-25- แต่งเลยไหม

 ข้าวหอมเหลือบมองคนตัวสูงที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ร่วมอาทิตย์แล้วตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เธอตัดสินตอบรับคบกับรามิลและยอมกลับมาอยู่กับเขาที่คอนโดอย่างที่เขาต้องการ ก่อนหน้านี้เพราะเอาแต่กังวลเรื่องแม่อีกคนก็เลยคิดหนัก แต่ในเมื่อจะเล่นกันแรงแบบนี้ ก็เผชิญหน้ากันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

 รามิลสัญญาว่าจะปกป้องเธอ คำพูดเขามันทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวนิดหน่อย เพราะแบบนั้นเธอถึงกล้าตัดสินใจที่จะลองเริ่มต้นกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ดู ก็อยากจะรู้ว่าถ้าแม่ของรามิลที่หวงลูกชายมากจะรู้สึกยังไงยามได้รู้ว่าเธอกับรามิลกำลังคบหากัน 

 นั่งลงข้างเตียงแล้วส่งมือไปลูบตามกรอบหน้าของรามิล ใบหน้าราวกับฟ้าประทานแบบนี้มันก็ไม่แปลกที่ใครจะหลงรัก เธอเองก็เป็นอีกคนที่เผลอใจไปให้เขาเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่แค่เพราะเขาหน้าตาดีเพียงเท่านั้น ถ้าตัดเรื่องที่เขาถ่ายรูปพวกนั้นเอาไว้จนทำให้เธอเจอเรื่องแย่ในชีวิต เขาก็เป็นอีกคนที่ดูแลเธอดีมากที่สุด 

 มือบางถูกรามิลจับไว้แล้วดึงไปหอมลงที่หลังมือ คนนอนอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วขยับตัวเข้าใกล้เพื่อหอมแก้มเธอ เขายิ้มสดใสออกมาจนข้าวหอมเองก็ยังได้แต่นึกสงสัยว่าทำไมถึงได้ดูมีคยามสุขมากขนาดนั้น

 "ยิ้มอะไรเยอะแยะ" คนตัวเล็กขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

 "ก็ได้ตื่นมาเจอแบบนี้ มันมีความสุุขนี่นา" รามิลลุกขึ้นมานั่งแล้วรวบตัวเธอไปกอดไว้ก่อนจะหอมที่แก้มนิ่มอีกรอบ เอาคางเกยที่ไหล่เล็กเอาไว้แล้วกดจูบลงที่ต้นคอขาวด้วย กลิ่นหอมที่เขาชอบทำให้สดชื่นตั้งแต่เช้าเลย

 "ก่อนหน้านี้ก็ตื่นมาเจอกันทุกวัน ไม่เห็นจะยิ้มแบบนี้เลย" พอมาคิดดูแล้วก่อนหน้านี้เธอก็ตื่นมาพร้อมเขาแทบทุกวัน ตั้งแต่มาอยู่กับรามิลที่นี่ก็ร่วมหลายเดือนแต่อีกคนไม่เคยยิ้มมีความสุขเท่าวันนี้เลย แบบนี้จะไม่ให้คิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง ว่าเขาเองก็กำลังตกหลุมรักเธออยู่

 "คงเพราะไม่คิดว่าข้าวจะให้อภัยละมั้ง" รามิลยอมรับความรู้สึกว่าในใจลึกๆเขาคิดว่าคนตัวเล็กอาจไม่ยอมให้อภัยกันอีกแล้ว 

เรื่องที่เกิดขึ้นมันใหญ่มาก และต่อให้เขาพยายามจัดการทุกคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องมากแค่ไหน แต่ต้นเหตุอันดับต้นๆที่ทำให้เรื่องมันเกิดก็คือเขา และต่อให้เขาพยายามลบล้างเรื่องน่าอายให้เธอยังไง ภาพเหล่านั้นก็ยังคงถูกคนอื่นจดจำเอาไว้หมดแล้ว แถมคนบางกลุ่มยังถ่ายเอาไว้เพื่อส่งต่อแบบไม่จบไม่สิ้นด้วยซ้ำ

