บททั้งหมดของ เมียใบ้บำเรอรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตู้มมมมมมมมมม!!!!"กรี๊ดดดดดด!!!!" เสียงของเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเห็นรถยนต์ที่เธอนั่งมากับพ่อของเธอไฟลุกท่วมทั้งคันหลังเกิดอุบัติเหตุพลิกคว่ำทำให้ตัวของเธอกระเด็นออกมานอกตัวรถไปนอนอยู่พงหญ้าข้างทางส่วนพ่อของเธอติดอยู่ภายในรถ"พ่อ ฮือออ พ่อ" เด็กหญิงหมายจะวิ่งเข้าไปหาพ่อของเธอแต่ถูกชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์รั้งเอาไว้เพราะไฟที่กำลังลุกไหม้รถทั้งคันอาจทำให้เด็กหญิงได้รับอันตราย"ฮือออ ปล่อยหนู หนูจะไปหาพ่อ ฮืออออ""พ่อของเอ็งน่าจะไม่รอดแล้วล่ะนังหนู ไฟลุกท่วมทั้งคันขนาดนี้""ไม่จริง ฮือออ พ่อของหนูต้องไม่เป็นอะไร ฮืออออ ปล่อยหนู หนูจะไปช่วยพ่อ ฮืออออ พ่อ กรี๊ดดดด"เด็กหญิงพยายามที่จะวิ่งเข้าไปหาพ่อแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เด็กหญิงร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารจากนั้นเด็กหญิงก็สลบไปที่โรงพยาบาล"หนูจำทะเบียนรถคันนั้นได้ไหม""..............." เด็กหญิงไม่ตอบ"หนูจำอะไรได้บ้าง""..............." เด็กหญิงยังคงไม่ตอบพร้อมกับเบนสายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียง"ทำไมเด็กถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะหมอ จากที่สอบถามคนที่เห็นเหตุการณ์พวกเขาบอกว่าเด็กพูดได้ไ

ม่านไหมพ่อ!!!ฉันสะดุ้งมากลางดึกหลังจากที่ฝันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นฉันยังจำมันได้ดี ภาพที่ฉันเห็นไฟไหม้รถของพ่อและพ่อก็เสียชีวิตอยู่ภายในรถโดยที่ฉันไม่สามารถช่วยเหลือท่านได้พ่อ พ่อขา หนูคิดถึงพ่อ ฮือออ ฉันลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนที่นอนเพราะคิดถึงพ่อคิดถึงสุดหัวใจเพราะตั้งแต่ฉันเกิดมาลืมตาดูโลกฉันมีพ่อแค่เพียงคนเดียว พ่อที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ส่วนแม่...ฉันไม่มีแม่มาตั้งแต่จำความได้และไม่รู้ด้วยว่าแม่เป็นใครหรือชื่ออะไรเพราะพ่อไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้ฉันฟังเลย จนกระทั่งฉันไปโรงเรียนเพื่อนถามฉันว่าทำไมฉันถึงไม่มีแม่มารับมาส่งนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันถามพ่อว่าแม่ไปไหนทำไมฉันไม่มีแม่มารับมาส่งเหมือนคนอื่นๆพ่อให้คำตอบว่าแม่เขาอยู่ในที่ของเขาอยู่ในที่ๆเขามีความสุขอย่าไปถามถึงเขาเลย หลังจากนั้นพ่อจะมีอาการเศร้าไปแอบนั่งร้องไห้ไม่ให้ฉันเห็นทำให้ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยถามถึงแม่อีกเลย ตลอดแปดปีที่พ่อเลี้ยงดูฉันมาพ่อให้ความรักความอบอุ่นพ่อให้ทุกอย่างโดยที่ฉันไม่เคยร้องขอ พ่อทำงานเป็นยามเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยบางวันพ่อก็เข้างานเช้ากลับบ้านอีกทีก

ม่านไหม..."ว่าไงนะ...ตาเจ้าบอกจะยังไม่กลับบ้านตอนนี้งั้นเหรอ อ่อเขาพักอยู่ที่โรงแรมใช่ไหม อืม อืมดีแล้วล่ะ งั้นก็ไม่เป็นไรแค่ฉันรู้ว่าเขาถึงเมืองไทยแล้วฉันก็สบายใจถ้าตาเจ้าอยากกลับบ้านมาตอนไหนก็ให้เขากลับมาเองก็แล้วกัน" น้ำเสียงของคุณท่านที่คุยโทรศัพท์กับคนขับรถที่ท่านให้ไปรับคุณเจ้าสมุทรที่สนามบินดูไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นักไม่เหมือนตอนแรกที่ท่านนั่งคุยกับฉันก่อนหน้านี้ท่านดูมีความหวังดูมีความสุขมีความดีใจที่จะได้เจอหน้าลูกชายเพียงคนเดียวของท่านที่ท่านไม่ได้เจอนานถึงสิบห้าปี "ตาเจ้าคงจะยังโกรธลุงอยู่แน่ๆเลย เห้อ ลุงจะทำยังไงดี" ฉันมองหน้าท่านแล้วก็อดสงสารท่านไม่ได้เพราะท่านรอคอยวันนี้มานาน"ม่านคงอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมตาเจ้าถึงโกรธลุง" คุณท่านหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดีเหมือนท่านมีเรื่องอึดอัดใจอยากที่จะพูด"ลุงเล่าให้ฟังเอาไหม" ฉันทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆเพราะเกรงว่าท่านจะเศร้ามากกว่าเดิมถ้าหากต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง"ไม่อยากรู้เหรอ แต่ลุงอยากเล่าให้ม่านฟังนะลูก มันเป็นความรู้สึกที่ติดค้างในใจลุงมาตลอดหลายสิบปี ที่ลุงขี้ขลาดไม่กล้าพูดความจริงที่เกิดขึ้นกับลูกจนปล่

เจ้าสมุทร...ก๊อก ก๊อก ก๊อกก๊อก ก๊อก ก๊อกก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นหลายต่อหลายครั้งทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองประตู แต่ถามว่าผมลุกไปเปิดไหม...ก็ไม่แอร๊ดดดดด สักพักเสียงประตูเปิดออกอย่างช้าๆคล้ายกับว่าคนเปิดพยายามที่จะไม่ทำเสียงดังแต่ผมก็ได้ยินตั้งแต่เคาะแล้วล่ะแค่ขี้เกียจลุกไปเปิดก็เท่านั้น ประตูเปิดพร้อมกับคนรับใช้กิตติมศักดิ์ของพ่อที่ท่านบอกกับผมว่ายัยนี่ไม่ใช่คนรับใช้ท่านเลี้ยงเหมือนลูกเหมือนหลานมากกว่า หึ ผมเชื่อตายล่ะ"ไง..ฉันนึกว่าเธอจะโง่ยืนเคาะประตูอยู่ตรงนั้นทั้งวันทั้งคืนซะอีก" ผมมองคนตรงหน้าแบบพิจารณาอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยสายตาแบบนี้มาก่อน ผมจำแววตาแบบนี้ได้แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนเพราะผมไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เจ็ดขวบเพิ่งกลับมาไทยครั้งแรก แต่ก็ช่างมันเถอะคิดไปก็ไร้สาระเพราะมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรและอีกอย่างยัยนี่เป็นแค่คนรับใช้ที่บ้านที่แม้ว่าพ่อจะบอกว่าไม่ใช่แต่ดูจากสภาพ....ยังไงก็คนรับใช้สภาพซอมซ่อซะขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่ใส่ใช้มันมากี่วันกี่ปีแล้วเพราะมันทั้งซีดทั้งเก่ามีรอยปะรอยเย็บจนผมคิดว่าผ้าเช็ดเท้าหน้าห

เจ้าสมุทร...."ถ้าแกรู้ความจริงทุกอย่างแกจะไม่พูดแบบนี้ แต่เอาเถอะพูดไปแกก็คงจะไม่เชื่อพ่อ แต่ครั้งนี้พ่ออยากขอร้องลูก เจ้าสมุทรในชีวิตของพ่อพ่อไม่เคยขออะไรแกเลย พ่อขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจะได้ไหม""ได้ดิ""จริงเหรอลูก พ่อขอบใจมาก" พ่อแสดงสีหน้าดีใจขึ้นมาทันที่ผมพูดว่าได้แต่..."แต่ผมมีข้อแม้""ข้อแม้อะไรบอกพ่อมาได้เลยลูกพ่อยอมทำทุกอย่าง" ผมรู้สึกเจ็บปวดกับอาการดีใจของพ่อ พ่อที่เคยบอกกับผมว่าพ่อรักผมรักแม่มากที่สุดในโลกงานวันเกิดอายุครบเจ็ดขวบ"พ่อค๊าบบบ""ว่าไงครับลูก""พ่อรักผมกับแม่มั้ย""รักสิครับรักที่สุดในโลกเลย รักมากๆๆ""ผมก็รักพ่อกับแม่มากที่สุดเลย วันเกิดปีนี้ผมไม่ขออะไรมากผมขอให้พ่อกับแม่อยู่กับผมรักผมไปนานๆนะครับ""พ่อสัญญาลูก""แม่ล่ะครับรักผมกับพ่อมั้ยครับ""แม่..แม่ก็รักลูกครับ" ผมจำรอยยิ้มของแม่ได้เป็นอย่างดีแม้รอยยิ้มของแม่จะดูเศร้าแต่ก็ยังสวยงามในความรู้สึกของผม ผมแทบจะนับครั้งได้ว่าเคยเห็นแม่ยิ้มกี่ครั้งเพราะแม่ไม่เคยยิ้มเลยตั้งแต่ผมจำความได้"ผมดีใจนะครับที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ จุ๊บ จุ๊บ"ผมหันไปหอมแก้มพ่อกับแม่คนละทีก่อนจะเป่าเค้กวันเกิดของตัวเองซึ่งตอนนั้