ตอนที่ 2 - ทำเลเซอร์น้องสาว (1/2)

“...แกช่วยทำให้ฉันแซ่บที่สุด แซ่บจนไอ้พี่อาร์ตมันต้องเสียดายเลยได้ปะ”

อคินถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ ราวกับมีใครกดปุ่มหยุดเวลาไว้กลางอากาศ สมองประมวลผลความคิดของอิงอิงไม่ทัน ก่อนสุดท้ายจะระเบิดออกมาเป็นคำบ่นยาวเหยียด เสียงสูงปรี๊ดขึ้นทีละโน้ตราวกับเสียงหวีดของหม้ออัดแรงดัน

“บ้าไปแล้วอิงอิง! แกคิดได้ยังไงว่าจะให้เกย์อย่างฉันมาสอนเรื่องอย่างว่าเนี่ยนะ! แค่จินตนาการก็ขนลุกคักแล้วนะแก”

อิงอิงยักไหล่พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวเอนพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ท่าทางเหมือนจะประชด แต่แววตากลับเจือไปด้วยความจริงจังเกินกว่าที่อคินจะเมินเฉยได้

“หรือว่า...บางที...พี่อาร์ตอาจจะไม่ชอบกีกี้ฉันก็ได้ ไม่เกลี้ยง ไม่เนียน ไม่น่ารัก ไม่น่าฟัดพอไรงี้” อิงอิงบ่นพลางพ่นลมหายใจ ก่อนจะหันมาหาอคินด้วยแววตาจริงจังขึ้นมาเฉียบพลัน” ที่คลินิกแกมีโปรแกรมกำจัดขนใช่ปะ แกช่วยทำให้ฉันหน่อยสิ วันนี้ไม่ทำหน้าแล้ว หน้าโทรมน่ะ แต่งหน้าแน่นๆ โปะมาร์กสักชั่วโมงก็น่าพอถูๆ ไถๆ ไปได้อยู่ แต่กีกี้เนี่ย…ต้องพึ่งหมอฝีมือดีอย่างแกช่วยเท่านั้น!”

อคินกะพริบตาถี่ราวกับพยายามรีเซ็ตสมองตัวเอง ก่อนจะกลอกตาวนเป็นวงกลมหนึ่งรอบเต็มด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ แรงขนาดที่ถ้าโลกหมุนตามแรงกลอกตาได้ ป่านนี้น่าจะเปลี่ยนขั้วแม่เหล็กไปแล้ว

แม่อยากจะปฏิเสธ แต่กระเป๋าใบนั้นถือว่าคุ้มค่าเกินบรรยาย อคินเลยถอนหายใจออกมาอีกรอบแล้วพยักหน้าแบบจำยอมอย่างเสียไม่ได้

“ก็ได้ๆ พรุ่งนี้มาใหม่ เดี๋ยวฉันบอกน้องพนักงานไว้ให้”

แต่อิงอิงกลับส่ายหน้าทันที ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ แต่ดวงตากลับวาววับเป็นประกาย ราวกับแอบซ่อนแผนการร้ายๆ ไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว

“ไม่เอา ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นกีกี้ฉันอะ ฉันน่าอายจะตายชัก”

เขาชะงักหันมามองเธอเต็มตา พร้อมเลิกคิ้วสูงสองข้างเป็นเชิงถาม

“แกไม่อยากให้คนอื่นเห็น แต่อยากให้ฉันเห็นเนี่ยนะ!”

“ก็แกเป็นเกย์ไง เห็นของฉันไปก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรอยู่แล้วนี่นา แถมแกยังเป็นหมอ น่าจะดูออกด้วยว่าฉันมีอะไรผิดปกติไหม หรือว่าควรจะอัปเกรดตรงไหนยังไงให้มันดูดี ให้มันแซ่บน่าจับเย” อิงอิงพูดหน้าตาย ก่อนจะพิงหลังกับพนักพิงอย่างสบายใจเฉิบ ราวกับไม่ได้พูดเรื่องน่าอายอะไรเลย หากแต่กลับกลายเป็นอคินที่ทำหน้ากระอีฝักกระอ่วนเหมือนกำลังจะสำลักอากาศ

“เฮ้ย! ไอ้อิง แกจะบ้ารึเปล่า!”

