Share

บทที่ 13

last update Last Updated: 2024-11-06 12:23:30

บทที่ 13

แม่เลี้ยงลักษิกากลับมาจากปฏิบัติธรรมแล้ว แต่ก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ ของลูกสาวบุญธรรมเลยแม้แต่น้อย เพราะธรินดาเก็บงำทุกอย่างไว้เป็นความลับและพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดยามอยู่ต่อหน้าทุกคน อีกทั้งช่วงนี้ปรัชญ์เองก็ไม่ค่อยจะกลับบ้าน ทำให้เธอไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ พักหลังๆ ธรินดาจึงสบายใจและเข้มแข็งขึ้นมาก

พระอาทิตย์เริ่มจะเคลื่อนคล้อยลงต่ำ หญิงสาวหยิบเอาตะกร้าหวายเพื่อจะไปตัดกุหลาบที่ปลูกอยู่ในแปลงบนเนินเขาหลังบ้านมาจัดแจกันในห้องพระและห้องรับแขก แต่วันนี้จักรยานที่เคยจอดอยู่ในโรงรถหายไป ธรินดาจึงเดินถือตะกร้าไปยังแปลงกุหลาบแทน

ร่างบางย่อตัวลงตัดกุหลาบใส่ในตะกร้า ซึ่งส่วนใหญ่เธอจะเลือกตัดสีขาวเพื่อใส่ในห้องพระและสีชมพูสำหรับห้องรับแขก กระทั่งได้กุหลาบสวยๆ จนเกือบเต็มตะกร้า หญิงสาวจึงนั่งลงและทอดสายตาไปยังพระอาทิตย์ดวงโตที่ตอนนี้กำลังทอดตัวลงลับเหลี่ยมเขา ก่อนที่แสงสุดท้ายของวันจะหมดลงในที่สุด

ความมืดคืบคลานเข้ามาพร้อมๆ กับไอหมอกสีขาวจางๆ ที่แผ่ขยายไปทั่วอาณาบริเวณอย่างรวดเร็ว ธรินดาถอนหายใจเล็กน้อยที่ความงดงามของธรรมชาติยามเย็นเลือนหายไปอีกวัน ร่างบางลุกขึ้นแล้วเดินลัดเลาะมาตามถนนที่ทอดยาวตรงไปยังตัวบ้าน ขณะที่เท้าเล็กๆ เดินย่ำแบบเอื่อยๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไรนั้น เสียงกระดิ่งของจักรยานที่ถูกใครบางคนปั่นมาจากทางด้านหลังก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มดุห้วนกระด้าง

“ไปไหนมา”  

“คุณปรัชญ์!” เสียงหวานอุทานออกมาด้วยความตกใจ ร่างบางสะดุ้งน้อยๆ แม้จะเห็นหน้าเจ้าของเสียงไม่ถนัดนักเพราะถูกความมืดบดบัง แต่เธอก็จำเรือนกายสูงตระหง่านที่นั่งอยู่บนอานจักรยานและน้ำเสียงเขาได้ถนัด...เขากลับมาตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่ที่โรงรถ

“ทำไมจะต้องตกใจขนาดนั้น” ปรัชญ์ถามขึ้นอย่างไม่พอใจอีก “ฉันเป็นยักษ์เป็นมารหรือไง”

“เล็กก็แค่ตกใจ”

“ตกใจอะไรนักหนา ไปทำความผิดอะไรมาหรือไง”

                อยากจะตอบไปว่าที่ตกใจนักหนาก็เพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาหลังจากไม่ได้เจอกันหลายวัน และที่สำคัญไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่

                “เล็กไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ออกมาตัดดอกไม้”

                “เธอมาค่ำๆ มืดๆ แบบนี้เป็นประจำเหรอ”

                “ค่ะ เล็กชอบมาตัดดอกไม้ช่วงเย็น แล้วคุณปรัชญ์ล่ะคะไปไหนมา”

                “ไปไหนก็ได้มั้ง ที่นี่มันบ้านฉันนี่”

                คำตอบนั้นทำให้ความน้อยใจรุมเล่นงานคนที่อยู่ในฐานะ ‘ผู้อาศัย’ อีกครั้ง ใช่...ที่นี่มันบ้านเขา เธอต่างหากที่เผลอลืมไปว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านตัวเอง

