LOGIN“ได้ผมจะช่วย เพราะผมยังรักสนุกอยู่ยังไม่อยากเป็นพ่อคน ว่าแต่จะให้ช่วยยังไง?"
“คุณต้องทำยังไงก็ได้ให้ภูริทัตมานอนกับฉันโดยที่ให้เขาเข้าใจว่ามีอะไรกับฉัน” สายตาให้ความคาดหวังของเธอแสดงออกมา เธออยากได้ภูริทัตมากจนยอมให้ลูกของเธอมีภูริทัตเป็นพ่อถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ก็ตาม “โอเค มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมหวังว่านายนั่นจะดูแลลูกผมดีนะ” เขาพูดหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจความผิดชอบชั่วดีเลย “งั้นคุณก็รีบจัดการให้ฉันนะ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” หลังจากที่ข้าวฟ่างพูดจบก็ขอเบอร์โทรและไลน์วุฒิชัยเพื่อจะได้ทำตามแผน และเธอก็เดินออกไปรอให้วุฒิชัยคิดวางแผนแล้วค่อยติดต่อหาเธอ วุฒิชัยก็ไปหาเด็กของเขา เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแม้แต่ลูกของเขาเองเขายังไม่ต้องการใจจิตของเขาไม่รู้จักรักใครเลยแค่สนุกกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไปวันๆ ธุรกิจของพ่อก็ไม่สนใจ ทะเล.. ภูริทัตพาจารุวีย์ไปเที่ยวผ่อนคลายที่ทะเล จารุวีย์ท้องได้สามเดือนจะสี่เดือนแล้วภูริทัตเปลี่ยนไปมากเขาตามใจเธอทุกอย่างเอาใจใส่เธอทุกอย่างที่น่าแปลกก็ตรงที่เขาเปลี่ยนใจจากข้าวฟ่างมารักเธอได้ไวนี่แหละ “อร่อยมั้ย? ฉันว่าร้านนี้อร่อยดีนะเธออยากได้อะไรเพิ่มก็บอกนะ” เขาพูดจบพร้อมยิ้มให้เธอ ด้วยความที่เขาเอาใจใส่เธอทำให้เธอนั่นรักเขามากขึ้นถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความรักที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด แต่พอเกิดมาแล้วเขาก็มีความสุขกับมันทั้งสองกำลังจะสร้างครอบครัวที่สวยงาม “พอแล้วค่ะฉันอิ่มมากๆ เลยร้านนี้อร่อยมากขอบคุณนะคะที่ดูแลฉันกับลูกเป็นอย่างดี อะไรที่ผ่านมาแล้วให้มันผ่านไปนะเรามาเริ่มต้นใหม่” “ฉันรักเธอนะจารุวีย์ ถึงแม้ว่าแต่ก่อนฉันจะละเลยเธอแต่ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอและลูกให้ดี” หลังจากที่ทั้งทานอาหารเสร็จก็ไปเดินเล่นรับลมชิวๆ ที่ริมทะเล จารุวีย์เธอมีความสุขมากที่ได้รักและได้อยู่กับผู้ชายที่เป็นคนแรกของเธอ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เข้าที่พักและนอน วันรุ่งขึ้นภูริทัตตอนแต่เช้าไปหาอาหารมาไว้ให้จารุวีย์ จารุวีย์ตื่นมาเห็นอาหารก็ยิ้มเธอไม่คิดว่าคนที่เห็นแก่ตัวในวันนั้นจะมาทำให้เธอขนาดนี้ “ตื่นแล้วเหรอ ฉันอบไปซื้อของมาทำอาหารให้เธอ” เขายิ้มอ่อนๆ เพราะเขาไม่เคยทำอาหารเขาดูในยูทูปและทำตาม “นี่คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” “นี่เป็นครั้งแรกของฉัน ฉันอยากทำให้เมียและลูกฉันกิน” “ครั้งแรกเหรอ? ..