LOGIN“สวัสดีน้ำหวาน” เธอทักทายกลับโดยไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ เธอเหล่ตาไปมองที่ข้างๆ ที่ข้าวฟ่างนั่งเห็นวุฒิชัยก็สะดุดตาในความหล่อเหลาของเขา “ภูไปไหนแล้วละทำไมได้มากับผู้ชายอื่น” “เลิกกันแล้ว” “อุ้ย!ทำไมได้เลิกเหรอเห็นรักกันดีอยู่นะรักกันมาตั้งหลายปีเธอปล่อยภูหลุดมือไปได้ยังไงกันอุส่าแย่งไปจากฉัน” “พูดให้มันดีๆ นะฉันไม่เคยแย่งภูมาจากเธอแต่ภูไม่เคยเป็นของเธอเลยต่างหาก” เธอเงยหน้าขึ้นขิงใส่น้ำหวานอย่างเบื่อหน่ายเพราะน้ำหวานตามราวีเธอไม่เลิกจนไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนึกว่าเธอจะเลิกแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม “อย่าทำมาพูดหน่อยเลย ตอนนี้เป็นไงได้ข่าวว่าภูเขามีลูกมีเมียใหม่แล้วหนิ” เธอพูดเยาะเย้ยใส่ทำให้ข้าวฟ่างโกรธเพราะเหมือนมากรีดแผลใจเธอแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บมากเหมือนเมื่อก่อนอาจเป็นเพราะเธอได้อยู่ใช้ชีวิตกับวุฒิชัยผู้ชายไม่เอาไหนที่เจ้าชู้ไปวันๆ แต่วันนี้เหมือนราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน “มีใหม่แล้วยังไง ฉันก็มีใหม่แล้วเหมือนกันทั้งหล่อรวยเธอละมีปัญญาหาได้สักคนรึยังมาเที่ยวยุ่งเรื่องคนอื่นนี่ ออกไปจากโต๊ะนี่ได้แล้วไปเกะกะลูกตา” เธอเอนหัวไปที่ไหล่ของวุฒิชัยและกอดแขนเขาเพื่อทำใส่น้ำหวาน เธอโกรธและเดินหนีออกไปเพราะคนเริ่มหันมามองด้วยความที่ข้าวฟ่างเธอพูดเสียงดัง วุฒิชัยหันมามองหน้าข้างฟ่างและอมยิ้ม “มองอะไร แล้วยิ้มทำไมคะ" “ป่าวครับ” เขายิ้มแบบไม่เคยมีความสุขแบบนี้ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าความรักมันจะสวยงามแบบนี้เขาฝังใจกับความรักเพราะตอนเด็กๆ แม่ของเขาทิ้งเขากับพ่อไปมีสามีใหม่ ทำไมพ่อของเขานั้นเสียใจมากมันเป็นปมให้เขาเป็นคนที่ไม่เอาไหนและไม่จริงจังกับใคร แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าความรักมันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นมีแต่คนต่างหากที่ไม่รักดี ในตอนนี้เขาพร้อมที่จะเทใจทั้งหมดไปให้แม่ของลูกอย่างเต็มร้อยเหลือแต่ข้าวฟ่างที่ยังไม่เปิดใจให้เขา เมื่อกลับมาถึงบ้าน วุฒิชัยเดินไปหาข้าวฟ่างภรรยาคนสวยของเขาและยื่นมือถือของตัวเองให้ข้าวฟ่าง “อะ คุณสามารถลบผู้หญิงที่อยู่ในไลน์รวมถึงเบอร์โทรออกได้เลยนะผมจะไม่ยุ่งกับใครจริงๆ แล้วผมอยากสร้างครอบครัวจริงๆ กับคุณ” ภรรยาสาวของเขาเงยหน้ามองสามีกำมะลอของตัวเองด้วยความงงงวย “คุณเป็นอะไรรึเปล่า” “เปล่าครับ ผมอาจจะเคยไม่ดีและเป็นคนเลวมาก่อนแต่คนที่จะทำให้ผมเปลี่ยนตัวเองได้ก็คือคุณนะ” หญิงสาวข้าวฟ่างนั่งคิดทบทวนว่าจะให้โอกาสเขาดีไหมเพราะที่ผ่านมาเขาเลวจริงๆ แต่ทุกวันนี้เขาก็ดีขึ้นบาดแผลของเธอมันเป็นสิ่งที่ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเชื่อใจใครเธอเริ่มมีความรู้สึกที่ดีให้เขาแล้วแต่ความสับสนในใจเธอนั้นยังคงมากมาย แต่เพราะลูกที่อยู่ในท้องของเธอนั้นต้องการพ่อเธอจึงตัดสินใจให้โอกาสเขา เธอยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์เขามาและไล่ลบช่องทางการติดต่อของผู้หญิงทั้งหมดออกและหันไปยิ้มให้เขา วุฒิชัยยิ้มดีใจมากเพราะนั้นก็หมายถึงเธอให้โอกาสเขา..เขารีบเข้าไปโอบกอดเธอด้วยความดีใจและหอมไปที่แก้มของเธอ “คุณเป็นบ้าอะไร” “ก็คุณให้โอกาสผมได้เป็นผัวที่ดีของคุณแล้วไง” “ใครบอกคุณ” “การกระทำของคุณไง” เขานั่งลงจับท้องที่ลูกกำลังดิ้นของเธอและพูดกับลูกว่า “เราได้อยู่กันแบบครอบครัวจริงๆ แล้วนะลูกพ่อสัญญาจะดูแลหนูกับแม่ให้ดี” “ให้มันจริงเถอะ อย่าให้ฉันต้องไปตามเช็ดตามล้างผู้หญิงของคุณละ” คำพูดของเธอดูกังวลเพราะประสบการณ์ความรักที่ผ่านมาทำให้เธอระแวงกับความรักแต่ที่ยอมให้โอกาสเพราะสงสารลูก ตอนเข้านอน “ไหนๆ คุณก็ให้โอกาสผมได้เป็นผัวที่ดีของคุณแล้วขอให้ผมได้ทำหน้าที่ผัวสักทีได้ไหม” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้านวลของข้าวฟ่างและมือใหญ่ของเขาก็เข้าไปสวมกอดเธอ “อะไรของคุณ” ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอายรีบหันหนีเพราะรู้ว่าเขาต้องการอะไร “อย่าทำเป็นไร้เดียงสาเลย นะเมียจ๋า…” สิ้นสุดเสียงนั้นริมฝีปากหนาของเขาก็จูบไปที่ริมฝีปากบางกระจับของเธอด้วยความกระหายทั้งคู่ดูดดื่มกันด้วยความรักครั้งนี้ไม่เหมือนสองครั้งก่อน วุฒิชัยดูดไปที่หน้าอกใหญ่โตหัวสีชมพูสดสลับสองข้างไปมาไล่ไต่มาลงมาถึงระหว่างขาของเธอ เขาก้มลงไปดูดที่ร่องรักของเธอดูดเลียระรัวดังจ๊วบเธอเสียวจนครางออกมาไม่เป็นคำ “อ่อยย อุ้ย อึ้ม!” เขาจับดุ้นสวาทออกมามันตั้งโด่งชู้ขึ้นพร้อมใช้งาน เขาทนไม่ไหวรีบจับหยัดเข้าไปในรูจนสุดลำ “โอ้ยย ซื้ด” เสียงครางลั่นห้องด้วยความเสียวซ่านบวกเจ็บเล็กน้อยของเธอดังออกมา “เจ็บเหรอ” เขาหยุดถามเมียของเขาที่นอนอ้าขาอยู่ข้างล่างตัวเขา “เสียวค่ะ” ได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ่งดันเข้าจนสุดเขาเด้งเอวไปมาด้วยความเสียว เขาทำแบบเดิมๆ จนสำเร็จเขาลงไปนอนกอดเธอแล้วหลับไป รุ่งเช้า ข้าวฟ่างตื่นมายังคงอยู่ในอ้อมกอดของวุฒิชัยอยู่เขานอนกอดเธอทั้งคืนไม่ยอมปล่อย เธอคุ่นคิดในใจ เขารักเราจริงใช่ไหมหรือแค่อยากเอาชนะเรากันแน่ เธอหันไปมองหน้าผู้เป็นสามีของเธอ ในขณะนั้นเขาก็ตื่น “คุณเป็นอะไรรึเปล่าถึงมองหน้าผมแบบนั้น” “เปล่าหรอก รีบลุกไปอาบน้ำไปทำงานเร็ว” วุฒิชัยลุกขึ้นไปกอดและหอมข้าวฟ่าง เธอรีบดันออกไป “อย่ามารักฉันแบบเวอร์ๆ เลย ดีให้มันได้ตลอดนะไม่ใช่มาดีแค่ตอนใหม่ๆ ที่อยากได้ใจฉัน” เธอพูดจบประโยคนั้นก็เดินไปอาบน้ำ ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนใน F******k ของวุฒิชัยเด้งขึ้นเขาเปิดดูก็เห็นเป็นน้ำหวาน เขานั่งแปลกใจว่าเธอไปเอาคอนแทร็กของเขามาจากที่ไหน วุฒิชัยรีบลบทิ้งเพราะรู้ว่าข้าวฟ่างและเธอไม่ถูกกันจึงไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ เขานั่งตัดสินใจที่จะปิดผับของเขาลงเพราะจะไม่เข้าไปแล้วเพราะจะหันมาทำธุรกิจกับพ่อด้วยความจริงจังเพื่อเมียและลูกของเขา เขาแอบเปิดดูโทรศัพท์ของข้าวฟ่างตอนที่เธอเข้าไปอาบน้ำเมื่อเปิดดูรูปภาพก็เห็นรูปของเธอและภูริทัตเต็มไปหมดทำให้เขาเข้าใจว่าเธอเองยังรักภูริทัตถึงยังไม่ลบรูป เขาได้รักเราบ้างรึเปล่าที่อยู่ด้วยกันมารูปเราสักรูปยังไม่มีเลยมีแต่รูปของแฟนเก่าเต็มไปหมด นี่สินะเหตุผลที่ไม่ยอมเปิดใจสักที ที่เป็นอยู่ก็มีแต่ฉันที่พยายามเขาไม่เห็นจะสนใจตรงไหนเลย >>>>>ติดตามตอนต่อไป
หลังจากนั้นวุฒิชัยก็เดินเข้าไปในครัว เขากะจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้เมียเขาดูแต่เมื่อหันกลับไปเมียของเขากับนั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาไม่เดินตามเขามาเขาเดินกลับไปที่ห้องรับแขกไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นเมีย“ทำไมคุณไม่ตามผมมา” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ข้าวฟ่างถึงกับสะดุ้งและเงยหน้ามอง“ไปไหน” เธอถามเพียงสั้นๆ พร้อมหน้าตาที่งงงวย“ไปครัวไงผมจะโชว์ฝีมือ” เธอได้แต่ถอนหายใจแค่ทำอาหารทำไมต้องให้เธอไปดูด้วย“ทำไมฉันต้องไปด้วยคุณทำมาให้กินเฉยๆ ไม่ได้เหรอ”“ก็ได้นั่งรออยู่นี่แหละ” สิ้นสุดเสียงนั้นหนุ่มหล่อผู้เป็นสามีก็เข้าครัวไปทำอาหารและสักพักก็ถือออกมาให้เมียของเขาทาน ข้าวฟ่างที่นั่งเล่นมือถืออยู่เมื่อได้ยินเสียงวางอาหารเธอก็รีบวางมือถือเพื่อจะชิม“ฉันรอชิมก่อนนะ” สิ้นสุดเสียงเธอก็ใช้ซ้อมตักโดยไม่รอคำตอบจากสามี เมื่ออาหารเข้าปากคำแรกเธอก็ได้รับรสชาติที่แสนอร่อยและไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ยครับคุณหนูข้าวฟ่าง” ใบหน้าแห่งความคาดหวังให้เมียชมก็จ้องมองไปที่หน้าของเธอ“ก็ไม่เท่าไหร่นะ ก็พอทานได้ให้สอนคุณทำอาหาร” ต่อให้อาหารจะอร่อยแค่ไหนเธอก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวเสียฟอร์ม“งั้นเห
“คุณไปเอารูปผมมาจากไหน” ใบหน้าที่แทบจะเก็บรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่ทั้งพูดทั้งมองหน้าเธอ“ในเฟชบุ๊คและไลนฺ์คุณไง เอามาไม่ได้เหรอ”“ก็ได้แต่แค่แปลกใจเฉยๆ ไหนคุณบอกไม่อยากลบรูปเขาไงกลัวไม่มีโอกาสได้ถ่ายอีก” คำพูดของเขาดูนอยๆ แต่ความจริงก็หายโกรธตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้วแหละแค่แกล้งถามไป“พอมาคิดดูๆ แล้วเขาก็แค่อดีตไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันแล้ว ปัจจุบันนี้ต่างหากที่สำคัญ” เธอพูดและส่งรอยยิ้มหวานให้สามีเธอทำให้หัวใจของเขาพองโตยิ้มออกมาด้วยความเขิน“จริงเหรอผมสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ”“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงฉันเองต่างหากที่ยืนอยู่ในปัจจุบันควรที่จะเห็นความสำคัญของตัวเองไม่ควรไปยึดติด” คำพูดของเธอกับทำให้เขาโกรธอีกครั้ง เขาเดินหนีไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขาทำให้ข้าวฟ่างเข้าใจในทันทีว่าเขาน้อยใจอีกแล้ว เธอรีบเดินตามเขาไป“คุณเป็นอะไรคะ” หญิงสาวนั่งลงข้างๆ สามีและยื่นหน้าไปถามเขาทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังน้อยใจเธอ“เปล่าครับ”“ฉันล้อเล่น คุณก็สำคัญเหมือนกันนะไม่งั้นฉันไม่มาง้อถึงที่นี่หรอก” ได้ยินแบบนั้นมือทั้งสองข้างของเขาก็กอดไปที่เอวเธออัตโนมัติ และโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ“จริงเหรอ”“คุณ
ข้าวฟ่างเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขานั่งนิ่งเงียบและมองหน้าเธอแปลกๆ เธอจึงเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย“คุณเป็นอะไรรึเปล่าทำไมมองหน้าฉันแปลกๆ”“เปล่า” สายตาที่แฝงไปด้วยความน้อยใจของเขาก็แสดงออกมาทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าคำปฏิเสธของเขานั้นต้องมีอะไรแน่ๆ“แน่ใจเหรอคะ” เธอถามทวนเขาอีกรอบเพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเก็บความอึดอัดไว้คนเดียวได้เดี๋ยวก็ต้องบอกความต้องการของเขามา ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานแต่เธอมั่นใจว่าเธอรู้จักเขาดีพอ“ผมถามจริงๆ เถอะคุณยังรักคุณภูริทัตอยู่รึป่าว”“คุณถามทำไม”“ผมแค่อยากรู้” บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าเมียจะยังรักแฟนเก่าอยู่สายตาที่ต้องการคำตอบมองเธอไม่กระพริบสายตา“ฉันไม่รู้แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว ไม่แน่ใจว่าไม่รักแล้วรึเปล่า” เธอยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอาจจะไม่รักแล้วแต่แค่ยังเสียดายเวลาที่ผ่านมาเพราะคบกันมาตั้งหลายปีจะให้ลืมสนิทมันคงเป็นไปได้ยากอาจจะแค่นึกถึงแค่นั้น“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่รักเขาแล้ว ผมยังเห็นรูปเขาอยู่เต็มโทรศัพท์ของคุณอยู่เลย" เขาแสดงอาการของคนที่ขี้น้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดข้าวฟ่างเธอไม่คิิดว่าผู้ช
“สวัสดีน้ำหวาน” เธอทักทายกลับโดยไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่เธอเหล่ตาไปมองที่ข้างๆ ที่ข้าวฟ่างนั่งเห็นวุฒิชัยก็สะดุดตาในความหล่อเหลาของเขา“ภูไปไหนแล้วละทำไมได้มากับผู้ชายอื่น”“เลิกกันแล้ว”“อุ้ย!ทำไมได้เลิกเหรอเห็นรักกันดีอยู่นะรักกันมาตั้งหลายปีเธอปล่อยภูหลุดมือไปได้ยังไงกันอุส่าแย่งไปจากฉัน”“พูดให้มันดีๆ นะฉันไม่เคยแย่งภูมาจากเธอแต่ภูไม่เคยเป็นของเธอเลยต่างหาก” เธอเงยหน้าขึ้นขิงใส่น้ำหวานอย่างเบื่อหน่ายเพราะน้ำหวานตามราวีเธอไม่เลิกจนไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนึกว่าเธอจะเลิกแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม“อย่าทำมาพูดหน่อยเลย ตอนนี้เป็นไงได้ข่าวว่าภูเขามีลูกมีเมียใหม่แล้วหนิ” เธอพูดเยาะเย้ยใส่ทำให้ข้าวฟ่างโกรธเพราะเหมือนมากรีดแผลใจเธอแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บมากเหมือนเมื่อก่อนอาจเป็นเพราะเธอได้อยู่ใช้ชีวิตกับวุฒิชัยผู้ชายไม่เอาไหนที่เจ้าชู้ไปวันๆ แต่วันนี้เหมือนราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน“มีใหม่แล้วยังไง ฉันก็มีใหม่แล้วเหมือนกันทั้งหล่อรวยเธอละมีปัญญาหาได้สักคนรึยังมาเที่ยวยุ่งเรื่องคนอื่นนี่ ออกไปจากโต๊ะนี่ได้แล้วไปเกะกะลูกตา” เธอเอนหัวไปที่ไหล่ของวุฒิชัยและกอดแขนเขาเพื่อทำใส่น้ำหวานเธอโกรธและ
ข้าวฟ่างยังคงยืนนิ่งกับคำถามของวุฒิชัยอยู่“ขึ้นรถเถอะ”“ตอบผมมาก่อนสิ” สายตาแห่งความคาดหวังมองไปที่หน้าของเธออย่างจริงจังแต่เธอกลับหลบสายตาเขา“ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันจะตอบ” พูดจบขาทั้งสองข้างของเธอก็ก้าวขึ้นรถและยังคงนั่งนิ่งเงียบคิดเรื่องที่เขาถามเธอความสับสนมากมายอยู่ในใจของเธอ“ว่าไงครับ” เขายังคงต้องการคำตอบจากเธออยู่จี้ถามให้เธอตอบ“ฉันไม่รู้เหมือนกัน คุณมันเจ้าชู้ฉันไม่รู้จะเอาคุณอยู่รึเปล่าฉันไม่กล้าเปิดใจเพราะกลัวจะเป็นแบบภูอีก” เธอพูดพร้อมก้มหน้าลง“แต่ผมไม่ใช่เขา ถึงเวลาที่ผมหยุดผมก็หยุดได้ที่ผมทำตัวเจ้าชู้เพราะผมยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขกับคุณ” เขาพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง“ฉันยังไม่กล้าเปิดใจกับคุณหรอกพูดจริงๆ นะฉันเข็ดกับความรักจริงๆ” สองสายตาของเธอมองไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่ดีแต่เธอกลัวจริงๆ เพราะเขาเจ้าชู้จริงๆ ในขณะที่เธอท้องไปหาเขายังนัวเนียกับผู้หญิงอื่นไปทั่วเลย“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้หมอนั้น!” เขาพูดเสียงดังด้วยความเคืองที่เธอเอาแต่นึกถึงภูริทัต“ก็คุณเจ้าชู้ไง ผู้หญิงมาหาคุณไม่ซ้ำหน้าจะให้ฉันเชื่อใจคุณได้ยังไง” เธอพูดออกไปแบบนั้
05 : 20 น.เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายเธอเหมือนมีอะไรมากอดอยู่เมื่อก้มลงมามองดูก็เห็นเป็นแขนของวุฒิชัยที่กำลังกอดเธออยู่เธอรีบลุงขึ้นและแขนของเขากับกอดเธอลงไปนอนอีก“นี่คุณมานอนกอดฉันได้ยังไงกันใครอนุญาตให้กอดไม่ทราบ” เธอหันหน้าไปถามเขาด้วยเสียงดุใส่“ไม่มีอะ ผมอยากกอดก็กอดเลยคุณมีปัญหาเหรอนี่เมียผม” เขาพูดหน้าตาเฉยใส่เธอ“แค่เมียในนามเท่านั้นแหละ ฉันเป็นแค่แม่ของลูกคุณเท่านั้น”“ไม่อ่ะ คุณเป็นเมียผมคืนนั้นยังร่วมรักกันอยู่เลย” สิ้นสุดเสียงนั้นก็มีฝามือเล็กๆ ตีลงที่หน้าอกของเขาโอ้ยยยย!! เสียงที่ทำเขาสะดุ้งอาจไม่เจ็บสักเท่าไหร่แต่ก็แสบไม่น้อย“นี่คุณอย่ามาพูดทะลึงนะ คุณมันชอบฉวยโอกาส” เธอโกรธที่เขาพูดเรื่องนี่หรือเขินก็ไม่แน่ใจ“ใจร้ายจังแค่พูดความจริงก็รับไม่ได้” เขากอดเธอให้แน่นกว่าเดิม ยิ่งเธอทำเหมือนหวงตัวแบบนี้ยิ่งชอบเขาไม่ชอบผู้หญิงง่ายๆ แต่เขาก็เอาเหมือนเดิมแต่กับข้าวฟ่างเขารู้สึกว่ามันน่าค้นหาดีเล่นตัวแบบนี้“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” เธอพูดเสียงแข็งให้เขาเลิกกอดเธอ“ไม่นะ ขอนอนกอดก่อน”เปี๊ยะ!! เสียงตีไปที่หน้าอกเขาอีกรอบ ทำให้เขาคายกอดออกอย่างรวดเร็ว“เอะอะก็ตีเป็นลูกเลี้ยงเ