                “เล็กขอโทษค่ะที่ถามอะไรโง่ๆ” หญิงสาวว่าประชดตัวเอง แต่กลับยิ่งโดนตอกย้ำจากคนปากร้าย

                “ใช่...เธอน่ะมันโง่ โง่ไปซะหมดทุกเรื่อง จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”

                “ค่ะ...งั้นเล็กขอตัว คุณปรัชญ์จะได้ไม่ต้องรำคาญคนโง่ๆ อย่างเล็ก”

                ธรินดาคร้านจะต่อปากต่อคำด้วย เพราะพูดไปก็มีแต่ตัวเธอเองที่เป็นฝ่ายเจ็บกับเจ็บ เนื่องจากปรัชญ์ไม่เคยคิดจะถนอมน้ำใจเวลาที่คุยกันอยู่แล้ว

เท้าเล็กๆ กำลังจะออกเดินต่อ แต่ถูกเสียงห้วนดุขัดขึ้นเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนธรินดา”

“คุณปรัชญ์มีอะไรอีกคะ” เธอหันไปถามทั้งๆ ที่ไม่อยากจะเสวนาด้วยสักนิด

“มาซ้อนท้ายจักรยานฉันสิ เดี๋ยวฉันจะพากลับบ้าน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เล็กเดินกลับเองได้”

“นี่คือคำสั่งธรินดา มาซ้อนท้ายจักรยานฉันเดี๋ยวนี้ หรือเธออยากมีเรื่องกับฉัน” เสียงเขาห้วนดุกระด้างบ่งบอกว่าเอาจริงแน่หากเธอคิดจะขัดใจ

“แต่เล็ก...”

“ธรินดา!” เสียงนั้นเข้มดุกว่าเดิม เป็นสัญญาณเตือนถึงอันตรายแก่เจ้าของชื่อ

“ก็ได้ค่ะ”

ธรินดาจำต้องเดินไปนั่งซ้อนด้านหลังของร่างใหญ่ที่ตอนนี้นั่งคร่อมอยู่บนอานจักรยาน แม้จะเป็นการนั่งเอียงข้าง และมีระยะห่างระหว่างเธอกับเขาอยู่พอสมควร แต่หัวใจดวงน้อยๆ กลับเต้นแรงขึ้นมาทันที เมื่อไออุ่นจากร่างใหญ่นั้นแผ่ซ่านมากระทบกาย มือเล็กจึงเผลอกอดกระชับตะกร้าดอกกุหลาบที่ตอนนี้ถูกวางไว้บนตักแน่นขึ้น เพื่อลดอาการประหม่าแกมเขินอายของตัวเอง

“เอาตะกร้ามานี่”

ปรัชญ์เอี้ยวตัวมาพร้อมกับออกคำสั่งอีกครั้ง ธรินดาคร้านจะมีปัญหากับเขาจึงส่งตะกร้าในมือไปให้ง่ายๆ จากนั้นตะกร้าดอกไม้นั้นก็ถูกปรัชญ์เอาไปแขวนไว้ที่แฮนด์ของจักรยาน ก่อนที่เขาจะปั่นมันไปอย่างไม่เร็วนัก

ขณะที่จักรยานแล่นไปตามถนนตามแรงปั่นของคนที่แข็งแรงกว่า การเคลื่อนที่ของมันกลับมีอาการเซซ้ายเซขวาจะล้มแหล่มิล้มแหล่อยู่หลายครั้ง ทำให้เสียงหวานเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ว้าย! คุณปรัชญ์ปั่นดีๆ สิคะ”

“ฉันก็ปั่นของฉันแบบนี้ เธอนั่นละไม่เคยซ้อนจักรยานหรือไง ถึงได้นั่งตัวแข็งทื่อแบบนั้น ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้ฉันปั่นจักรยานได้ไม่ถนัด เอามือมากอดฉันไว้สิ แล้วทำตัวให้เป็นธรรมชาติ”

ปรัชญ์ออกคำสั่งขณะยังปั่นจักรยาน แต่ธรินดาไม่ยอมทำตาม เขาจึงหยุดรถแล้วหันหน้ามาทางคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง ใช้มือใหญ่จับมือเล็กของเธอมาโอบที่เอวสอบของตัวเองอย่างถือวิสาสะ จากนั้นก็ปั่นจักรยานต่ออีกครั้ง

