ep5-ทำใจ

ผับแห่งหนึ่ง

"ว่าไงเพื่อนรัก ทำไมทำหน้าแบบนั้น "

ชานนท์ทักทายวิชิต เมื่อเขามาถึงผับที่นัดกันไว้ และเห็นวิชิตนั่งทำหน้าเซ็งสร้อย

"ก็วันนี้มีนัดกับน้องมาย แต่แม่ก็ดันไปนัดกับยายเด็กนั่น และก็ยังบังคับให้ไปทานข้าวให้ได้ด้วย ไม่งั้นจะยึดของรักเลยต้องทำตาม "

" ก็ไม่น่าเป็นอะไรนี่ นายก็ไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

แล้วชานนท์ก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างวิชิต

"เป็นสิก็น้องมาย โกรธมากแล้วยังไปรู้มาอีกว่าฉันมีคู่หมั้นแล้ว ตัดสัมพันธ์กันทันทีเลย ยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย"

"แล้วนายจะอธิบายว่าอะไรละ "

"ก็...นั่นสิวะ โอ๊ยปวดหัว ก็เลยมานั่งดื่มอยู่นี่ไงแก้เครียด "

วิชิตนึกถึงคำของชานนท์ จะแก้ตัวยังไงเขาก็มีคู่หมั้นแล้วจริงๆ  คงมีทางเดียวคือ หาทางยกเลิกงานแต่ง แค่นี้เขาก็จะโสด และก็ไม่ต้องมียายตัวยุ่งมาคอยขวางหูขวางตาด้วย

แค่คิดก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที วิชิตยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

" มีแผนอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น "

ชานนท์อดสงสัยไม่ได้

"ไม่มีอะไรแค่อยากโสดก็เท่านั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

วิชิตหัวเราะร่าอย่างมีความสุขเมื่อนึกแผนออกว่าจะทำอย่างไรให้ถูกยกเลิกงานแต่ง

"เอ่อ...ชิตตอนนี้ว่างอยู่ใช่ไหม "

ชานนท์ถามเพื่อนรัก

"อืม...ว่างยังไม่ได้ทำอะไร "

"ว่าจะให้ไปช่วยงานที่บริษัทหน่อย ว่าจะหาเลขาเป็นผู้ชาย รู้สึกเหนื่อยที่ต้องเปลี่ยนเลขาบ่อยๆ "

ชานนท์พูดออกมาหน้าตาเฉย

"ก็กินไม่เลือก ก็แบบนี้แหละ คราวนี้เป็นอะไรอีกละ "

"ผัวเริ่มสงสัย และเหมือนน้องกวางก็เริ่มสงสัยเหมือนกัน "

"เดี๋ยวก็โดนทิ้งอีก กี่คนแล้วละ"

"อย่าแช่ง...ก็มันยังอยากสนุกอยู่นี่หว่า ไม่มีอะไรสนุกเท่า...สุรากับนารีแล้ว "

ชานนท์พูดถึงความต้องการของตัวเองออกมา

ใช่ว่าจะเป็นแต่ชานนท์วิชิตเองก็ใช่ย่อย

ขนาดมีคู่หมั้นคู่หมายก็ไม่เคยไว้ลายสักที

ยังคงหาความสุขกับเรือนร่างของหญิงสาวไปเรื่อยเหมือนกัน

ทั้งสองจึงคบกันได้ไง ก็เพราะนิสัยเหมือนกันนี่แหละ

เพียงแค่พวกเขารู้จักป้องกันและจะเลือกเฉพาะคนที่รับข้อตกลงของเขาได้เท่านั้น

" ว่าแล้วก็หาสาวๆ มาคลายเครียดหน่อยไหม"

ชานนท์เริ่มก่อน เขามันพวกไม่รู้จักพอ

" ก็ดีเหมือนกันวันนี้โดนขัดใจทั้งวันเลย หาคนมาเอา...ใจหน่อยก็ดี "

วิชิตพูดเว้นวรรคที่เข้าใจกับชานนท์แล้วเขาสองคนก็หัวเราะร่าออกมาพร้อมกันอย่างมีความสุข

สายตาเริ่มสอดส่องหาเหยื่อ

สาวๆ ที่มาเที่ยวกลางคืน ทุกคนต่างแต่งตัวสวยๆ เปิดนั่นนิดนี่หน่อย

พอได้เรียกน้ำลายจากผู้ชายที่คอยจับจ้องมอง

บางคนตั้งใจมาหาจับผู้รวยๆ หวังให้เขาเลี้ยงดู จะได้อยู่สบายมีเงินใช้จ่าย ถ้าโชคดีเจอคนดี แล้วแต่โชคชะตา

หญิงสาวกลุ่มหนึ่งท่าทางดูดีมีทีเด็ด

พากันส่งสายตามาทางวิชิต และชานนท์ และแน่นอนพวกเขาก็ส่งสายตาเชิญชวนให้พวกเธอเข้าหาพวกเขาเช่นกัน

แค่มองตาก็รู้ถึงไหน เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแบบนี้

แต่สายตาของวิชิตก็พลันไปมองเห็นหญิงสาวคุ้นหน้า

"นั่นมันยายเด็กจอมจุ้นนี่หว่า "

วิชิตบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

เพราะตอนนี้ชานนท์กำลังคุยกับสาวที่เดินเข้ามาทักทายเขาอยู่

กลายเป็นตอนนี้วิชิต ไม่มีอารมณ์เหล่หญิงแล้ว

เพราะคู่หมั้นของเขากำลังนั่งหัวเราะร่าอยู่กับกลุ่มฝังตรงข้าม แล้วก็มีผู้ชายมากกว่าผู้หญิง

แล้วไอ้ชุดกระโปรงที่เธอใส่มากินข้าวกับเขาเธอก็ยังไม่ได้เปลี่ยน แปลว่าเธอยังไม่เข้าบ้าน

ใช่แล้วสุดท้ายวิชิตก็ทิ้งแพรวาไว้ที่ร้านอาหารเมื่อเธออยากจะกินของหวานต่อ

เขาคิดว่าเธอคงจะกลับบ้านไปแล้ว นี่อะไรมานั่งเสนอตัวให้หนุ่มๆ แทะด้วยสายตาให้เขาเห็น เธอกำลังคิดอะไรอยู่

"เฮ้อ..."

วิชิตถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อไรจะหมดเวรหมดกรรมกับยายนี่เสียที แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาแพรวาทันที

วิชิตเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กจนเต็มแรงจนตัวเธอลอยออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่

เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างพากันตกใจเมื่อมีคนมาทำกับเพื่อนเขาแบบนั้น

"เฮ้ย...คุณทำอะไรเพื่อนผม "

วิชิตหันมองเสียงนั้นด้วยท่าที่นิ่งขรึมส่งสายตาเดือดดาด กลับทันที

"อ้าว...พี่ชิตนั่นเอง...คิกๆ"

ตอนนี้แพรวาเริ่มเมาแล้ว พอโดนกระชากตัวเธอก็ลอย เกือบหล่นลงพื้นแต่เพื่อนเธอช่วยจับไว้

" ไม่เป็นไรๆ คนนี้พี่ชายเราเอง "

แพรวารีบยกมือห้ามปรามเพื่อนเมื่อรู้ว่าคนที่มากระชากเธอคือวิชิต

"พี่ชายเหรอ "

วิชิตกัดกรามแน่น พูดลอดไรฟันที่ข้างหูของแพรวา

"อืม... "

แพรวาเธอมองหน้าวิชิตแล้วตอบออกไปทันที

เธอรู้ว่าวิชิตไม่ชอบให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของ และตอนนี้เหมือนเธอก็อยากจะปล่อยเขาไปแล้ว

มันก็เจ็บอยู่น่ะ แต่ก็ไม่ทำให้ถึงตายหรอก แพรวาเธอเริ่มยอมแล้ว

เพราะเหตุการณ์เมื่อกลางวัน เธอก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยกับคำพูดที่ไม่เคยรักษาน้ำใจกันของชายหนุ่ม

" ทำไมยังไม่กลับบ้าน "

แพรวามองหน้าวิชิต แบบอะไรคะ ดวงตากลมโตมองหน้าคนตรงหน้า แล้วยิ้ม

" แค่มาฉลอง....คิกๆ เดี๋ยววากลับเองพี่ชายไม่ต้องห่วงนะคะ เชิญพี่ชายตามสบายค่ะ "

แล้วแพรวาเธอก็ผายมือส่งแขก เธอมองไปที่โต๊ะก็เห็นชานนท์นั่งอยู่กับหญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่นั่งอยู่บนตักของชานนท์

เธอโบกมือให้เขาเป็นการทักทาย วิชิตจับมือนั้นไว้แล้วลากแพรวาออกมาจากผับ

"กลับ เดี๋ยวฉันไปส่ง "

แพรวารีบสะบัดมือออก ถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ค่ะ เดียววากลับเองค่ะ พี่ชิตไปสนุกต่อเถอะ"

แล้วแพรวาเธอก็เดินเข้าไปในผับอีกครั้ง วิชิตไม่ยอมดึงแขนแพรวาออกมาแล้วลากไปที่รถ แต่แพรวาเธอพยายามดึงมือออก

"ปล่อยค่ะ เดี๋ยววากลับเอง "

แพรวาสะบัดมือออกจากการจับของวิชิต แล้วเธอก็เดินออกไปที่ถนนเพื่อโบกแท็กซี่ วิชิตมองตามอย่างเหนื่อยหน่าย

"ทำไมชอบดื้อกับฉัน "

"ถามตัวเองเถอะทำไมวาต้องดื้อ แต่อีกหน่อยก็อาจไม่ดื้อแล้ว หึๆ "

แท็กซี่จอดรับพอดี แพรวาเธอขึ้นรถไปโดยไม่ได้หันมองวิชิตด้วยซ้ำ

เธอกะว่าจะมาเที่ยวให้สบายใจสักหน่อย เธอตัดสินใจจะปล่อยเขาไปแล้วเธอจะไม่รักเขาอีกแล้ว

เธอยอมแพ้แล้ว วิชิตได้แต่มองตามรถคันนั้นไป จนลับตา

อ่านจบแล้วคอมเมนต์+กดถูกใจเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ รักน๊า❤❤❤