“ไม่ได้บ้า ฉันจริงจังนะเว้ย แกก็รู้ว่าฉันไม่มั่นใจเรื่องบนเตียง ดังนั้นแกเป็นเพื่อนสนิทฉัน แกก็ควรจะช่วยฉัน” เธอเบะปากเล็กน้อย ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ ของเธอเม้มเข้าหากันแน่นแบบคนที่กำลังคิดหนัก “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันควรจะใช้มือยังไง หรือควรจะเล้าโลมตรงไหนก่อน แกเป็นหมอนะอคิน เป็นหมอที่เรียนรู้มาทั้งเรื่องสรีระมนุษย์ รู้หมดว่าจุดไหนกระตุ้นความรู้สึก จุดไหนปลุกอารมณ์ ถ้าฉันจะให้ใครสักคนช่วยสอนฉันจริงๆ มันก็ควรเป็นแกไม่ใช่เหรอ”

อิงอิงขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิดจนหัวไหล่แนบชิดกับต้นแขนของอคิน นิ้วเรียวเกาะเกี่ยวแขนเขาไว้เบาๆ แววตาเว้าวอนผสมความเจ้าเล่ห์วาววับอยู่ในนั้น

“นะคะหมออคิน เพื่อนสนิทที่รักและแสนดีของอิงอิง”

เสียงเธอลดต่ำลงไปอีกหนึ่งสเต็ป คล้ายกำลังกล่อมให้เพื่อนสนิทคล้อยตาม มือเล็กๆ ที่เคยเกาะแขนอยู่เริ่มเขยิบมากอดเบาๆ อย่างออดอ้อน

“ขอคิดก่อน”

“แกอย่าลืมนะว่าฉันไว้ใจแกที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใช่แก ฉันก็ไม่กล้าขอให้ใครช่วยเรื่องนี้เลยนะ แกน่ะ อยู่กับฉันมาตั้งแต่สมัย ม.ปลาย แล้วนี่นา รู้จักกันจนหมดไส้หมดพุง จะมีอะไรให้ต้องอายอีก ใช่ไหมล่ะ?”

ทั้งสองคนเรียนมัธยมที่เดียวกัน โตมาด้วยกัน ตัวติดกันยิ่งกว่าตังเม แต่พอถึงช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย อคินมุ่งมั่นเดินสายวิทย์เต็มตัวจนสอบติดแพทย์สมใจ ส่วนอิงอิงที่ไม่ใช่สายท่องจำ อ่านหนังสือได้ไม่เกินห้านาทีก็เผลอไถโทรศัพท์ เลยเลือกเดินเส้นทางที่เธอถนัดและสนใจอย่างอักษรศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษแทน

อิงอิงเคยพูดติดตลกหลายครั้งว่า ชาตินี้เธอคงเกิดมาเพื่อใช้ความสวยเป็นอาชีพ เพราะความจำสั้น สมาธิสั้นแบบเธอ ไม่เหมาะจะไปนั่งท่องสูตรฟิสิกส์หรือสมการทางคณิตอะไรให้ปวดสมองอีกแล้ว สุดท้ายเลยเลือกเรียนในสิ่งที่ใช้เสน่ห์กับภาษาได้อย่างอักษรศาสตร์ แต่ก็ยังคิดว่าอาชีพที่เหมาะกับเธอจริงๆ คงเป็นแอร์โฮสเตส ที่ได้แต่งตัวสวยๆ พูดจาดีๆ และโบยบินท่องเที่ยวแบบไม่ต้องอยู่ติดที่