ท้อง

“น้าขอความจริงนะ มันเรื่องใหญ่มากนะ”

“คือ..คือ..ยัง..ยังไม่มาค่ะประจำเดือนหนูขาดไป1เดือนค่ะ” จารุวีย์พูดจบน้ำตาที่ค้างอยู่ในตาก็เอ่อล้นจนไหลออกมาปละวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ ทั้งอาเจียนทั้งร้องไห้เธอกลัวไปหมดกลัวว่าเธอจะท้องจริงๆ ตามที่ป้ามะลิพูด

มันไม่ใช่ใช่มั้ยประจำเดือนฉันมันแค่เคลื่อนมันต้องไม่เป็นแบบนี้ ,จารุวีย์ไม่เคยคิดและไม่ได้เตรียมใจไว้เลยแค่ก็ยังไม่ชัวร์เพราะเธอยังไม่ตรวจ เธอนั่งร้องไห้น้ำตานองเต็มหน้าทั้งที่เรื่องที่ฝั่งใจเธอกำลังจะผ่านไปอยู่แล้วในอีกไม่กี่วัน

เธอของเธอกำลังจะมาเปิดสาขาบริษัทใหม่ที่ไทยและให้เธอช่วยดูแลฐานะของเธอพร้อมที่จะดูแลลูกของเธอได้แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นมันอยู่ตรงที่เธอกำลังจะท้องกับคนที่กำลังจะแต่งงานและไม่เคยรักเธอเลย

“หนูจาร์เป็นยังไงบ้างลูก” เสียงที่ดังมาจากข้างหลังดังขึ้นและนั่นก็คือเสียงของดาราวรรณแม่ของภูริทัตซึ่งเธอเองก็เอ็นดูจารุวีย์ยิ่งถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงเธอคงจะรู้สึกผิดไม่น้อยเพราะเธอคิดว่าเธอคือต้นเหตุของเรื่องนี้ทั้งเรื่องพาไปเที่ยวและจัดปาร์ตี้

“คุณน้าคือจาร์..จาร์จะไม่เป็นยังที่ป้ามะลิพูดใช่มั้ยคะ?” จารุวีย์ถามดาราวรรณด้วยความหวัง

“คือ..น้าก็ตอบไม่ได้แต่หนูอย่าพึ่งกังวลใจไป เรายังไม่ตรวจหนูอาจจะไม่สบายก็ได้” ดาราวรรณพูดเพื่อให้จารุวีย์สบายใจทั้งที่เขาก็กังวลใจไม่น้อย

หลังจากนั้นภูริทัตก็เดินเข้ามาพร้อมที่ตรวจประมาณ สี่ห้าอัน เดินตรงไปหาจารุวีย์และดาราวรรณ

“เอาไปตรวจซะ” ภูริทัตยื่นที่ตรวจครรภ์ไปให้จารุวีย์

“ตาภูทำไมไม่พูดกับน้องดีๆ” ดาราวรรณพูดว่าภูริทัต

“ผมพูดไม่ดีตรงไหน” ภูริทัตตอบกับไปเพราะคิดว่าเขาก็พูดปกติ เพราะเขาจะพูดเพราะแค่กับข้าวฟ่างและแม่ของเขาเท่านั้น

จารุวีย์ยื่นเอาที่ตรวจครรภ์กับภูริทัตและเดินเข้าห้องน้ำไปอีกรอบ เธอใช้ที่ตรวจทั้งหมดเลยเพื่อความแน่ใจและนำออกมาเพื่อรอผลข้างนอก ระหว่างที่รอผลเธอนั่งมองหน้าภูริทัตเห็นแต่ความกังวลความทุกข์เต็มหน้าเขาไปหมด

ทำให้เธอเองก็ทุกข์ไม่น้อยและภูริทัตก็แอบมองจารุวีย์เล็กน้อยทำให้เห็นถึงความเศร้าความอึดอัดใจและความทุกข์เขารู้สึกสงสารจารุวีย์แต่เขาก็ห่วงความรู้สึกของข้าวฟ่างไม่น้อยภูริทัตรู้สึกสับสนกับตัวเองเรื่องต่างๆ วิ่งวนอยู่ในสมองของเขาจนส่งออกผ่านสีหน้า

ผ่านไปครบเวลาที่ตรวจค่อยๆ ขึ้นเป็นสองขีดทุกอันน้ำตาได้เอ่อล้นในตาของจารุวีย์อีกครั้งขาเธออ่อนลงน้ำตาไหลเต็มหน้าเธอไปหมดความหวังอันเสี้ยวนิดของเธอได้พังทลายลงด้านภูริทัตเข่าทรุดลงน้ำตาได้ไหลออกจากหน้าเขาทั้งที่เขาเป็นคนที่เข้มแข็งมากแต่ความฝันที่เขาฝันมาตลอดที่จะได้แต่งงานกับคนที่เขารักได้พังทลายลงไปเขางงไปหมดไม่รู้จะทำยังไง

