ผับแห่งหนึ่ง
"ว่าไงเพื่อนรัก ทำไมทำหน้าแบบนั้น " ชานนท์ทักทายวิชิต เมื่อเขามาถึงผับที่นัดกันไว้ และเห็นวิชิตนั่งทำหน้าเซ็งสร้อย "ก็วันนี้มีนัดกับน้องมาย แต่แม่ก็ดันไปนัดกับยายเด็กนั่น และก็ยังบังคับให้ไปทานข้าวให้ได้ด้วย ไม่งั้นจะยึดของรักเลยต้องทำตาม " " ก็ไม่น่าเป็นอะไรนี่ นายก็ไปแล้วไม่ใช่เหรอ" แล้วชานนท์ก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างวิชิต "เป็นสิก็น้องมาย โกรธมากแล้วยังไปรู้มาอีกว่าฉันมีคู่หมั้นแล้ว ตัดสัมพันธ์กันทันทีเลย ยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย" "แล้วนายจะอธิบายว่าอะไรละ " "ก็...นั่นสิวะ โอ๊ยปวดหัว ก็เลยมานั่งดื่มอยู่นี่ไงแก้เครียด " วิชิตนึกถึงคำของชานนท์ จะแก้ตัวยังไงเขาก็มีคู่หมั้นแล้วจริงๆ คงมีทางเดียวคือ หาทางยกเลิกงานแต่ง แค่นี้เขาก็จะโสด และก็ไม่ต้องมียายตัวยุ่งมาคอยขวางหูขวางตาด้วย แค่คิดก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที วิชิตยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก " มีแผนอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น " ชานนท์อดสงสัยไม่ได้ "ไม่มีอะไรแค่อยากโสดก็เท่านั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า " วิชิตหัวเราะร่าอย่างมีความสุขเมื่อนึกแผนออกว่าจะทำอย่างไรให้ถูกยกเลิกงานแต่ง "เอ่อ...ชิตตอนนี้ว่างอยู่ใช่ไหม " ชานนท์ถามเพื่อนรัก "อืม...ว่างยังไม่ได้ทำอะไร " "ว่าจะให้ไปช่วยงานที่บริษัทหน่อย ว่าจะหาเลขาเป็นผู้ชาย รู้สึกเหนื่อยที่ต้องเปลี่ยนเลขาบ่อยๆ " ชานนท์พูดออกมาหน้าตาเฉย "ก็กินไม่เลือก ก็แบบนี้แหละ คราวนี้เป็นอะไรอีกละ " "ผัวเริ่มสงสัย และเหมือนน้องกวางก็เริ่มสงสัยเหมือนกัน " "เดี๋ยวก็โดนทิ้งอีก กี่คนแล้วละ" "อย่าแช่ง...ก็มันยังอยากสนุกอยู่นี่หว่า ไม่มีอะไรสนุกเท่า...สุรากับนารีแล้ว " ชานนท์พูดถึงความต้องการของตัวเองออกมา ใช่ว่าจะเป็นแต่ชานนท์วิชิตเองก็ใช่ย่อย ขนาดมีคู่หมั้นคู่หมายก็ไม่เคยไว้ลายสักที ยังคงหาความสุขกับเรือนร่างของหญิงสาวไปเรื่อยเหมือนกัน ทั้งสองจึงคบกันได้ไง ก็เพราะนิสัยเหมือนกันนี่แหละ เพียงแค่พวกเขารู้จักป้องกันและจะเลือกเฉพาะคนที่รับข้อตกลงของเขาได้เท่านั้น " ว่าแล้วก็หาสาวๆ มาคลายเครียดหน่อยไหม" ชานนท์เริ่มก่อน เขามันพวกไม่รู้จักพอ " ก็ดีเหมือนกันวันนี้โดนขัดใจทั้งวันเลย หาคนมาเอา...ใจหน่อยก็ดี " วิชิตพูดเว้นวรรคที่เข้าใจกับชานนท์แล้วเขาสองคนก็หัวเราะร่าออกมาพร้อมกันอย่างมีความสุข สายตาเริ่มสอดส่องหาเหยื่อ สาวๆ ที่มาเที่ยวกลางคืน ทุกคนต่างแต่งตัวสวยๆ เปิดนั่นนิดนี่หน่อย พอได้เรียกน้ำลายจากผู้ชายที่คอยจับจ้องมอง บางคนตั้งใจมาหาจับผู้รวยๆ หวังให้เขาเลี้ยงดู จะได้อยู่สบายมีเงินใช้จ่าย ถ้าโชคดีเจอคนดี แล้วแต่โชคชะตา หญิงสาวกลุ่มหนึ่งท่าทางดูดีมีทีเด็ด พากันส่งสายตามาทางวิชิต และชานนท์ และแน่นอนพวกเขาก็ส่งสายตาเชิญชวนให้พวกเธอเข้าหาพวกเขาเช่นกัน แค่มองตาก็รู้ถึงไหน เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแบบนี้ แต่สายตาของวิชิตก็พลันไปมองเห็นหญิงสาวคุ้นหน้า "นั่นมันยายเด็กจอมจุ้นนี่หว่า " วิชิตบ่นพึมพำอยู่คนเดียว เพราะตอนนี้ชานนท์กำลังคุยกับสาวที่เดินเข้ามาทักทายเขาอยู่ กลายเป็นตอนนี้วิชิต ไม่มีอารมณ์เหล่หญิงแล้ว เพราะคู่หมั้นของเขากำลังนั่งหัวเราะร่าอยู่กับกลุ่มฝังตรงข้าม แล้วก็มีผู้ชายมากกว่าผู้หญิง แล้วไอ้ชุดกระโปรงที่เธอใส่มากินข้าวกับเขาเธอก็ยังไม่ได้เปลี่ยน แปลว่าเธอยังไม่เข้าบ้าน ใช่แล้วสุดท้ายวิชิตก็ทิ้งแพรวาไว้ที่ร้านอาหารเมื่อเธออยากจะกินของหวานต่อ เขาคิดว่าเธอคงจะกลับบ้านไปแล้ว นี่อะไรมานั่งเสนอตัวให้หนุ่มๆ แทะด้วยสายตาให้เขาเห็น เธอกำลังคิดอะไรอยู่ "เฮ้อ..." วิชิตถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อไรจะหมดเวรหมดกรรมกับยายนี่เสียที แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาแพรวาทันที วิชิตเข้าไปกระชากแขนคนตัวเล็กจนเต็มแรงจนตัวเธอลอยออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างพากันตกใจเมื่อมีคนมาทำกับเพื่อนเขาแบบนั้น "เฮ้ย...คุณทำอะไรเพื่อนผม " วิชิตหันมองเสียงนั้นด้วยท่าที่นิ่งขรึมส่งสายตาเดือดดาด กลับทันที "อ้าว...พี่ชิตนั่นเอง...คิกๆ" ตอนนี้แพรวาเริ่มเมาแล้ว พอโดนกระชากตัวเธอก็ลอย เกือบหล่นลงพื้นแต่เพื่อนเธอช่วยจับไว้ " ไม่เป็นไรๆ คนนี้พี่ชายเราเอง " แพรวารีบยกมือห้ามปรามเพื่อนเมื่อรู้ว่าคนที่มากระชากเธอคือวิชิต "พี่ชายเหรอ " วิชิตกัดกรามแน่น พูดลอดไรฟันที่ข้างหูของแพรวา "อืม... " แพรวาเธอมองหน้าวิชิตแล้วตอบออกไปทันที เธอรู้ว่าวิชิตไม่ชอบให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของ และตอนนี้เหมือนเธอก็อยากจะปล่อยเขาไปแล้ว มันก็เจ็บอยู่น่ะ แต่ก็ไม่ทำให้ถึงตายหรอก แพรวาเธอเริ่มยอมแล้ว เพราะเหตุการณ์เมื่อกลางวัน เธอก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยกับคำพูดที่ไม่เคยรักษาน้ำใจกันของชายหนุ่ม " ทำไมยังไม่กลับบ้าน " แพรวามองหน้าวิชิต แบบอะไรคะ ดวงตากลมโตมองหน้าคนตรงหน้า แล้วยิ้ม " แค่มาฉลอง....คิกๆ เดี๋ยววากลับเองพี่ชายไม่ต้องห่วงนะคะ เชิญพี่ชายตามสบายค่ะ " แล้วแพรวาเธอก็ผายมือส่งแขก เธอมองไปที่โต๊ะก็เห็นชานนท์นั่งอยู่กับหญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่นั่งอยู่บนตักของชานนท์ เธอโบกมือให้เขาเป็นการทักทาย วิชิตจับมือนั้นไว้แล้วลากแพรวาออกมาจากผับ "กลับ เดี๋ยวฉันไปส่ง " แพรวารีบสะบัดมือออก ถอนหายใจออกมาเบาๆ "ค่ะ เดียววากลับเองค่ะ พี่ชิตไปสนุกต่อเถอะ" แล้วแพรวาเธอก็เดินเข้าไปในผับอีกครั้ง วิชิตไม่ยอมดึงแขนแพรวาออกมาแล้วลากไปที่รถ แต่แพรวาเธอพยายามดึงมือออก "ปล่อยค่ะ เดี๋ยววากลับเอง " แพรวาสะบัดมือออกจากการจับของวิชิต