ตอนที่ 2 - ทำเลเซอร์น้องสาว (2/2)

แต่ตลอดช่วงมหาวิทยาลัย ความผูกพันระหว่างทั้งสองคนก็ยังเหนียวแน่นไม่เสื่อมคลาย ถึงจะเรียนกันคนละคณะ อยู่กันคนละซีกโลก แต่ความสนิทสนมก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม พวกเขาไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ เป็นเพื่อนแท้ที่ต่างฝ่ายต่างไว้ใจกันแบบไร้เงื่อนไข จนกระทั่งช่วงปีสุดท้าย อคินต้องไปใช้ทุนที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัด ส่วนอิงอิงก็เริ่มมีคนรัก เธอติดแฟนคนนี้มากจนแทบจะหายวับไปจากเรดาร์ของเพื่อนสนิทอย่างเขา

แต่ก็นั่นแหละ พอเริ่มเข้าสู่ช่วงทำงานจริงจัง อิงอิงก็บินถี่ราวกับนกอพยพ เธอทำงานหนักแทบไม่ได้หยุดพัก เพราะอยากเก็บเงินให้ได้มากที่สุดไว้สร้างอนาคตร่วมกับคนรัก เก็บไว้จัดงานแต่งในฝันตามแผนที่วางไว้สวยหรูในหัว

แต่ก็เพราะการเดินทางบ่อยๆ และตารางเวลาที่ไม่ตรงกันนี่แหละ ที่ค่อยๆ กลายเป็นรอยร้าวเล็กๆ ที่กัดกินความสัมพันธ์ของเธอกับพี่อาร์ตไปทีละนิด จนสุดท้ายก็กลายเป็นช่องว่างใหญ่โตเกินจะประสาน

และดูเหมือนว่าความห่างจะเปิดช่องให้แฟนของเธอเริ่มไขว้เขวไปกับความเย้ายวนของผู้หญิงอีกคน ที่เธอให้สรรพนามว่า ‘อีนั่น’ ทั้งคำพูด ท่าทาง และสายตาของอีกฝ่ายมันออกจะจงใจอยู่ไม่น้อย

เธอพยายามหลอกตัวเองอยู่หลายหนว่าแค่คิดไปเอง แต่พอเห็นโพสต์ภาพและแคปชันแสนเย้ายวนที่อีกฝ่ายลงอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะภาพที่ถ่ายกับแฟนเธอบ่อยๆ ลงแล้วก็รีบลบเหมือนอยากให้เธอรู้เธอก็ปะติดปะต่อได้ไม่ยากว่า คนรักของเธอแอบนอกใจ และมันก็ชัดเกินกว่าที่จะเรียกว่าเรื่องบังเอิญ

เธอมั่นใจว่า ทั้งคู่คงเลยเถิดกันไปถึงขั้นที่ไม่ใช่แค่กินข้าวด้วยกัน แต่คง ‘กินตับ’ กันมาหลายมื้อหลายเดย์แล้วด้วยซ้ำ

อันที่จริงเธอรู้เรื่องนี้มาสักระยะแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี จะเลิกกันไปเลยดีไหม หรือจะลองเปิดอกคุยอีกสักครั้ง แต่ความเสียหน้ามันก็ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งที่นึกถึงภาพแหวนคู่ที่เคยซื้อให้พี่อาร์ต กลายเป็นแหวนที่อีกฝ่ายใส่ไปอวดในรูปคู่กับคนอื่นอย่างไม่รู้สึกรู้สา

กลับมาที่โซฟาในโถงหน้าคลินิก อคินยังคงปฏิเสธเสียงแข็งดังเดิม ราวกับตั้งป้อมจะไม่ยอมหลุดกรอบจริยธรรมแพทย์แม้แต่ปลายเล็บ เสียงของเขาฟังดูจริงจัง ทว่าใบหน้ากลับเจือแววเหนื่อยใจอย่างปิดไม่มิด

“พอเลย อิงอิง ฉันไม่เลเซอร์กีกี้ให้แกเด็ดขาด!”