จะกินได้รึป่าวเนี้ย” “ได้สิลองชิมดูฉันทำสุดฝีมือเลยนะ” พูดจบเขาก็ตักอาหารป้อนจารุวีย์ เธอกินแล้วรู้สึกว่าอาหารไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่แต่ก็พอกินได้ เธอแกล้งบอกว่าอร่อยเพื่อไม่ให้ภูริทัตเสียความรู้สึก ทั้งคู่ก็ไปเที่ยวด้วยกันอีกวันถ่ายรูปความทรงจำเยอะมากและก็กลับมาถึงบ้านทั้งคู่พลียมากและก็นอน วันรุ่งขึ้น.. “วันนี้ไปทำงานที่บริษัทฉันนะ ไปฝากท้องกลับมาก็ไปทำอยู่กับฉันเลย” ภูริทัตพูดกับจารุวีย์เพราะเขาไม่อยากห่างจากเธอช่วงนี้เป็นช่วงข้าวใหม่ปลามันเขาเลยคลั่งรักเธอมาก ด้านวุฒิชัย.. วุฒิชัยเข้าไปหาพ่อของเขาเพื่อจะถามเกี่ยวกับภูริทัตเพราะพ่อของเขาก็ทำธุรกิจร่วมกันเป็นบางครั้งแต่ก็ไปพบบ่อยอยู่เขาต้องการที่จะไปพบภูริทัตเพื่อหลอกล่อให้เขามาดื่มด้วยวุฒิชัยตั้งใจจะวางยานอนหลับภูริทัตเพื่อพาไปที่คอนโดของข้าวฟ่างและจัดฉากว่ามีอะไรกัน เขาเห็นแก่ตัวมากจนถึงขนาดยอมให้คนอื่นมารับผิดชอบลูกตัวเอง “พ่อมีธุระกับคุณภูริทัตบ้างรึป่าว?” วุฒิชัยเข้าไปถามพ่อทำเอาพ่อของเขาสงสัยเลย “มีวันนี้แกมีอะไรรึป่าว ปกติไม่เห็นจะสนใจอะไรแบบนี้เห็นสนใจแต่ผู้หญิง” “ก็ผมได้ยินชื่อเสียงของเขา เขาเก่งไงผมก็อยากรู้จัก” “เพื่ออะไร?” พ่อทำหน้าตาไม่ค่อยเชื่อใจลูกชายตัวเองสักเท่าไหร่ “ผมก็จะเอาเขาเป็นแบบอย่างไง พ่อไม่ชอบรึไง” “ไอ้ชอบมันก็ชอบแต่ฉันว่ามันแปลกๆ” “แปลกอะไรพ่อคิดมากก็ตามที่ผมบอกพ่อนั่นแหละ” เขายังคงตีหน้าซื่อพูด “อะฉันเชื่อแกก็ได้ วันช่วงบ่ายมีไปพบคุณเรื่องสินค้าที่จะส่งเข้าไปบริษัทเขา” “ผมจะไปแทนนะบอกผมมารายละเอียดมีอะไรบ้าง” เขาพูดอย่างกับมันง่ายทั้งที่เขาไม่เคยศึกษาอะไรเลย “แกไปแทนฉัยไม่ได้หรอก ถ้าไปกับฉันหน่ะได้แกจะไปมั้ยละ” “ไปก็ได้” ไม่เป็นไรไปทำความรู้จักก่อนละกันค่อยชวนไปดื่ม ยังไงฉันต้องทำให้ได้ไม่งั้นฉันได้เป็นพ่อคนแน่ “วั้นก่อนบ่ายมาหาฉันละกัน” โอเคครับ" พูดจบเขาก็ไปหาเด็กเพื่อพาเด็กของเขาไปช็อปปิ้งหาของแบร์นเนม เขาจ่ายไม่อั้นเลยทำให้มีสาวๆ มาติดเขาไม่ขาดสาย ช่วยบ่าย… ภูริทัตพาจารุวีย์มานั่งรอที่ห้องพักทำงานของเขาซึ่งเป็นห้องโถงนั่งรอ และวุฒิชัยก็มากับพ่อของเขา “สวัสดีครับคุณภูริทัต” ภัทรกร หรือ วัชพ่อของวุฒิชัยพูดทักทายภูริทัต “สวัสดีครับคุณภัทรกร วันนี้พาใครมาด้วยครับ” ภูริทัตถามด้วยความแปลกใจเพระปกติไม่เคยเห็น