ตอนพิเศษข้าวฟ่าง 12 เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อครอบครัว

 

“คุณไปเอารูปผมมาจากไหน” ใบหน้าที่แทบจะเก็บรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่ทั้งพูดทั้งมองหน้าเธอ

“ในเฟชบุ๊คและไลนฺ์คุณไง เอามาไม่ได้เหรอ”

“ก็ได้แต่แค่แปลกใจเฉยๆ ไหนคุณบอกไม่อยากลบรูปเขาไงกลัวไม่มีโอกาสได้ถ่ายอีก” คำพูดของเขาดูนอยๆ แต่ความจริงก็หายโกรธตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้วแหละแค่แกล้งถามไป

“พอมาคิดดูๆ แล้วเขาก็แค่อดีตไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันแล้ว ปัจจุบันนี้ต่างหากที่สำคัญ” เธอพูดและส่งรอยยิ้มหวานให้สามีเธอทำให้หัวใจของเขาพองโตยิ้มออกมาด้วยความเขิน

“จริงเหรอผมสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงฉันเองต่างหากที่ยืนอยู่ในปัจจุบันควรที่จะเห็นความสำคัญของตัวเองไม่ควรไปยึดติด” คำพูดของเธอกับทำให้เขาโกรธอีกครั้ง เขาเดินหนีไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขา

ทำให้ข้าวฟ่างเข้าใจในทันทีว่าเขาน้อยใจอีกแล้ว เธอรีบเดินตามเขาไป

“คุณเป็นอะไรคะ” หญิงสาวนั่งลงข้างๆ สามีและยื่นหน้าไปถามเขาทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังน้อยใจเธอ

“เปล่าครับ”

“ฉันล้อเล่น คุณก็สำคัญเหมือนกันนะไม่งั้นฉันไม่มาง้อถึงที่นี่หรอก” ได้ยินแบบนั้นมือทั้งสองข้างของเขาก็กอดไปที่เอวเธออัตโนมัติ และโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ

“จริงเหรอ”

“คุณทำอะไรนี่มันที่บริษัทนะปล่อยฉันเลย” เธอรีบดันตัวเขาออกเพราะกลัวว่าคนอื่นจะเข้ามาเห็นแต่ที่นี่ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากวุฒิชัยก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก

“ไม่ปล่อยขอหอมอีกหน่อยนะ” เขาหอมไปที่แก้มของเธออีกรอบ

“พอเลย อย่ามารักฉันเวอร์ๆ มันเลี่ยน”

ก็อก! ก็อก! ก็อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นเขารีบปล่อยข้าวฟ่าง

“เข้ามา” เสียงอนุญาตที่สุขุมนุ่มลึกดังขึ้นจากปากเขา

บิวเลขาของเขาเปิดประตูเข้ามาและมีเอกสารมาให้เซ็น

“เอกสารที่ต้องเซ็นค่ะ วันพรุ่งนี้คุณวุฒิมีประชุมนะคะที่บริษัทตอนเช้าประมาณสิบโมง” เลขาของวุฒิชัยเอ่ยขึ้น

“ประชุมกับใคร” เขาถามด้วยความสงสัย

“คุณภูริทัตบริษัท พีอาร์ทีค่ะ” ได้ยินแบบนั้นเขารีบหันไปมองสีหน้าภรรยาของเขาทันทีว่าเธอรู้สึกยังไง ข้าวฟ่างสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อคนรักเก่าของเธอ เธออาจไม่ได้รักแล้วแต่พอได้ยินมันก็มีหวั่นอยู่บ้าง

“ออกไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาคุยรายละเอียด” เขารีบสั่งเลขาให้ออกไปในทันที ทำให้บิวสาวเลขานั้นงงไปเลยทำไมพูดชื่อคุณภูถึงกับเปลี่ยนสีหน้าแถมยังให้มาบอกรายละเอียดพรุ่งนี้เพราะปกติต้องแจ้งรายละเอียดให้ครบก่อน

“ค่ะ” เลขาสาวรีบเดินออกไปทำงานต่อ

ทั้งคู่นั่งมองหน้ากันโดยที่ยังไม่พูดอะไร วุฒิชัยเอ่ยปากเปลี่ยนเรื่องไม่ให้เธอคิดถึงเรื่องของภูริทัต

“ไหนอาหารเอามาลองทานดูสิ”

“เดี๋ยวฉันแกะใส่จานให้ชิมดูนะ ฉันไม่เคยทำจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกเลย” เธอแกะอาหารใส่จานให้เขาชิม เขาตักใส่ปากชิมคำแรกรู้สึกว่ามันยังไม่อร่อยสักเท่าไหร่แต่ก็พอทานได้

“มันยังไม่อร่อยนะ แต่พอทานได้ผมเข้าใจมันเป็นครั้งแรกของคุณเดี๋ยวผมจะสอนให้ใหม่"

“ว่าไงนะ ฉันอุส่าตั้งใจทำมาบอกไม่อร่อยได้ยังไงกันไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน" เธอหยิบจานอาหารที่วางบนโต๊ะขึ้นมา

“เดี๋ยวก่อนสิคุณก็มันไม่อร่อยจริงๆ แต่มันพอทานได้นะผมก็บอกคุณตรงๆ ไงคุณจะได้ไม่เข้าใจผิดจะได้ปรับปรุง”

“เดี๋ยวนะคุณว่าเดี๋ยวคุณจะสอนฉันใหม่งั้นเหรอคุณทำเป็นด้วยเหรอ” เธอมองหน้าผู้เป็นสามีด้วยความสงสัยว่าคนแบบนี้ทำอาหารเป็นด้วยหรือยังไง

