อยากมีคุณในชีวิต(2)

“แล้วนี่...มนลิตาอยู่ไหนครับผมเองก็มีเรื่องจะคุยกับเธอเหมือนกัน”เขาชะเง้อคอมองผ่านห้องรับแขกไม่เห็นว่าเธอนั่งอยู่ตรงนั้น

“เพิ่งขึ้นห้องนอนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเองค่ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเห็นว่าเพลีย ๆ ด้วย ป้าเลยบอกให้ขึ้นไปนอนรอ ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่าถึงได้ยอมอดนอนอยู่รอขนาดนี้”

“เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นป้าไปนอนเถอะเดี๋ยวผมขึ้นไปคุยกับเธอเอง”

ป้ามาลัยพยักหน้ารับและเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนเป็นนายมีสีหน้าสดใสไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน ราวกับว่ามีเรื่องอะไรดีๆ จนไม่สามารถปิดเอาไว้ได้จนต้องแสดงออกทางสีหน้า

ขายาวก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนแล้วเปิดประตูเข้าไปแผ่วเบา ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่ ทว่าคนตัวกลมกลับซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มโดยนอนหันหลังชิดไปยังฝั่งขวา

พื้นที่นอนยุบยวบลงตามน้ำหนักตัว ด้วยความที่ยังแค่กึ่งหลับกึ่งตื่นไม่ได้หลับสนิททำให้มนลิตารู้สึกตัวตื่น ร่างอ้วนพลิกตัวกลับมาก็เห็นว่าเวทัศนั่งอยู่ด้านข้างและทอดสายตามองมายังตนเอง

“กลับมาแล้วเหรอคะ พี่เวย์หายไปไหนมากับคุณอร”

“ที่โทรจิกก็เพราะรู้ว่าฉันหายไปกับอินทุอรอย่างนั้นเหรอ”

หัวกลมส่ายไปมาจนผมสะบัดมาปิดใบหน้าเล็กน้อย “เปล่าค่ะ”

“เห็นป้ามาลัยบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยใช่ไหม”

คราวนี้คนเจ้าเนื้อรีบพยักหน้าแล้วยันแขนกับเตียงนอนลุกขึ้น เธอก้าวเท้าลงจากเตียงเดินตรงไปยังกระเป๋าทำงานและหยิบซองกระดาษยืนยันผลตรวจครรภ์ออกมา

“ขอพูดก่อนได้ไหม ฉันเองก็มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอเหมือนกัน”

มนลิตาลดมือที่ถือซองเอกสารลงและซ่อนมันไว้ด้านหลังแล้วหันกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม

“ได้สิคะ พี่เวย์มีเรื่องอะไรจะคุยกับมนเหรอ”

เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอเห็นแววตาวูบไหวบางอย่างสีหน้าแบบนั้นเต็มไปด้วยความกังวลที่จะพูดมันออกมา

“เรามาพูดเรื่องหย่ากันแบบจริงจังเถอะ”

เหมือนฟ้าฟาดลงกลางหัวใจดวงน้อยมือด้านหลังขยุ้มซองกระดาษจนยับยู่ยี่ ความรู้สึกภายในใจรวดร้าวทรมานเจียนตายและเหมือนมีเข็มนับพันทิ่มแทงข้างในซ้ำอีกครั้งเมื่อเขาพูดเหตุผลขึ้นมา

“ฉันไม่อยากเป็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่านอกใจเมีย เลยอยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง เรามาหย่ากันแล้วต่างคนต่างไปเถอะ”

“พี่กับคุณอินจะกลับไปคบกันใช่ไหมคะ”

“ตอนนี้ยังไม่ใช่...”

