17 ย้ายไปอยู่กับเขาอีกครั้ง

เย็นนั้นสมิติมารับกฤติกาจริง ท่ามกลางความสงสัยของญาณินแต่กฤติกาไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจึงเลือกที่จะไม่พูด

ตอนที่ชายหนุ่มเข้ามาพวกชายชุดดำพวกนั้นยังวนเวียนอยู่หน้าสำนักงานของกฤติกา แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรไม่ได้ใช้การ์ดเพิ่มเติมมีเพียงวายุคนเดียวที่ทำหน้าที่ขับรถให้ เมื่อเขาออกมาอีกทีพวกมันไปกันหมดแล้ว

“ไก่ไปรถพี่ เอากุญแจรถไก่ให้วายุขับไปให้”  สมิติพูดเสียงเรียบ  เธอยอมทำตามเขาพูดแต่โดยดี  อาจจะเพราะความเครียดหรืออะไรก็แล้วแต่  แต่วันนี้เธอยอมรับว่าดีใจที่เห็นสมิติมา

“เราจะไปไหนกันคะ”  เธอถามเมื่อเขาไม่มีทีท่าจะจอดที่ร้านไหน หรือหาที่คุยที่ไหนสักที่

“ป่านนี้เรื่องที่พี่มารับไก่คงไปถึงหูธำรง” สมิติเปรย เขาไม่เรียกชายคนนั้นว่าท่าน  ในเมื่อไม่มีความดีใดให้นับถือก็ไม่จำเป็นต้องยกย่องเกินควร และนั่นคือสิ่งที่ธำรงไม่พอใจเขามาตลอด

“คะ แล้ว..”  กฤติกาคิดอะไรไม่ออก 

“ช่วงนี้ไก่ไปอยู่กับพี่ก่อนน่าจะดีที่สุด”  เขาพูดง่ายๆ  เธอไม่ทันสังเกตว่าเขาเลี้ยวเข้าซอยหนึ่งจนรถไปจอดหน้าคอนโดมิเนียมที่ได้ชื่อว่าราคาต่อยูนิตแพงติดอันดับแห่งหนึ่ง 

ตึกนี้เป็นโครงการของสมิติเอง ห้องของเขาอยู่ชั้นบนสุดเป็น Triplex Penthouse หรือคอนโดสามชั้น  กฤติกาประเมินราคาได้ว่ามันไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน

“เดี๋ยวค่ะ เราต้องคุยกันก่อน”  เธอขืนตัวเมื่อเขาพาผ่านเข้าไปในชั้นประตูคีย์การ์ด

“ไปคุยข้างบน”  สมิติใช้คีย์การ์ดเปิดลิฟท์ ระบบจะอ่านข้อมูลจากการ์ดพาไปยังชั้นจุดหมายโดยที่ไม่ต้องกดตัวเลขชั้น

“พี่เคยบังคับไก่สักครั้งไหม เมื่อก่อนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน” เขาถามทำให้เธอเงียบกริบ  ชายหนุ่มยัดคีย์การ์ดใบนั้นใส่มือเธอเมื่อขึ้นไปถึงข้างบน

“ใบนี้ของไก่ พี่เตรียมให้นานแล้ว”  เมื่อไปถึงหน้าห้องชายหนุ่มกดรหัสเข้าห้องให้เธอดู 

“ปกติที่นี่จะใช้สี่ระบบ สแกนหน้า สแกนลายนิ้วมือ  คีย์การ์ดและรหัสผ่าน  ไก่จะใช้คีย์การ์ดหรือกดรหัสเข้าห้องไปก่อนก็ได้  เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เรียกเจ้าหน้าที่มาเซ็ทใหม่ให้ไก่สแกนหน้าได้” 

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ  ไก่อาจจะไม่ได้อยู่นานหรือไม่ได้มาอยู่เลยก็ได้” เธอขัด

สมิติมองหน้าเธอแต่ไม่พูดอะไรอีก เขาถอดรองเท้าวางที่ชั้นวางกฤติกาจึงทำตาม  เขาชี้ไปที่ชุดรับแขกที่ห้องโถง

“ไก่นั่งตรงนั้นก่อนก็ได้” 

สมิติเดินไปที่โต๊ะทานอาหาร พบว่าอาหารถูกจัดไว้แล้วตามที่เขาสั่ง  ชายหนุ่มรินน้ำเย็นจากในตู้เย็นเดินมาส่งให้เธอ

“หิวไหม พี่สั่งข้าวไว้แล้วถ้าหิวจะกินก่อนก็ได้” 

“หิวค่ะ แต่ไก่อยากคุยก่อนเรื่องข้อเสนอของพี่”    

