บทที่ 1

ไม่เคยคิดเลยว่าฉันที่รักความสวยงามมาตลอด จะต้องตายในสภาพน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนี้

หลังจากถูกคนร้ายลักพาตัวทำร้ายทารุณอย่างหนักหน่วงแล้ว ก็ถูกนำไปทิ้งไว้ริมทะเล ปล่อยให้คลื่นทะเลเย็นยะเยือกซัดเข้าใส่ร่างกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายท่อนล่าง ย้อมน้ำทะเลโดยรอบให้เป็นสีแดงฉาน

ทั้งหัวใจและสายตาของกู้เซิ่นเหยียนกลับมีเพียงเหลียงอี่อัน เขากลับไม่แยแสต่อสถานการณ์ของฉันเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ฉันถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล เลือดในร่างกายของฉันก็เหือดแห้งไปหมด และขาทั้งสองข้างก็หักเหมือนตุ๊กตาที่แตกหัก

ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่แพทย์และพยาบาลเจอผู้ป่วยที่น่าเวทนาเช่นนี้

เมื่อต้องเผชิญกับร่างกายอันร่อแร่ของฉัน พวกเขาก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

พยาบาลกระซิบแนะนำว่า “เราลองเชิญผู้อำนวยการกู้มารักษาเถอะค่ะ เขามีฝีมือยอดเยี่ยม อาจจะสามารถยื้อชีวิตผู้ป่วยไว้ได้”

ทันทีที่พูดจบ พยาบาลอีกคนก็แทรกขึ้นมาว่า

“ผู้อำนวยการกู้กำลังพยายามช่วยคนรักในวัยเด็กของเขาอย่างเต็มที่อยู่ จะทิ้งคนที่รักมาช่วยคนแปลกหน้าได้ยังไง?”

แต่ฉันเป็นภรรยาของเขา ไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย

อาจเป็นเพราะตายตาไม่หลับและมีความอาฆาตมากเกินไป วิญญาณของฉันจึงล่องลอยอยู่ในอากาศ

ฉันจ้องศพของตัวเองที่เปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิมอย่างไร้จุดหมาย

จนกระทั่งได้ยินเสียงที่คุ้นเคย วิญญาณถูกกระชากไปด้วยแรงอันมหาศาล

หลังจากวิงเวียนศีรษะอยู่พักหนึ่ง เมื่อฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่ฉันเห็นคือคือกู้เซิ่นเหยียนและเหลียงอี่อันในห้องฉุกเฉิน

เหลียงอี่อันนอนอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน ส่วนกู้เซิ่นเหยียนสวมเสื้อกาวน์สีขาวกำลังเย็บแผลให้เธออย่างระมัดระวังและรอบคอบ

บาดแผลไม่ใหญ่นัก สำหรับกู้เซิ่นเหยียนแล้วถือเป็นการใช้คนไม่ถูกงาน

แต่ฉันกลับเห็นความวิตกกังวลและความกระวนกระวายในสายตาของกู้เซิ่นเหยียน

“อี่อัน คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมจะไม่ให้คุณมีรอยแผลเป็นแน่นอน”

หลังจากทำแผลเสร็จ กู้เซิ่นเหยียนได้ย้ายเหลียงอี่อันไปยังห้องพักผู้ป่วยทั่วไปด้วยตัวเอง เมื่อสบโอกาสอยู่กันสองต่อสองในห้องพักผู้ป่วย

ก็จุมพิตหน้าผากของเหลียงอี่อันอย่างแผ่วเบา นั่นคือความรักและความอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

พยาบาลผลักประตูเข้ามาเพื่อฆ่าเชื้อบาดแผลของเหลียงอี่อัน

พยาบาลมองไปที่กู้เซิ่นเหยียน ฆ่าเชื้อไปพลางพูดด้วยความเสียใจ

“ชีวิตผู้คนช่างแตกต่างกันจริงๆ ทั้งที่ถูกลักพาตัวเหมือนกัน แต่คุณหมอสามารถช่วยชีวิตคุณจ้าวได้สำเร็จ แต่ผู้ป่วยหญิงที่ถูกส่งตัวมาพร้อมกันนั้นกลับ…”

