ep7-เลื่อนให้เร็วขึ้น

วิชิตเดินตามแพรวามาทางห้องน้ำ เขารู้สึกคิดหนัก เมื่อนึกถึงแววตานั้นของแพรวา เขาแค่สนุกที่ได้แกล้งเธอ

แต่กลับเป็นสิ่งที่ดูจะรุนแรงเกินไปสำหรับครั้งนี้ วิชิตถอนหายใจออกมาเบาๆ

 " เฮ้อ.... ทำไงได้เธออยากวุ่นวายกับฉันนัก จะได้จำ "

 จากที่คิดว่าตัวเองผิด อยู่ ๆ เขากลับคิดว่าตัวเองทำถูกแล้ว และเขาก็ไม่สนใจที่จะไปขอโทษแพรวาด้วย

 วิชิตเดินเข้าไปในงานหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 สาวๆ พากันเสนอตัวด้วยสายตา และด้วยท่าทาง ตลอดทางที่วิชิตเดินผ่าน

 และชายหนุ่มก็ส่งยิ้มหวานให้หญิงสาวทุกคนที่มองเขา เพื่อแสดงว่าเขาสามารถ ทักทายพูดคุยกับใครก็ได้

 โดยที่คู่หมั้นของเขาไม่มีสิทธิ์จะห้ามปรามอะไรเลย และถึงห้าม เขาก็คงไม่ฟังเธอเช่นกัน มีแต่จะทำให้ตัวเองเสียหน้ามากกว่า

 แพรวาตัดสินใจกลับบ้านทันทีที่ออกจากห้องน้ำ เธอรออยู่นานพอสมควร ถึงได้ออกจากห้องน้ำ

 เธอไม่อยากเจอสายตาของผู้คนที่มองเธอเลย เหตุการณ์ครั้งนี้ เป็นเหตุการณ์ที่น่าอายที่สุดในชีวิตของเธอ

 แพรวาเธอเจ็บปวดกว่าครั้งไหนๆ วิชิตทำสำเร็จแล้ว เขาทำเธอยอมแล้ว แค่คิดเธอก็น้ำตาซึม

 แต่...เพียงไม่นานเธอก็สลัดมันทิ้งได้ เธอจัดการกับความผิดหวังเรื่องของวิชิตได้ดีมากขึ้น

เพราะเขาทำเธอเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ ในแต่ละครั้ง และครั้งนี้ถือว่าเขาทำเธอทั้งเจ็บทั้งอาย

 "ถ้าฉันหยุดรักคุณได้ วันนั้นจะต้องเป็นวันที่ฉันมีความสุขมากที่สุด "

 แพรวาพึมพำระหว่างทางที่เดินไปลานจอดรถ

 "เขาเกิดมาเพื่อให้ฉันรักเขา เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อรักฉัน ฉันจะจำไว้ "

 เมื่อมาถึงรถยนต์คันหรูแพรวาก็เข้าไปนั่งในรถ วันนี้แพรวาเธอใช้รถยนต์คันหรู เพราะต้องใส่ชุดราตรีออกงาน

 นั่งในรถอยู่พักหนึ่ง สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเงาในมุมมืดของลานจอดรถ หญิงสาวเพ่งมองอยู่นาน เพราะสายตายังปรับแสงไม่ค่อยดี

 

พอจ้องมองไปนานๆ ก็เห็นชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังกอดจูบกันอย่างเร่าร้อน แพรวาถึงกับไม่กล้าขยับตัวไปไหน

 เพราะเธอได้เห็นภาพที่ไม่ควรได้เห็น ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นแขกในงานที่แอบคุยกันและมาสานสัมพันธ์กันต่อ

แต่พอสายตาเริ่มปรับแสงได้เธอจึงรู้ว่านั่นคือ วิชิต คู่หมั้นของเธอ

 แพรวาเธอจ้องมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

 " ฮึก ๆ ฮือๆ "

 หญิงสาวสะอื้นไห้ตัวสั่นเทา แต่สายตาไม่ยอมละจากใบหน้าของชายหนุ่มในเงามืดที่มีแสงสลัวๆ ที่เธอมองออกแล้วว่าเป็นใคร

"มาเลยสิความเจ็บปวด เข้ามาให้หมด วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะรักเขา"

