บทที่ 24

              ปัจจุบัน

              สุเมธออกไปดูข้างนอก  เห็นครูชั้นเรียนเด็กเล็กและอาสาสมัครช่วยกันแจกน้ำให้กลุ่มนักเที่ยว  คนที่ดื่มน้ำกลับมาได้สติอีกครั้ง  หลายคนยังไม่รับรู้ว่ามีคนมาแจกน้ำด้วยซ้ำ  ได้แต่เต้นอย่างไม่ลืมหูลืมตาบนฟลอร์เต้นรำ

              "นั่นไง  ไอ้นักเวทลวงโลกอยู่นั่น"  มีคนตะโกนออกมาจากฝูงชน  "พวกเราไปจับมันกัน"

              คนที่ได้สติกรูกันเข้ามาหาสุเมธ  หัวหน้านักเรียนคนก่อเรื่องยกสองมือขึ้นแล้วร่ายเวทมนตร์  คนที่เมามายอยู่มีดวงตาสีแดงก่ำ  หันมาต่อสู้กับคนที่สร่างเมาแล้ว  เกิดสงครามย่อมๆขึ้น  มีคนเรียกสเลฟออกมา  เสียงดังโครมครามไม่หยุด  โต๊ะที่นั่งล้มระเนระนาด  หลอดไฟแตก  บรรดาเด็กสาวที่ได้สติแย่งกันวิ่งออกจากผับ  มนสิชาหวังว่าจะไม่มีใครล้มและโดนเหยียบ

              อัศวินสองคนที่เป็นคนรับใช้แสนซื่อสัตย์ของสุเมธ  หันมาทางหญิงสาวทั้งสามคน  พวกเขาทุบขวดเหล้าแล้วประจันหน้าต่อพวกเธอ  ปุยฝ้ายผลักมนสิชาให้พ้นทาง

              "ไม่ได้นะปุยฝ้าย  เธอก็รู้ว่าฉันแข็งแกร่งกว่า"  มนสิชาเตือน

              "แต่ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว"  ปุยฝ้ายบอก  นึกถึงเรื่องโชคร้ายที่อาจเกิดขึ้นกับเธอ  เธอใช้เท้าเตะข้อมือของอัศวินหนุ่ม  แต่แรงคิดเรื่องร้ายๆคงไม่มากพอ  เพราะอัศวินหนุ่มหลบได้ทัน  และเตะกวาดขาเธอ  ปุยฝ้ายจึงล้มลงกับพื้น  ชูครีมจัดการอัศวินอีกคน  แต่เขาไวกว่าอัดกำปั้นเข้าที่ท้องชูครีมเข้าอย่างจัง

              "ทำไมเราถึงสู้พวกเขาไม่ได้ล่ะ"  มนสิชาตะโกนแข่งกับเสียงดัง

              "เพราะเราได้ยาบำรุงกำลังมาจากคุณสุเมธน่ะสิ"  อัศวินคนหนึ่งบอก  หัวเราะเยาะ  ดวงตาเหมือนคนวิปลาสเข้าไปทุกที"เราต้องร่วมมือกันแล้วล่ะ"  ปุยฝ้ายดึงคอสองเพื่อนสาวเข้ามาใกล้  แล้วกระซิบอะไรบางอย่าง   ก่อนจู่โจมใส่พวกเธอชูครีมแยกออกมาจัดการอัศวินคนที่แรงน้อยกว่า  เธอผลักเขาไปอีกด้านหนึ่งเพื่อแยกอัศวินออกจากกัน  มนสิชาล็อกตัวอัศวินอีกคนหนึ่ง  ส่วนปุยฝ้ายหันมาช่วยมนสิชา  ด้วยกรอกน้ำล้างคำสาปใส่ปากอัศวิน  เขาดิ้นเร่าๆก่อนดวงตากลับมาเป็นสีน้ำตาลเข้ม

              "นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"  อัศวินคนนั้นมองไปรอบๆตัว  เห็นความโกลาหลที่เขาไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร

              "ชูครีมจะไม่ไหวแล้วค่ะทุกคน"  ชูครีมร้อง

              มนสิชากระโดดเข้าใส่  ชกเข้าที่ท้องอัศวิน  แต่เธอเป็นฝ่ายเจ็บเสียเอง  เพราะท้องเขามีแต่กล้ามแข็ง  ปุยฝ้ายเข้าประชิดตัว  เธอถือขวดน้ำเข้าไปด้วย  เอื้อมไปกรอกน้ำใส่ปากอัศวิน  แต่เขาปัดออก  ขวดน้ำกระเด็นไปหลายเมตร  ชูครีมอยากจะเข้าไปช่วย  แต่เธอยืนโงนเงนอยู่ห่างๆ เพราะโดนต่อยจนน่วม

