@Mar.L Club
ก๊อก ก๊อก “เข้ามา” แอดด ยูริเปิดประตูห้องพักส่วนตัวของมาร์ลิกซ์เข้ามาอย่างกล้าๆ กลัวๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเข้ามาในสถานที่ส่วนตัวของเจ้านายหนุ่ม ตั้งแต่รู้ว่าเขาคือเจ้าหนี้ของพ่อ มันก็ทำให้เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาอีกเลย มาร์ลิกซ์ไม่ได้เข้ามาที่นี่หลายวัน นี่เป็นสัปดาห์แรกที่เขาเข้ามาตรวจงาน และเธอรับหน้าที่เป็นคนนำเครื่องดื่มมาให้ทุกครั้งที่เขามาที่นี่ ตึกตัก ตึกตัก เสียงเต้นของหัวใจดังสะท้านภายในอกซ้ายจนแทบจะหลุดออกมา เธอก้มหน้าเดินตรงไปยังจุดที่มาร์ลิกซ์นั่ง ซึ่งเขากำลังสูบบุหรี่อยู่ด้วย “เครื่องดื่มค่ะคุณมาร์ลิกซ์” “…” ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้านายหนุ่ม มือเล็กหยิบขวดแอลกอฮอล์วางลงโต๊ะกระจกลายหินอ่อนสีดำตามด้วยแก้วเปล่า ระหว่างกำลังปฏิบัติหน้าที่ ก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองมาร์ลิกซ์ และความเงียบของเขาพลอยทำให้เธอรู้สึก…อึดอัด “ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติม เรียกยูริได้ตลอดเลยนะคะ” “เทเหล้าให้ฉัน” “ได้ค่ะ” เธอกลับมานั่งคุกเข่าลงพื้นอีกครั้ง หยิบน้ำแข็งก้อนที่เป็นวงกลมใส่แก้วหนึ่งก้อน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำสีเหลืองอำพันมาเปิดแล้วเทลงแก้วอย่างระมัดระวัง เพราะเหล้าขวดนี้…ราคาหลักแสน “เรียบร้อยแล้วค่ะ” “ส่งมา” เธอยื่นแก้วให้มาร์ลิกซ์ ในจังหวะเขาเอื้อมมือมาจับแก้วน้ำเมา มือของเขาได้สัมผัสลงมาที่มือของเธอจนพลอยทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบขึ้นมา “ถ้าหมดธุระแล้ว ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” “ดื่มกับฉันสักแก้วก่อนสิ” “เอ่อ…มะ…ไม่เป็นไรค่ะ” “ฉันสั่ง” น้ำเสียงมาร์ลิกซ์เปลี่ยนไปจากเดิม จนพลอยทำให้ยูริเสียวสันหลังวาบ หญิงสาวจำใจทำตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ นอกจากคนๆ นี้จะอยู่ในสถานะ ‘เจ้านาย’ แล้ว เขายังเป็น…เจ้าหนี้ของพ่อเธอด้วย อะไรยอมได้ก็ยอมไปก่อน “ก็ได้ค่ะ” “นั่งสิ…นั่งลงข้างๆ ฉัน” “จะดีเหรอคะ?” ไม่มีเสียงโต้ตอบจากปากมาเฟียหนุ่ม มีเพียงแววตาคมเข้มที่กำลังจ้องมองนิ่งๆ จนยูริต้องเดินเข้าไปนั่งลงข้างกายมาร์ลิกซ์ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ภาพเหตุการณ์อาทิตย์ก่อนยังคงติดตาจนถึงวันนี้ พอรู้มาบ้างว่ามาร์ลิกซ์ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เพราะตระกูลเขาสืบเชื้อสายมาจากมาเฟียเก่าแก่ แล้วยิ่งวันนั้นเขาสั่งลูกน้อง ‘รุมกระทืบ’ พ่อเธอ มันยิ่งทำให้เธอ…กลัวจนไม่อยากเข้าใกล้เขา “คิดออกรึยังว่าจะหาเงินสองล้านเก้ามาจ่ายฉันยังไง?” “คิดมาแล้วค่ะ คุณมาร์ลิกซ์จะว่าอะไรไหม ถ้ายูริอยากขอผ่อนจ่าย หมายถึง ผ่อนจ่ายหนี้เป็นก้อน” “หึ ต่อรองเก่งเหลือเกินนะ” “แล้วได้รึเปล่าล่ะคะ?” “ไม่ได้” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอีกครั้ง เมื่อมาร์ลิกซ์บอกว่าไม่ให้เธอผ่อนจ่าย ตอนนี้เหลือเวลาแค่สองอาทิตย์เท่านั้น เธอจะหาเงินสองล้านเก้ามาจ่ายเขาหมดภายในระยะเวลาแค่นี้ได้ยังไง หากเขาไม่ยืดเวลาออกไปให้เธออีก แค่คิดก็เครียดแล้ว… “ฉันอาจจะใจดีที่เลื่อนเวลาจากสองอาทิตย์มาเป็นสามอาทิตย์ให้เธอหาเงินมาจ่ายหนี้ และอย่าคิดว่าฉันจะใจดีกับเธออีกครั้ง” “แต่ว่า…” “เมื่อกี้เธอรินเหล้าให้ฉัน เดี๋ยวรอบนี้จะฉันรินเหล้าให้เธอเอง” เขาหยิบขวดเหล้าตรงหน้ามาเทลงแก้วหลังจากหยิบก้อนน้ำแข็งใส่ลงแก้วแล้วเรียบร้อย กลิ่นหอมหวานจากตัวยูริทำเขาแทบเป็นบ้า ทุกครั้งที่เผลอสูดดมเข้ามา กลางกายก็พลอยรู้สึกปวดหนึบตามไปด้วย ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อความรู้สึกปรารถนาของเขามากไม่น้อย ไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนแล้วมีอารมณ์ง่ายขนาดนี้มาก่อน แม้กำลังมีความคิดชั่วร้าย แต่ก็ต้องข่มเอาไว้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา แต่ก็ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหนเพราะผู้หญิงคนนี้…ช่างน่ากินเหลือเกิน เธอตรงสเปกเขาทุกอย่าง “ของเธอ” พรึ่บ! จังหวะยูริเอื้อมมือไปหมายจะรับแก้วเหล้ามา มาร์ลิกซ์ก็ชักมือข้างที่ถือแก้วอยู่กลับและกระดกหนึ่งอึก จากนั้น… หมับ! “อ๊ะ!” เธอร้องเสียงหลง มาร์ลิกซ์ผลักเธอให้นอนราบลงเบาะโซฟาโดยไม่ทันตั้งตัว และเขากำลังคร่อมเธออยู่บนตัวเธอ หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งกับการกระทำอุกอาจ สองมือพยายามดันไหล่เขาออกแต่ทำไม่สำเร็จ เพราะเขารวบแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปไว้เหนือศีรษะ และพันธนาการไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขา “คุณจะทำ…อื๊อ!!!” ริมฝีปากหยักได้รูปประกบลงปากสีระเรื่อ ของเหลวเย็นฉ่ำไหลซึมไปในโพรงปากของหญิงสาว และไหลลงสู่ลำคอในที่สุด กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ตีตื้นขึ้นมาบวกกับแรงบดคลึงของจูบจากคนเป็น ‘เจ้านาย’ พานทำหัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง มาร์ลิกซ์จูบคนใต้ร่างอย่างดูดดื่มพลางสูดดมกลิ่นหอมเย้ายวน กลางกายปวดหนึบเพราะกลิ่นตัวที่หอมน่าหลงใหลจากยูริ มือหนาอีกข้างเลื่อนขึ้นมาบีบหน้าอกขนาดพอดีมือ ตอนนี้คนตัวโตไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว เริ่มไหลไปตามความรู้สึกปรารถนาที่กำลังครอบงำจิตใจ “อื๊อ!” เธอพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้เขาปล่อย ทว่ากลับไม่เป็นผล นี่เป็นจูบแรกที่ได้จากผู้ชาย มาร์ลิกซ์จูบเก่งราวกับผู้เชี่ยวชาญ แต่คงไม่แปลก ระดับเขาคงผ่านเรื่องบนเตียงกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน และการจูบก็เช่นกัน… จูบแสนร้อนแรงจากเขาทำสติเธอหลุดลอยไปไหนต่อไหนแล้วไม่รู้ สมองขาวโพลนไปหมด จากเคยต่อต้าน ตอนนี้กลับค่อยๆ สงบนิ่งลงและเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา มือที่กำลังบีบหน้าอกปลุกปั่นอารมณ์ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนขึ้นมา มันรู้สึกดีมาก เธอรู้สึกเสียววูบวาบบริเวณท้องน้อย วินาทีที่มาร์ลิกซ์เลื่อนใบหน้าลงมายังลำคอ เธอสะดุ้งเฮือกขึ้นมาราวกับถูกกระแสไฟฟ้าวิ่งเข้าร่างกาย เผลอส่งเสียงดังอืออึงในลำคอออกมาโดยไม่รู้ตัวพลางกัดริมฝีปากไว้แน่นเพื่อระบายอารมณ์ต่างๆ ที่วิ่งประเดประดังเข้ามาเล่นงาน ในขณะคนที่เธอเรียกว่า ‘เจ้านาย’ กำลังใช้ลิ้นสากเลียไปมาตรงคอ ลากขึ้นสูงมาจนถึงใบหูพร้อมกัดเบาๆ จนเธอรู้สึกจั๊กจี้ และสยิวในเวลาเดียวกัน “อื้อ~” ยูริเริ่มเคลิ้มตามสัมผัสจากมาร์ลิกซ์ ยิ่งคนตัวโตได้ลิ้มลองอาหารอันโอชะมากเท่าไร ยิ่งรู้สึกติดใจ จนไม่อยากหยุด ริมฝีปากหยักได้รูปเลื่อนมาขบเม้มลำคอระหงอีกครั้ง กลิ่นหอมจากตัวเธอทำเขาแทบบ้าคลั่ง ไม่เคยอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหนแล้วมีอารมณ์มากขนาดนี้มาก่อน ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำมาร์ลิกซ์หัวเสียเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาหันขวับไปมองประตู ก่อนจะหันกลับมาสนใจยูริต่อ ก๊อก ก๊อก! “นายครับ แย่แล้วครับ!” เสียงลูกน้องคนสนิทดังผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับประโยคที่พูดเหมือนเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น จึงทำให้มาร์ลิกซ์ยอมหยุดการกระทำของตนเองลง “เธอไปได้แล้ว” เขากระซิบบอกยูริข้างใบหู แม้จะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ต้องจำใจปล่อยเธอไป สายตาคมเข้มมองตามร่างบางที่รีบออกไป “หึ ถือว่าครั้งนี้เธอรอดตัวไปนะ…ยูริ”มาร์ลิกซ์วิ่งออกกำลังกายบนลู่วิ่งไฟฟ้าคนเดียวในห้องออกกำลังกาย โดยท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่อัดแน่นเรียงตัวกันสวยงาม ส่วนท่อนล่างสวมใส่กางเกงขาสั้นประมาณเข่า มือหนาเอื้อมไปปิดลู่วิ่งไฟฟ้าหลังจากวิ่งมาได้สักพัก เขาก้าวลงจากลู่วิ่งและหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม จากนั้นเดินออกมาจากห้องออกกำลังกายและบังเอิญเห็นควินต์เดินมา จึงเอ่ยถามบางอย่างเกี่ยวกับยูริ“ยูริลงมากินข้าวรึยัง?”