16 ผู้มีอิทธิพลตามรังควาน

“พี่ลูกไก่ ท่านธำรงบอกว่าขอคุยกับพี่ค่ะ”  เกศรารับโทรศัพท์เบอร์หลักของเพจแล้วได้รับการแจ้งว่าปลายทางคือท่านธำรง  เธอปิดเสียงไว้และหันมาบอกพี่สาวเสียงกระซิบ

กฤติกาพยักหน้า ไม่มีประโยชน์ที่เธอจะเลี่ยงไปเลี่ยงมาอีก

“สวัสดีค่ะท่าน กฤติกาพูดค่ะ” 

“แหม..หนูลูกไก่พูดซะเป็นทางการเลย เลขาของหนูคงบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”  ปลายเสียงตอบกลับมา ในขณะที่กฤติกาเบ้ปาก เธอจะไม่พูดเป็นทางการได้อย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายใช้ตำแหน่งมาคุยกับเธอ

“ค่ะท่านธำรง  ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ลูกไก่รับใช้คะ” 

อีกฝ่ายหัวเราะร่าเมื่อเธอตอบแบบนี้

“ใครจะไปกล้าใช้หนู  ฉันแค่อยากเลี้ยงข้าวหนูสักมื้อเห็นงานที่หนูทำเพื่อประโยชน์ของสังคม  หนูน่าจะมีชื่อในคณะกรรมาธิการในสภาด้านการพัฒนาสังคมนะจ๊ะ” 

“ขอบพระคุณมากค่ะรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยที่จะได้ร่วมโต๊ะทานข้าวกับรัฐมนตรี  แต่ต้องขออภัยด้วยนะคะช่วงนี้ลูกไก่ไม่ค่อยว่างงานยุ่งมากเลยค่ะ”  เธอปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม

“ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากบอกหนูตรงๆ ว่าอยากทานข้าวด้วยสักมื้อให้หนูเก็บไปคิดดูนะ  หนูยอมไปทานข้าวกับฉันสักมื้อหนูอาจจะมีการงานที่รุ่งโรจน์ไปมากกว่านี้อีก”  ธำรงทิ้งท้ายด้วยข้อเสนอที่เหมือนดูดี 

กฤติกาวางโทรศัพท์ด้วยใจที่หนักอึ้ง  เธอจะทำอย่างไรดี

###############

            “เพชรฉันว่าฉันจะไปคุยกับแม่ ให้ไปสู่ขอแกกับพ่อแม่แกเลยดีไหม  จะได้มัดมือชกเฮียไปเลยถ้าผู้ใหญ่คุยกันแล้วเฮียคงไม่กล้าทำให้แม่ขายหน้า”  สมาภรณ์คุยกับเพื่อนสาว เธอนัดเจออัญมณีที่ร้านกาแฟชื่อดังในห้าง

“ฉันว่าคงไม่ดีมั้งหนูเล็ก  แกพูดเหมือนไม่รู้จักเฮียหมิง แกคิดเหรอว่าเขาจะแคร์ว่าทำอะไรให้ใครอายไหม”  อัญมณีปราม เธอแน่ใจว่าสมิติไม่ติดอะไรที่จะฉีกหน้าทุกคน หากใครไปล้ำเส้นเขา

“เออ ฉันได้ข่าวว่าพ่อผัวแกไปติดตามอะไรยายดาวลูกไก่นั่น จริงรึเปล่า”  อัญมณีถามเรื่องที่กำลังเป็นที่ซุบซิบกัน

“ไม่รู้สิ  คุณพ่ออาจจะอยากได้มันเป็นอีหนูก็ได้ คนแบบนังนั่นมันก็ต้องเป็นเมียเก็บทั้งชาติ เผลอๆ ตอนนี้มันก็อาจจะมีใครเลี้ยงอยู่ก็ได้” 

สมาภรณ์พูดอย่างไม่ใส่ใจ  ผู้หญิงของท่านธำรงมีทั่วเมืองตราบใดที่ท่านไม่ได้ยกย่องใครออกนอกหน้า แทนแม่สามีที่เสียไปแล้วทุกคนในบ้านก็ไม่เดือดร้อน

