อิงอิง แอร์โฮสเตสสาวหน้าหมวยผมสั้นประบ่า ผู้เป๊ะทุกองศาในยามขึ้นบิน เธอเดินก้าวพ้นประตูผู้โดยสารขาเข้าของสนามบินสุวรรณภูมิ ด้วยร่างที่แทบจะแหลกละเอียดไปกับความยาวนานของเที่ยวบินกว่าสิบห้าชั่วโมง ที่เพิ่งจบลงราวกับสงครามกลางเวหา แม้จะยังคงสะพายกระเป๋าชาแนลใบโปรดไว้บนไหล่ แต่ขาเรียวใต้กระโปรงทรงสีน้ำตาลขลิบแดงกลับรู้สึกหนักอึ้งจนแทบยกไม่ขึ้น ผิวที่เคยแต่งแต้มด้วยรองพื้นและเครื่องสำอางราคาแพง บัดนี้เริ่มเผยความจริงบางอย่างออกมาทีละน้อย โดยเฉพาะใบหน้า ที่หากมีใครสักคนอาสาเช็ดเมกอัพออกไปสักครึ่งหนึ่ง ก็คงจะได้เห็นสภาพผิวที่หม่นหมองจนแทบจะดูไม่ได้ เหลือไว้เพียงร่องรอยของความเหนื่อยล้าที่ยากจะซ่อน ใต้ตาเธอดำคล้ำเกือบจะคล้ายหลินฮุ่ย ใบหน้าซีดเซียวเหมือนคนโดนดูดพลังชีวิตจากการเดินเสิร์ฟอาหาร และริมฝีปากที่แห้งผากจนอยากจะเอาลิปบาล์มสักสิบกระปุกมาโปะให้คืนสภาพ “ฮัลโหล ไอ้หมอ แกยังไม่นอนใช่ปะ” เสียงอิงอิงกรอกลงไปในโทรศัพท์ ทักทาย อคิน คนปลายสาย ทันทีที่เธอทิ้งร่างใกล้จะแหลกเต็มทีลงบนเบาะคนขับ [อือ ว่าไงแก แลนดิ้งแล้วเหรอ] “แก คืองี้นะ ฉันบินไฟลต์ยาวสี่ไฟลต์ติด ผิวฉันพัง หน้าฉันเยินมาก แกยั
Last Updated : 2025-11-29 Read more