ส่วนด้านวุฒิชัยยังคงมองจาวีย์อยู่เขาอึ้งในความน่ารักของเธอและเขาเองก็อยากได้จารุวีย์และคิดว่าจะเอาให้ได้เพราะเขาอยากได้ใครไม่มีใม่ได้ “อ่อนี่วุฒิชัยลูกชายผมครับ ผมพามาศึกษางานเผื่อเขาได้สานธุรกิจผมต่อ” “สวัสดีครับคุณภูริทัต ผมได้ยินชื่อเสียงความเก่งของคุณมานานนอกจากคุณจะเก่งแล้วนี่ยังหน้าตาหล่อเหลาด้วยนะครับ อย่างนี้คงมีผู้หญิงมาติดเต็มเลยใช่มั้ยครับ” ปากของวุฒิชัยเร็วคิดอะไรก็พูดออกไป “สวัสดีครับ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับและผมก็มีภรรยาแล้วนั่งอยู่ตรงนั้นครับชืาอจารุวีย์” เขาแนะนำภรรยาของเขาด้วยความภูมิใจที่มีเธอ วุฒิชัยหันไปมองนั่นเป็นผู้หญิงที่เขาอยากได้หนิ เขาคิดในใจที่แท้ก็เป็นเมียของนายภูนี่เองไม่น่าจะข้าวฟ่างถึงได้เป็นแฟนเก่าเพราะเมียเขาน่ารักแบบนี้นี่เอง “เชิญทางนี้ครับ" ผู้ริทัตพูดชวนทั้งสองเข้าห้องประชุมส่วนตัวของเขา ทั้งสามคนก็เดินเข้าห้องประชุม เพื่อคุยตกลงเรื่องธุรกิจเพื่อเป็นคู่ค้ากัน วุฒิชัยพยายามพูดเพื่อให้สนิทสนมกับภูริทัตเพราะเขามีแผนที่จะหลอกภูริทัตไปดื่มเพื่อที่จะวางยานอนหลับเขา จนพ่อของเขาสังเกตุเห็นว่าลูกตัวเองแปลกๆ ไป หลังจากที่ออกมาจากห้องประชุมแล้ว สองคนพ่อลูกก็กลับระหว่างทางพ่อของวุฒิชัยก็ถามลูกของเขา “นี่แกคิดจะทำอะไรบอกพ่อมาตรงๆ นะ” “ทำอะไร ก็ผมจะมาช่วยงานพ่อไงไม่ดีเหรอ” “ฉันรู้จักแกดีนี่มันแปลกหลายอย่างเลย จะทำอะไรพูดมา” ภัทรกรพูดและมองหน้าลูกเขาด้วยความจริงจัง “ไม่มีอะไรหรอกพ่อ คิดมากไปได้ผมแค่อยากรู้จักคุณภูริทัตแค่นั้นเอง” ภัทรกรไม่เชื่อหรอกแต่แค่ขี้เกียจจะเซ้าซี้วุฒิชัย ด้านจาวีย์ก็นั่งทำงานที่ห้องทำงานของภูริทัต จารุวีย์เอาน้ำหวานมาให้ภูริทัต “ขอบคุณนะ เธอนี่เป็นเมียที่ดีจังนะ” >>>>>ติดตามตอนต่อไปหลังจากนั้นวุฒิชัยก็เดินเข้าไปในครัว เขากะจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้เมียเขาดูแต่เมื่อหันกลับไปเมียของเขากับนั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาไม่เดินตามเขามาเขาเดินกลับไปที่ห้องรับแขกไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นเมีย“ทำไมคุณไม่ตามผมมา” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ข้าวฟ่างถึงกับสะดุ้งและเงยหน้ามอง“ไปไหน” เธอถามเพียงสั้นๆ พร้อมหน้าตาที่งงงวย“ไปครัวไงผมจะโชว์ฝีมือ” เธอได้แต่ถอนหายใจแค่ทำอาหารทำไมต้องให้เธอไปดูด้วย“ทำไมฉันต้องไปด้วยคุณทำมาให้กินเฉยๆ ไม่ได้เหรอ”“ก็ได้นั่งรออยู่นี่แหละ” สิ้นสุดเสียงนั้นหนุ่มหล่อผู้เป็นสามีก็เข้าครัวไปทำอาหารและสักพักก็ถือออกมาให้เมียของเขาทาน