ั

เมษา....

"หนูไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะคุณยายหนูอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่เด็กหนูอยู่จนชินแล้วค่ะ"

"เอ๊ะ แล้วนั่นเอกสารอะไรจ๊ะทำไมมันเปียกแบบนี้ล่ะ" คุณยายมองไปที่เอกสารของฉันที่ฉันเอามันตากผึ่งไว้ให้มันแห้ง

"เอ่อคือเมื่อกี้มีรถคันนึงขับผ่านมาแล้วขับเร็วมากจนทำให้น้ำขังมันกระเด็นมาโดนหนูก็เลยทำให้เอกสารสมัครงานของหนูเปียกไปด้วยน่ะค่ะ หนูก็เลยเอามาผึ่งไว้เผื่อมันจะยังใช้ได้" ฉันหันหลังมองไปที่เอกสารสีขาวที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นน้ำตาลเพราะถูกน้ำกระเด็นใส่

"โถแม่คุณ"

"ที่หนูบอกว่าเอกสารสมัครงานแปลว่าหนูกำลังหางานทำอยู่เหรอ"

"ค่ะ คุณยาย"

"ใช่ค่ะคุณท่านภาก็ลืมบอกไปว่าเมื่อวานหนูเมษาบอกว่าจะไปหางานทำแต่ภาขอร้องแกให้มาที่โรงพยาบาลด้วยกัน ว่าแต่หนูได้งานหรือยังจ๊ะ" คุณป้ารำภาถามฉันฉันทำได้แค่ยิ้มและส่ายหน้า

"ยังเลยค่ะ คือหนูจบแค่มอสามด้วยก็เลยหางานทำลำบาก"

"เอางี้มั้ย หนูไปทำงานกับยายมั้ยลูก"

"ทำงานกับคุณยายเหรอคะ"

"ใช่จ๊ะ หนูสนใจมั้ยลูก"

"แต่หนูจบแค่มอสามนะคะ"

"นั่นไม่ใช่ปัญหาจ๊ะ เพราะยายไม่ได้วัดคนที่การศึกษายายวัดค่าของคนที่ความดีต่างหาก และหนูก็เป็นคนดียายก็เลยอยากจะช่วยเหลือ ว่าแต่หนุจะรังเกียจมั้ยถ้ายายจะชวนหนูไปอยู่ด้วยกัน"

"ไปอยู่ด้วยกันหมายความว่ายังไงคะหนูไม่เข้าใจค่ะ"

"ยายน่ะอยากให้หนูไปช่วยดูแลยายเพราะตอนนี้รำภาเองก็แก่มากแล้วเหมือนกัน ยายอยากให้รำภาได้พักบ้างถ้าหนูไม่รังเกียจต้องมาดูแลคนแก่อย่างยาย ยายก็อยากชวนหนูมาอยู่ด้วยกัน มีที่พักมีอาหารให้สามมื้อมีเงินเดือนให้ด้วยนะลูก วันหยุดหยุดอาทิตย์ละสองวัน ยายให้เดือนละสองหมื่นห้า"

"สองหมื่นห้าเลยเหรอคะ" ฉันตกใจกับจำนวนเงินเดือนไม่คิดว่าคุณยายจะจ้างฉันด้วยเงินเดือนสุงขนาดนี้ บอกตามตรงว่าที่ผ่านมาฉันทำงานได้เงินมากสุดก็วันละสามร้อยเท่านั้น

"ใช่จ๊ะ แต่ถ้าอยู่กับยายนานๆยายก็จะเพิ่มเงินเดือนให้นะ"

"คือมันมากเกินไปไหมคะคุณยาย เงินเดือนมากกว่าคนจบปริญญาตรีเสียอีก"

"มันอยู่ที่ความพอใจของยายยายอยากจะให้เท่าไหร่ยายก็จะให้ เพราะยายชอบคนดีมีน้ำใจซื่อสัตย์สุจริต"

"หนูอาจจะไม่ใช่คนดีแบบที่คุณยายคิดก็ได้นะคะ"

"ไม่หรอกลูก ยายคิดว่ายายดูคนไม่ผิด"

"ป้าก็คิดเหมือนคุณท่านจ๊ะ ป้าว่าหนูเป็นคนดีไว้ใจได้ซึ่งบอกตามตรงว่าหายากมากคนดีแบบนี้"

"ว่าไงลูกตกลงไปทำงานกับยายมั้ย"

"แต่เงินเดือนที่คุณยายให้มันมากเกินไปค่ะไหนจะให้ทั้งที่อยู่ที่กินอีก หนูขอแค่เดือนละเก้าพันก็พอค่ะ"

"โอเคจ๊ะเก้าพันก็เก้าพัน"

"ขอบคุณนะคะ^^" ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเมื่อได้เงินเดือนตามความเหมาะสมแต่....

