บทที่ 25

              เสียงเคาะประตูทำให้ผอ.วัยกลางคนรู้สึกตัว  ปริญเดินเข้าไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการดนุเดช  ข้างในมีโต๊ะทำงานพร้อมคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลที่ปิดการใช้งาน  ส่วนเจ้าของเครื่องนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะรับแขก  เขาดูใจเย็นผิดกับปริญที่เหงื่อออกตามฝ่ามือ  ตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

              "เชิญนั่งก่อนครับคุณปริญ"  ดนุเดชเชิญชวนให้นั่ง         ไม่นานเลขาหน้าห้องก็นำกาแฟมาเสิร์ฟ  "นอกจากญาติๆแล้ว    ผมยังไม่เคยเจอใครที่ใช้เวทมนตร์ได้เลย  บางทีผมน่าจะก่อตั้งสมาคมคนใช้เวทมนตร์ดูบ้างนะครับ"

              "ผมคิดว่าผอ.ไม่น่าจะใช่พวกที่หลงใหลในเวทมนตร์   แต่ใช้เวทมนตร์เพราะความจำเป็นมากกว่า"  ปริญตอบอย่างเฉียบแหลม

              "ครับ  การรักษาคนถือเป็นความจำเป็นอย่างยิ่ง   แต่บางครั้งผมก็ต้องการที่ปรึกษาเหมือนกัน"  ดนุเดชตอบ  "เพียงแต่ว่าถ้ามีคนรู้แล้ว  ความลับก็ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป  แถมเดิมพันของผมก็คือโรงพยาบาลทั้งโรงพยาบาล"

              "แล้วจะดีหรือครับที่ให้ผมมาเข้าร่วมด้วย"  ปริญถาม  ขยับคอที่เริ่มเกร็ง

              "ดีสิครับ  อย่างน้อยพลังของคนรุ่นใหม่  ก็น่าทึ่งเสมอในสายตาผม"  ดนุเดชยิ้ม 

              "พอจะบอกเหตุผลได้ไหม  ว่าทำไมคุณถึงสร้างเครือข่ายในฝันขึ้นมา"  ปริญซัก

              "เหตุผลของผมคือการรักษาครับ  ถ้าปล่อยให้เจอความเสี่ยงระหว่างเป็นหรือตาย  สู้ให้รอดร้อยเปอร์เซ็นต์  แต่มาหาทางปลุกกันทีหลังดีกว่าเยอะเลย"  ดนุเดชตอบแล้วเติมคำพูดที่ทำให้ตัวเองดูดี  "แต่ผมจะใช้กับคนไข้ที่มีความสุ่มเสี่ยงจะเสียชีวิตในระหว่างการผ่าตัดเท่านั้น"

              "โดยที่ไม่ขอความเห็นจากญาติ"  ปริญแทรกอย่างมีน้ำโหขึ้นมา

              "ผมทำหน้าที่อย่างดีที่สุดในฐานะหมอ  ผมไม่สนใจว่าใครจะตราหน้าผมว่าเป็นยังไง  กว่าพันชีวิตที่ผมช่วยไว้  ถึงแม้จะยังไม่ตื่น  แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ตายไม่ใช่เหรอครับ"  ดนุเดชย้อน  พิงพนักพลางถอนหายใจ  การชักจูงไม่ใช่เรื่องง่ายเสมอ  ยิ่งกับคนที่มีคำตอบในใจแล้ว

              "เอาเถอะครับ  ไม่ว่าเหตุผลของคุณหมอจะยิ่งใหญ่แค่ไหน  ผมก็หวังแค่ว่าคนรักผมจะฟื้นขึ้นมาเท่านั้น"  ปริญโบกไม้โบกมือ  เลิกใส่ใจอีก  "ตอนนี้เรามาเชื่อมต่อหามนได้หรือยังครับ  ตามที่ผอ.สัญญาไงครับ"

              "ได้สิครับ"  ดนุเดชเดินไปล็อคประตูห้อง  ก่อนกลับมานั่งบนโซฟาตัวโปรด  เขายกสองมือขึ้น  หันฝ่ามือเข้าหากัน  เว้นระยะให้ตรงกลางมีที่ว่างพอสำหรับพลังก้อนใหญ่  ความร้อนในห้องเพิ่มสูงขึ้นจนปริญเหงื่อออก  ร่างของมนสิชาปรากฏขึ้นลางๆด้านข้างปริญ  เธอดูเด็กลงและสวมชุดนักเรียน

              "เกิดอะไรขึ้น"  มนสิชาถามเมื่อเห็นปริญนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นในบ้านชูครีม  ชูครีมและปุยฝ้ายก็มองเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีเช่นเดียวกัน

              "นี่พี่เองนะมน  พี่ขอให้..โทษที..นักเวทคนหนึ่งติดต่อมน"  ปริญตะกุกตะกักเพราะตกลงกันแล้วว่าจะไม่เปิดเผยว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

              "พี่ปริญตัวจริงหรือคะ  ตัวจริงหรือคะ"  เธอน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว  เอามือไปจับหน้าเขา  แต่จับได้เพียงอากาศ  "พี่ปริญติดต่อพวกเราได้ไงคะ"