ธรินดาหน้าร้อนวูบ ทั้งเขิน ทั้งกระดาก และอับอายไปหมดที่ต้องมานั่งซ้อนท้ายจักรยานผู้ชายซึ่งชอบข่มขู่รังแกตัวเองอย่างปรัชญ์ แล้วยังต้องกอดเขาอีก มือเล็กกำลังจะละออกมา แต่ถูกเสียงห้วนๆ ดังแทรกขึ้นทันทีที่เธอเพียงแค่ขยับมือ

“อย่าเอามือออกเชียวนะธรินดา ไม่งั้นฉันจะจอดรถแล้วลงไปกอดเธอเอง บอกไว้ก่อนนะว่าฉันจะไม่ทำแค่กอดแน่ๆ ข้างทางมีแต่หญ้านุ่มๆ เธอคิดเอาเองก็แล้วกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุ่งกว้างๆ แบบนี้ เธอจะครางดังเท่าไหร่ก็ได้ มันคงให้อารมณ์ดีพิลึก แต่คงได้แผลที่หลังเป็นที่ระลึกกันบ้างละ อ้อ...เตือนไว้อีกอย่างว่าวันนี้ฉันไม่ได้พกถุงยาง ไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอหลังจากเสร็จนะ”

คำขู่และคำเตือนของเขายิ่งทำให้ธรินดาอับอายมากกว่าเดิมเป็นเท่าทวี และมากกว่าอับอายก็คือความหวาดหวั่น นึกอยากจะละมือออกมาแล้วทุบหลังเขาแรงๆ ให้หายเจ็บใจบ้าง แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงกับพายุอารมณ์ของเขา

เมื่อคนปั่นถูกคนซ้อนที่นั่งอยู่ด้านหลังยอมทำทุกอย่างตามที่ตัวเองบอกอย่างว่าง่ายและไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่ง คราวนี้จักรยานก็แล่นฉิวตรงไปยังคุ้มลักษิกาตามแรงถีบจากเท้าอันแข็งแรงของคนปั่น

ไอเย็นจากอากาศรอบกายปะทะร่างบางเป็นระยะ ทำให้เธอรู้สึกหนาวขึ้นมานิดหน่อย ทว่าส่วนเดียวที่ยังอุ่นซ่านอยู่ก็คือมือเล็กที่ตอนนี้โอบกระชับบนเอวสอบของคนอารมณ์ร้ายอยู่

ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศหรือเพราะคนที่กำลังปั่นจักรยานเงียบๆ กันแน่ที่ทำให้ธรินดานั่งใจลอย กระทั่งไม่รู้ว่าตอนนี้จักรยานมาจอดอยู่ที่โรงรถของคุ้มลักษิกาแล้ว

“ถึงแล้วก็เอามือออกสิ หรือว่ากอดฉันแล้วติดใจ”

ปรัชญ์หันหน้ามาถามอย่างล้อเลียนพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ราวกับเย้ยหยัน ทำให้ธรินดาได้สติ จึงรีบละมือออกมาจากเอวสอบที่ให้ความอบอุ่นกับมือเล็กของตนมาตลอดช่วงระยะเวลาหนึ่ง แล้วลนลานลงมาจากจักรยาน ก่อนจะพึมพำด่าเขาไปคำหนึ่งอย่างไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรให้หายเจ็บใจและหายอับอายได้บ้าง

“คนโรคจิต...”

“เธอว่าไงนะ” ปรัชญ์แกล้งถามอย่างยียวนและเลิกคิ้วเข้มขึ้นทั้งๆ ที่ได้ยินเต็มสองหู

ธรินดาได้แต่ตวัดตามองอย่างเคืองแค้น ก่อนจะหลุดคำเดิมออกไป คราวนี้ดังและชัดเจนกว่าเดิมจนเกือบเป็นตะโกนใส่หน้าคนแกล้งไม่ได้ยิน

“เล็กว่าคุณปรัชญ์เป็นพวกโรคจิตค่ะ”

พูดจบก็รีบหันหลังและย่ำเท้าเล็กถี่ๆ หนีกลับเข้าบ้าน ไม่สนใจเสียงที่ตะโกนตามหลังมา

“เดี๋ยวก่อนธรินดา แล้วตะกร้าดอกไม้ของเธอนี่ล่ะ”

