-24- ใครส่งเธอมา

รามิลน่ังกอดอกทิ้งตัวฟังแม่เขาบ่นด้วยความเบื่อหน่าย เขาถูกตามตัวกลับมาที่่บ้านทันทีที่แม่กลับมาหลังจากไปดูงานที่ต่างประเทศมาร่วมสองอาทิตย์ เขาเองรู้ดีแต่แรกว่าแม่ต้องการคุยเรื่องอะไรถึงอีกคนจะไม่บอกเขาในตอนที่เรียกตัวให้กลับมา แม่คงจะรู้เรื่องที่เขาไปป่าวประกาศว่าคนตัวเล็กเป็นอะไรกับเขาแล้ว ถึงได้บ่นเป็นฟืนเป็นไฟไม่รู้จบอยู่แบบนี้

เรื่องราวที่แม่พูดมันถูกแต่งเติมซะจนเขาเองได้แต่กรอกตามองบน แค่ฟังก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เขา ทั้งที่ปกติแม่เขาเป็นคนฉลาดมากจนเขาเองก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าอะไรทำให้แม่เขาเชื่อในมารยาของเพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาขนาดนั้น หรือแค่ทำเป็นเชื่อเพราะไม่ชอบคนตัวเล็กของเขากันแน่

คนตัวสูงลุกขึ้นด้วยอารมณ์รุกกรุ่นที่ได้ยินผู้เป็นแม่พูดถึงข้าวหอมในทางไม่ดีมาพักใหญ่ บอกปัดผู้เป็นแม่ไปว่าเหนื่อยแล้วรับเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะอดไม่ไหว ประตูห้องนอนที่เขาแทบไม่ได้กลับมาเหยียบถูกปิดลงดังลั่น เดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

เขาคิดไม่ตกมาตลอดว่าควรทำยังไงแม่เขาถึงจะเลิกทิฐิแล้วชอบเธอขึ้นมาบ้าง ดูเหมือนว่ามันการันตีได้ดีว่าเขารู้สึกกับเธอแบบไหน ก่อนหน้านี้เขาเคยพูดว่าสนใจข้าวหอมมาก และยิ่งได้อยู่ด้วยกันก็ยิ่งรู้สึกดีกับเธอเพิ่มขึ้นด้วย ดูจากที่ปกติคนอย่างเขาชอบหาความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนไปทั่ว แต่ไม่เคยทำมันอีกเลยตั้งแต่คนตัวเล็กมาอยู่ด้วยกัน ข้าวหอมมีอิทธิพลกับใจเขามากกว่าที่คิดจนน่าตกใจ 

เช้าอีกวันรามิลรีบอาบน้ำแล้วออกจากบ้านทันทีเพราะไม่อยากอยู่พบหน้าคนเป็นแม่อีก ขับรถด้วยความเร็วแล้วไปจอดรอคนตัวเล็กที่หน้าหอของรุ่นน้องอย่างยี่หวา ตั้งแต่วันนั้นข้าวหอมยังไม่ได้ตอบรับอะไรเขา แล้วก็ยังไม่ได้ย้ายกลับมาอยู่ด้วยกัน แค่ยอมคุยกันเยอะขึ้นก็เท่านั้น แต่เขาก็พอจะเข้าใจ อีกคนอาจต้องการเวลา

"พี่รามิลมารอรับอีกแล้ว" ยี่หวาหันไปพูดกับเพื่อนที่เดินตามหลังมา ข้าวหอมมองไปที่รถหรูของรามิลที่จอดอยู่ที่เดิมในทุกวัน คนตัวสูงยืนพิงรถทั้งเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ตรงนั้น รามิลเทียวมารับมาส่งเธอทุกวัน ต่อให้เธอพยายมปฏิเสธเขาไปกี่ครั้งเขาก็ตื๊อจนเธอต้องยอมนั่งรถไปด้วยกัน 