              "พี่ใช้เวทมนตร์จ้ะ"  ปริญตอบ  ยิ้มออกเป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอประสบอุบัติเหตุ

              "หรือว่าคนที่ติดต่อพวกเราให้คือผู้สร้าง"  มนสิชานึกขึ้นได้  ปุยฝ้ายและชูครีมตาโตกับคำถามนั้น

              ดนุเดชพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ

              "ใช่  เขาบอกว่าเขาเป็นคนสร้างเมืองนิทราขึ้นมา"

              "บอกเขาให้ช่วยพวกเราด้วยนะคะ  พวกเราอยากตื่นขึ้น"  มนสิชาแสดงความอ่อนแอที่แทบไม่มีใครเห็นออกมา  "พวกเราคิดถึงครอบครัว  พวกเราลำบากกันมาก  ถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยพวกเราด้วย"

              "จ้ะ  พี่สัญญาว่าพี่จะหาทางช่วยมนให้ได้"  ปริญตอบน้ำตาซึม

              "พ่อกับกุมภาเป็นยังไงบ้างคะ  ลำบากกันมากไหม"  มนสิชาถามถึงคนในครอบครัวของเธอ

              "ทั้งสองคนสบายดี  มนไม่ต้องเป็นห่วง  พี่จะดูแลพวกเขาแทนมนเองนะ"

              "ค่ะ"  มนสิชาตอบได้แค่นั้น  แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก  "ตอนนี้พวกเราก็กำลังสืบวิธีที่ทำให้ตื่นขึ้นมานะคะ  เราหารายชื่อคนที่เคยตื่นจากฝันมาได้  กำลังถามพวกเขาว่าพอจะมีเบาะแสอะไรบ้างไหม"

              "ดีเลยจ้ะ  ทางนี้เองก็จะทดลองอะไรหลายๆอย่าง  เพื่อทำให้ทุกคนตื่นขึ้นมาให้ได้นะ"  ปริญตอบ 

              "พอจะเป็นไปได้ไหม  ที่ให้เพื่อนของมนได้เจอญาติๆของเขาบ้าง"  มนสิชาถามเมื่อเห็นหน้าปุยฝ้ายและชูครีม แต่ดนุเดชส่ายหน้า

              "อาจไม่ใช้เวลาที่เหมาะนัก  เพราะเราพยายามทำเรื่องนี้กันเงียบๆ  ยิ่งคนรู้เรื่องที่เราใช้เวทมนตร์ยิ่งน้อยก็ยิ่งดีครับ"  ปริญตอบ  เขาอยากเล่าทุกอย่างให้มนสิชาฟัง  ว่าตอนนี้พ่อเธอเริ่มไม่สบายเพราะทำงานหนัก  ส่วนน้องเธอกำลังลำบากเรื่องค่าเทอม  แต่เขาไม่อยากให้เธอเป็นห่วงไปมากกว่านี้

              "ตอนนี้กุมภากำลังลำบากเรื่องหาค่าเทอมใช่ไหมคะ"  ราวกับอ่านใจได้  มนสิชาถามออกมา

              "ไม่นะครับ  กุมภาได้ทุนการศึกษา  แล้วเธอก็ตัดสินใจกู้เงินเรียนด้วย"  ปริญโกหกให้เธอสบายใจ  "จะลำบากบ้างก็ตอนมาเยี่ยมมนเท่านั้นเอง  โรงพยาบาลอยู่ไกลบ้านนี่ครับ"

              มนสิชารู้ดีว่าเขาโกหก  เธอจำได้ว่ากุมภาบอกว่าเกรดเฉลี่ยของเธอไม่ดีพอจะได้รับทุนการศึกษา  และเงินกู้เรียนก็น้อยจนแทบไม่พอใช้  มนสิชาแกล้งทำเป็นไม่รู้เพื่อทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอสบายใจแล้ว

              "พี่ปริญ"

              "ครับ"

              "มนคิดถึงพี่ปริญนะคะ"

              "ครับ"

              "อย่าลืมกินข้าวด้วยนะคะ"

              "ครับ"

              "หาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ"

              "ครับ"

              "ถ้ารอไม่ไหว  มนก็เข้าใจนะคะ"

              "ครับ"

              ทั้งสองคนน้ำตาไหลออกมาพร้อมกัน  ปริญพยักหน้าให้ดนุเดช  เพื่อให้เขาคลายมนต์  ส่วนมนสิชาถูกปุยฝ้ายและชูครีมกอดแน่น

             ปริญเดินทางไปยังโรงแรมแห่งหนึ่งใจกลางเมือง            ตัวอาคารสูงกว่าสามสิบชั้น  ดนุเดชแนะนำให้เขามาที่นี่เพื่อเริ่มสืบเรื่องการตื่น  แม้ว่าดนุเดชจะมาที่นี่แล้วหลายครั้งก็ตาม  แต่เขายังหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ  เขาหวังว่าปริญจะหาสิ่งที่เขาไม่เจอได้ 

              ปริญก้มลงมองกระดาษจดในมือ  เขาต้องไปห้องหนึ่งหกหนึ่งแปด  หมายถึงชั้นสิบหกห้องสิบแปด  ปริญกดลิฟท์อย่างคล่องแคล่ว  อ้าปากหลายครั้งเพื่อให้หายหูอื้อ  ลิฟท์เปิดพร้อมเสียงดังกริ๊ง  ข้างหน้าเขาเป็นทางเดินยาวเหยียด  เขาเลี้ยวขวาตามป้าย  กลิ่นน้ำยาปรับอากาศฉุนขึ้นจมูก  พรมนิ่มทำให้เขาผ่อนคลาย  เดินมาจนสุดทางก็เจอการตกแต่งผนังทรงโดมมีหมายเลขเรียงหน้าประตู หนึ่งหก  หนึ่งเจ็ด  และหนึ่งแปด 

              เขาเปิดประตูเข้าไปห้องหนึ่งหกหนึ่งแปด  ข้างในมีเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลทรงสี่เหลี่ยมที่ใช้กันอย่างแพร่หลายเมื่อยี่สิบปีก่อน  เครื่องใช้เวลาประมวลผลอยู่นานกว่าจะเปิดสำเร็จ     มีโปรแกรมเพียงโปรแกรมเดียวที่ใช้ได้ในเครื่อง  ดูเหมือนจะเป็นโปรแกรมค้นหาหนังสือในห้องสมุด  เขาพิมพ์คำว่าการรักษาด้วยเวทมนตร์  เว้นวรรค  เจ้าหญิงนิทรา  มีเสียงเครื่องจักรเคลื่อนที่ดังมาจากกำแพง  จากนั้นก็มีช่องเปิดออกเป็นรูปหอยทาก  หนังสือสามเล่มวางอยู่ในช่องนั้น  เขาหยิบออกมาอย่างงงๆ  พลิกอ่านชื่อหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย  มีหนังสือชื่อเวทมนตร์โบราณในการรักษา,  วิธีถอนคำสาปทุกแขนง,  คู่มือรักษาโรคทุกชนิด  เล่มสิบเก้า  เมื่อเขาหยิบหนังสือสามเล่มแล้ว  จากนั้นตู้หนังสือก็ปรากฎหนังสือนับร้อยออกมาให้เขาเห็น 

              ปริญเปิดหนังสือเวทมนตร์โบราณในการรักษาออกอ่าน

              "เวทมนตร์โบราณมักใช้หินจากดวงจันทร์มาทำพิธี  พร้อมร่ายคาถาเป็นเสียงสูงต่ำเหมือนเสียงดนตรี  สามารถรักษาโรคที่การแพทย์ยังทำไม่ได้  เช่น  การคลายความปวด  การวางยานอนหลับ  และการรักษาอวัยวะภายใน  เป็นต้น"

ปริญแปลกใจกับเนื้อหา  จึงพลิกดูปีที่พิมพ์  ปรากฏว่าเป็นของเมื่อยี่สิบแปดปีก่อน

              "เวทมนตร์รักษาชีวิตคนไข้ไว้ในฝันนานเท่าไหร่ก็ได้  จนกว่าบาดแผลจะหายสนิท"  ปริญอ่านออกเสียง  ก่อนพูดกับตัวเอง  "นี่แทนยาสลบที่ว่าน่ะเหรอ"

              "วิธีปลุกคนไข้คือ..."  เขาค้างไว้แค่นั้นเพราะหน้ากระดาษถูกฉีกออก  ตรงรอยฉีกเป็นสีเหลืองกรอบ  แสดงว่าเป็นรอยที่เกิดขึ้นมานานแล้ว

              ต่อไปชายหนุ่มหยิบหนังสือวิธีถอนคำสาปทุกแขนงออกมาอ่านต่อ

              "คำสาปคือคาถาที่ผู้ถูกร่ายไม่พึงปรารถนา  แบ่งออกเป็นสองชนิดคือ  คำสาปที่แก้ได้โดยย้อนกลับคาถา  และคำสาปที่แก้โดยการย้อนกลับไม่ได้  ปัจจุบันคำสาปที่ใช้คาถาย้อนกลับไม่ได้  ถูกสมาพันธ์เวทมนตร์สั่งห้ามใช้ห้ามเรียนโดยเด็ดขาด  จึงไม่มีคนคิดค้นคำสาปประเภทหลังอีกต่อไป"

              ปริญถอนหายใจ  หนังสืออีกเล่มก็ไม่มีข้อมูลที่น่าสนใจอีก  เขาพิมพ์ข้อความลงในคอมพิวเตอร์อีก  นักเวทวิชาการในประเทศไทย  เขาหยิบหนังสือออกจากช่องเปลือกหอยทาก  แล้วหยิบหนังสือออกมา  ไม่ช้าก็เอ่ยว่า

              "นั่นไง  ไหนบอกไม่มีนักวิจัยคำสาป"  ปริญจดเบอร์โทรศัพท์มือถือก่อนวางหนังสือทั้งหมดกลับในช่อง