“ไม่เป็นไรนะหนูจาร์ เดี๋ยวน้าจะให้ตาภูรับผิดชอบหนูเอง” ดาราวรรณพูดปลอบใจจารุวีย์เพราะเธอร้องไห้จนไม่มีสติแล้วเธอเกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่างเพอร์เฟคทุกอย่างแต่ไม่คิดเลยว่าจะมาเสียหลักเพราะพลาดท้องกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอ

“ผมรับผิดชอบแน่ครับแม่แต่แค่ลูกนะ ผมไม่ได้รักจารุวีย์ผมไม่สามารถรับผิดชอบเธอได้” ภูริทัตพูดออกมาโดยตามความคิดของเขาโดยไม่สนใจความรู้สึกของจารุวีย์์เลย

“ตาภูแกพูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน จะรับผิดชอบแค่ลูกยังไง?” ดาราวรรณพูดด้วยความผิดหวังกับลูกของตนเอง

“ก็ผมจะรับผิดชอบแค่ลูกไงผมจะเอาแค่ลูกแต่ไม่เอาจารุวีย์ เพราะผมจะแต่งงานกับข้าวฟ่าง” ภูริทัตยังคงพูดแบบเห็นแก่ตัวทั้งที่ตัวเองเป็นคนผิดด้วยซ้ำ จารุวีย์ไม่ได้ผิดเธอต้องมารับกับความรู้สึกแย่ๆ นี้น้ำตาแห่งความทุกข์ยิ่งเอ่อล้นด้วยความเจียมตัว

“คุณภูพูดถูกแล้วค่ะคุณน้าเราไม่ได้รักกัน จะอยู่ด้วยกันได้ยังไงอีกอย่างคุณข้าวฟ่างไม่ได้ผิดอะไรทำไมเธอจะต้องมาเสียใจกับเรื่่องแบบนี้ด้วย” จารุวีย์พูดในสิ่งที่ถูกต้องแต่ก็เจ็บอยู่ในใจตัวเอง

“ไม่ได้นะแม่ยอมไม่ได้หรอกลูกทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิ หลานของแม่เกิดมาจะขาดพ่อหรือแม่ไปได้ยังไง” ดาราวรรณพูดเพราะตัวเองก็อยากอุ้มหลานพอดีและจารุวีย์ก็เป็นลูกของเพื่อนเธอไม่ใช่ใครที่ไหนเขารับได้แบบนี้แต่ก็แอบสงสารข้าวฟ่างแต่เด็กไม่ได้ผิดอะไรทำไมต้องทำให้เขาขาดพ่อหรือแม่ไป

“ข้าวฟ่างไงที่จะมาเป็นแม่ของลูกผม” ภูริทัตยังคงพูดโดยที่ไม่นึกถึงใจจารุวีย์

“คุณก็ไปมีลูกใหม่กับคุณข้าวเถอะค่ะ ลูกฉัน..ฉันมีปัญญาเลี้ยงเองได้” จารุวีย์พูดด้วยความน้อยใจถึงจะรู้ว่าเธอผิดที่พลาดไปมีอะไรกับคนที่่มีคนรักอยู่แล้วก็ตามแต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้

“ได้ไงละนั่นมันลูกผม ผมไม่ยอมหรอก” ภูริทัตเองก็อยากมีลูกและเขาไม่ยอมให้ลูกจารุวีย์ไปหรอก

“คุณอย่าพูดเห็นแก่ตัวแบบนี้นะ คนเป็นคนผิดแล้วยังจะเอาลูกไปจากฉันอีกคุณเอาลูกไปคุณยังมีข้าวฟ่างอีก แล้วฉันละ? ฉันเหลืออะไร ต่อให้ลูกจะเกิดมาด้วยความผิดพลาดของฉันแต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่รักเขานะ”

“แล้วจะให้ผมทำยังไงให้ผมแต่งงานกับคุณเหรอ? ..แล้วข้าวฟ่างละ”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น…คุณก็ไปแต่งงานกัยคุณข้าวฟ่างเถอะแล้วมีลูกใหม่ซะลูกฉันเลี้ยงเองได้”

“จะให้ผมทิ้งลูกตัวเองงั้นเหรอผมทำไม่ได้หรอก” ภูริทัตยังคงต้องการลูก

“แล้วแกจะทิ้งเมียที่อุ้มท้องลูกของแกงั้นเหรอตาภู?” ดาราวรรณถามด้วยความโมโห

“แล้วจะให้ผมทำยังไง?” ภูริทัตถามด้วยความจนตรอกเพราะไม่รู้จะทำยังไงแล้วเพราะเขาวาดฝันกับข้าวฟ่างไว้เยอะเขาไม่อยากผิดหวังถึงแม้ว่ามันอาจจะทำให้จารุวีย์ผิดหวังก็ตาม

“แกต้องแต่งงานกับหนูจาร์…นี่คือคำสั่งแม่และถ้าแกยังเป็นลูกชายแกก็ต้องทำตามที่แม่บอก” ดาราวรรณยื่นคำขาด

>>>>>ติดตามตอนต่อไป