บทที่ 32

              ดนุเดชเดินกลับไปกลับมาในห้องทำงาน  ผู้ถือหุ้น  คนไข้  รวมทั้งลูกสาวกดดันให้เขาต้องทำอะไรสักอย่างกับการประท้วงที่หน้าโรงพยาบาล  นักข่าวเริ่มมาทำข่าวกันแล้ว  เวทมนตร์เป็นเรื่องที่น่าสนใจสำหรับคนไทยในเวลานี้  พวกเขามองว่าคนใช้เวทมนตร์เป็นคนไม่ดี  แต่สำหรับเขาเวทมนตร์หรืออะไรก็แล้วแต่เป็นสิ่งที่เขาจะทุ่มเทให้ได้เพื่อให้ลูกสาวฟื้นขึ้นมา

              คำสาปทิ้งร่องรอยไว้ให้ผู้ร่ายคำสาปเสมอ  ดนุเดชร่ายเวทมนตร์เก่าแก่อีกครั้ง  ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม  คนไข้ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว  ดังนั้นตอนนี้ทุกคนกำลังฝัน  และฝันก็คือร่องรอยของแต่ละคนที่เขาสามารถเข้าถึงได้อย่างง่ายดายที่สุด

              เขาสาปอีกครั้ง  เป็นคำสาปที่ไม่รุนแรงนัก  มีผลแค่ทำให้คนไข้ทั้งหนึ่งพันกว่าคนฝันร้าย

              มนสิชาเป็นหนึ่งในผู้ต้องคำสาป  เธอเห็นดวงตะวันถูกเมฆบังจนมืดสนิท  ยมบาลตัวสีแดงถือไม้ตะบองที่มีหนามแหลมทั่วทั้งอันมาด้วย  เขาร้องเสียงดุร้าย

              "หยุดก่อน!"

              มนสิชาวิ่งหนี  ชายตัวแดงวิ่งตามเธอมาเพียงสามก้าวก็ถึงตัวเธอ  เขาใช้ไม้ตะบองตีหัวเธอ  หนามแหลมทะลุเข้าไปในสมอง  มนสิชาร้องลั่นอย่างเจ็บปวด  แทนที่จะหมดสติ  เธอกลับเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว  แต่ไม่ยอมตาย  เธอตายไม่ได้  เธอยังต้องดูแลคนด้านหลัง

              "ปากนี้เจ้าใช้โกหกพกลม  แลบลิ้นออกมา  มนสิชา"

              ยมบาลใช้คีมดึงลิ้นของเธอออกมา  มนสิชาดิ้นให้พ้นเงื้อมมือของยมบาล  แต่เขาใช้แรงมหาศาลกดเธอไว้ด้วยเท้า  จากนั้นก็เอาเหล็กแดงนาบลงบนลิ้น

              "ถ้าเจ้ายังคิดจะฟ้องโรงพยาบาลที่รักษาเจ้าให้หายดี  เจ้าจะโดนยิ่งกว่านี้  นรกมีไว้สำหรับคนชั่วเช่นเจ้า"

              "กรี๊ด" 

              มนสิชาร้องลั่น  ตื่นขึ้นกลางดึก  กุมภาตกใจตื่นเพราะเสียงพี่สาว 

              "เป็นอะไร  พี่มน"  น้องสาวถาม

              "พี่ฝันร้าย"  มนสิชาตัวสั่น  ไม่กล้าข่มตาหลับอีก

              "อีกแล้วเหรอคะ  ฝันร้ายติดๆกันมาสองวันแล้วนะ"  กุมภาเดินมาใกล้ๆ  "นอนจับมือกุมภาไว้นะคะ  จะได้ไม่ฝันร้าย"

              "ขอบใจนะ  น้องรัก"

              คนไข้ทุกคนที่โดนสาปนอนไม่พอ  พวกเขาจึงแทบไม่มีแรงในตอนกลางวัน  แต่ก็ไม่มีใครกล้านอนแม้แต่ตอนกลางวัน  เพื่อไม่ให้เผลอหลับจึงรวมตัวกันไปชุมนุมหน้าโรงพยาบาลอย่างอิดโรย  และวันนี้เป็นตากิ่งฟ้าขึ้นปราศรัย