“ยังไม่เห็นไปห้องอาหารนะครับ แต่เห็นนั่งอ่านหนังสืออยู่แถวสระว่ายน้ำ”“บอกคนยกอาหารเช้าทั้งของกูและยูริมาให้กูที่สระว่ายน้ำ”“ได้ครับนาย” ควินต์ตอบรับคำสั่งเจ้านายเขาเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำที่ควินต์บอกว่ายูริอยู่นั่น พอมาถึงก็เห็นเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว “ทำไมยังไม่กินข้าว” เสียงมาร์ลิกซ์ที่ดังขึ้นทำให้ยูริเงยหน้าขึ้นมอง“หนูรอเฮียออกกำลังกายเสร็จแล้วจะได้กินด้วยกัน”ร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของมาร์ลิกซ์ทำให้เธออดเผลอมองไม่ได้ ทำไมแฟนเธอหุ่นดีแบบนี้ น่าลูบ น่าสัมผัสไปหมดเลย ช่วงนี้ยอมรับว่าเธอหลงเขามาก และก็งอนเขาบ่อยมากเช่นกัน “เด็กหื่น!” “อื้ออ มาดีดหน้าผากหนูทำไม” เธอลูบหน้าผากตร
หลายวันต่อมา @บ้านกรรณ์ตระกูลเกียรติ (บ้านยูริ)“ผมทำยูริท้องครับ” “…” หลังจากมาร์ลิกซ์สารภาพกับเรญาว่าทำยูริท้อง ความเงียบก็ได้เข้ามาปกคลุมโดยอัตโนมัติ ยูริเมื่อเห็นแม่ตัวเองเอาแต่นั่งเงียบพร้อมสีหน้านิ่งๆ ก็ทำให้เริ่มกังวลขึ้นมา และคิดไปเองต่างๆ นานาว่าแม่จะโกรธหรือเปล่า หรือผิดหวังในตัวเธอไหม มาร์ลิกซ์รู้ว่าคนรักเริ่มกังวลจึงเลื่อนมือไปกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้ให้ผ่อนคลาย “ถ้าคุณน้าโกรธที่ผมทำยูริท้อง คุณน้าลงโทษผมก็ได้ แต่ผมขออย่างเดียว อย่าลงโทษยูริก็พอ” เรญาดึงสายตากลับมามองมาร์ลิกซ์แล้วยิ้มมุมปาก หากเธอต้องการลงโทษ เชื่อว่าอีกฝ่ายคงยอมให้ทำอย่างที่ลั่นปากพูดออกมา แววตาและน้ำเสียงหนักแน่นของแฟนลูกสาวทำให้เรญาสัมผัสได้ว่ามาร์ลิกซ์พร้อมรับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ เรญาวางแก้วน้ำชาที่มักดื่มเป็นประจำลงโต๊ะตรงหน้า “รับผิดชอบโดยการออกไปจากชีวิตลูกสาวฉันดีไหม?”ยูริหน้าถอดสีเมื่อคนเป็นแม่พูดอย่างนั้น ส่วนมาร์ลิกซ์แอบใจแป๋วแต่ไม่ได้แสดงออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น “ถ้ารับผิดชอบด้วยวิธีนั้น ผมขอปฏิเสธ”“ทำไมล่ะ ก็นายบอกเอง ว่าพร้อมให้ฉันลงโทษ และนี่แหละคือบทลงโทษของฉัน”“ผมไม่มีวันเลิกกับยู
