ตอนที่ 12

เรนนี่เดินเข้ามาในสำนักงานที่ตัวเองคุ้นเคย เธอติดต่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทเพื่อขอพบชลิตา เรนนี่คิดว่าต่อให้เกลียดกันมากแค่ไหน คนอย่างวินดี้คงยังไม่กล้าทำอะไรเธอแน่นอนเพราะถ้าคิดจะทำร้ายจริง ๆ คงไม่รอให้เธอเดินมาหาเองหรอก

พอบอกว่าเรนนี่ขอเข้าพบ วินดี้ที่ตอนนี้กำลังมีปัญหาภายในบริษัทอยู่ก็ล้มเลิกความตั้งใจเรื่องอื่นไปเลยเพราะเธอเองก็ยังไม่คิดว่าเรนนี่จะกล้ากลับมาหากันได้ ทั้งที่ถูกกระทำไปหลายอย่างแบบนั้น

การเผชิญหน้าในรอบ 6 เดือน เรนนี่ยังส่งยิ้มให้พี่สาวแล้วเริ่มพูดคุยเรื่องที่ตัวเองมาหาในวันนี้

“สบายดีใช่ไหมคะพี่สาว”

“แหม หายหน้าไปตั้งนานกลับมาแล้วก็ดีแล้วนะ พี่อยากได้คนช่วยอยู่เลย”

“แล้วที่ผ่านมาให้ใครช่วยเหรอคะ”

“ก็ทำเองบ้างแหละ มันก็ยังไม่ได้ดีขึ้นขนาดนั้น”

“วิธีการของพี่มันเลวเกินไปมั้งคะ จะดีขึ้นได้ไงล่ะ”

“เรนนี่ มันจะมากไปแล้วนะใครสั่งสอนให้เธอด่าฉันแบบนี้”

“ประสบการณ์ไงคะ เอาล่ะเรนขี้เกียจจะคุยกับพี่แล้ว ขอเอกสารของเรนทั้งหมดมาค่ะ”

“จะเอาไปทำไม”

“จะกลับอเมริกา และคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะไม่ต้องห่วงนะคะ พี่จะอยู่ที่นี่กับสามีอย่างมีความสุขแน่นอน”

“แล้วเธอจะไม่เอาเรื่องพี่ใช่ไหม”

“กลัวด้วยเหรอคะ ไม่หรอกเพราะเรนรักพี่สาวของเรนเสมอค่ะ แต่จากนี้ไปถ้าเรนไม่ได้รับความปลอดภัยจนกลับบ้านได้ล่ะก็ คงไม่ต้องคุยกันอีกแล้วนะคะ”

เรนนี่เอาจริง เธอจะไม่ปล่อยให้คนร้ายกาจอย่างวินดี้ได้อยู่สบาย ๆ แน่ แต่ถ้าเธอไม่คิดจะทำร้ายกันอีก คงจะต้องปล่อยเขาไปให้เผชิญชะตากรรมเอาเองเพราะสิ่งที่กระทำไว้นั้นคงกลับมาตอบแทนเธอในไม่ช้าอย่างแน่นอน

เมื่อเอกสารพร้อมรอแค่เธอจะไปซื้อตั๋วเครื่องบินทิ้งความรัก และความโชคร้ายทั้งหมดไว้ที่นี่แล้วจากไปโดยจะไม่หันกลับมาอีก กรินทร์เองก็ไม่ได้สนใจเธอเลยตั้งแต่วันที่เธอบอกกับเขาว่ารู้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร และเขาก็ไม่ได้ถามเอาความจริงอะไรด้วย

เรนนี่ติดต่อไปที่บ้านแล้วว่าจะกลับไปในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เรนนี่จะต้องลาจากคนที่ตัวเองหลงรักทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยมองเห็นเธอเลยด้วยซ้ำไป

“คุณกรินทร์กาแฟค่ะ” เธอวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะทำงานของเขา

“ขอบใจนะ” เพียงแค่นั้นแล้วเขาก็ทำงานต่อไป

ฝนกำลังจะออกไปแต่เขาเหมือนจะเพิ่งนึกออก จึงเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังบางของแม่บ้านของเขาที่กำลังเดินห่างออกไป มันทำให้ภายในใจมันหวิวแปลก ๆ เหมือนเธอกำลังจะหายไปจากชีวิตเขาจริง ๆ

