อยากมีคุณในชีวิต(1)

“ป้ามาลัยคะ พี่เวย์ยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ”

ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่กวาดสายตากวาดมองยังไปรอบๆ รวมถึงห้องรับแขกที่เขาเคยนั่งอยู่ประจำก็ไม่เห็นแม้แต่เงาทั้งที่รถก็ยังจอดอยู่

“ไม่ต้องถามหารายนั้นหรอกค่ะ เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี่เอง”

“ออกไปไหนคะ มนก็เห็นรถจอดอยู่ในโรงจอดรถ” เรียวคิ้วบางย่นเข้าหากันก่อนจะล้วงสมาร์ตโฟนออกมาเตรียมกดโทรหา

วันนี้เธอมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับเขาทว่ากลับหาตัวยากยิ่งกว่า

ขโมยขโจรเสียอีก นิ้วมือป้อมหยุดลงเมื่อป้ามาลัยพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ออกไปกับผู้หญิงคนหนึ่งค่ะ เธอขับรถมารับ เห็นคุณเวย์เรียกว่า...อินอินทุภาค่ะ”

ป้ามาลับโพล่งขึ้นมาเมื่อนึกชื่อได้ มนลิตาชะงักไปชั่วขณะมือกำโทรศัพท์เข้าหากันแน่น ดวงตาเผยเปลวไฟแห่งโทสะแผดเผาในหัวใจ

ยิ่งกดเบอร์โทรไปมากเท่าไรสายก็ยิ่งถูกตัดมากเท่านั้น มันยิ่งทำให้ความร้อนรุ่มสุ่มอยู่ในใจจนเกิดความเครียดโดยไม่รู้เลยว่าคนที่กดตัดสายไม่ใช่เวทัศแต่เป็นอินทุภา

“ขอบคุณนะอินที่ถือโทรศัพท์ให้ผม”

ร่างสูงเดินออกมาจากในห้องน้ำพร้อมกับเข็ดมือที่เปียกกับกระดาษ

ทิชชูแล้วรับโทรศัพท์ที่อินทุภายื่นมาให้ เธอยกยิ้มแทนคำตอบว่าไม่เป็นไรโดยไม่ยอมบอกว่ามนลิตาโทรเข้ามาหลายสาย

“เรารีบเข้าไปในงานกันเถอะค่ะเวย์ ป่านนี้เพื่อน ๆ คงรอเราอยู่”

วันนี้เป็นวันคืนสู่เย้าของโรงเรียนมัธยมที่ทั้งคู่เคยเรียนอยู่ เพื่อนสมัยเรียนต่างก็นัดเจอกันวันนี้ หลายคนที่ไม่รู้ต่างก็เอ่ยแซวว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากโดยไม่รู้ว่าเวทัศนั้นแต่งงานมีครอบครัวไปตั้งนานแล้ว

“เวย์คะ เราทำให้คนอื่นเข้าผิดเรื่องความสัมพันธ์ของเราหรือเปล่า”

“ไม่หรอก เราไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าเป็นอะไรกัน ตอนนี้เราเป็นเพื่อนที่กลับมาเจอกันนะอิน ผมจะไม่ทำให้คุณต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง”

“เวย์พูดอย่างนั้นหมายความว่ายังไง”

เรียวคิ้วย่นเข้าหากันอย่างมีความหวัง มือหนาเอื้อมมาคว้ามือเธอขึ้นมากุม รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเย็นชา แววตามันบอกหมดแล้วว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหนแม้จะยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกตอนนี้มันยังเหมือนเดิมอยู่ไหม แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้หัวใจมันตื่นเต้นและรู้สึกดีอย่างประหลาด

“ผมอยากมีคุณอยู่ในชีวิต”

“เวย์ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” แสร้งทำหน้าตกใจ

“รู้สิ รู้มาตลอดตั้งแต่เราคบกันจนเลิกกัน แล้วก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง”

“แล้วเมียคุณล่ะคะ”

“ผมรู้ว่าคุณต้องกังวลเรื่องนี้ ไม่ต้องห่วงนะผมจะรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย”

อินทุภาเหมือมีความหวังขึ้นเธอยิ้มรับเปลี่ยนจากกุมมือเป็นโผเข้ากอดโดยที่เวทัศเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว แม้จะตกใจอยู่บ้างเล็กน้อยแต่ก็ยกมือแขนขึ้นกอดหลวม ๆ

ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของภูริยืนมองดูด้วยความโกรธพร้อมกับก้าวเท้าเข้าไปขัดจังหวะแล้วปั้นหน้าเป็นยิ้มทักทาย

“ฉันเข้ามาขัดอะไรหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าจะขัดอะไรได้นี่เนอะเพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันทั้งหมด ส่วนแกก็แต่งงานมีเมียอยู่แล้วคงไม่มาทำเรื่องให้อินต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงว่ากลายมาเป็นเมียน้อยคนอื่นหรอกมั่ง”

“ไอ้ภู! พูดอะไรก็ระวังปากหน่อย ให้เกียรติอินเขาบ้าง”

“ฉันก็แค่ล้อเล่นเอง แล้วนี่ออกมาจากในงานจะกลับแล้วเหรอให้ฉันไปส่งไหมเห็นแกไม่ได้เอารถมาไม่ใช่เหรอ”

ภูริรีบขันอาสาเพราะรู้ดีถึงจุดประสงค์ที่อินทุภาไปรับเวทัศถึงบ้าน รู้จักกันมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้ถึงแผนการของหล่อน ครั้งหนึ่งไม่สิหลายปีที่ผ่านมาเขาก็เคยตกเป็นเหยื่อความเจ้ามารยาของเธอมาแล้ว

“เออ ก็ดีเหมือนกันอินเขาจะได้ไม่ต้องวนรถกลับไปกลับมา ผมเดินไปส่งคุณที่รถนะอิน”

หญิงสาวยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้พลางหันไปตวัดสายตามองภูริด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินนำหน้าไปยังรถ

โรงแรมที่จัดงานห่างจากบ้านของเวทัศเพียงแค่สิบห้านาทีเท่านั้น การอาสามาส่งครั้งนี้ของภูริก็คืออยากเห็นหน้าภรรยาของเพื่อนสนิทว่าหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ทุกอย่างก็ต้องสูญเปล่าเมื่อผู้มาเปิดประตูคือป้าแม่บ้านเท่านั้น

ชายหนุ่มจึงได้แต่ลาเพื่อนกลับอย่างนึกเสียดาย แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตรงกลับบ้านแต่ตรงไปยังคอนโดฯ ของอินทุภาทันที

“คุณเวย์กลับมาก็ดีแล้วค่ะ คุณมนนั่งรอตั้งแต่หัวค่ำแล้วเห็นว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย โทรไปหาคุณเวย์ไม่รู้ตั้งกี่สายก็ตัดสายทิ้งตลอดเลย”

“โทรหาผมเหรอครับ ทำไมผมถึงไม่เห็น...”

เขาหยุดคำพูดไปครู่หนึ่งแล้วล้วงเอาโทรศัพท์มาเปิดดูก็ไม่เห็นสายของใครสักคน ป้ามาลัยยืนยันว่าทั้งเธอและคุณมนโทรเข้าไปจริงๆ พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ดูว่ามีประวัติการโทรออกจริงๆ

ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าอินทุภาเป็นคนตัดสายทิ้งและลบประวัติการโทรออกไม่ให้ตนเห็น แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำอย่างนั้นไปทำไม