              "ดิฉันมีข่าวดีจะแจ้งให้ทราบ  ตอนนี้ท่านนายกฯรับเรื่องจากพวกเราแล้ว  ท่านส่งเรื่องต่อให้หน่วยงานพิเศษตรวจสอบ  และจากการตรวจสอบอย่างเข้มงวด  พบว่าพวกเราหลับไปโดยไม่ใช่ผลมาจากยานอนหลับหรืออาการที่่ป่วยแต่อย่างใด สมาพันธ์เวทมนตร์ที่เข้ามาตรวจสอบและยืนยันว่าเป็น  เพราะเวทมนตร์ค่ะ"

             เสียงฮือฮาของกลุ่มคนประท้วงดังขึ้น

              "ดังนั้นแล้ว  พวกเราไม่ได้คิดไปเอง  ไม่ได้ฝันไปเอง  แต่เราโดนทำให้หลับค่ะทุกท่าน"

              เทพทัตเข้าพบกับดนุเดชเพื่อตกลงเรื่องที่เขาเรียกร้องจากโรงพยาบาล  พวกเขานั่งอยู่บนรถเข็นในห้องทำงานของดนุเดช  ชั้นบนสุดของอาคาร  วิวเมืองที่วุ่นวายกำลังขับเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว  สองชายวัยกลางคนนั่งนิ่งมาเป็นเวลานานแล้ว

              "คุณต้องลดค่ารักษาพยาบาลให้พวกเรา  เพราะเวทมนตร์ของคุณ  เลยทำให้เราหลับนานกว่าที่ควรจะเป็น"  เทพทัตพูดหน้ามุ่ย  แต่ดนุเดชกลับยิ้ม  ทำทีเป็นเข้าใจความต้องการอีกฝ่ายและพยักหน้า

              "ได้ครับๆ  ผมแค่ต้องการให้พวกคุณหยุดประท้วงเสียที  เพราะคนไข้ใหม่ๆไม่มารักษาที่โรงพยาบาลของเราเลย"  ดนุเดชตอบ  ตีหน้าเป็นคนซื่อ  "ผมยกค่ารักษาพยาบาลให้คุณฟรีก็ได้นะถ้าคุณยอมอยู่ข้างเดียวกับผม  เหมือนที่เราเคยตกลงกันไว้ไงครับ"

              เทพทัตเงียบไปครู่หนึ่ง  ชั่งใจว่าจะทำอย่างไรดี

              "แล้วผมจะต้องทำอย่างไรบ้าง  แต่ละคนก็มีความจำเป็นไม่เหมือนกัน"  เทพทัตถูมือไปมา  เตรียมตะครุบเหยื่อตัวโต

              "ผมไม่ได้เป็นผู้สร้าง  ไม่ได้เป็นคนใช้เวทมนตร์  แต่เป็นคุณสุเมธต่างหาก"  ดนุเดชยิ้มชั่วร้าย  "หลายคนก็เห็นแล้วว่าเขาใช้เวทมนตร์กับคนในฝันอย่างไร  แต่เป็นเพราะลืมความฝันไปเลยทำให้เขาจำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง  พยานอย่างคุณและนักเรียนทิศตะวันตกจะช่วยผมได้

              เจ้าหน้าที่จะมาที่โรงพยาบาลสายวันนี้  เขาจะเรียกทุกคนเข้าสอบสวน  ใช่ครับ  ทั้งพันคน  ผมอยากให้ความช่วยเหลือด้านค่ารักษาพยาบาลให้กับพยานที่บอกว่าคุณสุเมธเป็นคนต้นคิดเรื่องทั้งหมดนี้  ระหว่างคนคุมผับกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างผม  ใครจะมีภาษีดีกว่ากัน  คุณเทพทัตคงนึกออกนะครับ"

