บทที่ 12

ณ คอนโดหรูปราภัทรสรไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูถือปิ่นโตข้าวต้มหมูร้อนๆ ที่ลงมือปรุงด้วยตนเองไว้ในมือ เมื่อวานคมกฤษโทรบอกเธอว่าตนเองป่วยเช้านี้เธอจึงทำข้าวต้มมาเยี่ยมชายหนุ่มกดกริ๊งรอไม่นานคนข้างในก็เปิดประตูอ้าออกเผยให้เห็นคนข้างใน

"มาแล้วเหรอ" มีนาเอ่ยขึ้น

"อืม นามาเช้าจัง"

"พอดีนาเป็นห่วงโอมน่ะ ก็เลยมาอยู่ดูแลตั้งแต่เมื่อคืนเลย" มีนายิ้มหน้าบาน

"แล้วโอมล่ะ"

"อยู่ข้างในห้องน่ะ กำลังเข้าห้องน้ำอยู่"

"แก้มทำข้าวต้มหมูมาเยี่ยม โอมเขาได้ทานอะไรหรือยัง"

"ทานแล้วล่ะ นาเพิ่งทำข้าวต้มกุ้งให้ทานเมื่อกี้นี่เอง แต่ไม่เป็นไรเอาเก็บไว้ทานตอนเที่ยงก็ได้"

"แล้วแต่นาเถอะ"

"มาแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"โอมเป็นยังไงบ้าง ปวดหัวดีขึ้นหรือยัง" ปราภัทรสรเอ่ยถามขึ้น

"ดีขึ้นแล้วล่ะ พอดีได้นาเขามาดูแลทั้งคืนเลย"

"งั้นแก้มขอตัวก่อนนะ" ร่างบางหมุนตัวหมายจะเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อนสิแก้ม" ร่างหนารีบไปขวางหน้าเธอเอาไว้

"มีอะไรเหรอ อย่าลืมทานข้าวต้มด้วยนะ ถ้าไม่ดีขึ้นก็ไปหาหมอ"

"แค่นี้เองเหรอ" คมกฤษจ้องใบหน้าเนียน

"แค่นี้แหละ แก้มขอตัว" ร่างบางเดินผ่านร่างหนาออกไปทันทีด้วยความเฉยชา

"อะไรวะ! มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง ไม่เห็นแก้มจะหึงเลย" ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"นั้นสิ พูดขนาดนี้แล้ว ยังจะทำเฉยอีก" มีนานั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม

"ถ้าจะให้คิดในแง่ดี แก้มเขาคงจะไว้ใจเราสองคนมาก เลยไม่ได้คิดอะไรไปไกลแน่ๆ "

"ไม่มีทาง นาก็บอกอยู่ว่านาดูแลโอมทั้งคืน แต่แก้มก็ยังทำเฉยอยู่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่เห็นแฟนตนเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแล้วจะไม่โกรธ แม้แต่เพื่อนก็เถอะ" มีนาทำหน้าวุ่นคิด

"ไม่รู้สิ เราเดาแก้มไม่ออกเลยจริงๆ " คมกฤษส่ายหน้า

"เอาน่า เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เราสองคนจะได้ไม่รู้สึกผิดไง" ขยับเข้าไปสวมกอดร่างหนาเอาไว้แน่นยกยิ้มมุมปาก

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ณ รีสอร์ทริมทะเลทางตอนใต้ของประเทศปราภัทรสรเดินตามหลังคมกฤษกับมีนาและเพื่อนผู้ชายของคมกฤษอีกสองคนคือนิกกับโอ๊ต เพื่อเช็คอินท์เข้าพักรีสอร์ทแห่งนี้สามสี่คืนตามกำหนดที่ได้คุยกันไว้ คราแรกที่คมกฤษเอ่ยชวน เธอปฏิเสธทันควันแต่สุดท้ายก็รับปาก เผื่อที่แห่งนี้มันจะทำให้เธอมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริงมากขึ้น

"แก้มกับนานอนด้วยนะ" คมกฤษยื่นคีย์การ์ดให้ปราภัทสร

"อืม" ปราภัทรสรพยักหน้ารับ

"ส่วนแกไอ้นิกนอนกับไอ้โอ๊ต โอเค"

"แล้วแกล่ะ" นิกถามกลับ

"ก็นอนคนเดียวสิวะ" คมกฤษยิ้มมุมปาก

"แน่ใจ ไม่ใช่พาสาวมานอนด้วยนะ โว้ย" นิกเอ่ยหยอกล้อคมกฤษ

"เบาๆ เกรงใจฉันหน่อยสิวะ" คมกฤษหันไปมองหน้าปราภัทรสร

"แก้ม เราไปดูห้องกันเถอะ" มีนาเอ่ยชวนปราภัทรสร

"อืม" ปราภัทรสรพยักหน้ารับเดินตามหลังไป

"ท่าทางแก้มเขาเหมือนไม่มีชีวิตชีวาเลย แกไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า" นิกเอ่ยถามคมกฤษ

"เปล่า ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"ระวังนะ คำว่าเปล่าของแกมันจะทำให้เสียคนที่รักไป ยิ่งละเลยยิ่งมีความเสี่ยง เบาได้เบา" นิกตบไหล่คมกฤษเบาๆ เขาพอจะดูออกว่าเพื่อนกับมีนาแอบมีใจให้กัน

"อะไรของแกวะ" คมกฤษส่ายหน้า

ภายในห้องพักปราภัทรสรกับมีนากำลังนำเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวออกมาจากกระเป๋าจัดเรียงใส่ตู้ พลางพูดคุยกันไปด้วยซึ่งมีนาเป็นคนชวนคุยเสียส่วนใหญ่

"เดี๋ยวแก้มไปว่ายน้ำกับนานะ"

"ตอนนี้เลยเหรอ"

"ทานข้าวเสร็จ ค่อยว่ากันก็ได้หรือว่าตอนเย็นก็ได้"

"ดูนาจะมีความสุขมากเลยนะ"

"แหม มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ นานๆ ได้มาเที่ยวทั้งที"

"ชุดว่ายน้ำสีสวยจัง" ปราภัทรสรจ้องมองชุดว่ายน้ำหลากสีในมือของมีนา

"ขอบใจจ้ะ แก้มอยากใส่ชุดไหน ก็หยิบไปใส่ได้เลยนะ"

"ไม่ดีกว่า แก้มไม่อยากจะใช้ของร่วมกับใคร"

"แก้มว่าอะไรนะ" มีนาชะงักนิ่งไป

"นาก็รู้ว่าแก้มไม่ชอบแต่งตัวโป๊ เสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็พอ"

"จ้ะ" มีนายิ้มแห้งเมื่ิอโดนพูดกระทบใส่

ภายในห้องอาหารเต็มไปด้วยความคึกคักเมื่อนักท่องเที่ยวต่างพากันมานั่งทานอาหารที่ทางรีสอร์ทจัดเตรียมเอาไว้หลากหลายเมนู ปราภัทรสรเลือกที่จะตักอาหารใส่จานพออิ่มไปนั่งลงข้างๆ มีนาที่นั่งเบียดชิดกับคมกฤษอยู่

"แก้มทำไมตักน้อยจังล่ะ" มีนาเอ่ยขึ้น

"นั้นสิ ให้โอมไปตักเพิ่มให้อีกไหม" คมกฤษเอ่ยพลางขยับตัวออกห่างมีนาเล็กน้อย

"แก้มไม่ค่อยหิวน่ะ"

"งั้นเดี๋ยวเราไปเอาน้ำผลไม้ให้นะ" คมกฤษลุกขึ้นเดินออกไป

"แก้มเดี๋ยวเราไปเล่นน้ำกันนะ" มีนาเอ่ยชวน

"อืม" ปราภัทรสรยิ้มรับ

"น้ำผลไม้เย็นๆ มาแล้วครับ" คมกฤษวางแก้วน้ำผลไม้ลงบนโต๊ะ

"ขอบใจนะ" ปราภัทรสรเอ่ยโดยไม่มองหน้าชายหนุ่ม

หลังทานอาหารกันเสร็จทุกคนก็พากันไปเดินที่ชายหาดรวมถึงปราภัทรสรด้วย เธอยืนมองมีนาในชุดว่ายน้ำทูพีชสีแดงวิ่งไล่ตามหลังคมกฤษหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน ภาพตรงหน้ามันยิ่งตอกย้ำซ้ำเติมว่าทั้งสองคนมีความสุขเสมอเมื่อได้อยู่ด้วย เหมือนว่าโลกใบนี้มีกันแค่สองคนเท่านั้น

"โอ๊ย! " มีนาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกเปลือกหอยบาดตรงเท้า

"นาเป็นอะไร" คมกฤษตกใจรีบเข้าไปดู

"สงสัยโดนเปลือกหอยบาด เจ็บจังเลยโอม"

"ไหนโอมขอดูหน่อย" ร่างหนารีบก้มลงมองดูเท้ามีนาพร้อมกับดึงเอาเปลือกหอยออกให้

"มีเลือดออกด้วย นาเดินไหวไหม"

"นาเดินไม่ไหวหรอก" มีนาส่ายหน้า

"มา เราช่วยเอง" คมกฤษรีบช้อนอุ้มมีนาขึ้นทันที

"นาเป็นอะไรเหรอ" ปราภัทรสรเดินเข้าไปเอ่ยถาม

"เปลือกหอยบาดน่ะ เราพานาไปทำแผลก่อนนะ" คมกฤษเอ่ยขึ้น

"อืม รีบไปเถอะ" ปราภัทรสรยืนมองคมกฤษที่อุ้มมีนาอยู่ในอ้อมแขนจนลับสายตาไป มันคงจะถึงเวลาแล้วสินะที่เธอเคลียร์สิ่งที่ค้างคาใจกับทั้งสองคนสักที

"แก้ม โอเคนะ" นิกเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นปราภัทรสรมีสีหน้าซึมๆ

"เราไม่เป็นไร ขอตัวนะ" ร่างบางเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไป

คมกฤษอุ้มพามีนาไปให้พนักงานรีสอร์ททำแผลให้พอเสร็จก็อุ้มพาเธอเข้าไปยังห้องพักของเธอ พอวางร่างบางลงบนเก้าอี้ชายหนุ่มหมายจะออกไปจากห้องแต่กลับถูกเธอคว้าคอเข้าจู่โจมจูบเอาเสียก่อน จนเลยเถิดไปไกลกลายเป็นบทสวาทที่บรรเลงไปด้วยความร้อนแรงสุขสมเมื่อพากันไปถึงฝั่งฝัน

ปราภัทรสรเดินทอดน่องเลียบไปตามชายหาดเพียงลำพังด้วยความซึมเศร้าภายในใจ จนหยุดยืนมองคลื่นทะเลสีฟ้าซัดเข้าหาฝั่ง ร่างบางถอดเท้าแล้วค่อยๆ เดินไปตรงคลื่นให้น้ำทะเลซัดโดนปลายเท้า ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนได้ยินใครคนหนึ่งที่คุ้นหู

"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"______" ร่างบางหันไปมองตามเสียงทันทีพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร

"คุณคงจะจำผมไม่ได้สินะครับ" คณากรในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกางเกงสามส่วนสีดำเอ่ยขึ้น

"ฉันคิดว่าเราไม่เคยเจอกันนะคะ แต่น่าแปลกที่ฉันคุ้นเสียงของคุณจัง"

"เคยสิครับ ที่ผับในคืนนั้น คืนที่คุณเมาแล้วเดินชนผม"

"อ๋อ คุณนั้นเอง"

"ผมเคนครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" มือหนายื่นไปข้างหน้า

"ฉันแก้มค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" ยื่นมือบางไปจับมือหนาเบาๆ แล้วชักออก

"แล้วนี่มาคนเดียวเหรอครับ"

"ฉันมากับเพื่อนค่ะ อยู่ทางโน้น แล้วคุณล่ะคะ" ร่างบางชี้ไปอีกฝั่งของชายหาด

"ผมมาคนเดียวครับ"

"ค่ะ"

"ถ้าไม่รังเกียจรอชมพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันไหมครับ" คณากรมองใบหน้าเนียนไม่วางตา

"แต่นี่มันเพิ่งจะบ่ายสามโมงเองนะคะ"

"งั้นเราไปนั่งคุยกันฆ่าเวลาดีไหมครับ"

"ขอโทษนะคะ ฉันไม่สะดวก" ปราภัทรสรเอ่ยปฏิเสธออกไปตรงๆ

"ครับ ผมเข้าใจ" คณากรหน้าเสียเล็กน้อย

"ฉันขอตัวนะคะ"

"ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ คุณแก้ม" คณากรเอ่ยตามหลังร่างบาง

ปราภัทรสรได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ได้หันกลับไปมองชายหนุ่มแต่กลับเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนต้องหยุดเดินเมื่อถูกคมกฤษเดินเข้ามาดักหน้าเธอเอาไว้

"แก้มไปไหนมา" คมกฤษเอ่ยถามขึ้น

"เราไปเดินเล่นมาน่ะ โอมมีอะไรหรือเปล่า"

"มาเที่ยวทั้งที บรรยากาศดีๆ แบบนี้ โอมก็แค่อยากมีเวลาอยู่กับแก้มสองต่อสองบ้าง ไปเดินเล่นทางโน้นด้วยกันนะ" มือหนาชี้ไปทางฝั่งตรงข้ามที่เธอเดินผ่านมา

"อืม ไปสิ ว่าแต่นาเป็นยังไงบ้าง" ร่างบางเดินนำหน้าชายหนุ่มไป

"ทำแผลแล้วล่ะ ไม่เป็นไรมาก แผลแค่นิดเดียวเอง"

"อืม ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วล่ะ"

"ดูท่าทาง แก้มจะอารมณ์ดีขึ้นมากเลยนะ" มองใบหน้าเนียนที่ดูสดใสขึ้น

"อืม คงจะเป็นเพราะได้เปลี่ยนบรรยากาศน่ะ"

"โอมหวังว่าบรรยากาศจะทำให้เพียงแค่อารมณ์ของแก้มเปลี่ยนนะ ไม่ใช่เปลี่ยนใจไปจากโอม"

"อะไรทำให้โอมคิดอย่างนั้นล่ะ" ร่างบางหยุดเดินหันไปมองหน้าชายหนุ่ม

"ไม่รู้สิ โอมคิดว่าเราสองคนเหมือนจะห่างกันขึ้นไปทุกวัน"

"แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้เราห่างกัน"

"ไม่รู้สิ"

"ช่างเถอะ นึกไปก็ปวดหัว" ร่างบางเบนหน้าไปอีกทางด้วยความเหนื่อยใจ

ตกเย็นริมชายหาดทุกคนต่างก็มารวมตัวกันกับแขกคนอื่นๆ ของรีสอร์ทนั่งทานซีฟู้ดพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยสนุกสนานเพลิดเพลินไปตามจังหวะเสียงเพลงที่เปิดบรรเลงไปด้วย กลิ่นย่าง ปลาหมึก กุ้ง หอย ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ

ปราภัทรสรดื่มไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแล้วเธอก็ปลีกตัวไปอยู่เพียงลำพังตรงริมชายหาดที่มีแสงไฟส่องสว่างไปถึง ร่างบางยืนสูดอากาศพร้อมกับใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายดาวบนท้องฟ้าอย่างเพลิดเพลิน จนไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนเดินเข้าไปหยุดทางด้านหลัง

"ดาวสวยดีนะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"คุณ!" ร่างบางตกใจหันไปตามเสียง

"โทษทีครับ ที่ทำให้ตกใจ" คณากรเอ่ยขึ้น

"คุณไม่ควรมาเงียบๆ แบบนี้นะคะ ฉันตกใจหมดเลย"

"ขอโทษอีกทีครับ" คณากรก้มศีรษะลงเล็กน้อย

"พอเถอะค่ะ ไม่เป็นไร ว่าแต่คุณมาทำอะไรแถวนี้ค่ะ"

"พอดีผมเห็นคุณเดินมาคนเดียว ก็เลยเดินตามมา"

"ถ้าเกิดว่าฉันจำไม่ผิด คุณพักอยู่รีสอร์ทด้านโน้นไม่ใช่เหรอคะ"

"เปล่าครับ ผมพักที่นี้แหละที่เดียวกับคุณ ตอนกลางวันผมแค่ไปเดินเล่นสูดอากาศครับ" คณากรส่งยิ้มให้ร่างบาง

"ค่ะ งั้นฉันขอตัวนะคะ"

"ครับ" มองตามหลังร่างบางไปจนลับสายตาพร้อมกับยิ้มมุมปาก

กลางดึกภายในห้องพักปราภัทรสรลืมตาตื่นขึ้นทันทีที่มีนาลุกเดินออกไปจากห้อง ร่างบางรีบลุกเดินตามหลังไปห่างๆ จนเห็นมีนาหายเข้าไปในห้องพักของคมกฤษ ปราภัทรสรตัดสินใจไปยืนแอบอยู่ข้างประตูห้อง เพื่อรอจังหวะที่มีนาเปิดประตูออกมา เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็เป็นไปอย่างที่คิดทันทีที่ประตูห้องพักถูกเปิดออก ปราภัทรสรก็เดินเข้าไปขวางหน้าคนด้านในเอาไว้ทันควัน

"แก้ม!" มีนาตกใจเบิกตาโต

"มีอะไรเหรอนา" ร่างหนามีเพียงผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียวเอ่ยถามขึ้นจากทางด้านหลัง

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน" ปราภัทรสรดึงปิดประตูลงพลางเดินเข้าไปข้างในห้องมองมีนากับคมกฤษสลับกันไปมา

"แก้ม!" คมกฤษตกใจทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจับได้

"แก้มไม่คิดเลย ว่าคนที่แก้มไว้ใจทั้งสองคนจะทำแบบนี้กับแก้มได้" มองทั้งสองคนน้ำตาคลอเบ้า

"มันไม่ใช่อย่างที่แก้มเห็นนะ" คมกฤษเดินเข้าไปหาปราภัทรสรในสภาพที่ไม่เรียบร้อย

"หยุดเถอะโอม เห็นคาตาชัดเจนขนาดนี้ โอมจะให้แก้มปิดหูปิดตาตัวเองมันไม่ได้หรอกนะ แก้มก็มีหัวใจเหมือนกัน แก้มเคยเปิดโอกาสให้โอมพูดความจริงออกมาเอง แต่โอมกลับเลือกที่จะปกปิดมันต่อไป"

"หมายความว่ายังไง โอมไม่เข้าใจ"

"โอมคิดว่าแก้มโง่นักเหรอ ที่จะดูไม่ออกเลย ยิ่งรู้ว่านาไปหาที่คอนโดบ่อยๆ ก็ยิ่งมั่นใจ" มองหน้าชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา

"หึ รู้อะไรไหม นาอยากให้แก้มรู้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่โอมเขาไม่ยอมให้นาบอก จริงๆ เราสองคนแอบกินกันมานานกว่าครึ่งปีแล้วล่ะ เพราะอะไรแก้มคงจะรู้ดีนะ" มีนาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสบายใจ

"นาทำแบบนี้ทำไม" ปราภัทรสรเอ่ยถามเหตุผล

"ก็เพราะว่ารักไง นารักโอมมานานพอๆ กับแก้มนั้นแหละ ส่วนโอมก็ของขาดนาเสนอตัวให้หน่อยก็กระโจนเข้าใส่ ยิ่งนาทำตัวน่ารักเชื่อฟังทุกอย่างเขาก็ยิ่งติดใจขาดไม่ได้"

"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!" คมกฤษตวาดใส่มีนาเสียงดัง

"ทำไม! ก็นาพูดความจริง" มีนาสวนกลับทันควัน

"ที่ผ่านมานาเคยเห็นแก้มเป็นเพื่อนบ้างไหม"

"ไม่เลย เห็นเป็นเพียงแค่คู่แข่ง" มีนาเอ่ยเสียงแข็งกระะด้าง

"งั้นที่ผ่านมาก็แค่เสแสร้งสินะ"

"ใช่" มีนายิ้มสะใจ

"มันคงเป็นความผิดของแก้มเอง เอาเป็นว่าแก้มจะคุยกับคุณแม่เรื่องยกเลิกงานหมั้นเอง ส่วนเหตุผลนั้นโอมไปตอบท่านเองก็แล้วกัน"

"ไม่นะแก้ม โอมขอโทษ โอมผิดไปแล้ว ให้โอกาสโอมนะ" ร่างหนารวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น

"แล้วนาล่ะ โอมจะเอาไปไว้ที่ไหน" เอ่ยเสียงปนสะอื้น

"โอมจะเลิกยุ่งกับนาเด็ดขาด เชื่อโอมนะ"

"หึ เลิกยุ่งงั้นเหรอ" มีนายิ้มหัวเราะ

"ปล่อย! จบๆ กันไปสักทีเถอะ เสียเวลาเปล่าๆ โอมเป็นคนทำลายมันลงเอง ยอมรับความจริงเถอะ ไม่ว่าทางไหนแก้มก็ไม่มีวันกลับไปรักโอมได้หรอก" พยายามแกะมือหนาออกจากเอว

"ไม่นะ โอมรักแก้มได้ยินไหม"

"หยุดพูดเถอะ ถ้าโอมรักแก้มจากใจจริง โอมจะไม่ทำแบบนี้ หยุดเห็นแก่ตัวสักที ต่อไปนี้เราทั้งสามคนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ปล่อย!" ดึงกระชากมือหนาออกจากเอวจนสำเร็จแล้วเดินจากไปทั้งน้ำตา ส่วนคมกฤษทำได้แต่เพียงมองร่างบางเดินจากไปทั้งน้ำตาคลอเบ้าเสียใจแต่กลับทำอะไรไม่ได้