 ภาพของทั้งสองที่กำลังเลยเถิดถึงขั้นดึงเกาะอกออกปล่อยสองเต้างามเป็นอิสระ ชูชัน ต่อหน้าหนุ่มหล่อและเองเขาก็ไม่รอช้า

 ก้มลงใช้ปากอ้าอม ขบเม้มนัวเนียสลับกับไปมาซ้าย ขวา ตัวหญิงสาวจับจิกศีรษะของชายหนุ่มกดเข้าหาเต้าอวบอย่างเอาเป็นเอาตาย

 แพรวาทนดูต่อไม่ไหว เธอจึงสตาร์ทรถเปิดไฟส่องสว่างสาดเข้าใส่คนทั้งคู่ หญิงสาวผู้นั้นรีบวิ่งหาที่หลบ

 แต่ชายหนุ่มกลับยืนเฉยอยู่ และหยักไหล่ใส่ แพรวาเธอค่อยๆ ขับรถออกไปช้าๆ เธอรู้แล้วว่าเธอควรจบทุกอย่างได้แล้ว

 วิชิตรู้ดีว่าคนในรถเป็นใคร เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เขาจงใจทำให้แพรวาเห็น

เขาอยากให้หญิงสาวเลิกวุ่นวายกับชีวิตเขาสักที

 เมื่อรถคันหรูขับไปจนลับตา วิชิตกำลังเตรียมตัวจะกลับเข้าไปในงาน

 " คุณชิตคะ ไปต่อที่คอนโดเมย์ดีกว่าค่ะ "

หญิงสาวคนเมื่อกี้เธอชวนวิชิต

 "ต้องขอโทษด้วยครับผมมีธุระต้องไปทำต่อ "

วิชิตปฏิเสธสาวสวยตรงหน้าไป โดยไม่รู้สึกเสียดายอะไรนัก

เมื่อเขาตอบแบบนั้นหญิงสาวก็ทำหน้าบึ้งตึงแต่ก็ยอมเดินจากไป

 เมื่อได้อยู่คนเดียววิชิตก็ถอนหายใจพรืดใหญ่ออกมาก

 "หวังว่าจะสำเร็จน่ะ "

วิชิตยังรู้สึกหนักใจอยู่เขาไม่รู้ว่าที่ทำลงไปจะได้ผลไหม เพราะแพรวาเธออดทนเก่งเหลือเกิน

 หลังจากงานเลี้ยงคืนนั้น แพรวาก็เข้าไปหาแม่ของวิชิต และในขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไปในบ้านเธอได้สวนทางกับวิชิตที่เขากำลังจะออกไปทำงาน

 แพรวากำลังเดินอ้อมไปอีกทาง เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้ว บ้านของวิชิตเธอก็มาบ่อยจนชินทางหมดแล้ว หลับตาเดินยังได้เลย แต่วิชิตกลับมาดักหน้าไว้

 " หลบไปพี่ชิต วารีบ "

แพรวาไม่อยากเสวนาด้วย ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาทำมันโจ่งแจ้งและยังติดตาอยู่เลย

" ทำไม  จะรีบไปฟ้องอะไรละ "

 " เปล่า!! "

แพรวาตอบแสงสูง

 "เป็นไรคุยกับผู้ใหญ่ทำไมไม่มองหน้า "

วิชิตทำเสียวดุใส่แพรวา

 แพรวาเหลืออด หายใจลึกๆ หนึ่งที แล้วเธอก็ส่งยิ้มหวานให้วิชิต

 "ว่าจะมาบอกคุณป้าว่าให้เลื่อนงานแต่งนะ"

 "จริงนะ"

 วิชิตยิ้มแก้มแถมปริ เมื่อได้ยินแพรวาพูดแบบนั้น

 " ต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอคะ "

 "ใช่สิ ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว ถ้าให้ดียกเลิกไปเลยก็ได้นะฉันไม่ถือหรอก "

 " ใครบอกว่าวาจะเลื่อนออกไป วาจะเลื่อนให้เร็วขึ้นต่างหากละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

แพรวาหัวเราะร่าเมื่อเห็นวิชิตทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาจ้องแพรวาเขม็ง