                ปรัชญ์ตั้งใจจะตะโกนถามกวนโมโหไปอย่างนั้น รู้ดีว่าคนที่เดินไวๆ หนีไปนั้นคงไม่กลับมาเอาตะกร้าดอกไม้ให้ถูกเขาแกล้งหรอก ดังนั้นเขาจึงต้องเป็นคนถือตะกร้าดอกไม้นั้นเข้าไปตั้งไว้ในบ้านให้เสียเอง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เมียคืนแรม   บทที่ 98

    บทที่ 98“ฉันไม่อยากดื่มนมอย่างอื่น ฉันเก็บปากของฉันไว้ดื่มนมอร่อยๆ จากเต้าของเธอก็พอแล้ว ว่าแล้วก็หิว เล็กจ๋า...ให้ฉันกินนะ” แววตาของคนที่ประท้วงอยู่เมื่อครู่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นวิบวับและเปล่งประกายความปรารถนาที่มีต่อเธอออกมาอย่างเปิดเผย “ไม่เอาค่ะคุณปรัชญ์” ธรินดาปฏิเสธเสียงเบา เพราะกลัวลูกสาวจะตื่นมาเห็น “แต่ฉันจะ ‘เอา’ นะเล็กจ๋า ตามใจผัวนะครับหนูเล็กคนดี” “โธ่...คุณปรัชญ์” “ไม่โธ่จ้ะที่รัก...ฉันหิว อยากดื่มนม” ปรัชญ์กระซิบบอกความต้องการของตัวเอง พร้อมกับที่ธรินดารับรู้ถึงความตื่นตัวของเขาที่ตอนนี้บดเบียดเธออยู่ไม่ห่าง “ถ้าอย่างนั้นเล็กไปดับไฟก่อนนะคะ” ธรินดาบอกอย่างอายๆ แต่คำตอบนั้นบ่งบอกชัดว่าเธอยอมตามใจเขาแล้ว ปรัชญ์จึงยอมปล่อยให้ร่างเล็กลุกจากตักไปปิดไฟ ส่วนตัวเองขยับขึ้นไปนอนรออยู่บนเตียง ห้องทั้งห้องมืดสนิทเมื่อธรินดายื่นมือไปกดสวิตช์ไฟให้ดับลง เธออาศัยความเคยชินเดินกลับมายังเตียง และค่อยๆ เอนกายลงนอนเคียงข้างสามี ปรัชญ์รีบขยับเข้ามาแนบชิดพร้อมกับกระซิบเรียกเสียงพร่า ท

  • เมียคืนแรม   บทที่ 97

    บทที่ 97“ป๋าก็คิดถึงนิล คิดถึงแม่เล็กของนิลใจแทบขาด” ปรัชญ์ตอบลูกสาวและถือโอกาสอ้อนไปถึงแม่ของลูกด้วย เพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้โทรศัพท์น่าจะเปิดลำโพงอยู่ “งั้นก็รีบกลับบ้านสิคะป๋า หมีพูกับแม่เล็กก็รอป๋าเหมือนกันค่ะ” ปรัชญ์ยิ้มออกมาอีกคราเมื่อลูกบอกว่าธรินดาเองก็รอเขาอยู่ ใบหน้าอันหวานซึ้งนั้นลอยเข้ามาในห้วงความคิด ทำให้เขาจำต้องพับหน้าจอแล็ปท็อปลงพร้อมกับปิดแฟ้มเอกสารที่กางอยู่หลายอันบนโต๊ะ“โอเคครับคนดีของป๋า ป๋าจะกลับเดี๋ยวนี้ละ” “งั้นนิลจะรอจนกว่าป๋าจะมานะคะ นิลถึงจะนอน” “ครับ อีกยี่สิบนาทีเจอกันนะครับ” “ค่ะป๋า เย้ๆ” หลังจากวางสายจากลูกสาว ปรัชญ์ก็ไม่รอช้า รีบขับรถตรงดิ่งกลับบ้านอย่างปราศจากความลังเลใดๆ ทันที งานเอาไว้ก่อนตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือลูก เมีย แม่ และหมีพู ซึ่งกำลังรอเขาอยู่ที่บ้านทันทีที่ร่างสูงเดินเข้าบ้าน หมีพูกับเด็กหญิงตัวน้อยที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูก็วิ่งมาหาพร้อมกับเรียกผู้เป็นพ่อด้วยความดีใจ โดยมีหมีพูวิ่งตามมาไม่ห่างพร้อมกับกระดิกหางไปมาอย่างดีใจเช่นกัน

