ความจริงที่ไม่เคยพูด

ม่านไหม...

"ว่าไงนะ...ตาเจ้าบอกจะยังไม่กลับบ้านตอนนี้งั้นเหรอ อ่อเขาพักอยู่ที่โรงแรมใช่ไหม อืม อืมดีแล้วล่ะ งั้นก็ไม่เป็นไรแค่ฉันรู้ว่าเขาถึงเมืองไทยแล้วฉันก็สบายใจถ้าตาเจ้าอยากกลับบ้านมาตอนไหนก็ให้เขากลับมาเองก็แล้วกัน" น้ำเสียงของคุณท่านที่คุยโทรศัพท์กับคนขับรถที่ท่านให้ไปรับคุณเจ้าสมุทรที่สนามบินดูไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นักไม่เหมือนตอนแรกที่ท่านนั่งคุยกับฉันก่อนหน้านี้ท่านดูมีความหวังดูมีความสุขมีความดีใจที่จะได้เจอหน้าลูกชายเพียงคนเดียวของท่านที่ท่านไม่ได้เจอนานถึงสิบห้าปี 

"ตาเจ้าคงจะยังโกรธลุงอยู่แน่ๆเลย เห้อ ลุงจะทำยังไงดี" ฉันมองหน้าท่านแล้วก็อดสงสารท่านไม่ได้เพราะท่านรอคอยวันนี้มานาน

"ม่านคงอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมตาเจ้าถึงโกรธลุง" คุณท่านหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดีเหมือนท่านมีเรื่องอึดอัดใจอยากที่จะพูด

"ลุงเล่าให้ฟังเอาไหม" ฉันทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆเพราะเกรงว่าท่านจะเศร้ามากกว่าเดิมถ้าหากต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง

"ไม่อยากรู้เหรอ แต่ลุงอยากเล่าให้ม่านฟังนะลูก มันเป็นความรู้สึกที่ติดค้างในใจลุงมาตลอดหลายสิบปี ที่ลุงขี้ขลาดไม่กล้าพูดความจริงที่เกิดขึ้นกับลูกจนปล่อยให้ลูกเข้าใจลุงผิดมาตลอดสิบห้าปี"

จากนั้นคุณท่านก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฉันฟัง

เมื่อหลายสิบปีก่อนคุณท่านกับคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรถูกจับคลุมถุงชนถูกบังคับให้แต่งงานกันทั้งที่ไม่ได้รักกันซึ่งตอนนั้นคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรก็มีคนรักอยู่แล้วแต่ครอบครัวท่านไม่ยอมรับเพราะฝ่ายชายมีฐานะยากจน คุณท่านรู้สึกสงสารก็เลยให้สัญญาว่าจะยอมหย่าให้หลังจากมีลูกให้กับคุณท่านหนึ่งคนเพื่อที่ว่าครอบครัวของคุณท่านจะได้ไม่มาว่าทีหลังถ้าต้องหย่ากัน จนในที่สุดคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรก็ตั้งท้องทำให้คุณท่านดีใจมากคอยเอาใจใส่คอยดูแลคอยพาไปโรงพยาบาลทุกครั้งที่คุณหมอนัดตรวจระยะเวลาหลายเดือนที่ใกล้ชิดกันก่อให้เกิดความรักและความผูกพันโดยไม่รู้ตัวแต่ดูเหมือนจะมีแค่คุณท่านเพียงคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้นเพราะคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรท่านยังคงรักเดียวใจเดียวกับคนรักของท่านมาตลอด จนกระทั่งถึงวันที่คุณเจ้าสมุทรคลอดคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรก็ทวงสัญญาทันทีนั่นทำให้คุณท่านเสียใจและผิดหวังแต่ด้วยความรักมีที่ต่อแม่ของลูกคุณท่านพยายามบ่ายเบี่ยงหลีกเลี่ยงมาตลอดโดยหาเหตุผลว่าคุณเจ้าสมุทรยังเพิ่งเกิดยังเล็กยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ขอรอให้คุณเจ้าสมุทรโตขึ้นอีกหน่อยรอให้เข้าโรงเรียนก่อนคุณท่านจะยอมหย่าให้อย่างแน่นอน จนคุณเจ้าสมุทรโตขึ้นอายุได้เจ็ดขวบคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรก็มาทวงสัญญาอีกครั้งคุณท่านรู้สึกเจ็บปวดเพราะคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรไม่เคยรักท่านเลยทั้งที่อยู่ด้วยกันมาถึงแปดเก้าปีคุณท่านก็เลยตัดสินว่าจะทำตามสัญญาที่เคยรับปากไว้ในเมื่อไม่เคยรักกันเลยไม่เคยผูกพันกันเลยก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันส่วนคุณเจ้าสมุทรท่านบอกว่าจะพยายามพูดและอธิบายทุกอย่างเอง

วันนั้นคุณท่านก็เลยตัดสินใจให้เจ้าหน้าที่พร้อมทนายนำใบหย่ามาให้ที่บ้านซึ่งท่านได้เซ็นชื่อของท่านลงไปก่อนจะนำไปให้คุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรที่ห้องนอนเซ็นเพราะทั้งสองคนนอนแยกห้องกันนานแล้ว ตอนนี้ขอแค่คุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรเซ็นชื่อลงไปก็เป็นอันเรียบร้อย พอคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรเห็นใบหย่าท่านก็ดีใจรีบโทรไปบอกข่าวดีกับคนรักของท่านทันทีแต่ปรากฏว่าคนรักของท่านบอกว่าตอนนี้ได้แต่งงานแล้วคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรทั้งโกรธทั้งเสียใจที่ถูกคนรักหักหลังทั้งที่บอกว่าจะรอท่าน คนรักของท่านก็ให้เหตุผลว่าเขารอนานเกินไปเขาอยากมีครอบครัวก็เลยตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงที่ครอบครัวหาให้ พอคุณท่านรู้เรื่องก็เข้ามาปลอบแต่คุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรกลับไล่และไม่ยอมให้เข้าใกล้และกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของคุณท่านที่ไม่ยอมหย่าให้ตั้งแต่ทีแรกคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรขังตัวเองอยู่ห้องทั้งวันคุณท่านก็ไม่รู้จะทำยังไงคิดว่าคงต้องใช้เวลาท่านก็เลยไม่เข้าไปรบกวนจนกระทั่งตอนเย็นคุณเจ้าสมุทรกลับจากโรงเรียนแล้วรีบไปหาคุณแม่ที่ห้องเพราะจะเอาการ์ดวันแม่ไปให้แต่แล้วก็เจอกับภาพที่เห็นแม่ของตัวเองนอนเสียชีวิตอยู่บนเตียงเพราะกินยาฆ่าตัวตาย และก่อนตายคุณแม่ของคุณเจ้าสมุทรก็เขียนจดหมายไว้ให้คุณเจ้าสมุทร ฉบับหนึ่งซึ่งข้อความในจดหมายเขียนเรื่องราวที่ไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่คำเดียวโดยกล่าวหาว่าคุณท่านมีเมียน้อยและขอหย่ากับท่านพอท่านไม่ยอมก็ตบตีทำร้ายร่างกายท่านทนไม่ไหวและทำใจไม่ได้ก็เลยฆ่าตัวตาย คุณเจ้าสมุทรทั้งโกรธทั้งเกลียดคุณท่านที่ทำให้แม่ตายแม้ว่าคุณท่านจะพยายามอธิบายยังไงคุณเจ้าสมุทรก็ไม่ยอมเชื่อว่าท่านไม่เคยมีเมียน้อยและไม่เคยขอหย่าไม่เคยทำร้ายแต่เพราะในซองจดหมายนั้นมีใบหย่าที่มีลายเซ็นของคุณท่านแนบไว้ด้วยมันจึงยิ่งทำให้คุณเจ้าสมุทรเชื่อข้อความในจดหมายของแม่นั่นมากกว่าคำพูดจากปากของคนเป็นพ่อ  และหลังจากงานศพผ่านพ้นไปคุณเจ้าสมุทรก็เดินทางไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าที่อเมริกาทันทีแม้คุณท่านจะร้องขอให้อยู่กับท่านที่นี่แต่คุณเจ้าสมุทรไม่ยอมท่าเดียวซ้ำยังพูดคำพูดที่ทำให้คุณท่านเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดนั่นก็คือคำพูดว่า "เจ้าเกลียดพ่อ พ่อทำให้แม่ตาย!!!พ่อทำให้แม่จากเจ้าไป เจ้าจะไม่มีวันอภัยให้พ่อเด็ดขาด!!!" นั่นคือคำพูดของลูกชายวัยเจ็ดขวบ

