ตอนพิเศษข้าวฟ่าง 11 ตามง้อสามีขี้น้อยใจ

 

ข้าวฟ่างเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขานั่งนิ่งเงียบและมองหน้าเธอแปลกๆ เธอจึงเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย

“คุณเป็นอะไรรึเปล่าทำไมมองหน้าฉันแปลกๆ”

“เปล่า” สายตาที่แฝงไปด้วยความน้อยใจของเขาก็แสดงออกมาทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าคำปฏิเสธของเขานั้นต้องมีอะไรแน่ๆ

“แน่ใจเหรอคะ” เธอถามทวนเขาอีกรอบเพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเก็บความอึดอัดไว้คนเดียวได้เดี๋ยวก็ต้องบอกความต้องการของเขามา ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานแต่เธอมั่นใจว่าเธอรู้จักเขาดีพอ

“ผมถามจริงๆ เถอะคุณยังรักคุณภูริทัตอยู่รึป่าว”

“คุณถามทำไม”

“ผมแค่อยากรู้” บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าเมียจะยังรักแฟนเก่าอยู่สายตาที่ต้องการคำตอบมองเธอไม่กระพริบสายตา

“ฉันไม่รู้แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว ไม่แน่ใจว่าไม่รักแล้วรึเปล่า” เธอยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอาจจะไม่รักแล้วแต่แค่ยังเสียดายเวลาที่ผ่านมาเพราะคบกันมาตั้งหลายปีจะให้ลืมสนิทมันคงเป็นไปได้ยากอาจจะแค่นึกถึงแค่นั้น

“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่รักเขาแล้ว ผมยังเห็นรูปเขาอยู่เต็มโทรศัพท์ของคุณอยู่เลย" เขาแสดงอาการของคนที่ขี้น้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดข้าวฟ่างเธอไม่คิิดว่าผู้ชายที่เจ้าชู้ไม่มีหัวใจแบบเขาจะมาอยู่ในสภาพแบบนี้

“คุณแอบดูโทรศัพท์ฉันเหรอ”

“ใช่ผมแอบดูและไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้”

“มันก็แค่รูปฉันคิดว่าฉันไม่คิดอะไรกับเขาแล้วแค่ไม่เคยเปิดไปดูรูปเลยจำไม่ได้ว่ายังมีรูปเขาอยู่ในโทรศัพท์ คุณเป็นอะไรน้อยใจเหรอ” เธอยิ้มด้วยความขำเพราะคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเสือ..ผู้หญิงมากมายต้องการกลับมาอยู่ในสภาพลูกแมวแบบนี้มาน้อยใจกับแค่เรื่องรูป

“ใช่ผมไม่ชอบที่คุณยังเก็บรูปเขาไว้ ลบทิ้งให้หมดเลยได้ไหม”

“ไม่ได้เพราะฉันอาจจะไม่มีโอกาสได้ถ่ายกับเขาอีก" เธอเพียงแค่พูดลองใจเขาดูอยากรู้ว่าเขาจะเป็นยังไงโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นมันทำให้เขาเสียความรู้สึก

“งั้นคุณก็ไปอยู่กับมันเลยไป” ชายหนุ่มวุฒิชัยลงขึ้นเดินหนีพร้อมกับพูดประโยคนี้ และมีมือเล็กจับที่แขนของเขาดึงไว้

“คุณจะไปไหน”

“เรื่องของผม” เขาเสียใจที่ได้ยินคำพูดของเธอแบบนั้นมันทำให้เขาเสียความรู้สึกมากที่เธอไม่แคร์ความรู้สึกเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฉันล้อเล่นฉันลบให้ก็ได้ มานั่งคุยกันก่อนอย่าขี้งอลเหมือนเด็กแบบนี้สิ" เธอรีบบอกจะทำตามที่เขาขอเพราะรู้ว่าเขากำลังโกรธเธออยู่

“ถ้าคุณไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เพราะถ้าไม่ได้เต็มใจทำผมก็ไม่ต้องการ” เขาพูดจบก็เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันทีไม่ฟังคำพูดอะไรจากเธออีกเลย

อะไรกันฉันแค่พูดเล่นนี่โกรธฉันจริงเลยเหรอ เดี๋ยวก็คงหายแหละมั้งรีบแต่งตัวลงไปรอข้างล่างดีกว่า เธอแต่งตัวเสร็จก็ไปทานอาหารเช้ารอเขา

สองขาของเขาก้าวลงมาจากห้องเดินตรงออกไปที่ประตูและออกไปที่รถเลย เธอรีบหันไปถาม

“คุณจะไปไหนไม่ทานอาหารก่อนเหรอ” เขาได้ยินแต่กับไม่ตอบกลับใดๆ เปิดประตูขึ้นรถและขับออกไปโดยทันที ทำให้ข้าวฟ่างกับมาคิดว่าเธอทำอะไรผิดทำไมเขากับกลายมาเย็นชากับเธอ

เธอนั่งคิดทบทวนว่าเรื่องแค่นี้เขาโกรธเธอขนาดนั้นเลยเหรอ เธอไม่รู้เลยว่าเขาเก็บทุกอย่างมาคิดมากมายที่เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอแต่เธอกลับเฉยชาใส่เขาและล่าสุดก็พูดโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของเขา

จนเขาวนกลับมาคิดคนอื่นทำทุกอย่างเอาใจทุกอย่างให้ได้เขาแต่เขากลับไม่สนใจพอมาทุ่มเทให้เธอทำไมถึงโดนเททิ้ง คนที่เคยอยากได้อะไรแล้วก็ได้แต่พอมาโดนเธอเย็นชามันรู้สึกไปไม่เป็น

บริษัทพ่อวุฒิชัย

ต้นอ้อ หญิงสาวสวยเซ็กซี่พนักงานที่บริษัทแอบชอบวุฒิชัยเห็นเขานั่งซึมรีบก็เข้ามาอ่อยเพราะพอได้ยินเรื่องความเจ้าชู้ของเขามาพอสมควร กะจะให้เขาเลี้ยงดูและให้เงินช็อปปิ้งบวกกับนั้นหน้าตาหล่อเหลาชวนหลงใหลเธอรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้วคงว่าเสือมันก็คือเสือไม่มีทางกลับมาดีได้

“กาแฟค่ะคุณวุฒิ” หญิงสาวส่งยิ้นหวานให้เขาหวังสานสัมพันธ์

“เลขาผมไปไหนทำไมคุณได้เอามาให้แทน” เธอรีบตอบโกหกไปว่าเลขาเขาติดงานทั้งที่เธอเองที่ขอมาเสิร์ฟกาแฟเอง วุฒิชัยยกแก้วกาแฟมาชิมรีบวางแก้วลงทันทีเพราะกาแฟแก้วนี้มันไม่ถูกปากเขา วุฒิชัยลงขึ้นเดินตรงไปที่โต๊ะของเลขาในทันที

“คุณติดธุระอะไรถึงกล้าละเลยหน้าที่ของตัวเองให้ใครก็ไม่รู้เอากาแฟมาให้ผมรสชาติแย่มาก” เขาด่ากราดไปที่เลขาของเขาต้นอ้อผิดคาดเพราะนึกว่าเขาจะชอบเพราะเห็นว่าแต่ก่อนผู้หญิงสวยๆ เข้าไปหาเขาเสร็จเขาทุกคน

“ขอโทษค่ะคุณวุฒิ เดี๋ยวบิวรีบไปชงมาให้ใหม่เดี๋ยวนี้แหละค่ะ” เขาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอย่างหงุดหงิดเพราะเขาเองอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ที่ข้าวฟ่างไม่แคร์ความรู้สึกเขาแล้ว

ต้นอ้อหน้าเหวอเธอเดินกลับโต๊ะทำงานอย่างอารมณ์เสีย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ฉันไม่สวยตรงไหนทำไมถึงเมินกันได้

ต็อก! ต็อก! ต็อก! ต็อก! เสียงรองเท้าของคนๆ หนึ่งที่กำลังเดินมาและตรงเข้าไปถามเลขาของวุฒิชัย ทำให้ทุกสายตามองไปที่เธออย่างสงสัยว่าเป็นใครทำไมท้องโต

“คุณวุฒิอยู่ไหมคะ” ข้าวฟ่างเอ่ยปากถามเลขาของวุฒิชัย

“อยู่ค่ะจะให้เรียนว่าใครมาพบคะ”

“ไม่ต้องแจ้งเขาหรอกค่ะเดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอง” สองสายตาของต้นอ้อ..มองเธอด้วยความสงสัยว่าเธอคือใครทำไมถึงกล้าเข้าไปโดยไม่บอกวุฒิชัยเพราะปกติแล้วเขาจะไม่ใครเข้าไปหาถ้าไม่ได้รับอนุญาตนอกจากเอากาแฟไปเสิร์ฟและเลขาของเขา

“ไม่ได้ค่ะจะเข้าพบคุณวุฒิชัยต้องแจ้งให้ทราบก่อนไม่งั้นเข้าพบไม่ได้ค่ะ” ไม่มีใครในบริษัทเลยที่เคยเห็นหน้าเมียของวุฒิชัยเลยไม่รู้จักข้าวฟ่าง

“แต่ฉันเป็นภรรยาของเขาค่ะ พอจะเข้าพบได้ไหมคะ” เธอยังยืนยันที่จะเข้าไปหาโดยที่ไม่บอกเขาเพราะกลัวบอกไปเขาจะไม่ให้เข้าไปเพราะเขายังโกรธเธออยู่

“ไม่ได้ค่ะ จะเป็นอะไรก็ต้องแจ้งให้เขาทราบก่อนไม่งั้นดิฉันจะโดนดุค่ะ” เลขายังยืนยันที่จะไม่ให้เธอเข้าพบ

ในขณะนั้นวุฒิชัยก็เดินออกจากห้องทำงานมาเพื่อที่จะไปทานอาหารและมาสะดุดตาตรงที่เห็นเมียของเขายืนอยู่ตรงหน้าเขา สองสายตามองเธอและยิ้มออกมาความโกรธที่มีก็หายหมดเพียงเพราะว่าเมียมาง้อถึงบริษัท

“คุณมาทำไม” เขาแกล้งถามเธอทั้งที่แอบอมยิ้ม

“ฉันทำอาหารกลางวันมาให้คุณและวันนี้จะมาทานอาหารกับคุณที่นี่” เธอยื่นอาหารที่อยู่ในมือของเธอขึ้นให้เขาดูทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากเพราะเธอทำอาหารไม่เป็นแต่ยังทำมาให้เขา

“คุณทำเองเหรอ” เขาทวนถามเธอเพราะอยากฟังอีกครั้ง

“ใช่ค่ะฉันตั้งใจทำมากเลยนะคะ”

“เข้าไปข้างในก่อน” เขาบอกให้เมียเข้าไปในห้องก่อนเมื่อมีสายตามากมายที่มองเขาและเมียของเขาจนเมียเขาทำตัวไม่ถูก

ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในห้อง นี่สินะคือเหตุผลที่เมินฉันไปแอบมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ต้นอ้อบ่นอยู่คนเดียวอย่างเสียดายวุฒิชัย

ข้าวฟ่างยื่นโทรศัพท์ขึ้นให้เขาดูรูปภาพเธอลบรูปของภูริทัตออกหมดแล้วและเธอก็ไปเอารูปเขาที่ Social มาใส่โทรศัพทฺ์ทำให้เขายิ้มออกมาด้วยไม่รู้ตัว

>>>>>ติดตามตอนต่อไป