ก่อนที่พยาบาลจะพูดจบก็ถูกกู้เซิ่นเหยียนขัดจังหวะ "อย่าพูดถึงเรื่องลักพาตัวต่อหน้าอี่อันเลยครับ มันจะส่งผลกระทบต่อการฟื้นฟูสภาพจิตใจของเธอ"

เขารู้ว่าผู้ป่วยหญิงที่พยาบาลพูดถึงคือฉัน แต่เขาไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับฉันเลย

นางพยาบาลเหลือบมองเหลียงอี่อันซึ่งยังคงหลับสนิท ก่อนจะพยักหน้า

ฉันได้ยินแล้วก็อดที่จะยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้ กู้เซิ่นเหยียนเอาใจใส่เหลียงอี่อันมากจริงๆ

กลัวว่าบาดแผลจะทิ้งรอยแผลเป็นและส่งผลต่ออาชีพนางแบบของเธอ กลัวการลักพาตัวจะทิ้งบาดแผลทางจิตใจให้เธอ

แต่กลับไม่สนใจเลยว่าตอนนี้ฉันที่ถูกลักพาตัวไปด้วยนั้นเป็นอย่างไร

ก็ใช่ เขาเกลียดฉันมากขนาดนั้นนี่นา

ขณะที่เขานำเงินค่าไถ่ไปเพื่อช่วยเหลือเหลียงอี่อัน ฉันก็ใช้กำลังทั้งหมดที่มีคลานไปตรงหน้าเขาทีละน้อย

ขอร้องให้เขาช่วยฉันและลูกในท้องของฉันด้วย

แต่เขากลับมองมาที่ฉันด้วยสายตารังเกียจ ทำเป็นมีเมตตากดโทรเรียกรถพยาบาล แล้วพูดว่า

“เหลียงอี่ถัง คุณมันเน่าเฟะถึงกระดูกจริงๆ เพื่อเอาตัวรอดถึงกับกุเรื่องลูกขึ้นมา น่าขยะแขยงจริงๆ”

“ทั้งหมดเป็นเพราะคุณที่ทำให้อี่อันถูกลักพาตัวไป ผมจะไม่มีวันให้อภัยคุณเด็ดขาด”

“ผมตอบแทนบุญคุณที่คุณช่วยผมไว้หมดแล้ว จะมาเซ็นใบหย่าที่โรงพยาบาลทีหลัง”

พูดจบ เขาก็อุ้มเหลียงอี่อันที่ตกใจกลัวและร้องไห้ไม่หยุดขึ้นรถพยาบาล

สั่งให้รถพยาบาลกลับไปโรงพยาบาลก่อน

ขณะที่ประตูรถพยาบาลกำลังจะปิดลง ฉันก็ยังคงพยายามว่ายเข้าหาฝั่งอย่างสุดชีวิต

ลมริมทะเลเย็นยะเยือกถึงกระดูก ร่างกายท่อนล่างมีเลือดไหลไม่หยุด น้ำทะเลที่ขึ้นสูงกำลังจะท่วมมิดตัวฉันแล้ว

ฉันอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้ ใครที่พอมีความเห็นใจสักนิดก็คงจะมาช่วยฉันใช่ไหม

ร่างกายของฉันสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดจากแขนขาที่หัก น้ำตาไหลพรากจากหางตาลงสู่พื้น

รู้สึกเจ็บปวดที่ท้องน้อยอย่างรุนแรง น้ำทะเลรอบตัวกลายเป็นสีแดงฉานเพราะเลือดจากท่อนล่างของฉัน

ลูกรัก แม่ขอโทษนะ

เพราะแม่ยึดติดกับคนรักที่ไม่ใช่ของตัวเองมากเกินไป จนทำให้ลูกไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลก