บทที่ 11

ณ คอนโดหรูปราภัทรสรกับคมกฤษกำลังนั่งทานมื้อเย็นด้วยกัน โดยมีช่อดอกกุหลาบสีแดงที่คมกฤษมอบให้เธอเนื่องจากวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์วางอยู่ข้างๆ ไวน์ราคาแพงถูกชายหนุ่มรินลงในแก้วสองใบแล้วยื่นไปให้เธอ ร่างบางรับมาจิบแล้ววางลงมองหน้าชายหนุ่มด้วยความอึดอัดใจ

"ทำไม มองหน้าโอมแบบนั้นล่ะ ดูเหมือนแก้มไม่มีความสุขเลย" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"เปล่า แก้มมีความสุขดี แต่อาจจะเพราะช่วงนี้ยายป่วยบ่อยด้วย ก็เลยกังวลนิดหน่อย"

"มีอะไรให้โอมช่วยก็บอกนะ"

"อืม" พยักหน้ารับ

"ทานต่อเถอะ ทานเสร็จจะได้ไปนั่งพักผ่อน" คมกฤษจ้องร่างบางในชุดเดรสสีขาวแขนตุ๊กตาตาเป็นมัน

ปราภัทรสรพาตนเองไปหยุดยืนอยู่ตรงริมหน้าต่างเพื่อรับลมและผ่อนคลายอารมณ์ที่เก็บกดเอาไว้ข้างในจนมันแทบจะระเบิดออกเมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของคมกฤษกับมีนา มาถึงวันนี้ทั้งสองคนก็ยังคงปิดปากเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงเธอจะไม่ได้เห็นตำตาแต่พฤติกรรมของทั้งสองคนมันบ่งบอกว่ามันมากกว่าความเป็นเพื่อน

"คืนนี้ ค้างที่นี้นะ" คมกฤษเดินเข้าไปสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลัง

"ไม่! แก้มจะกลับแล้ว" ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่อถูกสัมผัสรีบขยับตัวถอยห่างจากชายหนุ่มทันที

"แก้มเป็นอะไร ท่าทางเหมือนรังเกียจโอมเลย" จ้องมองใบหน้าเนียน

"เปล่า"

"แล้วมันเพราะอะไร" ร่างหนาเข้าไปประชิดร่างบางติดผนังห้องกักกันเธอไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง

"โอมจะทำอะไร" ร่างบางเริ่มหวาดหวั่นในใจกับท่าทางที่คุกคามของชายหนุ่ม

"เราจะหมั้นกันแล้ว ยอมเป็นของโอมเถอะนะ" ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอจนลมหายใจรดกัน

"แก้มยังไม่พร้อม โอมอย่าลืมเงื่อนไขระหว่างเราสิ"

"จะหัวโบราณไปไหน โตๆ กันแล้วไม่ใช่เด็กๆ ไม่ท้องหรอกเชื่อโอมนะ"

"โอม" ร่างบางชะงักไปไม่อยากจะเชื่อหูตนเองว่าจะได้ยินคำพวกนี้ออกมาจากปากเขา

"ยอมโอมเถอะนะ จะได้จบๆ นะ"

"แก้มไม่คิดเลย ว่าโอมจะมีความคิดเห็นแก่ตัวแบบนี้ แก้มมองคนผิดไปจริงๆ " ร่างบางผลักแขนชายหนุ่มแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าของตนเองบนโต๊ะ

"แก้ม แก้ม เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหน" ร่างหนารีบเดินตามร่างบางไปทางประตูห้อง

"แก้มจะกลับเอง โอมไม่ต้องตามมาหรอก" พูดจบปราภัทรสรก็ผลักประตูเดินออกไปทันที ทิ้งให้คมกฤษยืนหัวเสียอยู่กลางห้องเพียงลำพัง

"โธ่! โว้ย! " สบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ไม่เป็นผล

เมื่อคมกฤษอารมณ์เย็นลงเขาก็รีบต่อสายหามีนาให้เธอมาหาเขาที่คอนโดทันที ในเมื่อคนที่เขารักไม่ยอมให้ในสิ่งที่เขาต้องการเขาก็จะให้คนที่เต็มใจทำหน้าที่แทนก็แล้วกัน ไม่นานนักมีนาก็มาถึงคอนโด

"โห กุหลาบสวยจังเลย" มีนาตาโตเมื่อสะดุดตาเข้ากับกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ

"ชอบเหรอ" ร่างหนาเดินเข้าไปคลอเคลียร่างบาง

"ชอบสิ ทั้งสวยทั้งหอมเลย ว่าแต่ของแก้มหรือเปล่า"

"ใช่ แต่เขาไม่เอาแล้วล่ะ อยากได้ก็เอาไปสิ"

"ขอบคุณนะ" ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

"เข้าไปข้างในห้องกันเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยชิดใบหูบาง

มีนาเดินตามคมกฤษเข้าไปในห้องนอนตามแรงจับจูงจากมือหนาของเขาไปหยุดอยู่ตรงปลายเตียง ร่างหนาไม่รีรอรวบบางเข้ามากอดจูบประกบริมฝีปากบางด้วยอารมณ์หื่นกระหายในรสสวาท สองร่างกอดนัวเนียแลกจูบกันไปมาอย่างเร่าร้อน แล้วผละออกจัดการเปลื้องผ้าบนร่างของตนเองออกจนเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ จากนั้นก็เข้าหาเล้าโลมประสานร่างกันเป็นหนึ่งพากันสู่จุดหมายปลายทางด้วยความสุขสมอย่างพร้อมเพรียง

"ตอนแรกนานึกว่าโอมจะอยู่กับแก้มทั้งคืน ไม่คิดว่านาจะมีโอกาสอยู่กับโอมในวันพิเศษอย่างนี้เลย"

"ช่างเถอะ อย่าพูดถึงคนอื่นเลย"

"แก้มคงรักโอมไม่พอ ถึงได้ปฏิเสธโอมแบบนี้"

"บางที เราก็คิดนะ ว่าแก้มเขาไม่เคยรักเราเลย"

"อยากจะพิสูจน์ไหมล่ะ"

"ยังไง" คมกฤษขมวดคิ้วมุ่น

"ก็ทำให้หึงไง ถ้าไม่หึงแสดงว่าไม่รัก"

"อืม ความคิดดีนี่ แล้วโอมจะลองดู"

วันต่อมา

ภายในห้องรองประธานบริษัทระหว่างที่คมกฤษกำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารตรงหน้า ปราภัทรสรก็ยกกาแฟเข้ามาเสิร์ฟวางลงตรงหน้าชายหนุ่ม ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ยังโกรธโอมอยู่เหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"แก้มคิดว่าเราควรจะยกเลิกงานหมั้น" เงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม

"อะไรนะ!" คมกฤษตกใจไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"โอมฟังไม่ผิดหรอก ยื้อกันไปก็มีแต่จะอึดอัดกันเสียเปล่าๆ"

"แค่นี้เหรอ เหตุผลที่จะยกเลิกงานหมั้น ไร้เหตุผลสิ้นดี"

"เหตุผลมันมีมากกว่านั้น แต่โอมไม่ยอมพูดมันออกมาก็เท่านั้นเอง"

"แก้มพูดอะไร โอมไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้นแหละ" คมกฤษยักไหล่ไม่ยี่หระ

"แล้วแก้มจะคอยดู"

"ที่มาหาเรื่องกัน ยกเหตุผลไร้สาระ ไม่มีมูลอะไรเลย จริงๆ แล้วอยากจะเลิกกับโอม เพราะมีผู้ชายคนอื่นก็บอกมาตามตรงเถอะ"