“ก็อย่างที่พี่บอก พี่อยากให้ไก่มาอยู่ด้วยกัน มันน่าเข้าใจยากตรงไหน”  สมิติเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มาเปิดหนึ่งกระป๋อง  เขายกขึ้นดื่มแล้วเดินมานั่งตรงข้ามเธอ

กฤติกากำมือแน่น เธอไม่พร้อมกับความสัมพันธ์ในแบบเดิมและวันนี้ทุกสิ่งไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว

“แต่มันคงบอกว่าเหมือนเดิมไม่ได้  เพราะคำว่าอยู่ด้วยกันของพี่ก็คืออยู่ด้วยกัน  ไม่ใช่ไก่อยู่ที่นึงพี่อยู่ที่นึงแบบเมื่อก่อน  ถ้าไก่อยากให้พี่ช่วยเรื่องธำรงก็ต้องให้ความร่วมมือกับพี่ด้วย  อยู่ด้วยกันให้สังคมรับรู้ในฐานะภรรยา ส่วนในความจริงเราจะอยู่กันแบบไหนไก่ตัดสินใจเองได้”  เขาพูดยาวจนเธออึ้ง 

“หมายถึงว่าเราจะอยู่ในห้องชุดเดียวกัน แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหมคะ  แล้วทางบ้านไก่ล่ะ ถ้าไก่มาอยู่ที่นี่ก็เหมือนทิ้งทุกคน”  เธอห่วงน้องๆ หลานและแม่ จะให้เอาตัวรอดมาอยู่ที่นี่คงทำไม่ได้

“ก็พากันมาอยู่ให้หมดก็ได้นะ ถ้าไก่เป็นห่วงคนอื่น”  เขาพูดเล่นแต่เธอมีสีหน้าดีขึ้นทันตา 

“จริงเหรอคะ” 

ชายหนุ่มส่ายหน้า  ก่อนจะพูดตามแผนที่คิดไว้

“เปล่าพี่พูดเล่น  เรื่องทางบ้านไก่ไอ้ฮานมันจัดการเอง  เห็นว่าจะให้อพยพไปอยู่ระยองกันสักพัก”  ครอบครัวนางอัมพรแม่ของอัศราถือเป็นผู้มีอิทธิพลแห่งหนึ่งในภาคตะวันออก  นักการเมืองของจังหวัดไม่ว่าจะระดับท้องถิ่นหรือระดับประเทศ  แม้แต่สส.ในสภาจากเขตจ.นี้ยังต้องมาสวัสดีผู้นำครอบครัวของนางอัมพรทุกปี

“ห้องนี้ของไก่  ส่วนห้องพี่อยู่ตรงข้ามกัน”  สมิติเปิดประตูห้องนอนที่ชั้นสองให้เธอมองเข้าไปด้านใน 

“ไก่จะสำรวจห้องก่อนก็ได้ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทานข้าวเย็นด้วยกัน เสื้อผ้าในนั้นของใหม่หมดพี่เตรียมไว้ให้” 

เหมือนเขาจะแน่ใจมากว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ แต่ถึงตอนนี้กฤติกายอมรับว่าสมิติคิดไม่ผิด 

“ปกติพี่อยู่ที่นี่ตลอดเหรอคะ” หญิงสาวถาม

“ใช่ ที่นี่เป็นบ้านพี่  ไก่ไม่ต้องกังวลว่าจะมีปัญหากับแม่หรือใครในครอบครัวพี่  พี่ไม่ให้ใครมายุ่งกับเรื่องของเราหรอก”

กฤติกาไม่ตอบอะไร เธอเปิดประตูห้องนอนสำรวจที่อยู่ใหม่ชั่วคราว  ห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยโทนสีครีมและเหลืองอ่อนออกสว่างแบบที่เธอชอบ  ผ้าปูที่นอนผ้าห่มถูกจัดเรียบร้อย มีโต๊ะทำงานหนึ่งชุดพร้อมตู้เล็กใส่หนังสือหรือเอกสาร  เสื้อผ้าในตู้พอดีไซส์ที่สวมแต่มีพอใช้ได้สักสามสี่วันยังขาดชุดนอนและชุดชั้นใน เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองแล้วลงไปที่ชั้นล่าง

สมิติเปลี่ยนชุดแล้วเช่นกัน เขากำลังอุ่นอาหารอยู่ในครัว กฤติกาไปยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะช่วยเขาทำอะไรได้

“ไก่นั่งรอก็ได้ จะเสร็จแล้ว”  สมิติพูดไม่หันมามองเธอ

“ค่ะ”  ให้นั่งรอเฉยๆ ก็ดี ไม่ได้อยากเป็นแม่บ้านให้เขาสักหน่อย

สมิติยกจานกับข้าวชุดสุดท้ายวางบนโต๊ะ  จากนั้นทั้งสองเริ่มทานกันเงียบๆ

“อยากกลับไปเอาของที่ห้องได้ไหมคะ” 