  • เมียคืนแรม   บทที่ 96

    บทที่ 96นัสรินเดินเข้าบ้านด้วยอาการของคนที่มีเรื่องครุ่นคิดอยู่ในใจ ทำให้ไม่เห็นว่าพ่อกับแม่นั่งรออยู่ที่โซฟาในห้องโถงชั้นล่าง พลตรีชยุตกับคุณนิภาหันไปมองหน้ากันครู่หนึ่ง จากนั้นคุณนิภาก็เป็นฝ่ายส่งเสียงทักลูกสาว“ไงยัยนัส ไปบ้านพี่ปรัชญ์มาโอเคหรือเปล่าลูก”“อ้าว...คุณพ่อคุณแม่ อยู่นี่เองเหรอคะ” นัสรินเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าบิดามารดาของตนนั่งอยู่ตรงนั้น เธอมัวแต่คิดเรื่องที่ปรัชญ์เพิ่งคุยด้วย ทำให้ประสาทการรับรู้ต่างๆ รวนไปเสียหมด“เป็นอะไรไปลูก ทำไมดูหน้าเครียดๆ แบบนั้น ทะเลาะกับตาปรัชญ์มาเหรอ”“เปล่าค่ะคุณแม่ นัสแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะค่ะ” นัสรินตอบมารดาเสียงนุ่ม ก่อนจะขยับไปนั่งลงข้างๆ“มีอะไรเล่าให้พ่อกับแม่ฟังได้หรือเปล่า” พลตรีชยุตพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว เพราะปกตินัสรินไม่ค่อยมีท่าทีเหม่อลอยให้เห็นบ่อยนักนัสรินมองหน้าบุพการีทั้งสองอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจขอคำปรึกษาเพราะเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเธอคนเดียว มันเกี่ยวข้องกับบิดามารดาของเธอด้วย“เมื่อกี้นี้พี่ปรัชญ์เพิ่งจะบอกว่าพี่ปรัชญ์มีคนรักอยู่แล้ว และอยากให้นัสแต่งงานกับคุณปราณต์แทนค่ะ”“ว่าไงนะลูก!” คุณนิภาอุทา

  • เมียคืนแรม   บทที่ 95

    บทที่ 95“แต่คุณปราณต์ไม่ได้ชอบนัสนะคะ อีกอย่างคุณปราณต์อาจจะมีคนรักอยู่แล้วเหมือนที่พี่ปรัชญ์มี” น่าแปลกที่คราวนี้เธอกลับแคร์ความรู้สึกของปราณต์ขึ้นมาเสียมากมาย เดือดเนื้อร้อนใจไปหมดกับความจริงที่ว่าเขาอาจมีคนรักอยู่แล้วก็ได้ ทั้งๆ ที่ตอนถูกพ่อแม่บังคับให้หมั้นกับปรัชญ์เธอกลับไม่ตระหนักเลยว่าปรัชญ์อาจจะมีคนรักอยู่แล้ว คิดแต่ว่าหากปรัชญ์ยอมหมั้นเธอก็ยอมหมั้นตามที่ผู้ใหญ่ต้องการเท่านั้นก็พอ“พี่ปราณต์ยังไม่มีใครหรอก ถ้านัสอยากแต่งกับพี่ปราณต์พี่จัดการให้ได้” “แต่ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับมัดมือชกคุณปราณต์เลยนะคะพี่ปรัชญ์” “ก็เหมือนกับที่แม่บังคับพี่ให้แต่งงานกับนัสนั่นละ แม่ก็คิดแค่ว่าพี่ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ที่พี่พูดอย่างนี้นัสอย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่าหรือถูกโยนให้คนนั้นทีคนนี้ทีนะ แต่พี่ไม่อยากทรยศหัวใจตัวเองและไม่อยากให้ธรินดาต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้” “นัสเข้าใจค่ะและขอบคุณที่พี่ปรัชญ์บอกนัสตรงๆ แต่นัสขอถามอะไรตรงๆ บ้างได้มั้ยคะ” นัสรินยังหนักอึ้งในเรื่องที่ปรัชญ์เสนอมา แต่เธอก็ยังอยากจะรู้ความจริงจากใจเขาให้หมดเปลือกเสียก่อน“ได้ส