ข้าวฟ่างที่นั่งเล่นมือถืออยู่เมื่อได้ยินเสียงวางอาหารเธอก็รีบวางมือถือเพื่อจะชิม“ฉันรอชิมก่อนนะ” สิ้นสุดเสียงเธอก็ใช้ซ้อมตักโดยไม่รอคำตอบจากสามี เมื่ออาหารเข้าปากคำแรกเธอก็ได้รับรสชาติที่แสนอร่อยและไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ยครับคุณหนูข้าวฟ่าง” ใบหน้าแห่งความคาดหวังให้เมียชมก็จ้องมองไปที่หน้าของเธอ“ก็ไม่เท่าไหร่นะ ก็พอทานได้ให้สอนคุณทำอาหาร” ต่อให้อาหารจะอร่อยแค่ไหนเธอก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวเสียฟอร์ม“งั้นเห
“คุณไปเอารูปผมมาจากไหน” ใบหน้าที่แทบจะเก็บรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่ทั้งพูดทั้งมองหน้าเธอ“ในเฟชบุ๊คและไลนฺ์คุณไง เอามาไม่ได้เหรอ”“ก็ได้แต่แค่แปลกใจเฉยๆ ไหนคุณบอกไม่อยากลบรูปเขาไงกลัวไม่มีโอกาสได้ถ่ายอีก” คำพูดของเขาดูนอยๆ แต่ความจริงก็หายโกรธตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้วแหละแค่แกล้งถามไป“พอมาคิดดูๆ แล้วเขาก็แค่อดีตไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันแล้ว ปัจจุบันนี้ต่างหากที่สำคัญ” เธอพูดและส่งรอยยิ้มหวานให้สามีเธอทำให้หัวใจของเขาพองโตยิ้มออกมาด้วยความเขิน“จริงเหรอผมสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ”“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงฉันเองต่างหากที่ยืนอยู่ในปัจจุบันควรที่จะเห็นความสำคัญของตัวเองไม่ควรไปยึดติด” คำพูดของเธอกับทำให้เขาโกรธอีกครั้ง เขาเดินหนีไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขาทำให้ข้าวฟ่างเข้าใจในทันทีว่าเขาน้อยใจอีกแล้ว เธอรีบเดินตามเขาไป“คุณเป็นอะไรคะ” หญิงสาวนั่งลงข้างๆ สามีและยื่นหน้าไปถามเขาทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังน้อยใจเธอ“เปล่าครับ”“ฉันล้อเล่น คุณก็สำคัญเหมือนกันนะไม่งั้นฉันไม่มาง้อถึงที่นี่หรอก” ได้ยินแบบนั้นมือทั้งสองข้างของเขาก็กอดไปที่เอวเธออัตโนมัติ และโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ“จริงเหรอ”“คุณ
ข้าวฟ่างเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขานั่งนิ่งเงียบและมองหน้าเธอแปลกๆ เธอจึงเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย“คุณเป็นอะไรรึเปล่าทำไมมองหน้าฉันแปลกๆ”“เปล่า” สายตาที่แฝงไปด้วยความน้อยใจของเขาก็แสดงออกมาทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าคำปฏิเสธของเขานั้นต้องมีอะไรแน่ๆ“แน่ใจเหรอคะ” เธอถามทวนเขาอีกรอบเพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเก็บความอึดอัดไว้คนเดียวได้เดี๋ยวก็ต้องบอกความต้องการของเขามา ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานแต่เธอมั่นใจว่าเธอรู้จักเขาดีพอ“ผมถามจริงๆ เถอะคุณยังรักคุณภูริทัตอยู่รึป่าว”“คุณถามทำไม”“ผมแค่อยากรู้” บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าเมียจะยังรักแฟนเก่าอยู่สายตาที่ต้องการคำตอบมองเธอไม่กระพริบสายตา“ฉันไม่รู้แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว ไม่แน่ใจว่าไม่รักแล้วรึเปล่า” เธอยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอาจจะไม่รักแล้วแต่แค่ยังเสียดายเวลาที่ผ่านมาเพราะคบกันมาตั้งหลายปีจะให้ลืมสนิทมันคงเป็นไปได้ยากอาจจะแค่นึกถึงแค่นั้น“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่รักเขาแล้ว ผมยังเห็นรูปเขาอยู่เต็มโทรศัพท์ของคุณอยู่เลย" เขาแสดงอาการของคนที่ขี้น้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดข้าวฟ่างเธอไม่คิิดว่าผู้ช
“สวัสดีน้ำหวาน” เธอทักทายกลับโดยไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่เธอเหล่ตาไปมองที่ข้างๆ ที่ข้าวฟ่างนั่งเห็นวุฒิชัยก็สะดุดตาในความหล่อเหลาของเขา“ภูไปไหนแล้วละทำไมได้มากับผู้ชายอื่น”“เลิกกันแล้ว”“อุ้ย!ทำไมได้เลิกเหรอเห็นรักกันดีอยู่นะรักกันมาตั้งหลายปีเธอปล่อยภูหลุดมือไปได้ยังไงกันอุส่าแย่งไปจากฉัน”“พูดให้มันดีๆ นะฉันไม่เคยแย่งภูมาจากเธอแต่ภูไม่เคยเป็นของเธอเลยต่างหาก” เธอเงยหน้าขึ้นขิงใส่น้ำหวานอย่างเบื่อหน่ายเพราะน้ำหวานตามราวีเธอไม่เลิกจนไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนึกว่าเธอจะเลิกแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม“อย่าทำมาพูดหน่อยเลย ตอนนี้เป็นไงได้ข่าวว่าภูเขามีลูกมีเมียใหม่แล้วหนิ” เธอพูดเยาะเย้ยใส่ทำให้ข้าวฟ่างโกรธเพราะเหมือนมากรีดแผลใจเธอแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บมากเหมือนเมื่อก่อนอาจเป็นเพราะเธอได้อยู่ใช้ชีวิตกับวุฒิชัยผู้ชายไม่เอาไหนที่เจ้าชู้ไปวันๆ แต่วันนี้เหมือนราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน“มีใหม่แล้วยังไง ฉันก็มีใหม่แล้วเหมือนกันทั้งหล่อรวยเธอละมีปัญญาหาได้สักคนรึยังมาเที่ยวยุ่งเรื่องคนอื่นนี่ ออกไปจากโต๊ะนี่ได้แล้วไปเกะกะลูกตา” เธอเอนหัวไปที่ไหล่ของวุฒิชัยและกอดแขนเขาเพื่อทำใส่น้ำหวานเธอโกรธและ
