ตอนที่ 9 ผู้มีพระคุณ

นริศราตื่นแต่เช้า อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เลือกชุดเดรสแบรนด์เนมชุดหนึ่งที่ดูสวยน่ารักเหมาะกับใส่ในวันสบายๆ ทว่ารู้สึกไม่ค่อยชินกับเสื้อผ้าพวกนี้อยู่ดีเพราะปกติแล้วจะสวมแต่เสื้อผ้าที่ซื้อได้ทั่วไปตามตลาดนัด ราคาไม่กี่ร้อยบาท

สภาพผมของเธอตอนนี้กลับมาฟูยุ่งเหยิงเหมือนเดิมหลังจากที่สระและไดร์เรียบร้อยแล้ว อีกทั้งเมื่อเปิดดูเครื่องสำอางที่ได้มาจากเมื่อคืนก็ปิดกลับเพราะมันเยอะเหลือเกินจนไม่รู้จะแต่งอะไร ของพวกนี้ราคาแพง เธอไม่อยากรับไว้หรอก เดี๋ยวซินดี้กลับมาจะคืนให้เพราะอาชีพอย่างซินดี้คงต้องใช้เครื่องสำอางอยู่แล้วแต่สำหรับเธอนั้นคิดว่าไม่จำเป็นอะไร

เธอรู้สึกเกรงใจเสียมากกว่า อีกทั้งสื้อผ้าและสกินแคร์บางตัวที่ี่ยังไม่ได้ใช้ก็จะคืนซินดี้ให้หมด 

เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นในเวลาเจ็ดโมงเช้า เธอลุกขึ้นเดินไปเปิดออกทันทีด้วยความงุนงง ก็ไหนซินดี้บอกว่าจะออกมารับสายๆ เพราะจะขอนอนก่อน

ทว่าพอเปิดออกมากลับไม่ใช่คนที่คิดไว้ แต่กลับเป็นร่างสูงโปร่งของบุรุษชุดดำเช่นเมื่อคืนที่เอาของมาส่ง เขาก้มหน้าก้มตายื่นของให้กับเธออย่างไม่พูดไม่จาอะไรแล้วรีบหันหลังให้ทันที

“เดี๋ยวก่อน นี่อะไรคะ” อยู่ๆ ก็เอาอะไรมาให้ก็ไม่รู้ แถมยังไม่พูดอะไรสักคำ ไม่คิดจะทักทายกันบ้างเลยหรือไง

เอ๊ะ แล้วทำไมต้องทำตัวมีลับลมคมในอะไรด้วย

“อาหารเช้าน่ะครับ ทานให้อร่อยนะครับ”

“ดะ…เดี๋ยวก่อน” แหม พูดเท่านี้ก็จะไปอีกแล้วเหรอ “ใครสั่งคะ ฉันไม่ได้สั่ง อย่าบอกนะว่าซินดี้”

“ครับ”

“แล้วคุณเป็นอะไรกับซินดี้” จะว่าไปร่างสูงนั้นถึงแม้จะมองเห็นแค่ด้านข้างแต่ดูก็รู้ว่าหล่อไม่เบา 

“เป็นคนส่งของให้เธอน่ะครับ” เอ่ยจบเท่านั้นเขาก็รีบไปทันทีอย่างกับกลัวว่าจะโดนถามอะไรต่อ 

แต่ก็นะ คนส่งของอะไรจะหล่อขนาดนี้ พักนี้ทำไมรู้สึกว่าเจอคนชุดสูทดำที่ทั้งหล่อแล้วก็เท่หลายคนติดๆ กันอย่างนี้ จะด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ตามแต่ตอนนี้หิว ไปนั่งกินข้าวดีกว่า

พอเปิดออกดู ถึงได้รู้ว่าอาหารเช้าที่ถูกส่งมานั้นมีหลากหลายอย่าง ราวกับเป็นอาหารเช้าในโรงแรมระดับห้าดาวอย่างไรอย่างนั้น ทำไมซินดี้ใจดีกับเธอขนาดนี้นะ ขนาดอาหารเช้ายังอุตส่าห์ให้คนส่งมาให้ นี่เกรงใจจนไม่รู้จะเกรงใจยังไงแล้วเนี่ย