“ใช่เดี๋ยวผมทำให้ทานคุณจะเป็นคนแรกที่ได้ทานฝีมือผม” เขาพูดจบก็หยิบอาหารจากมือเล็กๆ ของภรรยามานั่งทานจนหมด เธอมองดูเขาด้วยสีหน้าที่งงงวยไหนว่าไม่อร่อยแล้วทำไมถึงทานหมด

“ไหนว่าไม่อร่อยคุณโกหกฉันใช่ไหมความจริงแล้วมันอร่อย” เธอนึกว่าเขาแค่โกหกหลอกเธอว่ามันไม่อร่อยแต่ความจริงแล้วมันก็ไม่อร่อยจริงแต่แค่กลัวเธอเสียน้ำใจที่อุส่าทำมาให้

“อะโอเค อร่อยก็อร่อยมันอร่อยมากเลยครับ” เขาพูดเพื่อเอาใจเมียของเขา

“เห็นไหมที่แท้คุณก็แค่พูดเล่นฉันตั้งใจทำขนาดนี้จะไม่อร่อยได้ยังไงกัน” เธอพูดจบก็ลองแกะมาชิมเมื่อเอาเข้าก็มีแต่ความเค็มแต่เธอก็ยังคงกินต่อไปและแกล้งทำเป็นอร่อยเพราะกลัวเสียฟอร์ม

“ครับ” เขาตอบเพียงสั้นๆ และก็ไปเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้าน

“คุณจะเก็บของไปไหน” ข้าวฟ่างมองดูนาฬิกานี่มันยังไม่เย็นเลย

“กลับบ้านครับ”

“กลับได้ยังไงยังไม่เย็นเลย”

“ก็เคลียร์งานเสร็จแล้วไงจะกลับไปทำอาหารให้กิน” พูดจบมือหนาใหญ่ก็ไปคว่้ามือบางเล็กของเธอพาออกไปจากห้องทำงานเพื่อกลับบ้าน

“จานยังไม่เก็บเลยจะไปได้ยังไง”

“ช่างเถอะเดี๋ยวให้เลขามาเก็บ” ทั้งคู่เดินออกไปและเขาก็แวะโต๊ะทำงานของเลขา

“ผมฝากคุณบอกแม่บ้านเก็บจานในห้องผมไปล้างด้วยนะครับ ผมกลับก่อน” เลขาของเขาก็พยักหน้าตอบรับด้วยอาการงงงวย อะไรกันนี่พึ่งจะบ่ายทำไมเขากลับเร็วแบบนี้แล้วถ้ามีเอกสารที่ต้องให้เซ็นฉันจะทำยังไงเนี้ย เลขาของเขาได้แต่บ่นอยู่คนเดียว

เมื่อถึงรถ วุฒิชัยก็เปิดประตูรถให้ข้าวฟ่างซึ่งเมื่อก่อนเขาไม่เคยทำแบบนี้เลยเพราะเขาไม่เคยใส่ใจใครแม้แต่ข้าวฟ่างเองเขาก็ไม่ใส่ใจจนมาถึงวันนี้วันที่เขามั่นใจว่าเขารักเธอ

เมื่อถึงบ้านทั้งคู่ก็ไปนั่งพักที่ห้องรับแขกแม่บ้านก็เอาน้ำมาเสิร์ฟ เขาเอ่ยปากบอกกับเธอว่า

“ต่อไปนี้คุณไม่ต้องไปทำงานแล้วนะ เพราะท้องคุณโตมากแล้วผมจะปิดกิจการผับและมาดำเนินธุรกิจต่อจากคุณพ่อ ผมจะดูแลคุณและลูกเอง” สองมือหนาจับไปที่มือบางเล็กด้วยความอบอุ่นสองสายตาของเขามองไปที่เธอด้วยความจริงใจ

“ฉันไว้ใจคุณได้ใช่ไหม” สีหน้าของเธอดูท่าจะไม่ค่อยเชื่อใจเขาสักเท่าไหร่เพราะเมื่อก่อนเขาเป็นคนที่ไม่เอาไหนจริงๆ งานการก็ไม่ช่วยพ่อมีแต่เปิดผับหลอกสาวไปวันๆ

“ได้สิ ทำไมคุณพูดแบบนี้ละผมพูดจริงๆ นะผมไม่เคยจริงจังกับใครเท่าคุณเลย รักใช่สิมันคือความรักความผูกพันธ์ผมพูดตรงๆ เลยแต่ก่อนผมไม่เคยรักคุณเลยจนกระทั่งได้อยู่กับคุณไม่มีใครเหมือนคุณเลยจริงๆ”

“คุณไม่บอกฉันก็รู้ค่ะว่าเมื่อก่อนคุณไม่รักฉันให้ฉันไปเอาลูกออก ต้องเป็นผู้ชายแบบไหนกัน” เธอพูดด้วยอาการเคืองโกรธเขาและเชิดหน้าหนี

“โถ่คุณมันผ่านมาแล้วน่า อย่าเอามาทะเลาะสิตามนั้นนะไม่ต้องไปทำงานเมียคนเดียวผมเลี้ยงได้สบาย”

สองสายตาของข้าวฟ่างเธอจ้องมองผู้เป็นสามีด้วยความดีใจที่เขารักและจริงใจกับเธอขนาดนั้น แต่ความกังวลใจก็มีมากมายเหมือนกันเธอกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะเปลี่ยนไป เขาอาจจะดีแค่แรกๆ ก็เป็นไปได้เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้เธอได้รู้ว่ามันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ แต่เธอก็จะทำตามที่เขาบอก