มาร์ลิกซ์ลอบมองยูริที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่นไม่ยอมตักกินมาแล้วสองนาน มาเฟียหนุ่มวางแก้วกาแฟดำในมือลง จากนั้นขยับเรียวปากหยักได้รูปพูดกับคนตรงหน้า“ทำไมไม่กินข้าวหืม”“หนูกินไม่ลง” เขาได้ฟังคำตอบของยูริก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอคงคิดมากเรื่องท้อง แม้เขาจะพยายามบอกให้เธอผ่อนคลายไม่ต้องคิดมาก ทว่าก็ไม่สามารถห้ามความคิดของเธอได้ เขาเข้าใจยูริ ถ้าหากเขาเป็นเธอก็คงตกอยู่ในอาการเดียวกัน “เครียดว่าจะบอกพ่อกับแม่ยังไงเหรอ?”“หนูทำใจเรื่องบอกพ่อกับแม่ได้สักพักแล้วล่ะค่ะ”“ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วเครียดเรื่องอะไร ระบายมาให้ฉันฟังได้นะ” เขาพร้อมรับฟังทุกเรื่องจากยูริ หากมันจะช่วยแบ่งเบาความเครียดของเธอให้ลดน้อยลง “หนูไม่เคยมีลูกมาก่อน แค่กลัวว่าจะเลี้ยงเขาได้ไม่ดีพอ อีกอย่างหนูยังไม่ได้เตรียมตัวเรื่องการมีลูก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนหนูตั้งรับไม่ทัน” “ฉันเองก็ไม่เคยมีลูกมาก่อนเหมือนกัน เรายังใหม่เรื่องนี้กันทั้งคู่ ฉันเชื่อว่าเราสองคนช่วยกันเลี้ยงดูเขาได้ดีแน่นอน พออยู่ในสถานการณ์จริง สัญชาตญาณความเป็นพ่อกับแม่มันจะแสดงออกมาเองโดยอัตโนมัติ” ก่อนหน้านี้เขาโทรไปบอกพ่อกับแม่ว่ายูริท้อง
“อ้วกก~” เสียงดังโอ้กอ้ากในช่วงเวลาเช้ามืดปลุกให้มาร์ลิกซ์ซึ่งนอนหลับอยู่ตื่นขึ้น มาเฟียหนุ่มในสภาพเปลือยท่อนบนสวมเพียงกางเกงวอร์มสีเทาตัวเดียวเดินตรงไปยังห้องน้ำและเห็นยูริกำลังนั่งเกาะขอบชักโครกอาเจียนอย่างหนัก “ไหวไหม” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคนรักสาวด้วยความห่วงใยพลางเดินเข้าไปลูบหลังให้ ยูริเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว และดูเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย จะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม เข้าประเด็นนี้ทีไรเป็นต้องโดนเธองอนใส่ทุกที “อึก! อ้วกก~” ยูริไม่ทันตอบในสิ่งที่มาร์ลิกซ์ถาม ก็ต้องหันกลับไปโก่งคออาเจียนอีกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน กลัวว่าถ้าไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วเป็นอย่างอื่นขึ้นมาจะทำให้เธอวิตกกังวล อีกประเด็นหนึ่งที่กำลังสงสัยตัวเองก็คือ หรือเธออาจจะท้องตอนนี้ยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น แต่อาการของเธอมันเข้าข่าย ‘ท้อง’ มากกว่า เธอลองโทรไปเล่าให้แวนด้าฟัง แวนด้าก็บอกว่าลองซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจจะได้แน่ใจ เธอยังไม่กล้าบอกมาร์ลิกซ์เรื่องนี้ อยากรอให้แน่ใจก่อนถึงจะบอก“ไปหาหมอเถอะ เธอเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ ฉันเป็นห่วง”“ไม่เอา~” “ทำไมดื้อแบบนี้ ครั้