"เงินเดือนน่ะยายให้หนูเก้าพันส่วนอีกหมื่นหกยายให้เป็นโบนัสพิเศษละกันรวมแล้วก็สองหมื่นห้าพันบาทพอดีตกลงตามนี้นะจ๊ะห้ามปฏิเสธเข้าใจไหม"

"แต่ว่ามัน...."

"ป่ะขึ้นรถลูกเดี๋ยวยายไปส่งหนูเก็บของที่บ้าน"

................................

พีเจ.....

ผมเดินมาที่ลานจอดรถด้วยความหงุดหงิดเพราะไอ้เหี้ยไทด์คนเดียว เห็นหน้ามันทีไรผมจะอารมณ์เสียทุกครั้งถึงตัวมันจะไม่ได้ทำอะไรให้ผมแต่แม่ของมันเคยทำให้แม่ของผมเสียใจจนตรอมใจ ถึงเรื่องราวมันจะผ่านมานานหลายสิบปีแล้วแต่ผมก็ไม่มีวันลืมวันที่พ่อของผมจูงมือมันเข้ามาในบ้านแล้วบอกกับทุกคนในบ้านว่ามันคือลูก ผมจำได้ติดตาว่าแม่ของร้องไห้เสียใจขนาดไหนที่รู้ว่าพ่อแอบไปมีเมียมีลูกโดยที่ไม่มีใครเอะใจหรือสงสัยมาก่อนจนกระทั่งแม่ของไอ้ไทด์มันตายพ่อก็เลยพามันเข้ามาในบ้าน

"ไม่ว่ามึงจะทำดีกับกูมากแค่ไหนยังไงกูก็จะเกลียดมึงไปจนวันตายอะไรที่มึงรักกูจะแย่งมา เหมือนที่กูเคยทำ" ผมอาฆาตในใจความรู้สึกนี้มันฝังลึกในใจของผมมานานหลายสิบปีแล้ว

"รถแม่งติดอะไรนักหนาวะ" ตอนนี้ผมหงุดหงิดมากกว่าเดิมเมื่อขับออกมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้วเจอสภาพท้องถนนที่รถติดยาวหลายสิบกิโลผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะวกรถเข้าไปในโรงพยาบาลอีกรอบแล้วไปออกข้างหลังโรงพยาบาลแทนเพราะมันเป็นทางลัดถึงแม้ทางมันจะแคบสักหน่อยมันก็คงจะดีกว่าติดไฟแดงเป็นชั่วโมงๆกว่าจะถึงบ้านคงค่ำพอดีที่ผมรู้เพราะโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลที่ครอบครัวของผมใช้บริการเป็นประจำไม่ว่าจะเจ็บไข้ได้ป่วยหรือตรวจสุขภาพประจำปีทุกคนก็จะมากันที่นี่ตลอดผมก็เลยรู้เส้นทางเป็นอย่างดีแต่.....

"แม่งกูคิดถูกคิดผิดวะที่ขับเข้ามาทางนี้ ถนนมีแต่หลุมแต่บ่อรถกูจะเป็นไรมั้ยวะ" ผมขับไปบ่นไปเพราะจากที่คิดว่าจะเป็นทางลัดกลับกลายเป็นต้องค่อยๆขับเนื่องจากสภาพถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อมีน้ำขังทั่วถนนทั้งสาย ผมก็ลืมไปว่าช่วงนี้ฝนตกทุกวันน้ำไม่ขังก็คงจะแปลก

" ห้าววววว ง่วงชิบหายแล้วเมื่อไหร่กูจะถึงปากซอยวะ ซิ่งเลยละกันวะ" ผมหาวไปบ่นไปเพราะง่วงจนตาจะปิด

ซ่า!!!!!! เสียงน้ำกระเด็น

"ว๊ายยยย" เสียงใสดังลอดเข้ามาในรถแม้จะไม่ได้ยินชัดเจนเท่าไหร่แต่ก็ทำให้ผมต้องหันไปมอง แล้วเจอผุ้หญิงคนนึงที่แต่งตัวมอซอซอมซ่อกำลังตัวเปียกไปด้วยน้ำครำจ้องมองเข้ามาในรถของผมด้วยสายตาโกรธๆไม่พอใจน่าจะเป็นเพราะผมที่ทำให้ยัยนี่มีสภาพดูไม่ได้แบบนี้แต่ช่วยไม่ได้อยากมาเดินริมถนนเอง

"หึ สมน้ำหน้าเดินแม่งไม่รู้จักหลบรถเปียกแม่งเลย555โคตรสะใจ" ผมหัวเราะอยู่คนเดียวบนรถด้วยความสะใจก่อนจะขับรถต่อไปโดยไม่สนใจว่าคนด้านนอกจะแช่งชักหักกระดูกหรือเปล่าที่ผมขับรถจนทำให้น้ำกระเด็นโดนตัว