"หึ แก้มว่าโอมควรจะถามตัวเองมากกว่านะ" พูดจบร่างบางก็รีบเดินออกไปจากห้องทันทีด้วยความผิดหวัง

"โธ่! อะไรนักหนาวะ!" ชายหนุ่มหงุดหงิดหัวเสีย ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะง้อปราภัทรสรสักหน่อยแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่หวัง

ตกเย็นในจังหวะที่ปราภัทรสรกำลังเก็บของใส่กระเป๋าจะกลับบ้าน คมกฤษก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

"ให้โอมไปส่งนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ไม่เป็นไร แก้มกลับเองได้" เอ่ยโดยไม่ยอมมองหน้าชายหนุ่ม

"โอมขอโทษ หายโกรธเถอะนะ ไปนั่งทานมื้อเย็นด้วยกันสักหน่อย แล้วค่อยกลับนะ"

"โอมไปเถอะ แก้มขอตัว" ทำท่าจะเดินออกไป

"อย่าโกรธโอมเลยนะ" คว้าแขนเรียวเอาไว้

"รู้ด้วยเหรอ ว่าแก้มโกรธโอมเพราะอะไร"

"ก็เรื่องเมื่อเย็นวานไงที่โอมใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสมกับแก้ม และก็เมื่อตอนเช้าตอนที่แก้มชงกาแฟเอาไปให้โอมข้างในห้องไง"

"แค่นี้สินะ ที่โอมนึกออก"

"โธ่ โอมขอโทษ โอมรักแก้มนะครับ" รวบกอดร่างบางเอาไว้แน่น

"ตกลงโอมจะหมั้นกับแก้มให้ได้ใช่ไหม" จ้องมองหน้าชายหนุ่ม

"ใช่ ต่อให้มีอะไรมาขัดขวางโอมก็จะหมั้นกับแก้มให้จนได้"

"ดูโอมจะมั่นใจในตัวเองมากเลย" ดิ้นจะออกจากร่างหนา

"อย่าดิ้นสิ มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ คนอย่างโอมอยากได้อะไรมันก็ต้องได้"

"อืม ได้ โอมช่วยไปส่งแก้มที่บ้านก็พอนะ แก้มยังไม่หิวอยากไปทานที่บ้านมากกว่า"

"ครับ" โอบเอวบางเดินเข้าลิฟต์ไป

ตกกลางดึกอยู่ๆ ยายบัวก็เกิดความดันโลหิตขึ้นสูง ปราภัทรสรจึงรีบพายายส่งโรงพยาบาลด้วยรถพยาบาลที่โทรเรียก หลังจากความดันลดลงจนเป็นปกติยายบัวก็ถูกย้ายไปยังห้องพักฟื้นเพื่อดูอาการต่อจนถึงวันพรุ่งนี้เช้า เมื่อยายบัวหลับไปปราภัทรสรก็ต่อสายหาคมกฤษทันที

"ครับแก้ม มีอะไรหรือเปล่า โทรมาซะดึกเชียว"

"ฮัลโหล โอม โทษทีนะที่แก้มโทรไปรบกวน พอดียายเข้าโรงบาลน่ะ"

"เหรอ แล้วเป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นแล้วล่ะ"

"ไว้โอมจะไปเยี่ยมพรุ่งนี้เช้านะ ดึกมากแล้ว โอมขี้เกียจไปง่วงมากด้วย" พูดพลางหันไปกอดมีนาที่นอนอยู่ข้างๆ

"ตามใจโอมเถอะ" มือบางกดวางสายด้วยความรู้สึกจุกข้างในกับคำพูดของคมกฤษ ต่อไปนี้เธอกับเขามันคงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ ปากบอกว่ารักแต่การกระทำมันกลับสวนทางกัน

เช้าวันใหม่คมกฤษกับมีนาเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกัน ปราภัทรสรเห็นอย่างนั้นก็ไม่แปลกใจเลย มีแต่จะสมเพชตนเองที่ไม่ยอมเปิดปากเคลียร์ทุกอย่างที่รับรู้กับทั้งสองคนให้มันกระจ่างและจบๆ กันไปสักที