หญิงสาวมองไปด้านนอกร้านก่อนที่จะชี้มือไปทางอีกมุมหนึ่ง  “นั่น ..แกดูสิเพชรผัวฉันใช่ไหม” 

สมาภรณ์ตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เมื่อเห็นสามีโอบไหล่เลขาหน้าห้องในที่ทำงานเดินผ่านเธอออกไปยังลานจอดรถ  หญิงสาวตามออกไปโวยวายตบตีคนทั้งสองทิ้งเพื่อนไว้ในร้านกาแฟ 

อัญมณีมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยเมย  เธอไม่สนใจปัญหาของสมาภรณ์หรอกแค่มานั่งคุยด้วยก็มากไปแล้ว  หญิงสาวคิดว่าเธอเสียเวลากับครอบครัวของเพื่อนสาวมาหลายปีเกินไป  ตอนนี้เธอควรจะหาเป้าหมายใหม่ที่ไม่ใช่สมิติได้แล้ว

เธอลุกออกจากร้านเดินตรงไปด้านนอกก่อนที่สมาภรณ์จะกลับมาร้องไห้ฟูมฟายให้เธอต้องอยู่ฟังอีก  หญิงสาวกดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง จากนั้นเธอมีสีหน้าสดใสขึ้นมาทันตา

################

            เช้าวันต่อมาอัญมณีลุกจากที่นอนในคอนโดดูเพล็กสุดหรูของธเนศ  สามีของสมาภรณ์

“เมื่อวานพี่เนศออกมาได้ยังไงคะ หนูเล็กไม่ตามเหรอ”  เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่พอเธอเดินออกมาจากร้านกาแฟ  ธเนศรับสายเธอทันทีที่โทรหา

“เพชรพี่รอที่ลานจอดรถชั้น 6A มาเร็วๆ นะ”  ชั้น 6 คือที่จอดรถสำหรับผู้บริหาร  ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ถือเป็นธุรกิจหนึ่งของท่านธำรง บริหารงานโดยธเนศลูกชายคนโตของเขาเอง

จากนั้นเธอรีบมาตามจุดนัดที่เขาบอก  และพากันออกจากห้างมาขลุกด้วยกันที่คอนโดของเขาตั้งแต่เย็นวานถึงเช้าวันนี้

อัญมณีเดิมครอบครัวเธอทำธุรกิจจิวเวลรี่ แต่หลังจากค่าเงินผันผวนทำให้การเงินของบ้านเธอติดลบ หญิงสาวต้องพยายามอย่างหนักที่จะหาใครสักคนมาช่วยประคองธุรกิจให้ไปรอดซึ่งคือธเนศนั่นเอง  เธอสนิทกับครอบครัวเขามานานเพราะมีหน้าร้านในห้างเครือของธเนศทุกสาขา  แต่เพราะธเนศเป็นคู่หมั้นของสมาภรณ์มานานมากทั้งสองจึงต้องแอบคบกัน

เธอเคยถามว่าทำไมไม่ยกเลิกงานแต่งกับสมาภรณ์ แต่ชายหนุ่มบอกว่า

“ครอบครัวหนูเล็กช่วยพ่อพี่เรื่องหาเสียง เป็นนายทุนใหญ่ให้พรรคด้วยถ้าพี่ถอนหมั้นหนูเล็กทุกอย่างก็พัง  เพชรอดทนรออีกนิดนะ คุณพ่อบอกว่าคงเป็นรัฐมนตรีได้อีกไม่กี่สมัยก็ต้องวางมือ ถึงตอนนั้นพี่จะหย่ากับหนูเล็ก” 

เงินร้อยล้านที่สมาภรณ์วิ่งเต้นขอจากกงสีจ่ายให้พรรคของธำรงทุกครั้งที่มีการเลือกตั้ง  ทำให้เธอยังมีสถานะเป็นลูกสะใภ้รัฐมนตรีอยู่ แต่มันไม่ได้ทำให้ธเนศรักเธอได้จริง

“พี่ตบหนูเล็กไปทีนึง คงตกใจเลยรีบกลับ”  ธเนศบอกตามตรงแต่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร เขาทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนที่สมาภรณ์โวยวาย หาว่าเธอไม่ไว้หน้าเขาและตบหน้าไปหนึ่งครั้ง ฝ่ายนั้นคงตกใจมาก

อัญมณีหัวเราะเมื่อได้ยินแบบนั้น

“ถึงขั้นลงไม้ลงมือเลยเหรอคะ  พี่เนศไม่กลัวหนูเล็กไปฟ้องพี่ชายเหรอ”  เธอสะใจลึกๆ ที่สมาภรณ์ถูกตบ คนแบบนั้นหากไม่มีเงินใครจะอยากเป็นเพื่อนด้วย จิกหัวกดทุกคนแม้แต่เธอ

“ไม่กล้าหรอก”  ธเนศมั่นใจ  เขามั่นใจว่าสมาภรณ์จะไม่ยอมขายหน้าด้วยการเป็นแม่ม่ายผัวหย่าแน่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงในระดับชนชั้นนี้  พวกเธอยินดีที่จะหน้าชื่นแต่ 'อกตรม'

“อย่าพูดเรื่องหนูเล็กเลย พี่เบื่อผู้หญิงคนนี้เต็มที”  ธเนศเปลี่ยนเรื่อง เขาดึงร่างอัญมณีมากอดพลางชวนเธอไปเที่ยว

“เพชรไปใต้กับพี่ดีกว่า พี่มีเกาะส่วนตัว” 

อัญมณียิ้ม  “ไปค่ะ ไปที่ไหนก็ได้ถ้ามีแค่เราสองคน” 

##############

กฤติกาเริ่มเครียดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวานเธอได้รับการติดต่อจากท่านธำรงอีกครั้ง  แต่คราวนี้เป็นการส่งข้อความมายังไลน์ส่วนตัว

“ได้ข่าวว่าหนูลูกไก่รักครอบครัวมากใช่ไหม  เอ..ฉันว่าหลานสาวกับน้องสาวของหนูนี่กำลังน่ารักเลยนะ" 

หญิงสาวตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอเข้าใจดีว่านี่คือการขู่แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ข้อความต่อมาถูกส่งมาอีก

“ฉันแค่อยากทานข้าวกับหนู ไม่ได้อยากทำอะไรเด็กน้อยสองคนนั่นเลยนะ  เป็นห่วงว่าเด็กๆ ควรจะได้เติบโตเป็นอนาคตของชาติ  พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปรับหนูมาทานข้าวด้วยกันตอนเย็น อย่าลืมแต่งตัวสวยๆ” 

            เธอเริ่มคิดถึงข้อเสนอของสมิติ หญิงสาวไม่กล้าหวังว่าตำรวจจะช่วยอะไรเธอได้  และตอนเช้าที่กฤติกาเข้าสำนักงานตามปกติเธอเห็นรถยุโรปติดฟิล์มดำจนทึบจอดเยื้องๆ กับตึกสำนักงาน  มีชายชุดดำเดินไปมาอยู่รอบๆ หลายคน

            หญิงสาวเดินเข้าสำนักงานด้วยความหวาดกลัว  หากจะต้องเลือกระหว่างธำรงกับสมิติ  แน่นอนว่าเธอย่อมเลือกคนหลัง  กฤติกาโทรหาเขาทันทีหลังจากที่ตัดสินใจเด็ดขาด

“พี่หมิงคะไก่มีเรื่องคุยด้วยเย็นนี้  แต่ว่าหน้าออฟฟิศมีคนหน้าตาแปลกๆ หลายคนเลยค่ะ” 

สมิตินิ่งไปหนึ่งอึดใจ จากนั้นเขาตอบมาว่า

“พี่จัดการได้  เย็นนี้พี่จะไปรับไก่เอง