“ฝน วันนี้ฉันว่างไปทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

ฝนที่เดินห่างออกไปแล้ว แต่ได้ยินที่เขาเรียกและหันมาเจอกับเขาที่เหมือนพยายามรวบรวมความกล้าที่จะให้เธอไปกับเขาในวันนี้

“ได้ค่ะ” เธอหันกลับมาและตอบรับโดยที่ไม่ต้องคิดอะไร

ถึงแม้ว่าต้องนั่งรอเขานานนิดหน่อย ก็ไม่ทำให้ฝนรู้สึกเบื่อหน่ายเลย เขาพาเธอนั่งรถพาไปในสถานที่แห่งหนึ่ง มันไม่ดูหรูหราอะไรเลยแต่เพราะอาหารอร่อยมาก กรินทร์ชอบมาที่นี่และอยากให้คนที่เขารู้สึกดีด้วยมาเหมือนกัน

“อันนี้ชอบทานไหม”

“อะไรก็ได้หมดเลยค่ะ ถ้าคุณบอกว่าที่นี่อาหารอร่อย”

เมื่อสั่งอาหารไปแล้ว สองคนที่นั่งอยู่ด้วยกันจึงได้แต่มองใบหน้าของแต่ละคน ภายในใจคิดต่างกัน ฝนคิดว่าเธอจะบอกลาอย่างไรดี ส่วนอีกคนจะพูดเรื่องของตัวเองออกไปจะดีไหม

“เอ่อ...”

“เอ่อ...”

สองคนพูดออกมาพร้อมกัน ฝนจึงพูดบอกให้เขาเริ่มก่อนได้เลย

“คุณก่อนเลยค่ะ”

“คือจริง ๆ แล้วก็ไม่ได้จะพูดอะไรมากหรอก แต่แค่ช่วงนี้ดูเธอจะยุ่งอยู่ฉันเลยไม่ได้ถามเรื่องที่เธอหายดีแล้ว จำอะไรได้บ้างพอจะบอกกันได้ไหม”

ฝนรู้สึกยินดีที่เขาอยากรู้เรื่องของเธอขึ้นมาบ้าง คิดว่าคงจะได้บอกเพราะว่าอีกไม่นานเธอก็จะไปแล้ว

“ได้ค่ะ มันมีเรื่องแปลกที่จะบอกด้วยว่าฉันชื่อเรนนี่ค่ะ เป็นลูกครึ่งไทย อเมริกัน ภาษาไทยแข็งแรงเพราะคุณแม่สอนมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันได้เอกสารทุกอย่างที่เป็นของตัวเองคืนมาทั้งหมดแล้วนะคะและคงจะต้องกลับบ้านเพราะฉันแค่ตามพี่สาวมาเพราะเขามาทำธุรกิจกับแฟนที่เป็นคนไทยที่นี่”

“บังเอิญมากที่ผมเรียกคุณว่าฝนชื่อคุณจริงๆ ก็เป็นเรนนี่”

“ใช่ค่ะ ฉันเกิดช่วงเวลาฝนตกหนักพอดี แม่ก็ได้ตั้งชื่อให้แบบนี้ส่วนพี่สาวชื่อวินดี้ค่ะ”

“คุณเจอพี่สาวคุณแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ เขาทำงานไม่ไกลจากที่นี่นักเป็นบริษัทโฆษณาเหมือนของคุณ”

“ผมคงจะต้องรู้จักสินะ”

“น่าจะใช่นะคะ วินดี้แอนด์เรนนี่ คอปค่ะ”

กรินทร์นึกชื่ออยู่แต่เขายังคิดไม่ออก เลยได้แต่นั่งมองใบหน้าสวยนั่นจนอาหารพากันมาเสิร์ฟ เขาจึงละสายตาไปได้บ้าง ไม่แปลกที่ฝนจะสวยได้ขนาดนี้เมื่อรู้เรื่องราวของเธอแล้ว

อาหารเย็นนี้มันเหมือนมีความเศร้าแฝงอยู่เนื่องจากฝนเองที่รู้สึกส่วนกรินทร์นั้นเขายังคงรู้สึกมากมายที่ยังเรียบเรียงมันออกมายังไม่ได้

ข้าวมื้อนี้เขาตั้งใจจะเลี้ยงฝนเพราะว่า 6 เดือนที่อยู่ด้วยกันมามันเกิดเรื่องวุ่นวายตลอดเวลา เขาไม่มีเวลาจะพูดคุยด้วยเพราะงานที่เขาเองก็ทิ้งไปไม่ได้ด้วย ทำให้อะไรหลาย ๆ อย่างมันยังถูกเก็บเอาไว้

