บทที่ 4

“ทำไม! ทำไมไม่เป็นกู” เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมทั้งขวดเครื่องสำอางถูกปัดทิ้งจากโต๊ะเครื่องแป้ง สายฝนถึงกับชะงักค้างเพราะอารมณ์รุนแรงของรานีมากกว่าทุกครั้ง ใช่ว่าก่อนหน้านี้รานีจะไม่แสดงอาการโมโห แต่ครั้งนี้มากกว่าทุกครั้ง

“นีนี่ใจเย็น ๆ มีอะไรเกิดขึ้น”

“กูจะฆ่ามึงอีเบล อีบ้า กูจะฆ่ามึง มึงแย่งของของกู อีเบล กรี๊ด!!!” เสียงกรีดร้องของนางเอกสาวสวยดังคับคอนโดหรู ยังดีที่ห้องนี้สามารถเก็บเสียงเป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นสายฝนยังไม่รู้จะแก้สถานการณ์นี้อย่างไรดี

 

“นีนี่ ใจเย็น ๆ ก่อน”

“อีเบลมันแย่งคุณภาสไปจากนีนี่ พี่ฝน มันแย่งคุณภาสไปจากนีนี่” สายฝนถึงกับต้องกลอกตามองบน คุณภาสที่รานีบอกว่าเป็นของเธอ แม้แต่มือของเขารานียังไม่เคยได้สัมผัส พยายามหาทางเข้าหาผู้ชายไว้ตัวคนนั้นหลายต่อหลายหน แต่เขาฉลาด ไม่เคยจะหลงกลเธอสักครั้ง

“อีเบลทำอะไร” สายฝนเองก็ไม่ได้ชอบเบญญา ไม่แปลกที่จะเรียกเบญญาด้วยคำนำหน้าหยาบคายเวลาอยู่กันตามลำพังกับนางเอกคนสวย

“มันนอนซบอกคุณภาส กูจะฆ่ามึงอีเบล อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดี อีเลวนั่นมันรู้ว่านีนี่รักคุณภาส นีนี่เคยบอกมัน มันเลวมาก อีกะหรี่ อีชั่ว” สารพัดคำด่าทอที่นางเอกแสนดีของประชาชีสบถด่าออกมา

ทั้งสองต่างช่วยกันด่าทอเบญญาไม่หยุด

ในขณะที่คนต้นเรื่องนอนร้าวระบมไปทั้งร่าง คนที่เธอนอนซบอกหัวเราะชอบใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร

“พอใจหรือยัง” เสียงแหบอย่างมีเสน่ห์ของคนเพิ่งตื่นนอน ผู้หญิงที่เขาอยากได้มานาน หลายปีก่อนเธอด่าเขาไม่มีชิ้นดี แค่เขาเข้าไปขอเลี้ยงดู แค่ขอเลี้ยงดู ทำไมต้องด่าทอกันอย่างกับเขาไปฆ่าญาติเธอตาย

ไม่คิดว่าเวลาผ่านไปสองปี เธอกลับเป็นคนเดินมาหาเขาเอง สองปีที่รอคอยคุ้มค่ากับสิ่งที่ได้กลับมา

“คุณยังไม่ต้องบอกใครนะ ฉันไม่อยากเป็นข่าว” เธอพูดสายตาหวานจ้องมองหน้าเขา ยิ่งมองใกล้เขายิ่งหล่อ ก่อนหน้านี้สองปีกว่าเธอเอาแต่เกลียดเขา เลยไม่สนใจความหล่อของเขา เวลาผ่านไปต้องแก่ขึ้นสิ ทำไมเขากลับหล่อขึ้น

“ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ ทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างหน่อย” ค่าจ้างที่เขาว่าคือเงินที่เขายอมจ่ายให้เธอ เงินก้อนสิบล้านกับเงินรายเดือนอีกสามแสน แพงกว่าทุกเด็กที่เขาเคยจ้าง ไม่สิ ถ้าเป็นเด็กเลี้ยงก็เธอคนนี้แหละที่เขาคิดจะจ้างนาน ก่อนหน้านี้ไม่ได้จ้างแบบนี้ เน้น ครั้งคราวผ่าน