@Mar.L Club“เห็นคุณมาร์ลิกซ์ไหม?” ยูริเดินเข้าไปถามควินต์ที่เพิ่งคุยกับพนักงานในคาสิโนเสร็จ“นายอยู่กับคุณเซบาสเตียนที่ห้องVIPครับ”“ใครคือคุณเซบาสเตียนเหรอคะ?” “นักธุรกิจจากฮ่องกงครับ และเป็นลูกค้ารายใหญ่ของนาย วันนี้คุณเซบาสเตียนมาหานายที่คาสิโน นายเลยต้องไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนเขาน่ะครับ”“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”“ครับ นายฝากให้ผมดูแลคุณยูริ ถ้าต้องการอะไรเรียกหาผมได้ตลอดเลยนะครับ”“ค่ะ” เธอตอบควินต์ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปสูดอากาศอยู่มุมหนึ่งของคาสิโนซึ่งเป็นจุดชมวิว สายลมที่พัดผ่านทำให้เธอรู้สึกเย็นสบายมากไม่น้อย ทว่าการมาของใครบางคนมันทำให้บรรยากาศดีๆ ตอนนี้เสียไปอย่างดื้อๆ“มุมนี้ก็เป็นมุมโปรดของฉันเหมือนกัน”“…” เธอไม่ได้พูดอะไรกับอีกฝ่าย แอบลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เมลดามาทำอะไรที่คาสิโนมาร์ลิกซ์อีกหมู่นี้เมลดามาหาแฟนของเธอบ่อยๆ โดยอ้างเสมอว่ามาคุยเรื่องธุรกิจ มาร์ลิกซ์ปฏิเสธไปหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ จะให้เขาเป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจกับครอบครัวตัวเองให้ได้ หากเธอเป็นเมลดาคงไม่กล้ามาอีก เพราะโดนปฏิเสธครั้งเดียวมันก็ทำให้อายจนไม่กล้าสู้หน้าอีกแล้ว“ฉันมาหามาร์ทน่ะ แต่เขาดันติดแขกคนสำคั
“ทำข้าวต้มมาให้ค่ะ” เจย์สันนั่งพิงหัวเตียงมองแวนด้าที่ยกข้าวต้มมาให้ ตอนนี้กลับมารักษาตัวอยู่บ้านโดยมีแวนด้าตามมาดูแล ตอนแรกเธอไม่ยอมมา แต่เจย์สันขอยูริให้ช่วยพูดจนสุดท้ายแวนด้าก็ยอมมาดูแล หญิงสาวเดินไปเปิดผ้าม่านสีดำออกจนแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอน “ทำไมไม่กินล่ะคะ” เธอหันไปถามเจย์สันหลังจากเปิดผ้าม่านออกเสร็จแล้ว “ข้าวต้มนั่นแวนด้าทำเองนะคะ ไม่ได้บอกแม่ครัวทำ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะอร่อยถูกปากพี่ไหม”“พี่ยังไม่ค่อยหิว”“แต่พี่ต้องกินยานะคะ”“ไม่เป็นไร กินยาเลยก็ได้” เธอมองเขาอย่างรูัทัน เจย์สันมักใช้แผนการนี้เพื่อให้เธอป้อนข้าว อ้างทุกวันว่าไม่ค่อยหิว แต่พอเธอป้อนก็กินจนหมดเกลี้ยง วันนี้ก็คงอยากให้เธอป้อนข้าวอีกเช่นเคย“ถ้าแวนด้าป้อนพี่จะกินไหม?”“กิน” เขาตอบอย่างไม่ลังเล แวนด้าเดินมานั่งลงข้างๆ หยิบถาดที่มีถ้วยข้าวต้มมาวางไว้บนตักตัวเอง เจย์สันลอบยิ้มอย่างพอใจ เพราะอยากให้แวนด้าป้อนข้าวทุกวันจึงต้องใช้แผนการแบบนี้กับเธอ “พี่ชอบข้าวต้มฝีมือเรา ทำให้กินแบบนี้ทุกวันเลยได้ไหม”“ถ้าไม่อร่อยก็พูดมาตรงๆ เถอะค่ะ ไม่ต้องทำเหมือนอร่อย”“อร่อยจริงๆ อร่อยจนพี่…ติดใจ” หัวใจดวงน้อย