เธออยากกลับไปเอาเสื้อผ้า อยากได้ชุดนอนตัวโปรดที่ใส่จนผ้านิ่มมันสบายกว่าเสื้อผ้าใหม่ๆ  อยากได้รองเท้าสักสามสี่คู่  หนังสือที่อีกหลายเล่มรวมถึงโน้ตบุ๊คด้วย งานอยู่ในนั้นหมดเลย

“ได้พี่จะไปด้วย”  สมิติตอบสั้นๆ

จากนั้นเธอทานอาหารต่อและเป็นคนเก็บล้างเอง  แม้ว่าสมิติจะบอกว่าไม่ต้องทำ ห้องเขามีแม่บ้านดูแลประจำ

“แม่บ้านเหรอคะ”

“ใช่ อายุจะห้าสิบแล้วทำงานดี นิสัยดีไม่จุกจิกเรื่องเจ้านายไก่ไม่ต้องคิดมากหรอก” 

หญิงสาวหน้าตึง เธอไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย 

“แม่บ้านจะทำความสะอาด ดูดฝุ่น ปัดกวาดเช็ดถู ซักผ้ารีดผ้า ทำอาหารได้แต่ต้องบอกเขาล่วงหน้า ปกติพี่จะให้เข้ามาทำวันเว้นวัน แต่ถ้าไก่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรก็สั่งเขาได้เลย”

“คงไม่ต้องเปลี่ยนอะไรมั้งคะ” ปกติเธอทำงานแทบทุกวัน ไม่มีเวลามาเรื่องมากกับคนทำงานบ้าน

“พี่คะ แล้วถ้าไก่ต้องไปตจว. จะ...” 

“ไปกับพี่หรือไม่ก็คนของพี่  วายุกำลังหาการ์ดมาให้ไม่เอิกเกริกหรอกแค่คนเดียวขับรถให้ไก่ก็พอ  ส่วนในตึกนี้มีฟิตเนตไก่ใช้ได้ปลอดภัย  ในห้องเรามีสระว่ายน้ำส่วนตัวไม่ต้องไปใช้ข้างนอก”  เขาเดินไปเปิดม่านออกให้เธอเห็นสระว่ายน้ำด้านนอกระเบียง 

กฤติกาฟังแล้วเธอคิดว่าเรื่องมันน่าจะดูไปกันใหญ่ สมิติเล่นใหญ่ไปแล้ว  แค่มาอยู่ที่นี่ให้ท่านธำรงชัดเจนว่าเธอไม่โสด รัฐมนตรีคนนั้นน่าจะหยุด

ค่ำวันนั้นสมิติพาเธอกลับไปเอาของที่ห้องส่วนตัว หญิงสาวใช้เวลาไม่นานนักในการเก็บของ ได้สองกระเป๋าใหญ่เขาช่วยยกลงมาให้เหมือนมันไม่มีน้ำหนัก

“พรุ่งนี้ไก่ไปไหนไหม” เขาถามเมื่อกลับขึ้นรถ

เธอส่ายหน้า “คงไม่ค่ะ” พรุ่งนี้เธอคิดว่าจะทำงานที่บ้าน ซึ่งคงเป็นที่ห้องเขา อีกสองวันมีไปถ่ายงานที่ราชบุรีเธอต้องทำการบ้านล่วงหน้าไปพอสมควร

“พี่ก็หยุด งั้นเราไปซื้อของไว้เผื่อทำกินพรุ่งนี้ไหม” สมิติมองเวลาตอนนี้ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านยังไม่ปิด

“ได้ค่ะ” ก็ดีเหมือนกัน เธอคิดในใจจะได้ทำงานรวดเดียว ปกติเวลาทำงานที่บ้านเธอมักจะทำอาหารประเภททำรอบเดียวทานได้ทั้งวัน เพราะถ้าติดลมกับงานแล้วเธอไม่อยากเสียเวลาไปคิดว่าจะทานอะไรทีละมื้อ

ในระหว่างที่ซื้อของ จุฑามาศโทรหาเธอเสียงละล่ำละลัก

“พี่ลูกไก่คะมีเรื่องแล้วค่ะ” 

“มีอะไรจุ๋ม ใจเย็นแล้วค่อยๆ พูดนะ” หญิงสาวพลอยตกใจไปด้วย 

“เย็นไม่ได้แล้วค่ะพี่ เมื่อกี้สปอนเซอร์ที่สนับสนุนช่องของเราถอนตัวทุกเจ้าค่ะ”