"มากันแล้วหรอ ขึ้นรถสิ" รามิลเอ่ยทักทายแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตู้รถฝั่งข้างคนขับออก ผายมือให้คนตัวเล็กเข้าใจว่าเขาอยากให้อีกคนนั่งตรงนี้ หลังจากที่มารับทุกวันแต่ข้าวหอมก็เอาแต่หนีไปนั่งข้างหลังตลอด

"มารับทุกวันแบบนี้ ข้าวไม่มีค่าน้ำมันให้หรอกนะ" น้ำเสียงประชดประชันพูดใส่เขาอย่างที่วันแต่ไม่ได้ทำให้นึกโกรธอะไร ออกจะตลกอีกคนซะมากกว่า

"เคยเก็บเงินหรอครับ" พูดแค่นั้นแล้วพยักเพยิดหนาให้คนตัวเล็กเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ แต่อีกคนกับเดินไปเปิดประตูหลังรถเหมือนอย่างทุกวัน

"ข้าวนั่งหน้านะ ยี่จะนั่งข้างหลัง" ยี่หวาเดินมาคว้าข้อมือเพื่อนแล้วดันประตูรถปิดลงอย่างเก่าจนคนตัวเล็กขมวดคิ้วใส่

"แต่ข้าวอยากนั่งข้างหลังด้วย"เธอเองก็นั่งหลังมาทุกวัน ทำไมวันนี้ยี่หวาถึงเอาแต่มาคะยั้นคะยอให้นั่งเบาะหน้าอยู่ได้นะ ในขณะที่กำลังคิดกายบางก็ถูกเพื่อนดันให้ไปยืนอยู่ตรงข้างรามิลแล้ว

"แบบนั้นพี่รามิลก็เหมือนเป็นคนขับรถสิ มันดูไม่ดีนะ ข้าวนั่งข้างหน้าเถอะ" ประโยคชวนคิดนี่ทำให้หยุดยืนนิ่ง มันก็จริงอยู่ ถ้าพากันนั่งหลังหมดคงดูไม่ดีแน่ เขาไม่ได้เป็นคนขับรถของเธอกับเพื่อนนี่นา แบบนี้แล้วจะทำอะไรได้ นอกจากยอมนั่งตามที่เขาบอก รามิลก้มลงดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้คนตัวเล็ก ผละหันมามองคนที่เมินหน้าไปทางอื่นพอถ้าเธอหันมาทางเขาจมูกคงหางจากแก้มเขาเพียงไม่กี่เซน

"ขอบคุณนะครับน้องยี่" ปิดประตูเสร็จก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณรุ่นน้องอีกคนที่ยืนรออยู่

"เห็นแก่ที่พี่ทำตัวดี สู้ๆนะคะ" เพื่อนสนิทของคนตัวเล็กยกสองนิ้วบอกให้เขาสู้ด้วยรอยยิ้ม แบบนี้ก็ทำให้สบายใจขึ้นหน่อยว่าเพื่อนของข้าวหอมคงรู้สึกดีและให้อภัยเขาคฃขึ้นมาบ้างแล้ว นึกว่าจะเกลียดเขากันหมดจนไม่ยอมให้เจอคนตัวเล็กแล้วซะอีก

รามิลเดินตามหลังคนตัวเล็กที่เดินคล้องแขนเพื่อนอยู่ด้านหน้า ภาพที่คนมองราวกับเป็นบอร์ดี้การ์ดให้เธอ ตาคมมองจ้องเขม็งยามได้ยินเสียงนินทาของใครเล็ดรอดออกมาจนบางกลุ่มวงแตกกันไป คนตัวเล็กโบกมือให้ปลายฟ้าที่นั่งรออยู่ตรงม้าหินหน้าคณะ

คนตัวสูงได้แต่ขมวดคิ้วยามได้เห็นว่าทิวเขาเพื่อนของเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย พักหลังมานี้สองคนนี้ตัวติดกันจนหน้าแปลก คงไม่ใช่ว่ามีสัมพันธ์ลับเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้นอีกนะ ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคิดต้องแย่แน่ เขาเองก็มองออกว่านิรินชอบทิวเขามากแค่ไหน แถมยังเป็นคู่หมั้นกันด้วย ถ้าเพื่อนกันต้องมาทะเลาะกันเพราะผู้ชายคงจะไม่ดีเท่าไหร่นัก

"ข้าวระวัง!" เพล้ง!! เสียงเตือนของปลายฟ้าดังขึ้นก่อนรามิลจะพุ่งไปดึงอีกคนออกตมสัญชาตญาณ เสียงของกระแทกพื้นแตกดังลั่น กระถางต้นไม้ตกแตกห่างจากพวกเขาเพียงน้อยนิด ถ้ารามิลดึงอีกคนไว้ไม่ทันคงแย่แน่

"เป็นอะไรไหม" หมุนคนตัวเล็กไปมาเพื่อสำรวจว่าเธอได้รับบาดเจ็บไหม ก่อนจะเงยมองด้านบนก็เห็นเพียงแค่ใครก้มลงหลบพวกเขาไป 

"เล่นแรงขนาดนี้เลยหรอว่ะ ขนาดมึงอยู่ตรงนี้ด้วยนะ" ทิวเขาลุกมาดูรุ่นน้องตัวเล็กด้วยอีกคน นึกไม่ออกเลยว่าถ้ารามิลไม่อยู่ข้าวหอมจะต้องเจออะไร ขนาดเพื่อนเขายืนอยู่ไม่ไกลยังโดนขนาดนี้เลย

"ยี่พี่ฝากข้าวหน่อย เดี๋ยวพี่มา" ส่งคนตัวเล็กให้ยี่หวาดูแลต่อแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที ทิวเขาวิ่งตามเพื่อนไปเผื่อว่าจะได้ช่วยอะไรได้บ้าง

รามิลขึ้นมาถึงชั้นบนทันเห็นหลังของใครบางคนวิ่งออกไป ก้าวจ้ำด้วยความเร็วก่อนจะคว้าตัวได้ทัน ดึงอีกคนให้หมุนหันมาก่อนจะขมวดคิ้ว อีกคนเป็นเพียงเพื่อนร่วมคลาสของคนตัวเล็กที่เขาแค่คุ้นหน้าเท่านั้น อะไรทำให้คนตรงหน้าเขาคิดจะทำร้ายข้าวหอมด้วยวิธีที่รุนแรงแบบนี้

"ใครส่งเธอมา" ส่งแรงบีบไปที่ข้อมือบางอย่างไม่มีความปราณีเลยสักนิด เขาเพียงแค่ต้องการคาดคั้นคำตอบจากคนตรงหน้าให้ได้ก็เท่านั้น

"ปะ เปล่านะคะ" 

"ฉันให้โอกาสเธอสารภาพแล้วนะ ถ้าไม่พูดแล้วฉันหาหลักฐานได้เองก็เตรียมตัวเข้าไปนอนคุกได้เลย" พูดให้อีกคนได้ครุ่นคิดตมที่เขาบอก มันไม่ใชแค่คำขู่ แต่ถ้าอีกคนไม่ให้ความร่วมมือเขาคงต้องทำแบบนั้นจริงๆ 

"หนูไม่ได้ทำนะคะ" ยังคงปฏิเสธหัวชนฝาจนเขาแทบจะเก็บความโมโหเอาไว้ไม่อยู่ ทิวเขาเดินมาจับไหล่เพื่อนให้ใจเย็นลงและไม่วู่วามไปกว่าเดิม

"ที่นี่มีกล้องวงจรปิดนะ เผื่อเธอจะไม่รู้" เป็นทิวเขาที่หันไปพูดกับคนที่รามิลจับแขนเอาไว้อยู่ แล้วก็ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะอีกคนเริ่มตัวสั่นแล้วมีสีหน้ากังวลขึ้นมา

"อย่าทำอะไรหนูเลยค่ะ หนูจำเป็นต้องทำจริงๆ ไม่งั้นทุนหนูก็จะโดนยึดคืน" หลังจบประโยคนั้นรามิลก็ต้องพรูลมหายใจ แค่นี้ก็ไม่ต้องเดาแล้วว่าใครเป็นคนให้ทำ มันจะมีสักกี่คนที่จะสามารถยึดทุนจากเด็กทุนคืนไป 

รามิลดึงให้คนสร้างเรื่องเดินตามเขามาจนมาถึงที่คนตัวเล็กกับเพื่อนนั่งอยู่ คนตัวเล็กตกใจนิดหน่อยตอนรามิลดันให้ใครบางคนนั่งลงข้างเธอ เพื่อนร่วมคลาสที่ไม่ได้สนิทกันยกมือไหว้ขอโทษจนเธอต้องยกมือรับอย่างไม่เข้าใจ 

"นี่มันอะไรเนี่ยพี่รามิล" หันไปถามคนตัวสูงที่ยังยืนอยู่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ได้

"คนที่โยนกระถางใส่เราเมื่อกี้นี้ไง" พอได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งขมวดคิ้วไม่เข้าใจมากกว่าเก่า แต่เธอกับเพื่อนร่วมคลาสคนนี้ไม่เคยมีปัญหากันมาก่อน ไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ แถมเท่าที่จำได้อีกคนยังเป็นคนเงียบๆไม่ชอบสุงสิงกับใคร แล้วคนแบบนี้เนี่ยนะที่คิดจะทำร้ายเธอ

"จับส่งตำรวจดีไหมข้าว พยายามฆ่าได้เลยนะแบบนี้" ยี่หวาเสนอเพื่อนไปทั้งในใจยังครุกกรุ่นอยู่ ถ้ากระถางใบนั้นพลาดดดนเข้าที่หัวของข้าวหอม ป่านนี้อีกคนคงไม่ได้มานั่งพูดอยู่ตรงนี้หรอก

"อย่าทำเราเลยนะ เราขอโทษ เราจำเป็นต้องทำจริงๆ ไม่งั้นเราก็จะไม่มีทุนเรียน" ข้าวหอมคว้าคนที่คุกเข่าลงจะกราบเธอด้วยความตกใจ ถึงจะนึกโกรธแค่ไหนแต่พอพูดเรื่องทุนเรียนเธอเองก็รู้สึกเห็นใจ อีกคนคงไม่มีทางเลือก แล้วใครจะไปเข้าใจเรื่องนี้ไปมากกว่าเด็กทุนอย่างเธออีก

"ลุกขึ้นเถอะ" พยุงให้อีกคนลุกขึ้นยืน หลับตาข่่มความรู้สึกก่อนจะบอกออกไปว่าเธอไม่อยากให้เรื่องมันถึงตำรวจ คนตรงหน้าจับมือเธอแล้วขอบคุณยกใหญ่ก่อนจะเดินไป

"แบบนี้จะดีหรอ" ทิวเขาถามย้ำรุ่นน้องตัวเล็กอีกรอบ ถึงจะดูน่าเห็นใจ แต่ว่าถ้าตัดสินใจแบบนี้ไปแล้วอาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีก

"แค่นี้ก็คงกดดันมากแล้ว เรื่องทุนเรียนกับบางคนมันอาจจะไม่สำคัญ แต่กับเด็กที่ไม่มีทางหาเงินให้ตัวเองได้เรียนในที่ดีๆ มันสำคัญมากเลยนะ แล้วข้าวว่าข้าวเข้าใจที่สุด"

"แล้วมึงจะเอาไงต่อไอมิล เรื่องนี้ไม่พ้นแม่มึงแน่ๆอ่ะ"

"ถึงจะเป็นแม่ แต่ถ้าเล่นกันแรงขนาดนี้ กูก็ไม่โอเคเหมือนกันนะ"