              "ครับ  ผมเข้าใจ"  เทพทัตเปลี่ยนฝ่ายอย่างรวดเร็ว  "ผมเคยคิดนะครับว่าอย่างผมเนี่ยเรียกว่าเลวหรือเปล่า  แต่ผมตอบได้เลยว่าไม่เลว  ผมแค่มีความจำเป็นเท่านั้นเอง  จำเป็นต้องหาเงินมาใช้จ่ายในครอบครัว  จำเป็นต้องรักษาความสุขให้คนในครอบครัว  ถ้าใครไม่ได้โลกสวยก็ต้องเข้าใจความจำเป็นของผมทั้งนั้น"

             ภายในห้องสอบสวนอนุญาตให้พยานคนอื่นมายืนฟังได้หลังตู้กระจก  ผู้ถูกสอบสวนจะไม่เห็นว่ามีใครมาฟังอยู่บ้าง  เทพทัตให้การกับเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้ว  เป็นไปตามที่ดนุเดช   ตกลงกับเขา  ตอนนี้ดนุเดชกำลังถูกสอบสวนอยู่  ส่วนปุยฝ้าย  ปริญ  สุเมธ  และพยานอีกสองคนกำลังยืนฟังคำให้การของดนุเดช

              "อย่างที่ผมบอกครับ  ผมไม่ได้เป็นผู้ใช้เวทมนตร์  สมาพันธ์เวทมนตร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นคนใช้เวท  ไม่อย่างนั้นผมก็ต้องไปรายงานตัวแล้วสิครับ  คนที่ใช้เวทมนตร์คือคุณสุเมธครับ  มีพยานหลายคนบอกกับผมว่าเขาใช้เวทมนตร์กับคนในฝัน  ควบคุมสติและจิตใจของคนตลอดเวลาที่อยู่ในฝัน"

              "คุณอย่ามาโกหกดีกว่าคุณดนุเดช  คุณสุเมธใช้เวทมนตร์ก็จริง  แต่เขาจะใช้เวทมนตร์กับคนที่ใหม่ๆที่เข้าไปในโลกในฝันได้ยังไง  ในเมื่อเขายังนอนติดเตียงอยู่แบบนี้"  เจ้าหน้าที่ดุดนุเดช  เอาไฟฉายส่องหน้าเขา  "เล่าความจริงมาดีกว่า  จะโกหกให้เสียเวลาไปทำไม"

              "บางทีเขาอาจจะมีคนคอยช่วยเหลือก็ได้นี่ครับ  พวกพยาบาลที่อยู่ในห้องผ่าตัดหลังจากหมอผ่าตัดสมอง  อาจจะเป็นพวกเดียวกับสุเมธก็ได้  เขาคงอยากสร้างอาณาจักรที่ตัวเองได้เป็นคนใหญ่คนโต  แล้วก็มีชีวิตที่มีความสุขอยู่ในฝัน"  ดนุเดชยังคงไม่ยอมอับจนถ้อยคำ

              "แล้วคุณรู้เรื่องในฝันได้ยังไงครับ  ถ้าคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง"  เจ้าหน้าที่ซัก

              ดนุเดชอึ้งกับคำถามนั้น  เขาตาโตอย่างแปลกใจแล้วนิ่งไปหลายอึดใจ

              "ผมต้องรู้สิครับ  เพราะผมคุยกับแกนนำคนประท้วงแล้ว  คุณเทพทัตเข้ามาเล่าให้ผมฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในฝัน"  ดนุเดชโกหกต่อไป

              ปริญส่ายหน้าเมื่อได้ยินดังนั้น  เขารู้อยู่แก่ใจว่าดนุเดชเป็นผู้สร้าง  และจะเกิดอะไรขึ้นถ้าสังคมรับรู้ว่าแท้จริงแล้วโรงพยาบาลแห่งนี้ทำให้คนหลับไหลไปนานเพียงเพื่ออยากจะช่วยลูกสาวให้มีเพื่อนเท่านั้น

              "ไม่จริงเลยค่ะ  ไม่จริงเลยสักนิดค่ะ"  ปุยฝ้ายเดินเข้าไปในห้องสอบสวน  "คุณพ่อเป็นคนที่ใช้เวทมนตร์ได้ค่ะ"