“คุณกรินทร์คะ ฝนมีเรื่องจะต้องบอก”

“เรื่องอะไรเหรอ”

“ฝนต้องกลับอเมริกานะคะ อาจจะต้องลาออกจากงานเพื่อเตรียมตัวก่อนสักเดือนหรือสองเดือน”

เขารู้สึกใจหายวูบ คนตรงหน้าจะไปจากเขาแล้วจริง ๆ

“ฝน คุณจะกลับแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ เพราะว่ารบกวนคุณนานเกินไปแล้ว และสักวันเราอาจจะได้เจอกันอีกถ้ามีโอกาสนะคะ”

“คือผมว่าคุณจะอยู่ต่ออีกได้นะ ผมเองก็ไม่ได้บอกนี่ว่าไม่อยากดูแลคุณ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ เกรงใจมากแล้วค่ะ อีกอย่างฉันอยู่ที่นี่เกรงว่าจะไม่โชคดีเป็นครั้งที่สอง”

“หมายความว่าอะไรเหรอ”

“เรื่องราวมันซับซ้อน เอาไว้ทำใจได้เมื่อไหร่แล้วจะบอกคุณนะคะ ส่วนนี้ขอบคุณทุก ๆ อย่างที่ให้กันมาทั้งหมด ในวันหนึ่งคิดว่าจะได้ตอบแทนอะไรคืนได้บ้าง”

“ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำก็ทดแทนที่ผมทำให้คุณความจำเสื่อมไปหลายเดือนแทนที่คุณจะได้อยู่กับครอบครัว”

“มันดีแล้วค่ะ เชื่อฉันเถอะ”

กรินทร์คิดแล้วว่าคนตรงหน้าคงไม่ได้คิดตรงกันจึงไม่กล้าจะพูดอะไรออกไป ได้แค่บอกว่าให้เธอโชคดีกับการเดินทางกลับบ้าน

ฝนกำลังรอคอยแค่คำว่ารักจากเขา แต่มันไม่เคยจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เธอยังอาศัยอยู่ในที่นั้น ทำงานให้อย่างเคย เจอกันในทุกวันแต่บางสิ่งที่อยู่ในใจของทั้งคู่ก็ไม่เคยเผยมันออกไป เธอคิดเอาเองว่าเพราะเขาไม่ได้คิดว่าเธอเป็นคนสำคัญมากพอเองนั่นแหละ

“คุณกรินทร์ พรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้มาแล้วนะคะ”

กรินทร์ที่ทำงานเสียจนลืมวันลืมคืน เพราะเขายังมีฝนอยู่รอบตัวตลอดเวลาในช่วงเวลานี้ พอมันจะจบลงแล้ว ความเป็นสุภาพบุรุษของเขาก็เริ่มสั่นคลอนเสียแล้ว เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

“ฝน ผม...”

“มีอะไรเหรอคะ”

“ถ้าอยากให้อยู่ด้วยกันก่อนจะได้ไหม”

“ทำไมเหรอคะ” ฝนเริ่มจะยิ้มกับสิ่งที่เขาพูด

“ผมคิดว่าอยากจะเรียนรู้กันอีกสักหน่อย”

“แล้วทำไมไม่บอกมาก่อนหน้านี้ล่ะคะ”

“ผมไม่กล้าเองนั่นแหละกลัวว่าคุณจะไม่ได้คิดเหมือนกัน”

“แล้วทำไมวันนี้บอกล่ะคะ”

“มันวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันแล้ว ผมคิดว่าถ้าพลาดไปแล้วคงจะไม่มีวันได้เจอกันอีก”

“เสียดายนะคะ ถ้ามันออกมาก่อนหน้านี้สักหน่อยฉันอาจจะเลื่อนกำหนดการได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้วล่ะค่ะ ยังไงเราลองศึกษากันทางไกลไปก่อนนะคะ”

เขามองเธอด้วยแววตาเป็นประกายแห่งความหวังเพราะรู้สึกว่าฝนเองก็อยากจะลองศึกษาเขาอยู่เหมือนกัน

ทั้งสองคนเดินเข้ามาหากัน เขาโอบกอดเธอเอาไว้ ไม่อยากให้วันนี้จบลงเลยเพราะเขาจะไม่ได้พบเธออีก เขายังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเธอมากพอเลย