หลบหน้า....

เรื่องในคืนนั้นเธอต้องหอบร่างกายที่บอบช้ำของตัวเองลงมายังห้องนอนเล็กๆของเธอ เธอเสียใจนะ ตอนที่เขาอยู่บนตัวเธอสายตาที่เขามอบให้เธอมันทำเหมือนกับว่าเขาลุ่มหลงในตัวเธอ... แต่เพียงแค่เขาทำหน้าที่ของเขาเสร็จเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทันที... เธอโง่เอง... เธอคิดว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมามันคือสิ่งที่ผู้หญิงคิดว่าเขารักเธอ เธอคิดบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้เธอลืมไปได้ยังไงว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร ดังนั้นเธอจะต้องเตือนตัวเองบ่อยๆว่าเขาทำตามหน้าที่ของเขา และเธอก็ต้องทำตามหน้าที่ของเธอที่เธอได้รับมอบหมายมาก....

บดินทร์ที่พยายามมองหาเด็กสาวคนนั้นอยู่บ่อยครั้งจนนี่ก็เข้าวันที่5แล้วเขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเด็กคนนั้นเลย มื้ออาหารส่วนใหญ่มักจะเป็นไหมที่ยกมาให้พร้อมกับจัดการเก็บกวาดล้างจานชามแทนคนที่เขาต้องการคุยด้วย...

" คิดจะหนีก็หนีให้พ้นนะ... ถ้าฉันจับได้เมื่อไหร่... เธอไม่รอดแน่อารียา..." บดินทร์เค้นคำพูดของเขาออกมาจากลำคอ เสียงของเขาบ่งบอกได้ว่าเขารู้สึกโมโหเจ้าของต้นเหตุของความโมโหของเขาในครั้งนี้....

ชะเอมเลือกที่จะช่วยอยู่ในครัวถึงแม้ว่าแม่อิ่มจะบอกไม่สิไล่ให้เธอกลับไปบ้านหลังนั้นแต่เธอก็พยายามที่จะยืดเวลาออกไปอีกนิด เธอหาข้ออ้างไปเรื่อยจนวันนี้เธอไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรได้อีก... มันเลยทำให้เธอถึงกับต้องท่วงเวลาโดยการเดินกลับเรือนนั้นอย่างช้าๆ...

ชะเอมใช้สายตาของตัวเองสอดส่องเข้าไปในตัวบ้านเธอเห็นว่าไฟในบ้านถูกปิดไปแล้วดังนั้นเธอจึงรีบก้าวเดินเข้าไปยังห้องนอนห้องเล็กๆของเธอทันที...

แกร๊ก.... แป๊ก....

"ว๊ายยย.... แฮ่กๆ ตกใจหมด.... คุณเข้ามาทำไมคะ"

เพียงแค่เธอเปิดไฟในห้องนอนของเธอและหมุนตัวเพื่อที่จะเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง เพียงเท่านั้นเธอก็เห็นคนที่เธอพยายามหนีหน้ามาหลายวัน... เขามายืนอยู่กลางห้องในความมืดแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ถามที่ได้เจอก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา...

" ไปไหนมา..."

" ไปช่วยงานในครัวมาค่ะ..." ชะเอมค่อยๆก้าวถอยหลังทีละก้าวทีละก้าว เพราะตอนนี้คุณบดินทร์เดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ราวกับหนังสยองขวัญที่คนร้ายพยายามจะเข้ามาทำร้ายตัวเอกของเรื่อง....

" เธอจำเป็นต้องไปทำที่นั่นเหรอ? หรือว่าแท้จริงแล้วเธอต้องการหลบหน้าฉัน...." ในเมื่อเขารอที่จะคุยกับเด็กคนนี้ด้านนอกแล้วแต่ก็ไม่เคยทันสักทีและก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน วันนี้เขาเลยต้องบุกเข้ามาในห้องนอนอันคับแคบของเด็กสาวคนนี้.. เขาทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นโจรเป็นขโมยที่ต้องงัดแงะบ้านของคนอื่นเพื่อมาขโมยของมีค่า...

" มันเหงาะค่ะฉันเลยไปช่วยงานในครัว แล้วก็ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณบดินทร์เลยนะคะ แค่ช่วยงานที่ครัวกว่าจะเสร็จก็ดึกพอสมควร..." ชะเอมต้องโกหกออกไปใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าเธอหลบหน้าเขา ถ้าเกิดเขาโมโหแล้วพ่นไฟออกมาเธอก็หนีไม่ทันสิ....

หมับ!!!

" ฉันหิว..." สายตาที่ร้อนแรงถูกใช้ออกไปกับสาวน้อยด้อยประสบการณ์คนนี้...