แล้วเธอก็เดินออกไปที่ถนนเพื่อโบกแท็กซี่ วิชิตมองตามอย่างเหนื่อยหน่าย "ทำไมชอบดื้อกับฉัน " "ถามตัวเองเถอะทำไมวาต้องดื้อ แต่อีกหน่อยก็อาจไม่ดื้อแล้ว หึๆ " แท็กซี่จอดรับพอดี แพรวาเธอขึ้นรถไปโดยไม่ได้หันมองวิชิตด้วยซ้ำ เธอกะว่าจะมาเที่ยวให้สบายใจสักหน่อย เธอตัดสินใจจะปล่อยเขาไปแล้วเธอจะไม่รักเขาอีกแล้ว เธอยอมแพ้แล้ว วิชิตได้แต่มองตามรถคันนั้นไป จนลับตา อ่านจบแล้วคอมเมนต์+กดถูกใจเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ รักน๊า❤❤❤30.เคลียร์ให้จบเดือนฉายมาร่วมงานแต่งของวิชิตด้วยชุดเกาะอกสีแดงเธอเดินนวยนาดเข้าไปหาคู่บ่าวสาวที่ยืนรอต้อนรับแขก ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ภายในใจนั้น ร้อนรุ่มเหมือนไฟพันองศาเธอไม่คิดว่าวิชิตจะร่ำรวยมหาศาลแบบนี้ เพราะเธอเห็นเขาทำงานให้ชานนท์นึกว่าเป็นพนักงานต๊อกต๋อยเพราะวิชิตชอบใช้รถของชานนท์มารับส่งเธอเธอเห็นวิชิตใช้บัตรเครดิตของชานนท์ ก็คิดว่าต้องยืมชานนท์มาแน่ๆที่สำคัญเธอให้เขาซื้อของให้จนบัตรมีปัญหา และวิชิตก็โทรยืมชานนท์อีกนั่นแหละใครจะไปรู้ว่าเขาเป็นทายาทหมื่นล้าน ไหนจะรถคันเก่าที่เขาเอามารับส่งเธอในช่วงแรกๆ นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่เดือนฉายตัดสินวิชิตเขาไม่เคยบอกเธอว่าเขาเป็นลูกเต้าของใครและวิชิตเองก็ไม่เคยถามถึงฐานะทางบ้านของเธอเขาเคยพูดแค่ว่าถ้าพร้อมจะเปิดตัวเขากับคนที่บ้านเมื่อไร ก็บอกเขา เขาพร้อมตลอดเวลาแต่สุดท้ายเดือนฉายก็เลือกตัดวิชิตออกจากชีวิต แต่ในวันนี้เธอกลับอยากเป็นผู้หญิงที่ได้สวมชุดเจ้าสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ กับเขางานนี้ไม่มีรายชื่อของเธออยู่หรอกแต่ที่เธอได้การ์ดเชิญเป็นเพราะเธอไปเยี่ยมมินตราที่ร้านเธอเห็นการ์ดเชิญของมินตรา เธอจึงถือวิสาสะหยิบมาโดยไม่ได้บอกกล่าวใคร
29.ปรับความเข้าใจตอนนี้วิชิตและแพรวาพากันเดินลงมาจากชั้นสามของน้ำตก วิชิตจับมือแพรวาตลอดเวลายิ่งลงมาข้างล่างคนยิ่งเยอะ สายตาของหนุ่มๆ หันมองแพรวาจนเหลียวหลังวันนี้แพรวาเธอแต่งตัวแสนธรรมดาด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นที่โชว์เรียวขาสวยๆ แต่อาจเป็นเพราะตัวเธอขาวมากจึงทำให้ดูโดดเด่นวิชิตเห็นสายตาของผู้ชายทั้งหลายที่จ้องมองที่แพรวา เขาพยายามอดทนแล้ว แต่ก็ทนไม่ได้จริงๆ ชายหนุ่มต้องตัดสินใจถอดเสื้อออกมา แล้วใส่ให้แพรวาอีกชั้นหนึ่ง" ใส่นี่ก่อน ผู้ชายมองเยอะพี่ไม่ชอบ ""หวงเหรอคะ""ยิ่งกว่าหวงอีกครับ รักมากด้วย "วิชิตโน้มใบหน้าคมเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของแพรวา พร้อมเก็บไรผมที่ปรกหน้าหวานๆ ของเธอเหน็บไว้ที่หูระหว่างที่กำลังสวมเสื้อให้แพรวาวิชิตก็หยอดคำหวานใส่แพรวาตลอดทำหัวใจดวงน้อยของแพรวาเต้นระส่ำ หัวใจพองโตแถบระเบิดออกจากอกข้างซ้าย แต่ต้องกดความรู้สึกไว้บ้างเดี๋ยวจะทำให้วิชิตได้ใจมากเกินไป"หวงให้ตลอดนะคะ "มือเรียวของเธอแตะที่ปากหนาของวิชิต เมื่อเขาพยายามโน้มใบหน้าหล่อ มาใกล้กับใบหน้าเนียนๆของเธอ เธอต้องรีบขัดจังหวะเขาไว้ ตรงนี้คนเยอะมากไม่อยากทำอะไรที่ดูไม่ดีไปมากว่านี้แล้ว วิชิตถ
28.ระลึกความหลัง แพรวาให้โอกาสวิชิตในการเริ่มต้นชีวิตรักกันใหม่ เรื่องแต่งงานนั้นขอดูจากการกระทำของเขา ว่าเขาพร้อมจะมีครอบครัวจริงหรือเปล่า หรือแค่อยากชนะเธอเท่านั้น วิชิตตกลงและ ยอมแพรวาทุกอย่างเขาเอาใจใส่แพรวาอย่างดีวันนี้วิชิตพาแพรวาไปที่ที่หนึ่ง ที่แพรวาชอบมาก และที่นี่มีความทรงจำดีๆ ระหว่างแพรวาและวิชิตตั้งแต่ได้โอกาสจากแพรวาเขาไม่ปล่อยเวลาผ่านไปแม้แต่นาทีเดียว เขาแสนดีทุกอย่างจนแพรวาเกือบใจอ่อนวิชิตได้อธิบายเรื่องที่เขาทำตัวหมางเมินกับแพรวานั้น เป็นเพราะเรื่องอุบัติเหตุรถคว่ำที่แพรวาเสียเลือดมาก หาเลือดที่กรุปเดียวกับแพรวาได้ยากมาก วิชิตนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงทางเดินของโรงพยาบาลจนมีคนมากมายที่เดินผ่านไปมารู้สึกสงสารจนมีคุณยายคนหนึ่งแนะนำวิชิตให้ไปไหว้พระพรหมของโรงพยาบาลเพื่อบนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วย และวิชิตก็ทำตามที่คุณยายท่านนั้นบอกและปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น เพราะผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง โรงพยาบาลก็หาเลือดให้แพรวาได้และในวันนั้นที่วิชิตเขาขอคือถ้าแพรวารอดเขาจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดแบบนี้อีก เขาจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเธออีก เมื่อแพรวารักษาตัวจนหายดีเขาจึงตัดสินใจไปเรียนต่อเมือง
27.ขอเริ่มใหม่ว้าย!!ร่างบางของแพรวตกใจร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆ มือหนาของใครก็ไม่รู้เข้ามาโอบกอดเธอจากด้านหลัง เธอดีดดิ้นสุดแรง"วา พี่เอง " เสียงทุ้มคุ้นหู เปล่งเสียงหวานที่ข้างหูของแพรวาเบาๆ เมื่อแพรวาตั้งสติได้รีบหันมองที่คนตัวโต" พี่ชิต! เล่นบ้าอะไรของพี่ ตกใจหมดเลย " แพรวาแหวใส่วิชิตเสียงดังลั่น"คิดถึง "คำหวานยังพ่นออกมาจากปากผู้ชายตัวโตอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เคยสร้างแง่สร้างงอนกับเธอมาตลอด แต่ตอนนี้กลับบอกเธอว่าคิดถึง" ฮึ อีกแล้วน่ะพี่ชิต " แพรวานึกขำกับคำพูดที่ได้ยิน เขาจะมาไม้ไหนอีก หรือเพราะดีใจที่เธอถอนหมั้นก็เลยแสดงอาการที่ดูผิดเพี้ยนไป"ทำไมค่ะดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ " แพรอานนท์อดสงสัยไม่ได้ที่เห็นวิชิตดูร่าเริงกว่าครั้งที่เจอ" ดีใจสิ " วิชิตก็ตอบกลับทันควันโดยไม่ยอมฟังคำถามดี ว่าแพรวาหมายถึงอะไรกันแน่"ค่ะ ต่อไปเราก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว พี่ชิตสบายใจได้ วาไม่อยากมานั่งฟูมฟายอะไรแล้ว ""วาพี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ยกโทษให้พี่สักครั้งนะครับคนดี "แพรวาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ วิชิตต้องการอะไรกันแน่ เธอพยายามตัดใจจากเขาแทบตาย แต่พอเขามาอ้อนมาขอโทษ ทำไมเธอถึงได้ใจเต้นแร
