เข้าใจผิด

“ขอบคุณนะ เธอนี่เป็นเมียที่ดีจังนะ”

“ฉันก็ทำตามหน้าที่นั่นแหละค่ะ”

หลังจากนั้นจารุวีย์ก็นั่งทำงานต่อ ช่วงใกล้จะเย็นๆ วุฒิชัยก็มาบริษัทภูริทัตอีกครั้ง

“อ้าวคุณวุฒิชัยลืมอะไรรึป่าวครับ” ภูริทัตเอ่ยปากถามด้วยความเป็นมิตร

“พอดีผมผ่านมาทางนี้ครับผมเลยอยากจะชวนคุณภูไปดื่มเพื่อมิตรภาพของเราครับ” หน้าตาของเขาเจ้าเล่ห์มองดูภูริทัตสลับกับจารุวีย์

“คือพอดีผมไม่สะดวกเลยครับ ภรรยาผมมาด้วยผมทิ้งเธอไปดื่มไม่ได้” ภูริทัตรีบปฏิเสธ แต่วุฒิชัยก็เอาเรื่องงานมาอ้างจนทำให้จารุวีย์บอกให้ภูริทัตไปเถอะเดี๋ยวเธอจะกลับเองไม่ต้องห่วงยังไงงานก็สำคัญ

“ไปเถอะค่ะ เรื่องงานฉันไม่ว่าหรอกคุยเรื่องงานเสร็จก็รีบกลับบ้านนะคะอย่าเถลไถลไปที่อื่น” จารุวีย์ยิ้มและบอกภูริทัต

“ถ้าฉันเสร็จเรื่องงานฉันจะรีบกลับนะ” หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไปที่ผับของวุฒิชัย

“ทำไมมาที่นี่ละครับ” ภูริทัตถามด้วยความไม่สบายใจ

“ผมอยากคุยชิวๆ ครับอยากดื่มเพื่อมิตรภาพของเราด้วย” วุฒิชัยยังคงพูดหลอกภูริทัตอยู่พอสั่งเครื่องดื่มมาทั้งสองก็ดื่มและวุฒิชัยก็แกล้งพูดเรื่องงานพอสั่งรอบที่สองเขาก็แอบบอกเด็กเสริฟให้ใส่ยานอนหลับในแก้วของภูริทัต

ภูริทัตก็ดื่มโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าในแก้วของเขามียานอนหลับ ดื่มจนหมดแก้วสัก2นาทีเขาก็กำลังจะขอตัวกลับแต่แล้วยานอนหลับก็ออกฤทธิ์ทำให้เขาล้้มลงบนโฟซาหลับนิ่งอยู่ตรงนั้น

วุฒิชัยก็โทรหาข้าวฟ่างเพื่อที่จะไปส่งภูริทัตที่คอนโดของเธอ

“ฮัลโหล! ว่าไง”

“คอนโดคุณอยู่ที่ไหน ส่งโลเคชั่นมาผมจะเอาคนของคุณไปส่ง” ข้าวฟ่างได้ยินแบบนั้นถึงกับตกตะลึงว่าเขาไปทำยังไงถึงได้ตัวภูริทัตมาได้

“นี่คุณไปทำยังไงถึงได้ภูมาได้”

“ผมอยากได้อะไรไม่มีว่าจะไม่ได้ เรื่องนั้นคุณไม่ต้องรู้หรอกไปจัดการให้เรียบร้อยละกัน”

หลังจากที่ข้าวฟ่างส่งโลเคชั่นมาวุฒิชัยก็ให้ลูกน้องเอาภูริทัตขึ้นรถไป พอถึงคอนโดข้าวฟ่างก็เอาภูริทัตไปนอนบนที่นอนหลังจากนั้นเขาก็กลับ

ข้าวฟ่างก็จัดการถอดเสื้อผ้าภูริทัตออก และถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแกล้งนอนกอดกับภูริทัตและถ่ายรูปไว้หลายรูป

ที่บ้านภูริทัต 23:20น.

ทำไมยังไม่กลับอีกนะนี่มันก็ดึกแล้ว จารุวีย์บ่นอยู่คนเดียวก็โทรตามไปหลายรอบแต่ก็ไม่มีคนรับเธอคิดเป็นห่วงเดินวนไปวนมา

สักครู่ก็มีไลน์จากภูริทัตส่งมา จารุวีย์เปิดดูถึงกับเข่าทรุดหน้าเธอชาไปหมดน้ำตาค้อยๆ ไหลเพราะไลน์ที่ส่งมา เป็นรูปของข้าวฟ่างและภูริทัตนอนอยู่บนเตียงด้วยกันโดยไม่ได้ใส่เสื้้อผ้าเลย และก็มีข้อความส่งมา

 

“เธอคงรอภูกลับบ้านอยู่ใช่มั้ยวันนี้ภูคงไม่ได้กลับหรอกเพราะเขาเพลียมากและเขาก็คิดถึงฉันมาก”

จารุวีย์น้ำตาไหลอาบแก้มเพราะเขาคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย พราะข้าวฟ่างและภูริทัตเคยเป็นแฟนกันและเขาก็รักกันมาก เธอเสียใจมากนึกว่าภูริทัตจะกลับใจมารักเธอสุดท้ายเขาก็ลืมข้าวฟ่างไม่ได้ เธอร้องไห้ฟูมฟาย

และตั้งสติ และส่งข้อความกลับไปว่ารูปแค่รูปเดียวไม่สะเทือนฉันหรอก ทำให้ข้าวฟ่างส่งรูปมารัวๆ ทั้งหอมแก้มทั้งกอดแต่เป็นรูปเก่าๆ บวกกับที่นอนด้วยกันไม่ใส่เสื้อผ้าล่าสุดทำให้จารุวีย์เชื่อ

เธอจึงส่งข้อความกลับไป

“แบบนี้คุณก็เป็นชู้กับสามีฉันหน่ะสิ”

“ใช่แล้วจะทำไมเป็นชู้แต่เขาก็รักและมาหาฉันมามีอะไรกับฉัน เขาคงเบื่อเธอแล้วเพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังรักฉัน”

“ขอบคุณสำหรับหลักฐานเจอกันที่ศาล”

ข้าวฟ่างเห็นประโยคสุดท้ายก็สตั้นเธอจะทำอะไรกันนะหวังว่าฉันจะไม่พลาดนะ

ด้านจารุวีย์ก็นอนร้องไห้ทั้งคืนคิดถึงเรื่องราวที่ภูริทัตดีกับเธอสุดท้ายเขาก็ทำเธอเสียใจเหมือนเดิมเธอพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ไปหลับตอนตี5

06:02 น.

ภูริทัตตื่นมาก็ตกใจสุดขีดเพราะสิ่งที่เขาเห็นคือข้าวฟ่างนอนกอดเขาโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคู่ ..นี่ฉันทำผิดต่อจารุวีย์ดหรอนี่แต่ฉันไม่รู้ตัวเลยนะมันจะเป็นไปได้ไง

“ตื่นแล้วเหรอคะภู” ข้าวฟ่างตื่นมาและพูดกับภูริทัต

“นี่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง” เขาพูดด้วยอาการตกใจและจำอะไรไม่ได้เลยและเขาก็รีบลุกใส่เสื้อผ้าจะรีบกลับบ้าน

“เดี๋ยวก่อนสิคะภูทำไมรีบไปแบบไม่มีเยื่อใยเลยทั้งที่เมื่อคืนคุณบอกคิดถึงข้าวหนักหนา”

“ผมพูดแบบนั่นเหรอผมจำไม่ได้เลย” เขาพูดด้วยอาการมึนงงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนต่อให้เขาเมาขนาดไหนเขาก็ต้องจำได้เหมือนตอนจารุวีย์แต่นี่เขาจำไม่ได้เลย

“คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไงทั้งที่เมื่อคืนคุณทำแบบนั้นกับข้าว”

“ผมพูดจริงๆ นะข้าวถ้าผมทำจริงผมต้องจำได้ แต่นี่ผมจำไม่ได้เลย” เขาพูดไปตามความจริงที่เขารู้สึกแต่ข้าวฟ่างก็ยังคงพูดโต้แย้ง

“นี่คุณหมายความว่ายังไง คุณจะบอกข้าวว่าคุณไม่ได้ทำข้าวงั้นเหรอ? แล้วคุณจะมาอยู่ที่นี่ได้ไง?”