ข้าวฟ่างยังคงยืนนิ่งกับคำถามของวุฒิชัยอยู่“ขึ้นรถเถอะ”“ตอบผมมาก่อนสิ” สายตาแห่งความคาดหวังมองไปที่หน้าของเธออย่างจริงจังแต่เธอกลับหลบสายตาเขา“ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันจะตอบ” พูดจบขาทั้งสองข้างของเธอก็ก้าวขึ้นรถและยังคงนั่งนิ่งเงียบคิดเรื่องที่เขาถามเธอความสับสนมากมายอยู่ในใจของเธอ“ว่าไงครับ” เขายังคงต้องการคำตอบจากเธออยู่จี้ถามให้เธอตอบ“ฉันไม่รู้เหมือนกัน คุณมันเจ้าชู้ฉันไม่รู้จะเอาคุณอยู่รึเปล่าฉันไม่กล้าเปิดใจเพราะกลัวจะเป็นแบบภูอีก” เธอพูดพร้อมก้มหน้าลง“แต่ผมไม่ใช่เขา ถึงเวลาที่ผมหยุดผมก็หยุดได้ที่ผมทำตัวเจ้าชู้เพราะผมยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขกับคุณ” เขาพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง“ฉันยังไม่กล้าเปิดใจกับคุณหรอกพูดจริงๆ นะฉันเข็ดกับความรักจริงๆ” สองสายตาของเธอมองไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่ดีแต่เธอกลัวจริงๆ เพราะเขาเจ้าชู้จริงๆ ในขณะที่เธอท้องไปหาเขายังนัวเนียกับผู้หญิงอื่นไปทั่วเลย“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้หมอนั้น!” เขาพูดเสียงดังด้วยความเคืองที่เธอเอาแต่นึกถึงภูริทัต“ก็คุณเจ้าชู้ไง ผู้หญิงมาหาคุณไม่ซ้ำหน้าจะให้ฉันเชื่อใจคุณได้ยังไง” เธอพูดออกไปแบบนั้
05 : 20 น.เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายเธอเหมือนมีอะไรมากอดอยู่เมื่อก้มลงมามองดูก็เห็นเป็นแขนของวุฒิชัยที่กำลังกอดเธออยู่เธอรีบลุงขึ้นและแขนของเขากับกอดเธอลงไปนอนอีก“นี่คุณมานอนกอดฉันได้ยังไงกันใครอนุญาตให้กอดไม่ทราบ” เธอหันหน้าไปถามเขาด้วยเสียงดุใส่“ไม่มีอะ ผมอยากกอดก็กอดเลยคุณมีปัญหาเหรอนี่เมียผม” เขาพูดหน้าตาเฉยใส่เธอ“แค่เมียในนามเท่านั้นแหละ ฉันเป็นแค่แม่ของลูกคุณเท่านั้น”“ไม่อ่ะ คุณเป็นเมียผมคืนนั้นยังร่วมรักกันอยู่เลย” สิ้นสุดเสียงนั้นก็มีฝามือเล็กๆ ตีลงที่หน้าอกของเขาโอ้ยยยย!! เสียงที่ทำเขาสะดุ้งอาจไม่เจ็บสักเท่าไหร่แต่ก็แสบไม่น้อย“นี่คุณอย่ามาพูดทะลึงนะ คุณมันชอบฉวยโอกาส” เธอโกรธที่เขาพูดเรื่องนี่หรือเขินก็ไม่แน่ใจ“ใจร้ายจังแค่พูดความจริงก็รับไม่ได้” เขากอดเธอให้แน่นกว่าเดิม ยิ่งเธอทำเหมือนหวงตัวแบบนี้ยิ่งชอบเขาไม่ชอบผู้หญิงง่ายๆ แต่เขาก็เอาเหมือนเดิมแต่กับข้าวฟ่างเขารู้สึกว่ามันน่าค้นหาดีเล่นตัวแบบนี้“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” เธอพูดเสียงแข็งให้เขาเลิกกอดเธอ“ไม่นะ ขอนอนกอดก่อน”เปี๊ยะ!! เสียงตีไปที่หน้าอกเขาอีกรอบ ทำให้เขาคายกอดออกอย่างรวดเร็ว“เอะอะก็ตีเป็นลูกเลี้ยงเ







