างไรดีล่ะครับ คุณอยู่ที่โน่น”

“ก็วีดีโอคอลแบบนี้ไงคะ แล้วเราก็ทานดินเนอร์ด้วยกัน”

“ก็ได้นะ”

“แต่ว่าฉันอยากให้คุณไปที่นี่” เรนนี่บอกสถานที่ให้เขาไปคนเดียว

“แต่ไปคนเดียวมันจะดูแปลก ๆ ไหมล่ะ”

“ไม่แปลกหรอกค่ะ เชื่อเถอะว่ามันจะเป็นการสานฝันของฉันเลยทีเดียว”

กรินทร์เป็นคนตามใจคนรักอยู่แล้วจึงรับปากแล้วให้เลขาช่วยจองโต๊ะเอาไว้ให้เย็นนี้ เขาคิดว่าถ้ามันจะทำให้คนรักมีความสุขขึ้นเขาจะทำ เพราะว่าการได้พบเจอตัวจริงกันนั้นช่างยากเย็นเหลือเกิน

โต๊ะที่ถือได้ว่าเป็นทำเลที่ดีมาก บนโต๊ะเตรียมเทียนเอาไว้ให้เหมาะกับการดินเนอร์ในวันครบรอบพิเศษของคู่รัก เมื่อถึงเวลากรินทร์เดินทางมาที่นี่ พร้อมกับพยายามหาที่วางโทรศัพท์ให้ดูเป็นการดินเนอร์กันสองคนให้ดีที่สุด

พออาหารที่สั่งไว้ทยอยมาเสิร์ฟ เขาจึงโทรหาแฟน แต่ว่า...เสียงของคนรักดูอยู่ใกล้กันมาก

“เรนนี่คุณอยู่ไหนทำไมเหมือนได้ยินเสียงคุณอยู่แถวนี้เลย”

“อะไรกันคะ ฉันก็อยู่บ้านสิ”

“แต่...” เขาคุ้นกับกลิ่นน้ำหอม จึงลองหันมองไปรอบ ๆ และไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อน เปิดไหล่ ผมยาวสยายสีน้ำตาลเหลือบทองหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ห่างจากโต๊ะของเขามากนัก ทำให้ได้กลิ่นน้ำหอมที่แสนหวานของเธอได้

“ผมตาฝาดไปหรือเปล่านะ”

“ตาฝาดอะไรเหรอคะ”

“ก็ผมเห็นคุณอยู่ด้านหลังผม”

“จะเป็นไปได้ยังไงกัน”

เรนนี่เดินให้ห่างจากตรงนั้นไปอีกหน่อย กรินทร์เดินตามไปจนทัน และกระซิบข้างหูของเรนนี่ว่า

“ดีใจจังที่ได้เจอตัวจริงสักที”

เรนนี่หันมายิ้มให้เขา แล้วหัวเราะออกมา

“ทำไมจับได้แล้วล่ะ”

“ก็เพราะผมคิดถึงคุณมากจนเห็นอะไรก็เป็นคุณบ่อยจนรู้แล้วไงว่าไหนภาพลวงตา ไหนเรื่องจริง”