"ยายเป็นยังไงบ้างครับ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"ดีขึ้นมากแล้วจ้ะ ขอบใจนะลูกที่มาเยี่ยม" ยายบัวเอ่ยยิ้มแย้ม

"นี่ค่ะยาย นากับโอมซื้อรังนกมาฝากด้วย" มีนาเอ่ยพลางวางกระเช้าลงบนโต๊ะ

"ขอบใจจ้ะ ลูก"

"โอมวันนี้แก้ม ขอลางานหนึ่งวันนะ" ปราภัทสรเอ่ยพลางมองหน้าคมกฤษกับมีนาสลับกันไปมา

"ได้สิ สำหรับแก้มจะลากี่วันก็ได้ไม่มีปัญหา"

"ขอบคุณนะ ว่าแต่โอมกับนาทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ แก้มจำได้ว่ายังไม่ได้โทรบอกนาเลยนะ"

"เราเป็นคนโทรบอกนาเองแหละ เจอกันหน้าโรงพยาบาลพอดีก็เลยเดินมาด้วยกัน" คมกฤษรีบเอ่ยหาข้อแก้ตัวทันที

"ใช่" มีนาเอ่ยเสริมขึ้น

"อืม บังเอิญจังเลยน้อ" ปราภัทรสรส่งยิ้มให้คนทั้งคู่

"เดี๋ยวโอมจะอยู่เป็นเพื่อนแก้มกับยายเองนะ"

"ไม่ต้องหรอก โอมรีบไปทำงานเถอะ เดี๋ยวสายๆ แก้มจะพายายขึ้นแท็กซี่กลับเอง โอมไปเถอะ"

"เอาอย่างนั้นเหรอ"

"อืม โอมมีอะไรหรือเปล่า" ปราภัทรสรมองหน้าชายหนุ่ม

"เปล่า งั้นเราไปนะ"

"นาไปก่อนนะ แก้ม ไว้เจอกัน"

"อืม" ปราภัทรสรพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเรียบเฉย

คล้อยหลังทั้งสองคนออกไปจากห้องยายบัวก็หันไปทางหลานสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโต๊ะมุมหนึ่งของห้องด้วยความแปลกใจ

"แก้มเป็นอะไรหรือเปล่าลูก"

"เปล่าจ้ะ" วางหนังสือในมือลง

"แน่ใจนะ แต่ยายว่าแก้มทำตัวแปลกๆ สองคนนั้นทำอะไรให้แก้มไม่พอใจหรือเปล่า"

"แก้มแค่เกรงใจพวกเขาจ้ะ ไม่อยากให้มาเสียงานเสียการเพราะพวกเรา"

"นั้นสินะ"

"แก้มขอถามอะไรยายหน่อยได้ไหมจ๊ะ"

"อะไรเหรอลูก"

"ยายเคยโดนเพื่อนหักหลังบ้างไหมจ๊ะ"

"เคยสิลูก ตั้งแต่สาวๆ แล้วล่ะ"

"ยังไงจ๊ะ"

"ตอนนั้นยายมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งซื่อภา ยายรักและเชื่อใจเขามาก แต่สุดท้ายเขาก็แอบไปมีอะไรกันกับแฟนของยายลับหลัง พอยายจับได้ก็เลยตัดเพื่อนไปเลยจ้ะ หลังจากนั้นยายก็เจอกับตาคนที่ชื่อสัตย์และรักยายคนเดียว"

"ยายใช้เวลานานไหมจ๊ะ ถึงทำใจได้"

"ไม่นานหรอกจ้ะ คิดเสียว่าตัดคนไม่ดีออกไปจากชีวิต เพราะไม่มีอะไรน่าจดจำ"

"จ้ะ แก้มจะเอาไปปรับใช้ในชีวิต" ปราภัทรสรยิ้มรับ