 

ซินดี้เข้ามารับนริศราที่คอนโดตอนเก้าโมงเศษ และพาขับรถมายังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนแรกนริศราก็ไม่ได้ถามเพราะคิดว่าซินดี้อาจจะมีธุระที่นี่ แต่พอบอกว่าจะพาเธอมาทำเลสิคเท่านั้นแหละ

“ไม่เอาซินดี้”

“ทำไมนุ่มนิ่ม ก็เธอสายตาสั้น ก็ทำไปเถอะน่า จะได้ใช้ชีวิตสะดวกขึ้นยังไงล่ะ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก”

ก็จะไม่ให้เกรงอกเกรงใจได้ยังไง ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้หรอกนะว่าเรทราคาทำมันอยู่ประมาณเท่าไหร่ อีกอย่างตอนถามถึงค่าใช้จ่ายกับพยาบาลเมื่อกี๊ก็ได้รับคำตอบที่ทำเอาตากลมโตเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน

สองแสน! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด 

ไม่น่าแปลกใจอะไรที่ราคาจะสูงขนาดนั้นเพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีเครื่องมือทันสมัยและมีการบริการที่ดีจากหมอและพยาบาลเฉพาะทาง 

นริศราจูงมือของซินดี้ออกมาจากโรงพยาบาลพลางกล่าวขอโทษพยาบาลที่ทำให้เสียเวลาเพราะเธอไม่อาจทำได้

“ไม่ได้ๆ ซินดี้”

“ทำไมล่ะ เธอไม่อยากอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งแว่นหนาเตอะ หรือไอ้คอนแทคเลนส์ที่ต้องสู้รบกับมันทุกเช้าค่ำเนี่ยนะ” ซินดี้พูดถูก เมื่อเช้ากว่าเธอจะใส่คอนแทคเลนส์ได้ด้วยตัวเองก็เสียเวลาข้างละเกือบครึ่งชั่วโมง อีกทั้งตอนนี้ก็มีปัญหาเคืองตาด้วยเพราะโดนลมโดนฝุ่น สารพัดปัญหาขนาดนี้แต่เธอก็ยังไม่อาจรับความช่วยเหลือที่มากเกินไปขนาดนี้ของซินดี้อยู่ดี

“ไม่เอาหรอก มันแพงเกินไป นะๆ ซินดี้ พาฉันไปตัดแว่นเหมือนเดิมเถอะ” หญิงสาวผมฟูออดอ้อนเพื่อนสาวที่ส่ายหัวเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ

ในที่สุดเมื่อทนความรบเร้าไม่ไหว ซินดี้ก็ขับรถพานริศรามาที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำใจกลางเมือง ก่อนที่จะไปที่ร้านห้างแว่นภายในนั้น

“ทรงนี้เป็นไง สวยนะ” ซินดี้เลือกแว่นอันหนึ่งเอามาทาบกับใบหน้ารูปไข่ที่ไร้เครื่องสำอางของนริศรา ใบหน้าของนริศราสวยได้รูป ไม่ว่าจะเลือกแว่นทรงไหนก็เข้ากันไปหมด เสียดายที่เธอไม่รู้จักแต่งตัวแถมยังเคยใช้แว่นทรงป้าที่ทำให้ดูแก่กว่าวัยไปเยอะ

“หืม ไม่เอาอ่ะ มันแปลกๆ ยังไงไม่รู้”

“แปลกตรงไหน สวยจะตาย ไม่เหมือนกับอันที่เธอกำลังถือหรอก อย่าเอาอันนั้นเชียวนะ” ซินดี้มองแว่นในมือของนริศราที่จับไม่ปล่อย ให้ตายมันเป็นแว่นทรงเดิมกับอันเก่าที่ทำหายเลย

แว่นทรงป้าชัดๆ

“ทำไม มันดูเรียบๆ ดี เหมาะกับฉัน”

“หือ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า รู้ได้ยังไงว่าเหมาะกับตัวเอง ต้องให้คนอื่นบอกสิ เธอไม่เชื่อฉันหรือไงว่าอันนี้น่ะสวย โก้ เหมาะกับเธอกว่าอันนั้นเยอะ” ซินดี้ยังไม่ยอมแพ้