“งก!” เบญญาว่าเขา

“เบญ ผมหิวแล้ว ไปหาข้าวให้กินหน่อย” เขาบอกว่าไม่อยากเรียกชื่อเธอเหมือนคนอื่น เขาเลยเลือกที่จะเรียกเธอว่าเบญ เธอควานหาเสื้อคลุมที่วางอยู่แถวนั้น สวมทับก่อนจะเดินออกจากห้องนอนใหญ่ คอนโดของเขาขนาดใหญ่พอสมควร ไม่ถึงกับเป็นเพนต์เฮาส์ แต่ก็ใหญ่กว่าห้องเธอหลายเท่า

เบญญาเดินถึงห้องครัว สำรวจตู้เย็นก่อนเป็นอย่างแรก มีอะไรที่พอจะทำกินได้บ้าง นึกว่าตู้เย็นคนรวยจะเต็มไปด้วยวัตถุดิบ นี่อะไร มีแต่ไข่ น้ำ เบียร์

“อะไรเนี่ย ตู้เย็นสูงท่วมหัว เอาไว้แช่แค่นี้”

“อยู่ข้างล่าง” คนตัวสูงเดินลงมา ใส่แค่กางเกงขายาวผ้ายืดใส่สบาย เปลือยอก อวดกล้ามจนเธอตาพร่ามัวเพราะเมากล้ามทั้งหน้าอกทั้งหน้าท้อง แล้ววีไลน์นั่นอีก ขอบกางเกงทำไมต่ำได้ขนาดนั้น

“เก็บน้ำลายหน่อยครับ กินข้าวเอาแรงก่อน อย่างอื่นค่อยกลับไปกินก็ได้ วันนี้ผมอยู่ให้คุณกินทั้งวันแน่” ภาสพูดอย่างอารมณ์ดี เขาไล้นิ้วตรงมุมปากของเธอ เบญญาสะดุ้งตื่นจากอาการเมากล้ามทันที

“เว่อร์ ใครเขาอยากกินคุณกัน แค่นี้ฉันยังแสบไม่หายเลย” เบญญาไม่คิดจะปิดบังว่าเมื่อคืนคือครั้งแรกของเธอ อย่างน้อยเขาจะได้รู้ว่าสิบล้านที่จ่ายออกไปก็คุ้มค่า

เสียงหัวเราะชอบใจของเขาทำเอาเธอเขินจนหน้าแดง ให้มันได้อย่างนี้สินังเบญญา อายุสามสิบ แต่กลับเพิ่งโดนเปิดประสบการณ์วาบหวิว ถ้ารู้ว่าสนุกขนาดนี้ แม่จะเปิดตั้งแต่อายุยี่สิบ

 

“กับข้าวอยู่ช่องฟรีซ” เขาบอกเธอพร้อมทั้งเปิดชั้นล่างของตู้เย็นที่บรรจุอาหารแช่แข็งหลากหลายเมนู เบญญามองแล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้ เขากินแบบนี้ตลอดเลยเหรอ อาหารแช่แข็งเนี่ยนะ

“คุณกินแบบนี้วันละกี่มื้อ” เสียงของเธอกดต่ำลงเล็กน้อย จนคนฟังแอบกระตุกยิ้ม นี่เธอเป็นห่วงเขาใช่ไหม

“วันละสองสามมื้อเอง”

“คุณหมอภาส!”

เป็นเมียได้คืนเดียวขึ้นเสียงเลยวุ้ย ภาสได้แต่คิดในใจและพยายามกลั้นยิ้มด้วยการทำหน้าดุ

“ขอโทษค่ะ” เบญญาเริ่มรู้ตัวว่าเธอไม่ควรจู้จี้เรื่องของเขาเกินไป เขาอาจจะชอบแบบนี้ก็ได้

“ก็คนไม่มีเวลา” ภาสพูดอย่างไม่ใส่ใจ หันหลังพิงสะโพกกับไอส์แลนด์สำหรับเตรียมอาหาร กอดอกมองหน้าเธอนิ่ง อยากรู้ว่าเธอจะว่าอะไรต่อ เขาชอบหมวดที่เธอดุ ๆ แหว ๆ ใส่เขา มันน่ารักดี น่ารักจนเขาอยากจับฟัด แต่ไม่ได้ มาดหมอมาเฟียหน้านิ่งกร้าวใจต้องมา