 "ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ให้อภัยขนาดนั้นหรอก" คำพูดเธอทำเขากระชับกอดแน่นขึ้นอีกแล้วจูบลงที่ไหล่สวยย้ำๆแทนการขอโทษ

 "แต่ก็ยอมกลับมาอยู่ด้วยกันนี่นา" 

 "กลับมาให้พี่รับผิดชอบไง ข้าวเสียหายไปแล้วนะ" เขาขำหึในลำคอแล้วเชยคางมลให้หันมา กดจูบลงบนริมฝีปากสวยที่ไม่ได้สัมผัสมาสักระยะแล้วผละออก 

 "แต่งเลยไหมละ" ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมานิดหน่อยตอนได้ยินเขาพูดแบบนั้นออกมา ถึงจะรู้ว่ารามิลไม่ได้จริงจังมากนักที่พูดออกมา แต่ว่าเธอก็ยังอดรู็สึกดีไม่ได้ ชอบเขามากขนาดนัี้เลยสินะ

 "พูดอะไรไปเรื่อย" บ่ายเบี่ยงแล้วพยายามดึงแขนที่โอบรัดเธอไว้ออกแต่รามิลก็กระชับขึ้นอีก 

 "จะรีบไปไหนครับ" รั้งเธอเอาไว้ไม่ให้หลุดจากพันธการของเขา เหลือบมองนาฬิกาที่ยังบ่งบอกเวลาว่าเช้าอยู่มากก็ยิ่งไม่อยากลุกขึ้นมากกว่าเก่าอีก อยากกอดเอาไว้แบบนี้ ไม่อยากไปไหนแล้ว

 "ต้องไปเรียนไง พี่ก็มีเรียนไม่ใช่หรอ รีบไปอาบน้ำได้แล้ว" ตีที่แขนแกร่งไปหนึ่งทีให้รีบคลายอ้อมกอดออก 

 "ยังขี้เกียจอยู๋เลย" เสียงยานพูดขึ้นอย่างเนือยๆ ยังอยากกอด อยากหอมแบบนี้ ไม่อยากปล่อยไปไหนเลย 

 "ไม่ได้นะ ลุกไปอาบน้ำก่อนข้าวดีไหม"

 "ไม่เห็นต้องอาบก่อนนี่นา"

 "หืม?" คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจที่รามิลพูด เขานึกขำนิดหน่อยก่อนจะยอมคลายกอดแล้วเดินลงจากเตียง ออกแรงช้อนตัวข้าวหอมขึ้นอุ้มจนอีกคนยกแขนคล้องคอเขาด้วยความตกใจ

 "ก็อาบพร้อมกันเลยสิ จะได้ประหยัดเวลา" แววตาเจ้าเล่ห์ส่งมาให้จนแก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่ออีกรอบ ทะลึ่งได้ทุกเวลาจริงๆ แล้วเธอก็ยังยอมเขาตลอดเวลาอีกตามเคย

มื้อเที่ยงที่โรงอาหารคณะโต๊ะของเธอกับรามิลถูกจับตามองจนน่าอึดอัด คนตัวสูงมานั่งอยู่กับเธอรวมถึงเพื่อนของเขาด้วย มือบางรู้สึกได้ถึงแแรงสะกิดก่อนจะหันไปมองรามิลที่ส่งยิ้มมาให้ เหมือนเขากำลังพยายามจะบอกเธอว่าไม่ให้สนใจสิ่งรอบข้างมากนัก 

ริวพูดเล่าเรื่องตลกจนทั้งโตีะมีเสียงหัวเราะทำลายบรรยากาศตึงเครียด มือบางปัดผมสลวยที่ชอบไหลลงมาปกหน้า เพราะวันนี้รีบมากก็เลยไม่ได้มัดมาให้ดี แถมยังลืมหยิบยางรัดผมมาอีก