นริศราเอาแว่นที่ซินดี้เลือกมาทาบบนใบหน้ากับเอาอันที่ตัวเองเลือกมาทาบสลับไปมาอยู่อย่างนั้น แต่ในที่สุดเธอก็ยังคงไม่ออกมาจากคอมฟอร์ทโซน ยังคงเลือกแว่นทรงป้าให้กับตัวเองอยู่ดี

ซินดี้รู้แล้วแหละว่าปัญหาใหญ่ของนริศราคืออะไร ทั้งที่จริงๆ แล้วเธอเป็นคนสวยมากหากรู้จักแต่งตัวและรู้จุดเด่นของตัวเอง แต่เธอไม่ยอมออกมาจากกรอบเดิมๆ ที่อุปโลกน์ขึ้นมาว่ามันดีสำหรับตัวเธอเองแล้ว 

 

“อีกสามวันถึงจะได้แว่น ฉันเลือกมารับเองที่นี่ งั้นอีกสามวันฉันจะพาเธอมาที่นี่นะ” ซินดี้ว่าขณะที่พานริศรามาทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งภายในห้าง

“โอเค แต่ฉันทำงานน่ะ อาจจะออกมาได้แปบเดียว”

“ได้ๆ”

“ซินดี้ ของเมื่อคืนที่เอามาให้น่ะ บางอย่างฉันยังไม่ได้ใช้เลยนะ ฉันคืนไว้ให้เธอที่คอนโด มันเยอะเกินแล้วฉันก็รู้ดีว่ามันแพงมากแค่ไหน ฉันเกรงใจเธอน่ะ”

“อีกแล้ว เกรงจงเกรงใจอะไร เราเป็นเพื่อนกัน แล้วเธอก็เป็นผู้มีพระคุณของฉันนะ เลิกพูดคำว่าเกรงใจสักทีเหอะ”

“ก็มันแพงไปนี่นา แค่ตัดแว่นเมื่อกี๊น่ะเธอก็เลือกเลนส์แบบดีที่สุดให้ฉันอีก ไม่รู้ว่ามันเท่าไหร่แต่ฉันก็รู้นะว่ามันแพงมาก” ซินดี้ไม่ยอมให้เธอดูราคาว่าทั้งหมดเท่าไหร่ แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่ต่ำกว่าหมื่นแน่นอน

ซินดี้ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ โดนเข้าใจว่าเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดก็รู้สึกละอายใจอยู่ไม่น้อย ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนออกให้เสียหน่อย แต่เป็นใครบางคนที่ชอบนริศราต่างหากล่ะ

“งานของเธอคงจะได้เงินดีมากเลยสินะ ถึงได้รวยขนาดนี้” 

“รวยเรยอะไร ไม่รวยหรอก แค่พอมีพอกินน่ะ”

“ถ้าอย่างเธอเรียกพอมีพอกิน อย่างฉันคงเรียกยาจก” นริศราว่าพลางขำตัวเอง ซินดี้ยิ้มให้กับความน่ารักใสซื่อของนริศรา

ชีวิตของซินดี้นั้นวันๆ วนอยู่แต่กับเรื่องคาวโลกีย์ เจอแต่ความแก่งแย่งชิงดี แต่พอมาอยู่กับนริศราที่ทั้งใสและซื่อ อ่อนต่อโลกก็รู้สึกสบายใจไปอีกแบบ ไม่ต้องปั้นหน้ายิ้มแต่ลับหลังจ้องแต่จะเอามีดมาแทงกันอย่างที่ประสบอยู่

“เธอก็พูดไป”

“เธอสวยแล้วก็หาเงินเก่งมากเลย ฉันล่ะอิจฉาจัง“

“ไม่ต้องมาอิจฉาฉันหรอกนุ่มนิ่ม เธอไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ฉันต้องเจอมันมีอะไรบ้าง” ชีวิตของพีอาร์สาวสวยไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ มีปัญหาสุขภาพตามมาเพราะแอลกอฮอล์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องแก่งแย่งชิงดีกับพีอาร์คนอื่น หากเป็นตัวท้อปอย่างเธอก็มีโอกาสดีกว่าอยู่แล้ว หากเป็นระดับล่างลงไปก็เรียกได้ว่าตบเป็นตบตีเป็นตี อีกทั้งยังต้องสู้รบกับลูกค้าที่จ้องแต่จะเอาเปรียบตลอดเวลา ต้องรับสภาพเสี่ยหน้าเหียก หุ่นอย่างกะอาแปะ และมือเป็นปลาหมึกเรียกพ่อ

