บทที่ 51

บทที่ 51

เสื้อผ้าที่ส่งซักตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นถูกนำมาส่งตั้งแต่เช้าตรู่ ในสภาพซักรีดเรียบร้อยหอมกรุ่นน่าสวมใส่ หากทว่านัสรินกลับไม่คิดจะแตะต้องมัน ทั้งๆ ที่เมื่อวานตั้งใจว่าวันนี้จะใส่ตามที่ปราณต์บังคับ มือเรียวบางหยิบเอาเสื้อผ้าของตัวเองออกมาจากตู้แล้วใส่อย่างเมินเฉยต่อคำสั่งของปราณต์ 

“เดี๋ยวนี้เธอดูสวยและเปรี้ยวขึ้นมากนะนัส ถามจริงสวยขนาดนี้ไม่มีคนมาจีบเหรอ”

พินทุสรที่เพิ่งตื่นนอนถามขึ้นขณะที่นัสรินกำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“ไม่มีหรอกออย ใครจะมาชอบแม่หม้ายอย่างเรา”

“สมัยนี้ใครเขาสนเรื่องแบบนี้กันล่ะ”

“ก็คงมีอยู่นั่นแหละ ผู้ชายส่วนใหญ่รับไม่ได้หรอก อีกอย่างถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะรับได้ ทางครอบครัวเขาก็คงไม่เห็นด้วยถ้าจะให้คบหากับผู้หญิงที่มีตำหนิแล้วอย่างเรา”

“แต่เราว่าเธอไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองมากกว่า เอามั้ยเดี๋ยวเราหาฝรั่งหล่อๆ ให้ จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าครอบครัวเขาจะคิดเล็กคิดน้อยเรื่องที่เธอเคยแต่งงานมาก่อน” พินทุสรเอ่ยอาสาและคะยั้นคะยออย่างกระตือรือร้น

“ไม่เอาหรอก” นัสรินปฏิเสธแบบจะไม่คิด ทำเอาพินทุสรขมวดคิ้วมุ่นด้วยความขัดใจ

“ทำไมล่ะ”

“เรายังไม่อยากมีใครตอนนี้”

“เฮ้อ...เสียความตั้งใจหมด”

“ไม่คุยด้วยแล้ว ไปทำงานดีกว่า เอาไว้เย็นๆ เจอกันนะ”

“อือ...แต่วันนี้อาจจะไม่ได้ไปกินข้าวด้วยนะ พอดีหมอปราณต์บอกว่าจะมาหาน่ะ” พินทุสรพูดพลางยิ้มออกมาอย่างเขินๆ ทำเอานัสรินหัวใจวูบโหวงไปชั่วขณะ อยากจะยินดีกับความสุขของเพื่อน แต่ยามนี้เธอทำใจให้คิดเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ

“อืม...ไม่เป็นไรหรอก เรากินคนเดียวได้ ปกติก็กินคนเดียว”

“นัสไม่ว่าเรานะ”

“ไม่หรอก…จะว่าทำไมล่ะ เราไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาแล้วนี่ อีกอย่างมันก็เป็นสิทธิ์ของออยด้วย งั้นเราไปทำงานก่อนนะ”

นัสรินจำต้องยิ้มให้กับพินทุสรคล้ายกับไม่ได้คิดอะไร ทั้งที่ตอนนี้หัวใจสุดจะร้าวราน จากนั้นก็ก้าวออกจากห้องเพื่อออกไปทำงาน

ยิ่งใกล้ถึงตอนเที่ยงมากเท่าไหร่นัสรินก็ยิ่งร้อนรนกระวนกระวายใจมากเท่านั้น บ่อยครั้งที่ทอดสายตาไปยังประตูห้องทำงานอย่างหวาดระแวง เกรงว่ามันจะถูกปราณต์ผลักเข้ามาเหมือนเช่นเมื่อวาน แต่ทั้งๆ ที่หวั่นใจเช่นนั้น นัสรินกลับยังไม่ยอมลุกไปไหน นั่นเป็นเพราะลึกๆ ในใจก็ยังอาลัยอาวรณ์ และอยากเห็นหน้าเขาอยู่ร่ำไป

ก๊อก...ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลาเที่ยงตรง ทำเอาหัวใจคนรอเต้นแรงโลด ทว่าต้องรีบปั้นหน้านิ่งทำเป็นเหมือนไม่ไยดีกับการมาของเขา

“เชิญค่ะ”

เสียงหวานตอบกลับไปอย่างพยายามไม่ให้นุ่มนวลนัก เกรงว่าคนฟังจะได้ใจ หากแต่ตากลับจ้องมองไปยังประตูที่กำลังถูกผลักเข้ามาเขม็ง จนนึกอยากด่าตัวเองที่มีความรู้สึกตื่นเต้นมากเกินงามเช่นนั้น

“คุณนัสคะ”

คนที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับเสียงที่เรียกชื่อเธอนั้นไม่ใช่ปราณต์ แต่เป็น...