ก้มหน้าสนใจกับข้าวในจานรู้ตัวอีกทีก็ตอนคนตัวสูงเดินมายืนประกบที่ด้านหลัง รู้สึกได้ว่าเขาสัมผัสที่ผมแล้วรวบขึ้นก่อนจะมัดให้เธออย่างระวังไม่ให้เจ็บ เสียงเอ่ยแซวจากเพื่อนำให้เธอจิ๊ปากใส่ ก่อนจะใช้ศอกกระทุ้งที่ท้องของรามิลไปไม่แรงนัก โทษฐานที่มาทำให้คนอื่นนั่งแซวเธอได้แบบนี้

"พี่ไปเอายางรัดผมมาจากไหน" 

"ก็เตรียมมาไงครับ เห็นชอบลืม มีหลายอันเลยนะ อยากเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็บอกได้" รามิลหยิบยางรัดผมแสนน่ารักที่เขาเก็บเตรียมไว้ในกระเป๋าให้เธอดู คนตัวเล็กอมยิ้มแล้วเกาต้นคอแก่เขิน ก็ไม่คิดว่าจะใส่ใจกันขนาดนี้เลย

"คนมีแฟนมันดีแบบนี้นี่เองสินะ" 

"หยุดแซวเลยนะยี่" รามิลขำเอ็นดูแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวคนตัวเล็กที่กำลังเขินเพื่อนอยู่ อีกคนตีที่แขนเขาไปหลายทีจนเขาต้องขำมากกว่าเก่า เวลาเขินน่ารักมากขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าข้าวหอมจะมีแฟนคนแรก" ยี่หวาพูดขึ้นมาอีกรอบ ถ้าเทียบกันแล้วในกลุ่มข้าวหอมแทบจะไม่สนใจผู้ชายเลยด้วยซ้ำ แต่ดันมีความรักคนแรกซะได้

"แล้วนิก็จะเป็นคนที่สอง" นิรินพูดเสริมจนเพื่อนพากันหันไปมองตาโต

"หมายความไงอ่ะ จะหมั้นกับพี่ทิวแล้วหรอ?" ข้าวหอมถามอย่างตื่นเต้นและดีใจแทนเพื่อนด้วย พักหลังมานิรินพูดถึงทิวเขาบ่อย เพื่อนสาวเธอดูจะชอบเขามาก ถ้าได้ลงเอยกันจริงก็คงน่ายินดีไม่น้อยเลย

"อื้ม อาทิตย์นี้พ่อพี่ทิวจะเข้ามาคุยอ่ะ" เป็นโยคแสนน่ายินดีจนต้องเอ่ยปากแสดงความยินดีด้วย ก่อนเสียงช้อนหลุดมือกระทบจานจะทำให้ทุกคนหันไปมอง 

"ฟ้าเป็นอะไรรึเปล่า?" ข้าวหอมรอบสังเกตสีหน้าไม่สู้ดีนักของเพื่อน สลับกับมองทิวเขาที่เอาแต่จ้องเพื่อเธออย่างกังวลไม่ต่างกัน หรือว่าระหว่างสองคนนี้มันจะไม่ธรรมดาจริงๆ

"ปะ เปล่า ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนะ" ปลายฟ้าพูดแค่นั้นแล้วขอตัวเดินออกไปก่อนที่่หยดน้ำตาจะรินไหลออกมา ข้าวหอมตัดสินใจขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้วยแล้วเดินตามเพื่อนไป

ขาเรีขวก้าวเดินตามเพื่อนแบบที่ปลายฟ้าไม่รู้ตัว มองจากแผ่นหลังบางก็พอรู้ว่าอีกคนกำลังสะอื้นอยู่ มือบางแตะที่หล่เพื่อนจนปลายฟ้าสะดุ้งหันกลับมามอง ข้าวหอมเบิกตากว้างให้กับใบหน้าที่นองน้ำตาของเพื่อนตัวเอง ไม่ทันได้พูดอะไรคนตรงหน้าก็โผเข้ากอดเธอ