มันไม่มีอะไรให้น่ายินดีเลยนอกจากเงิน แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเงินเป็นปัจจัยสำคัญที่สุดที่ทำให้เธอมองข้ามข้อเสียเหล่านั้น แต่ก็คงไม่มีใครยึดอาชีพนี้หากินตลอดไปหรอก วันหนึ่งก็ต้องแก่ ไม่สวย มีรุ่นใหม่เข้ามา เวลานั้นเธอคงจะเก็บตั้งได้สักก้อนและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เงียบๆ ที่ไหนสักแห่ง

“เธอทำงานที่ไหนเหรอซินดี้” 

“ฉันน่ะเหรอ ที่ ‘BKK The Legend Bar’ น่ะ” 

“อ้าวเหรอ อยู่ตรงข้ามกับร้านมินิมาร์ทที่ฉันทำพาร์ททามเลย”

“เหรอ”

“งั้น เธอก็ทำอยู่ในร้านของอีตามาเฟียบ้านั่นน่ะสิ“

“มาเฟียบ้า?”

“ใช่ มาเฟียบ้า มาหาว่าฉันเป็นกะหรี่ในเลานจ์ของเขา” ถ้อยคำนั้นยังตรึงฝังใจของเธอไม่มีลืม 

นริศราไม่รู้หรอกนะว่าอาชีพพีอาร์มันมีกี่ระดับ แล้วจะต้องรับงานอย่างว่าจนโดนเรียกว่าเป็นกะหรี่อย่างที่มาเฟียคนนั้นพูดจริงหรือไม่ 

เธอไม่อยากจะถามซินดี้หรอกว่ารับงานอย่างนั้นไหม คงจะละลาบละล้วงเกินไปเพราะถึงอย่างไรก็เพิ่งรู้จักกันและซินดี้ก็ดีกับเธอมาก

“คุณเจย์เดนน่ะเหรอว่าอย่างนั้น”

“พอดีมันเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ”

ซินดี้มีสีหน้าที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง นริศราไม่อยากทำให้บรรยากาศในร้านอาหารแย่ลงจึงเปลี่ยนเรื่อง

“เออนี่ ผู้ชายที่มาส่งของให้คนนั้นใครอ่ะ หล่อดีนะ”

“ฮะ” ซินดี้คิด คงจะเป็นคิรินที่เอาของไปส่งเธอเมื่อคืน

“ผู้ชายคนนั้นไง แปลกนะเจอสองครั้งก็แต่งตัวเนี๊ยบตลอดเลย ชุดสูทดำเท่เชียว แฟนเธอเหรอ”

“ฮะ เปล่าซะหน่อย แฟนเฟินอะไร” คิรินเนี่ยนะ รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว อีตานั่นไม่เคยจีบเธอเลย เอาที่ไหนมาบอกว่าเป็นแฟน เขาเป็นแค่บอดี้การ์ดของเจย์เดนและทำตามคำสั่งเจย์เดนเท่านั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยสักหน่อย

“ไม่ใช่จริงๆ เหรอ” นริศราจ้องซินดี้พลางยิ้มๆ กะว่าจะทำให้ซินดี้เขิน 

“รีบๆ กินเถอะเดี๋ยวฉันจะพาไปดูรถ”

ทั้งสองออกจากห้างไปที่โชว์รูมรถยนต์แห่งหนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็ต้องขับออกไปที่ร้านขายมอเตอร์ไซค์เพราะนริศราปฏิเสธท่าเดียว ที่จริงก็รู้ตั้งแต่แรกนั่นแหละว่าอย่างไรนริศราก็ต้องปฏิเสธ แต่เพราะลองไปทำตามคำสั่งจากเขา คนที่บงการเงียบๆ อยู่เบื้องหลัง