26 .ปลอยน้องไปเถอะเรื่องที่คุณหญิงชวนชมพูดถึงคือเรื่องที่แพรวาขอถอนหมั้น แต่วิชิตคิดว่าเรื่องที่เขารังแกแพรวาคุณหญิงชวนชมสังเกตเห็นวิชิตมีท่าทีแปลกๆ ถ้าเป็นแต่ก่อน วิชิตไม่ยอมพูดคุยเรื่องของแพรวาได้หลายคำแบบนี้ แล้วครั้งนี้เขายังถามซักไซ้จนน่ารำคาญ"ก็ดีแล้วเหมือนกันนะ ที่หนูวาถอนหมั้น ลูกสาวฉันจะได้แต่งงานสักที ""ใครถอนหมั้น ใครลูกสาวแม่ "" ก็หนูวาไง ไม่ได้เป็นลูกสะใภ้เป็นลูกสาวก็ยังดี "วิชิตถึงกับพูดอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินคำว่าถอนหมั้น นี่เธอถอนหมั้นไปแล้วเหรอ" ทำไมแม่ไม่ถามผมก่อน ""อ้าว! ไอ้ลูกคนนี้ ก็แกเองไม่ใช่เหรอที่ให้เขามาถอนหมั้น แล้วจะต้องบอกอะไรแกอีก พอๆเลิกพูดถึง ฉันไม่อยากอารมณ์เสียแต่เช้า "คำที่คุณชวนชมพูดถูกทุกอย่าง เขาเป็นคนอยากให้แพรวาถอนหมั้นเอง แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เขาอยากห่างเธอที่ไหนกันวิชิตทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เขาจะทำยังไงดี เขาไม่อยากเสียเธอไป เขายอมรับผิดทุกอย่าง แต่ในใจก็กลัว กลัวว่าเธอจะไม่ยอมอภัยให้เขาแล้ว" แม่ครับ "คุณหญิงชวนชมหันมองลูกชายตัวดี เธอสบสายตากับเขาเขม็ง เพราะยังรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องการถอนหมั้นไม่หาย"มีอะไรก็ว่ามาฉันจะออกไ
25.หายไปผ่านมาสองวันแล้วที่แพรวาอยู่กับวิชิต แพรวาเธอไข้ขึ้นเพราะโดนคนตัวโตรังแกทั้งคืนเหตุการณ์ครั้งนี้ แพรวาเธอจะจำไว้ให้ขึ้นใจเลยว่าอย่าหาเรื่องให้ตัวเองแบบนี้อีก แต่ถึงเธอทำตัวดีเขาก็ยังรังแกเธออยู่ดีแพรวาเธอหาจังหวะที่จะหนีออกไปตั้งหลายครั้ง แต่ถูกวิชิตจับได้ทุกที แพรวาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ยอมให้เธอกลับสักทีคุณหญิงชวนชมโทรหาแพรวาเพื่อสอบถามเรื่องราวของวิชิตที่เธอไหว้วานให้หญิงสาวมาดูลูกชายตัวดีให้หน่อยพอวิชิตเห็นว่าเป็นเบอร์ของแม่เขาเขาก็ถือวิสาสะรับสายทันที และยังบอกแม่ของว่าเขาไม่ค่อยสบาย อยากให้แพรวาอยู่เป็นเพื่อนเขาก่อน ทั้งๆ ที่คนป่วยเป็นแพรวาการกระทำของวิชิตทำคนอาบน้ำร้อนมาก่อนนึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากเพราะอยากให้ลูกชายพักผ่อน" หายแล้วกลับมาหาแม่หน่อยนะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย "คุณหญิงชวนชมกล่าวทิ้งท้ายแค่นั้น วิชิตรับปากไป เพราะเขาเองก็มีเรื่องจะคุยกับแม่เขาเหมือนกันเมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาจะคุยกับแม่ ชายหนุ่มก็อดอมยิ้มไม่ได้ หันมองคนตัวเล็กที่หลับอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอวิชิตไม่คิดเลยว่าตัวเขาเองจะหื่นกระหายกับร่างบางตรงหน้าได้มากเพีย