  • เมียคืนแรม   บทที่ 94

    บทที่ 94 สี่เดือนก่อน... รถซีดานแบรนด์ยุโรปราคาสองล้านกว่าๆ แล่นออกจากอาณาเขตของบ้านหลังใหญ่ หลังจากที่ปรัชญ์บอกว่าจะพาคู่หมั้นสาวไปส่ง นัสรินหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนขับที่เมื่อครู่นี้ยังพูดจากวนประสาทแม่ของเขาอย่างมีสีสันอยู่เลย ทว่าบัดนี้เขาอยู่ในอิริยาบถที่เงียบขรึมราวกับเป็นคนละคน แม้จะไม่ถึงกับทำให้อึดอัด แต่คนคุยไม่เก่งแบบเธอก็ไม่กล้าชวนคุย นี่เป็นครั้งที่สองที่เขากับเธอได้พบกัน หลังจากหมั้นเสร็จปรัชญ์ก็ไม่เคยติดต่อหรือมาเยี่ยมเยือนในฐานะคู่หมั้นเลยสักครั้ง นัสรินรู้ดีว่าปรัชญ์เองก็คงจะถูกบังคับให้หมั้นเช่นเดียวกับเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจหากเขาจะไม่ใส่ใจหรือทำตัวไม่เหมือนกับคู่หมั้นคู่อื่นๆ “นัสรีบกลับบ้านหรือเปล่า” ปรัชญ์หันมาถามเป็นประโยคแรกหลังจากที่รถแล่นออกมาพ้นอาณาเขตบ้านได้พักใหญ่ “เปล่าค่ะ นัสว่างทั้งวันค่ะพี่ปรัชญ์” “งั้นแวะดื่มกาแฟกับพี่ก่อนนะ ข้างหน้ามีร้านบรรยากาศดี กาแฟก็อร่อย” ปรัชญ์ชวนด้วยท่าทีเป็นกันเองทำให้นัสรินรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น “ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำและยิ้มบางๆ

  • เมียคืนแรม   บทที่ 93

    บทที่ 93“เปิดดูสิ เปิดตอนนี้เลยนะเล็ก” ปรัชญ์เชียร์ทั้งปาก ทั้งสายตา ทั้งสีหน้าที่เหมือนอยากจะให้เธอได้เห็นเหลือเกินว่าของที่อยู่ในกล่องคืออะไร ซึ่งตอนแรกธรินดากะว่าจะเก็บไว้เปิดพรุ่งนี้เช้า แต่เมื่อสามีคะยั้นคะยอเช่นนั้น เธอจึงต้องค่อยๆ แกะโบที่ผูกอย่างสวยงามนั้นออก ก่อนจะเปิดฝากล่องเป็นลำดับสุดท้าย และแล้วสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นก็ทำให้แก้มนวลแดงซ่าน เธอหยิบมันขึ้นมาดูสลับกับมองคนให้อย่างเขินอายสุดกำลัง“นี่มันอะไรกันคะคุณปรัชญ์”“ก็ชุดนอนไง มีหลายชุดด้วย ผ้าดีๆ ทั้งนั้นเลยนะ” ปรัชญ์ตอบอย่างรื่นรมย์“แล้วทำไมมันโป๊แบบนี้ล่ะคะ” ธรินดาถามเพราะถึงแม้ว่าชุดนอนแต่ละชุดที่อยู่ในกล่องนั้นมันสวยและผ้านิ่มมากก็จริง แต่มันกลับเซ็กซี่สุดๆ ทุกตัวล้วนแต่คอเว้าลึกอย่างไม่ต้องสงสัยว่าเวลาใส่จะต้องโชว์เนินอกแน่ๆ แถมยังสั้นเต่อจนเกือบถึงโคนขา บางชุดก็เป็นแบบสองชิ้น ชิ้นบนเป็นเสื้อสายเดี่ยวในลักษณะอวดโชว์เนินเนื้อ ชิ้นล่างเป็นแค่กางเกงชิ้นน้อย เหมือนกับออกแบบมาเพื่อขยี้ใจชายโดยเฉพาะ แล้วเธอจะกล้าใส่ได้อย่างไร“โป๊ที่ไหน เขาเรียกว่าเซ็กซี่ต่างหาก ฉันอยากเห็นเมียเซ็กซี่บ้างไม่ได้เหรอ”“ถ้าชอบผู้หญิงเซ็ก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status