"ฟ้าเป็นอะไร" ลูบแผ่นหลังเพื่อนปลอบประโลมให้ใจเย็นลง ดูเหมือนว่าวันนี้เธอคงต้องเค้นกับปลายฟ้าให้รู้เรื่อง ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปมากกว่านี้

"ข้าว เรากับพี่ทิว....." พูดไม่ทันจบเสียงสะอื้นก็ทำให้การพูดหยุดชะงัก แรงสะอื้นที่มากขึ้นทำให้เธอกังวลไม่น้อย

"อย่าบอกนะว่าฟ้ากับพี่ทิวเขา...."

"เมื่อคืนก่อน" ไม่จำเป็นต้องอธิบายเธอก็พอรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องที่เธอกังวลมันกำลังจะเป็นจริง แล้วคนแบบนี้นิรินถ้ารู้เรื่องนี้ ต่อให้เป็นเพื่อนก็คงไม่มีวันยอมแน่

"ใจเย็นๆนะ"

"ฟ้ารู้ว่ามันผิด แต่ฟ้าก็ยังทำลงไปอีก"

"ความรักมันห้ามกันไม่ได้นี่นา แล้วฟ้าจะเอายังไงต่อ" รู้ว่าในวันนี้มันคงจะยากที่จะตัดสินใจอะไร แต่เรื่องแบบนี้ถ้าปล่อยให้ถลำลึกไปไกลคงจะแ่กับทุกคน

"ถ้าพี่ทิวจะหมั้นกับนิ ฟ้าก็คงต้องยอม ฟ้าจะเอาตัวเองออกมา" ก็ยังคงเป็นปลายฟ้าที่เสียสละเหมือนเคย ทั้งที่แค่มองดูก็รู้แล้วว่าอีกคนคงชอบทิวเขาไม่ต่างไปจากนิริน อาจจะชอบมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

"ถามพี่ทิวก่อนดีไหม ลองเปิดใจคุยกันดูว่าจะจบมันยังไง" คนตัวเล็กลองเสนอทางออกอื่นให้เพื่อน อย่างน้อยเรื่องนี้มันก็ควรมีคนช่วยปลายฟ้าคิดและตัดสินใจด้วย

"ฟ้าไม่อยากให้นิเสียใจ"

"แสดงว่าพี่ทิวคงจะเลือกฟ้าสินะ" เพียงเท่านั้นเธอก็พอเดาได้ว่าระหว่างความสัมพนธืของสามคนนี้มันเป็นแบบไหน ปลายฟ้ากับทิวเขาชอบพอกัน เป็นนิรินที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นต่างหากที่กำลังเป็นคนอื่นในความสัมพันธ์

"พี่ทิวเอาแต่พูดว่าแค่ฟ้าบอก พี่ทิวจะยกเลิกงานหมั้นทั้งหมด แต่ข้าวดูสิ นิชอบพี่ทิวซะขนาดนั้น"

"ไม่ร้องแล้ว"

ข้าวหอมยืนล้างมืออยู่อย่างคิดไม่ตกหลังจากปล่อยให้เพื่อนเดินกลับไปก่อนเพราะไม่อยากให้ใครสงสัย ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงขนาดนั้นจะไปแก้ได้ยังไง เดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะหยุดชะงักที่จู่ๆก็มีคนมาดักรอเธออยู่ ขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจเพราะไม่เคยเจอกับคนตรงหน้ามาก่อน 

ความไม่เข้าใจมลายหายไปตอนที่ผู้ชายสองคนตรงหน้าพุ่งเข้ามาหาเธอแล้วเอาผ้าบางอย่างโปะที่จมูก สติเริ่มเลือนลางและหมดแรงดิ้นก่อนจะสลบไม่รับรู้อะไรไปในที่สุด