“แต่ต่อไปก็ไม่แน่ ถ้ารักผู้หญิงคนนั้นมากทำไมถึงยอมมาแต่งงานกับมนตั้งแต่แรกคะ”

“ที่ยอมแต่งก็เพราะเธอเป็นต้นเหตุทำให้อินเลิกกับฉันยังไงล่ะ ฉันอยากให้เธอเสียใจที่รักคนผิดและเจ็บปวดที่ต้องทนอยู่กับคนที่ไม่เคยรัก

เธอเลย”

คำพูดสุดท้ายรอดผ่านไรฟันออกมา แววตาดุกร้าวสีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา ทนอยู่เพราะอยากทรมานเธออย่างนั้นเหรอ วันนี้เธอเจ็บปวดไปทั้งใจแล้ว

“แล้วถ้าคุณป้าไม่ยอมล่ะคะ” ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ฉันถึงอยากให้เธอเป็นคนบอกกับแม่ยังไงล่ะ เพราะลูกสะใภ้คนโปรดพูดอะไรท่านก็คงเชื่อหมด”

หยดน้ำใสร่วงลงแก้มเม็ดแล้วเม็ดเล่าความรักและความดีที่เธอมีให้กับเขามันไม่เพียงพอเลยหรือไง

“ก็ได้ค่ะ แต่ขอเวลามนหน่อยนะคะ”

“นานแค่ไหน” เขาต้องการเวลาที่แน่นอน

“ไม่ทราบค่ะ หนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน หรือว่าหนึ่งปีก็ได้”

“มนลิตา! เธอต้องการยื้อเวลาฉันเอาไว้ใช่ไหม”

คว้าหมับไปยังต้นแขนออกแรงบีบจนสีหน้าเหยเก เธอขืนและสะบัดออกไม่ยอมตกเป็นคนอ่อนแอให้เขาทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายอีกแล้ว

“ใช่ค่ะ มนยื้อเวลาเอาไว้เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าอินทุภาไม่ใช่คนดีอย่างที่พี่คิด แล้วเมื่อไรที่พี่ภูกลับมาถึงเวลานั้นมนจะเป็นคนเบิกตาพี่เวย์เอง แล้วเมื่อถึงเวลานั้น มนจะเซ็นใบหย่าโดยไม่มีข้อแม้อะไรเลย”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับภูริ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันสร้างความสงสัยให้อยู่ไม่น้อย

มนลิตาไม่พูดอะไรต่อยกยิ้มมุมทั้งน้ำตาแล้วเดินกระแทกไหล่ออกจากห้องไป

“มน! มนลิตา”

เธอได้ยินเพียงแค่เสียงเรียกของเขาตามหลังเท่านั้น แต่ก็ไม่หยุดตามที่เรียก สองเท้าก้าวยาว ๆ ลงบันได มือหนึ่งกำซองเอกสาร อีกมือหนึ่งกุมหน้าท้องเดินผ่านหน้าป้าแม่บ้านไปด้วยอาการเหม่อลอย

ที่เดียวที่จะทำให้เธอสบายใจได้นั่นก็คือบ้านสวนลิตา...

“พี่ตุลย์คะ ช่วยไปส่งมนหน่อยได้ไหม...”

ทันทีที่กดรับสายชายหนุ่มได้ยินเสียงสะอื้นผ่านปลายสายมาก่อน

ร่างสูงที่กำลังงัวเงียอยู่ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ตาสว่างขึ้นมาทันที

“น้องมนเป็นอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น”

“มนไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แต่ช่วยมารับมนกลับบ้านได้ไหม ถ้าไม่มามนจะไปเอง”

“เฮ้ย ๆ ไม่ได้เดี๋ยวพี่ไปรับ จะไปไหนคนเดียวได้ยังไง เกิดคนร้ายตามไปทำร้ายล่ะ ตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“ตอนนี้กำลังเดินออกมาตรงหน้าบ้านค่ะ”

“งั้นรอพี่อยู่ในรั้วบ้านก่อน พี่จะรีบไป ส่งโลเคชันมาให้พี่ด้วย”

ตุลย์ธรวางสายเสร็จรีบลุกจากที่นอนไปแต่งตัวและคว้าเอากุญแจรถออกไปด้วยความเร่งรีบ เพราะชีวิตของพยานย่อมสำคัญกับตำรวจที่ได้รับมอบหมายให้ไปดูแล...