 แพรวายืนขำจนท้องแข็ง มองหลังไวๆ ของวิชิตที่หัวเสียเดินออกไป อย่างไม่ร่ำลา

 เขาอุตส่าห์คิดแผนเด็ดแล้วแต่แพรวาก็ยังไม่มีความคิดที่จะไปจากเขาเสียที

 เมื่อวิชิตออกรถไปแล้วแพรวา ก็หุบยิ้มเธอแค่แสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งที่ภายในใจนั้นได้สลายไปแล้ว

แพรวาเดินเข้าไปในบ้านก็เจอกับคุณหญิงชวนชม ที่นั่งพักผ่อนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

 "คุณป้าชมค่ะ สวัสดีค่ะ "

แพรวาทำความเคารพแม่ของวิชิต พอท่านเห็นว่าเป็นแพรวาก็ยิ้มแฉ่งให้ ว่าที่ลูกสะใภ้ทันที

 "มาๆ มานั่งนี้เร็ว เอ้...ไม่เจอตาชิตเหรอเพิ่งออกเมื่อกี้นี้เอง "

 "เจอค่ะคุณป้าชม"

 " คุณปงคุณป้าอะไร เรียกแม่ได้แล้วจ้ะหนูวา"

แพรวาไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มแห้งๆ

 " เอ่อที่วามาวันนี้มีเรื่องจะมาเรียนคุณป้าค่ะ"

แพรวาไม่อยากต้องเสียเวลา เพราะถ้ามัวแต่คุยอย่างอื่นจะทำให้เธอไม่กล้าพูดเรื่องที่ตั้งใจมาพูด

เพราะมัวแต่เกรงใจท่าน เพราะแม่ของวิชิตดีกับเธอมากจริงๆ

"มีอะไรจ๊ะ บอกป้ามาเลย ป้าช่วยหนูวาเต็มที่จ๊ะ "

 "เอ่อ...คือ..วาแค่จะมาแจ้งคุณป้าค่ะ ว่า...วาจะไม่ได้ไปช่วยงานคุณป้าที่บริษัทแล้วนะคะ เพราะว่า วากำลังจะเปิดคาเฟ่ คงไม่มีเวลามาช่วยงานที่บริษัทแล้วค่ะ "

 " อืม...จริงเหรอหนูวาจะเปิดที่ไหนยังไง เดี๋ยวแม่สนับสนุนเต็มที่เลย "

 "ขอบคุณ คุณป้าชมมากค่ะที่เข้าใจวา "

 " บอกให้เรียกแม่"

คุณหญิงชวนชมพูดซ้ำ

 "ค่ะ ขอบคุณ คุณแม่มากนะคะ ถ้าวามีอะไรที่ต้องการให้คุณแม่ช่วยวาจะบอกคุณแม่ทันทีเลยค่ะ "

 แพรวาเธอพูดคุยอยู่กับแม่ของวิชิตนานพอสมควร เพราะท่านคุยสนุก คุยด้วยแล้วหายเครียดไปหลายเรื่องเลย

 แต่เธอก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่เป็นภาพบาดตาบาดใจนั้นให้คุณหญิงชวนชมฟัง

เพราะถึงแม้ว่าเขาจะถูกแม่เขาต่อว่า เขาก็เลือกที่จะทำร้ายเธออีกอยู่ดี

 และเธอคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องพูดบอกแม่ของเขา เธอเลือกที่จะปล่อยเขาไปแล้วก็ไม่ควรที่จะเอาเรื่องของเขามาคิดเล็กคิดน้อยให้ปวดหัวอีก

 ที่เธอยังไม่บอกยกเลิกงานแต่งวันนี้เพราะเธอยังไม่ได้ปรึกษาพ่อกับแม่ของเธอ

 จริงๆ ท่านทั้งสองก็อยากให้เธอยกเลิกงานตั้งแต่ที่วิชิตตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว

 แพรวาเอง ที่ขอร้องท่านไว้ เธออยากขอเวลาเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่สนใจเธอจริง ตอนแรกเธอคิดว่าเขาแค่อยากแกล้งเธอ

 แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า เขาไม่ได้แกล้ง เขาไม่มีใจให้เธอแล้วจริง ๆ

ความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านมามันก็แค่ความทรงจำดีๆ และเธอควรจดจำสิ่งนั้นไว้เพียงแค่นั้น

👉ฝากกดใจ+คอมเมนต์+เพิ่มเข้าชั้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ❤️