“คือผมไม่รู้จะพูดยังไงแต่ผมจำไม่ได้จริงๆ จำได้แค่ว่าผมนั่งดื่มกับคนๆ หนึ่งแล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย”

“ก็เมื่อคืนคุณเมามากแล้วก็มาหาข้าวมาบอกว่าคิดถึงข้าวมากไงคุณจำไม่ได้เหรอ?” เธอตีหน้าซื่อเล่าความเท็จให้เขาฟัง

“ผมขอโทษละกันผมจำไม่ได้จริงๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ภูริทัตพูดจบก็เดินออกไปเลยโดยไม่สนข้าวฟ่างข้างหลังเพราะเขารู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรข้าวฟ่างแต่ก็สับสนนิดนึง้พราะจำอะไรไม่ได้

เขารีบออกไปเพื่อที่จะไปหาจารุวีย์เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน

ข้าวฟ่างร้องตะโกนตามหลัง " นี่คุณจะทิ้งข้าวไปแบบนี้ไม่ได้นะ คุณต้องรับผิดชอบข้าวก่อน

บ้านภุริทัต..

ภูริทัตไปถึงบ้านก็เห็นข้าวฟ่างเก็บเสื้อผ้ากำลังจะออกจากบ้านของเขาไป

“จารุวีย์เธอจะไปไหน ฉันขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน” เขาคิดว่าที่จารุวีย์จะไปจากที่นี่เพราะโกรธที่เขาไม่กลับบ้านเขาไม่่รู้เลยว่าข้าวฟ่างส่งรูปของเขามาให้จารุวีย์

“คุณมีอะไรจะบอกฉันไหม? ” จารุวีย์ถามหนึ่งคำถามด้วยอาการนิ่งแต่เจ็บปวดอยู่ในใจ

“คือเมื่อคืนฉันเมามากขับรถกลับไม่ไหว ฉันเลยต้องไปนอนที่คอนโดคุณวุฒิชัย” เขาโกหกเพราะไม่รู้จะบอกยังไง

“นี่คุณยังกล้าโกหกฉันอีกเหรอ? คุณเห็นฉันโง่มากนัก้หรอ"

“ทำไมละในเมื่อฉันพูดจริงๆ” ใจเขาเริ่มสั่นเพราะกลัวว่าจารุวีย์จะรู้ว่าเขาไปนอนที่คอนโดของข้าวฟ่างมา

“ฉันรู้ความจริงหมดแล้วนะ สุดท้ายคุณก็ยังลืมเขาไม่ได้ที่ผ่านมาคุณหลอกฉันมาตลอดฉันก็หลงเชื่อว่าคุณจะหันมารักฉัน แต่คุณก็ยังรักเขาฉันลืมไปว่าคุณรักเขามากแค่ไหนฉันมันโง่เองแหละ” เธอพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

“ฉันไม่ได้รักข้าวแล้ว เธอเอาอะไรมาพูด”

“ก็ผู้หญิงของคุณเขาส่งข้อความมาบอกฉันหมดแล้ว ฉันว่าเราจบกันแค่นี้แหละคนไม่รักกันอยู่ด้วยไปยังไงก็ไม่มีความสุขคุณจะได้กลับไปหาเขา” เธอพูดจบก็โชว์ข้อวความไลน์ที่ข้าวฟ่างส่งมาเมื่อคืนให้ภูริทัตดู

>>>>>ติดตามตอนต่อไป