" เอ่อ... งั้นเดี๋ยวฉันไปหาของกินให้นะคะเพื่อยังจะพอมีเหลืออยู่ในครัวบ้าง.. รอสักครู่นะคะ.." ชะเอมตอบอย่างที่เธอคิด แต่เธอคงจะแปลความหมายของคำว่าหิวของเขาผิดไป...

~~~

นานนับชั่วโมงที่เจ้าของร่างสูงโยกขย่มตอกอัดกับสาวน้อยร่างเล็กแต่สัดส่วนไม่เล็ก... การที่มีเซ็กส์โดยไม่ต้องคอยระวังว่าจะทำใครท้องหรือว่าต้องใส่ถุงยางมันฟินแบบนี้นี่เอง... ไม่แปลกที่เพื่อนสนิทของเขาอย่างไอ้ก้องถึงชอบหาสาวน้อยที่ยังบริสุทธิ์มาเปิดซิง....

กว่าบดินทร์จะพอใจในรสชาติของเซ็กส์โดยไม่ต้องระวังแบบเช่นเคยมันก็ทำให้เขาถึงกับหมดแรง... เสียงหอบที่มันออกมาจากปากของเขามันเป็นเครื่องบ่งบอกว่าช่วงร่างของเขาทำงานหนักเหลือเกิน วันนี้เขาใช้แรงเยอะมาก เขาหมดแรงดังนั้นเขาจึงขอนอนบนเตียงหลังเล็กๆแคบๆนี่ไปก่อนก็แล้วกัน....

ชะเอมถึงกับไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหนเธอถูกหลานชายของเจ้าของบ้านเคี้ยวกร่ำเธอจนเธอหายใจหายคอไม่ทัน ครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอบอกออกไปว่าเธอไม่ไหวแล้วแต่เขาก็ไม่ฟัง เขาให้เวลาเธอได้พักหายใจแค่ไม่กี่นาที และสุดท้ายเขาก็โยกกายอันหนักอึ้งของเขาไปมาพร้อมกับกระแทกแทรกส่วนนั้นของเขาเขามาพื้นที่สงวนของเธออย่างบ้าคลั่งจนเธอถึงกับหมดเรี่ยวแรงและเผลอหลับไปในที่สุด....

บดินทร์พึ่งเคยนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงจริงๆจังๆก็ครั้งนี้และมันเป็นครั้งแรกของเขาที่เขาได้นอนกอดใครสักคน แต่เพราะความคับแคบของเตียงมันก็ทำให้เขาแทบจะหลับไม่ได้ในสมองของเขาตอนนี้คิดว่าเขาจะต้องเปลี่ยนเตียงนอนใหม่ให้มันหลังใหญ่กว่าเดิม แต่ห้องนี่สิมันสุดแสนจะเล็ก... เฮ้อ... ยุ่งยากฉิบหาย

~~~

เช้าวันใหม่บดินทร์ดื่นมาแต่ก็ไม่เจอแม่เนื้อหอมของเขายัยนี่ตื่นเช้าและยังห่มผ้าห่มให้เขาอีก... เขาค่อยๆพยุงร่างกายเปลือยเปล่าของเขาให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน... ตาคมสาดส่องไปรอบๆห้องเล็ก...

" ไม่ได้ล่ะ คงจะต้องให้ไปอยู่ขาง้บน อยู่ห้องติดกันก็ได้มั้งไม่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกันหรอก นานๆครั้งค่อยไปค้างคืนด้วยไม่จำเป็นต้องมานอนห้องเดียวกันหรอก..."

บดินทร์คิดไปคิดมาเขาก็ได้คำตอนที่น่าพอใจ เขาลุกจากเตียงเล็กและเดินขึ้นไปยังห้องนอนของเขา ชายหนุ่มจัดการอาบน้ำอาบท่าและลงมากินมื้อเช้าก่อนที่จะออกไปทำงาน และก็เป็นเหมือนเมื่อวาน... ยัยเด็กนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่การเสิร์ฟมื้อเช้าเลยเป็นไหมอีกแล้วที่มายืนทำหน้าที่ปรนนิบัติเขา....

บดินทร์เลือกที่จะกินข้าวเงียบๆ สมองตอนนี้ของเขากำลังคิดอยู่ว่าจะต้องซื้ออะไรบ้างเพราะเมื่อครู่เขาเข้าไปสำรวจห้องอีกห้องมาภายในมีเตียงอยู่แล้วตู้เสื้อผ้าก็มีแล้ว ขาดแค่ไม่กี่อย่าง.. เมื่อเขาจัดการกับมื้อเช้าเสร็จสรรพเขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปจากโต๊ะทันทีโดยที่ไม่สนใจสายตาของเด็กไหมเลยสักนิด เขาก็พอจะรู้อยู่ว่าเด็กไหมนั่นต้องการอะไร แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากได้อะไรหรืออยากได้ใครทั้งนั้นในเมื่อเขามีคนของท่านย่าอยู่แล้ว.....