แต่เพื่อนสาวกลับทำหน้าทำตาเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด เธอขยับตัวเข้าไปใกล้อคินอีกหน่อย จนหัวไหล่เบียดกัน ส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขาอย่างรู้ทาง

“อาทิตย์หน้าฉันจะบินไปอิตาลี แกก็รู้ใช่ไหมว่าช่วงนี้เป็นช่วงซัมเมอร์เซลล์ คอลเล็กชันใหม่ลดกระหน่ำ พวกกระเป๋าผู้ชายอย่าง Loewe Fendi หรือแม้แต่ Gucci รุ่นใหม่ๆ ราคาถูกกว่าที่ไทยหลายหมื่นเลยนะอคิน”

น้ำเสียงเธอลากยาวเป็นจังหวะเหมือนกำลังเชื้อเชิญเขาเข้าสู่ข้อตกลงบางอย่าง

อคินหรี่ตาลง มองเธออย่างจับผิด รู้ทันว่านี่ไม่ใช่การพูดคุยธรรมดา แต่คือการเจรจาต่อรองเต็มรูปแบบ เธอรู้ว่าเขาคลั่งของแบรนด์เนมขนาดไหน โดยเฉพาะพวกกระเป๋าสะพาย หรือคลัชเนี้ยบๆ เรียบหรู ที่เหมาะกับหมอหนุ่มผู้หลงใหลในความเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว

“รับรองว่าถ้าแกได้ถือกระเป๋าคอลฯ ใหม่ รับรองหล่อขึ้นอีกสิบระดับแน่ๆ”

อคินถอนหายใจเฮือกใหญ่จนสุดไหล่ ดวงตาปิดลงเหมือนคนที่รู้ดีว่าตัวเองกำลังจะตกหลุมพรางอีกครั้ง

“โอ๊ย...นี่มันติดสินบนกันชัดๆ”

“ไม่ใช่สินบน แค่ของขวัญเล็กๆ สำหรับคุณหมอที่อุตส่าห์เสียสละเวลามาดูแลร่างกายให้เพื่อนน่ะค่ะ” เธอกะพริบตาถี่ๆ อย่างจงใจ

“เออๆๆ ยอมทำให้ก็ได้วะ” เขาพึมพำเบาๆ แล้วพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้

“เย่ แกเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุด” อิงอิงส่งเสียงใส ก่อนจะโถมตัวเข้ามากอดแน่นแล้วฟัดแก้มเขาฟอดใหญ่ด้วยความดีใจ

แม้อคินจะพยายามเอนตัวหลบเพื่อนสาวที่โถมมากอด แต่ยิ่งเขาขยับ เธอก็ยิ่งรุกไล่ตามแบบไม่เปิดช่องให้หนี หนำซ้ำยังยกแขนขึ้นโอบคออย่างแนบแน่นราวกับตุ๊กแกเกาะผนังบ้าน ถ้าใครหลงเดินผ่านมาเห็นเข้า คงคิดว่าฉากนี้ไม่ต่างจากหนังรักวัยรุ่นที่เพิ่งสารภาพรักกันใต้แสงจันทร์ เพราะท่าทางแนบชิดติดกันชนิดไร้ช่องว่างแบบนั้น มันไม่เหลือพื้นที่ให้คิดเป็นอย่างอื่นไปได้เลย

อิงอิงดูเริงร่าเหมือนเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่ แต่ฝั่งอคินกลับได้แต่กลอกตาแล้วถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนเส้นด้ายบางเฉียบ ถึงเขาจะเป็นเกย์ก็เถอะ แต่ไอ้ความสนิทสนมระดับรู้จักกันยันขี้ตาแบบนี้ มันก็ทำให้บรรยากาศเริ่มจะพาเขาไปไกลกว่าขอบเขตของคำว่าเพื่อนอยู่ไม่น้อย

ไม่อยากคิดเลยว่า วินาทีที่เขาเห็นกีกี้ของเธอ มันจะกระอักกระอ่วนมากแค่ไหน...