“ป้าอุ่นคำ...มีอะไรเหรอคะ”

ความรู้สึกในหัวใจตอนนั้นไม่ต่างอะไรกับลูกโป่งที่กำลังจะลอยขึ้นไปในท้องฟ้า แล้วถูกใครสักคนเอาเข็มทิ่มจนเหี่ยวแฟบ แล้วร่วงหล่นลงไปยังพื้นอย่างไม่เป็นท่า

“คุณนัสไม่สบายหรือเปล่าคะ ทำไมดูหน้าซีดๆ” แม่บ้านประจำออฟฟิศถาม เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายสาวดูซีดเผือดลงราวกับกระดาษ แถมสายตาก็ดูแปลกๆ คล้ายกับผิดหวังเสียใจต่อการมาของตน

“ปะ...เปล่าค่ะ ป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ดิฉันจะมาถามคุณนัสว่า วันนี้จะออกไปทานข้าวข้างนอกหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่ะ อาทิตย์นี้นัสยุ่งทั้งอาทิตย์เลยคงไม่มีเวลาออกไป ยังไงนัสวานป้าสั่งข้าวให้ด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะคุณนัส”

“ขอบคุณค่ะ”

นัสรินเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ เมื่ออุ่นคำออกไปจึงระบายลมหายใจออกเบาๆ พร้อมกทั้งส่ายหน้าให้กับความคิดบ้าๆ ของตัวเอง และสุดท้ายแล้วเที่ยงนั้นก็ปราศจากเงาของปราณต์อย่างสิ้นเชิง

                เมื่อถึงเวลาเลิกงานนัสรินก็แวะซื้อข้าวใส่กล่องกลับไปที่ห้อง เพราะพินทุสรบอกแล้วว่าวันนี้จะออกไปข้างนอกกับปราณต์ พินทุสรลุกไปอาบน้ำแต่งตัวในช่วงหนึ่งทุ่ม เพื่อรอปราณต์มารับในเวลาสองทุ่มกว่าๆ ตามที่นัดกันไว้

                นัสรินนั่งมองพินทุสรที่วันนี้แต่งตัวสวยเป็นพิเศษอยู่เงียบๆ เพื่อนของเธอคนนี้เป็นคนสวยและมีบุคลิกมั่นใจในตัวเอง มีฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยจนสามารถไปเรียนต่อต่างประเทศได้สบายๆ มันคงจะดีไม่น้อยหากปราณต์จะคบหากับพินทุสรอย่างจริงใจ แม้ว่าเธอเองจะเจ็บก็ตาม แต่ยังดีถ้าคนที่เธอรักทั้งสองคนจะมีความสุขด้วยกัน

                “เป็นอะไรไปนัส นั่งเงียบเชียว”

พินทุสรมองผ่านกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้งมาเห็นนัสรินซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในชุดทำงาน นั่งเหม่อคล้ายกับกำลังมีเรื่องให้ครุ่นคิดจึงถามขึ้น

                “เปล่า...แค่คิดอะไรเพลินๆ เกี่ยวกับเธอน่ะ”

                “คิดอะไร”

                “ก็คิดว่าเธอเป็นคนสวย คงจะดีถ้าได้เจอผู้ชายที่รักเธอจริงๆ” นัสรินพูดออกไปตรงๆ ตามที่ตัวเองคิด

                “ทำไมล่ะ เธอพูดเหมือนไม่แน่ใจว่าคุณปราณต์จะจริงใจกับเรา” พินทุสรวางแปรงปัดแก้มลงแล้วหันมามองนัสรินอย่างพินิจพิเคราะห์

                “ก็เราบอกเธอแล้ว ว่าคุณปราณต์มีแฟนแล้ว”

                “เธอน่ะเข้าใจผิดไปเองต่างหาก คุณปราณต์ยืนยันกับเราอย่างหนักแน่นว่าไม่ได้มีอะไรกับหมอเมธาวี แค่เพื่อนรุ่นน้องน่ะ” พินทุสรบอกอย่างมั่นใจและเชื่อในคำพูดของปราณต์เต็มร้อย ทำให้นัสรินได้แต่หนักใจ

                “ปกติเธอไม่ใช่คนที่เชื่อคนง่ายนี่ออย”

                “ก็คราวนี้ไม่ปกติไง ว่าแต่ตอนที่คุณปราณต์แต่งงานกับเธอน่ะ เขากลับบ้านดึกแบบนี้ทุกวันเหรอ เห็นว่ากว่าจะเลิกคลินิกก็ปาเข้าไปสองทุ่มแทบจะทุกวัน”

                “อือ...”

เสียงหวานตอบสั้นๆ พยายามจะไม่นึกถึงความหลังครั้งเก่า แต่เธอกลับจำได้อย่างละเอียด

                “แล้วแบบนี้ เรื่องอย่างนั้นทำกันตอนไหน”

                “ถามอะไรบ้าๆ ยัยออย” นัสรินหน้าแดงซ่านนึกกระดากต่อคำถามที่ตรงไปตรงมานั้น

                “ถามจริงๆ ไม่ได้ถามบ้าๆ คนที่แต่งงานกันใหม่ๆ กันก็ต้องมีเรื่องพวกนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แต่หมอปราณต์กลับซะสองทุ่มกว่าๆ แบบนี้ แล้วเอาเวลาที่ไหนมาให้เธอล่ะ”

                “ตอนนั้นเรากับเขาแยกห้องนอนกันน่ะ จริงๆ ไม่ใช่แค่ตอนนั้น แต่แยกกันอยู่ตั้งแต่วันแต่งงานด้วยซ้ำ”

                “อย่าบอกนะว่าเธอกับเขาไม่เคยมีอะไรกัน” พินทุสรทำหน้าเหมือนเจอเรื่องเหลือเชื่อ

                “ใช่...ไม่เคยมีเลย จนกระทั่ง...”