              เธอพูดจบก็ยกมือขึ้นสองข้าง  อากาศเย็นเฉียบค่อยๆอุ่นขึ้น  แสงสีเหลืองทองทอประกายจากฝ่ามือเธอ  โต๊ะสอบสวนลอยขึ้นเหนือพื้น  เจ้าหน้าที่ผงะและถอยมาตั้งหลักที่ใกล้ประตูทางออก

              "หยุดด้วยครับ  กรุณาอย่าใช้เวทมนตร์ของคุณที่นี่ด้วยครับ"  เจ้าหน้าที่จับปืนที่เอวเพื่อเป็นสัญญาณว่าเขากำลังจะใช้กำลังหากจำเป็น

              "หนูเป็นลูกสาวของพ่อดนุเดช  เวทมนตร์จะสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น  แม่ของหนูก่อนแต่งงานกับพ่อเคยอยู่ในองค์กรเอ็นเอ็มหรือโนเมจิค  เป็นองค์กรเรียกร้องไม่ให้มีการใช้เวทมนตร์อีกต่อไป  และองค์กรนี้ตรวจสอบอย่างเข้มงวดไม่ให้คนมีเวทมนตร์เข้ามาทำงาน  นั้นแปลว่าแม่ไม่ได้มีเวทมนตร์  ดังนั้นคนที่ใช้เวทมนตร์ได้ก็คือพ่อของหนูค่ะ"

              "ทำไมลูกต้องโกหกด้วยปุยฝ้าย"  ดนุเดชยังไม่ยอมแพ้  ถ้าเขายอมแพ้แปลว่าอาจไม่ได้อยู่กับลูกสาวอีกต่อไป

              พยานคนที่เหลือเดินเข้าไปในห้องสอบสวน  สุเมธยืนอยู่หน้าสุด  เขากัดฟันกรอด  กำมือแน่นพร้อมกระโจนเข้าใส่ดนุเดช

              "ทำไมคุณพ่อพูดแบบนี้ค่ะ  คุณพ่อไม่ใช่คุณพ่อที่หนูเคยรู้จัก"  ปุยฝ้ายน้ำตาไหลแล้วเดินออกไปจากห้องสอบสวน  ดนุเดชอึ้งที่ลูกสาวหมดศรัทธาในตน  เขาหัวเราะอย่างสติแตก  น้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกกดดันที่ประดังประเดเข้ามา  แต่เขาจะถอยไม่ได้อีกแล้ว

              "ว่าไงไอ้ตัวการ"  ดนุเดชหันไปทางสุเมธ

              แค่คำเดียวก็ทำให้สุเมธฟิวส์ขาดได้  เขาปรี่เข้ามาชก     ดนุเดชจนเลือกกบปาก  ดนุเดชลุกขึ้นยืนแล้วต่อยกลับ  เขาร่ายเวทมนตร์เรียกหมอกเข้ามาในห้องสืบสวน  ปริญที่เห็นดังนั้นจึงเข้าร่วมวงไปกับเขาด้วย  ชายหนุ่มกอดดนุเดชไว้แน่นไม่ให้หนีไปในช่วงชุลมุน

              "อย่าหนีนะคุณผอ."

              "ผมไม่ใช่ผอ.  ผมเป็นพยานอีกคนครับ"  ชายคนดังกล่าวพูดดิ้นหนีจากแรงรัดของปริญ

              ทั้งเจ้าหน้าที่และพยานชกกันพัลวัน  สุเมธชกดนุเดชอีกครั้งโทษฐานที่ใส่ความเขา  ดนุเดชชกกลับ  สุเมธใช้เวทลอยตัว  ทำให้ตัวเขาลอยขึ้นเหนือพื้น ผู้อำนวยการวัยกลางคนกอดขาคู่อริเอาไว้จึงทำให้เขาลอยจากพื้นไปด้วย  ปริญคลำทางไปทางประตูแล้วล็อคประตู  ไม่มีใครมองเห็นใครแต่ทุกคนชกกับคนที่เข้ามาใกล้ตัวเอง  ปุยฝ้ายย้อนกลับมา  เปิดประตูด้วยเวทมนตร์  จากนั้นก็ร่ายคาถาให้หมอกสลายตัวไป  พวกเขาก็เห็นหน้ากันอีกครั้ง