"ถึงเวลาที่ลุงคงต้องพูดความจริงกับตาเจ้า ลุงไม่อยากให้ลูกเข้าใจลุงผิดมากไปกว่านี้ สิบห้าปีมันก็นานเกิดพอแล้ว"

"ม่านขอเอาใจช่วยคุณท่านนะคะ" หลังจากที่ฉันนั่งฟังเรื่องราวทุกอย่างจบลงฉันก็รับรู้ได้ถึงความทุกข์ความเจ็บปวดของคุณท่านที่ต้องจมอยู่กับความทุกข์ใจมานานนับสิบปี ฉันเขียนลงไปในกระดาษแล้วชูให้ท่านอ่าน ท่านอ่านเสร็จก็ยิ้มให้ฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อยเพราะคงคิดถึงลูกชายที่กลับมาไทยแล้วแต่ยังไม่ยอมกลับบ้าน

"ขอบใจนะลูก"

หลายวันต่อมา...

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งเด็ดผักเพื่อทำอาหารเย็นในครัว

"นี่ๆนังแจงคุณเจ้าสมุทรกลับมาแล้วนะเว้ยแก"

"จริงเหรอวะฉันอยากเห็นหน้าจังว่าจะหล่อมากแค่ไหน"

"โอ๊ยหล่อมากนังแจงหล่อสุดๆหล่อแบบแบดๆหล่อแบบดุดันแค่ใช้หางตามองใจฉันแทบละลายเลยนังแจงเอ้ย"

"จะหล่อขนาดนั้นเลยเรอะนังนุ่ม" ป้าแม่ครัวเอ่ยขึ้น

"หล่อมากจริงๆนะป้า หล่อเหมือนไคไคพระเอกจีนที่ฉันกำลังคลั่งอยู่ตอนนี้เลยนะป้า"

"จริงเหรอนังนุ่มหล่อเหมือนไคไคจริงดิ"

"จริงสาบานได้แต่ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองออกไปแอบส่องดูดิกำลังนั่งคุยกับคุณท่านอยู่ที่ห้องรับแขก"

"งั้นเดี๋ยวฉันมานะป้าขอไปดูหน้าคุณเจ้าสมุทรหน่อยว่าจะหล่อเหมือนพระเอกจีนจริงหรือเปล่า"

"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นนังแจงแกอยู่ช่วยงานในครัวให้เสร็จก่อนเหลืออีกตั้งเยอะไม่เห็นหรือไง"

"โหป้าอ่ะคนเค้าจะไปผู้ชายหล่อซะหน่อยมาขัดทำไม"

"พวกแกอย่าลืมว่าคุณเจ้าสมุทรเป็นเจ้านายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้พวกแกจะมากรี๊ดกร๊าดเหมือนกรี๊ดไอดอลนักร้องดาราไม่ได้นะเว้ยทำประเจิดประเจ้อมากนักโดนไล่ออกไม่รู้ด้วยนะเว้ย"

เวลาต่อมา...

"ม่านเอ้ยคุณท่านเรียกให้ไปหาที่ห้องรับแขกด่วนเลย" 

"นังใบ้มันไม่ว่างให้ฉันไปแทนได้ไหม"

"ไม่ได้!!!คุณท่านไม่ได้เรียกเอ็งนะนังแจงคุณท่านเรียกม่านไหมโน่น"

"แล้วทำไมต้องเรียกนังใบ้นี่ไปด้วยล่ะฉันอยากไปเจอหน้าคุณเจ้าสมุทรอ่ะ"

"คุณท่านจะให้ม่านไหมพาคุณเจ้าสมุทรไปที่เรือนเล็ก"