              มนสิชาคลานไปเก็บขวดน้ำ  กลับมาช่วยปุยฝ้ายที่กำลังหลบหมัดอัศวิน  ปุยฝ้ายหน้าแดงฉานไปด้วยเลือดและรอยช้ำ   มนสิชาฟิวส์ขาดจึงคว้าเก้าอี้แล้วตีลงไปบนหลังอัศวินบ้าพลัง  แรงตีทำให้เขาหยุดได้ชั่วครู่  ปุยฝ้ายคิดแผนอีกอย่างออก  เธอเข้าไปบีบคออัศวิน  เขาทั้งเตะทั้งต่อยเพื่อให้เด็กสาวปล่อยมือ  อ้าปากกวาดเอาลมหายใจเข้าเฮือกสุดท้าย  มนสิชาเข้าใจแผนจึงหยิบน้ำสาดเข้าไปในปากอัศวิน  เขาสำลักและดื่มน้ำเข้าไป  ปุยฝ้ายปล่อยมือ  ดวงตาของอัศวินกลับมาเป็นสีดำอีกครั้ง

              ทั้งสามคนเดินเข้ามากอดกัน  ดีใจที่ความสามัคคีทำให้พวกเธอเอาชนะศัตรูได้

              อีกด้านหนึ่ง  ชายคนที่เมายกเก้าอี้ฟาดคนที่ตะโกนให้จับสุเมธ  เขาร้องอย่างเจ็บปวด  ล้มตัวลงนอนดิ้นบนพื้น  มีคนไปเปิดไฟในผับและปิดเสียงเพลงลง  อาสาสมัครรีบเอาน้ำแก้คำสาปไปกรอกปากคนที่ยังเมา  จากคนสองฝ่ายที่สู้กัน  กลายเป็นพวกเดียวที่ต้องการเอาเลือดหัวสุเมธออก

              "จับมันมาลงโทษให้ได้"  มีคนร้องตะโกนออกมา

              สุเมธเห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงวิ่งหนีออกทางประตูหลัง  คนจำนวนมากตามสุเมธออกมา  สามสาววิ่งออกจากผับก่อน  แล้วเรียกสเลฟออกมา  พวกเธอให้สเลฟไปดักหน้าสุเมธแล้วพาหนีเข้าไปในซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง  ก่อนพาเข้าบ้านร้างหลังหนึ่ง

              "ถ้าจะฆ่าก็ฆ่ากันเลย"  สุเมธเชิดคอขึ้นอย่างถือตัว

              "พวกเราสัญญาจะไม่ทำอะไรคุณ  ถ้าคุณให้ข้อมูลที่เราอยากรู้"  ปุยฝ้ายเอ่ยเสียงเบา  มองดูคนกลุ่มใหญ่วิ่งตามหาสุเมธกันจ้าละหวั่น

              "ผมจะรู้อะไร  พวกคุณอย่าหวังลมๆ แล้งๆ เลย  ถ้าผมรู้ว่าตื่นยังไง  ป่านนี้ก็ตื่นไปนานแล้ว"  สุเมธบอก

              "เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคุณก่อนเธอจะตื่นก็พอค่ะ"  มนสิชาเอ่ย

              "ผมติดอยู่ในฝันครั้งแรกเมื่อสิบเดือนก่อน  เกิดอุบัติเหตุพร้อมกันทั้งผมและลูกสาว  เธออายุแค่เจ็ดขวบเท่านั้นเอง  ตั้งแต่ผู้สร้างเสนอว่าจะบอกวิธีตื่นให้กับประธานนักเรียนเมื่อเดือนก่อน  ผมก็เริ่มทำเหล้าที่ขังคนเอาไว้ในทิศตะวันตก  เจตนาของผมคืออยากให้เราพ่อลูกได้รอดกลับไปเท่านั้นเอง  ก่อนหน้าที่ผมจะติดอยู่ที่นี่  ผมเคยมีอาชีพเป็นเจ้าของผับมาก่อน  และเมื่อไหร่ก็ตามที่มีคนรู้ว่าโมโม่เป็นลูกสาวเจ้าของผับ  เธอจะถูกรังแก  เธอก็ไม่ค่อยมีเพื่อน  ถูกหาว่าเป็นลูกอันธพาล  แต่พอมาอยู่ในฝัน  ผมก็ยังทำงานเหมือนที่อยู่ข้างนอก  แต่คนให้การยอมรับเพราะผมเป็นหัวหน้านักเรียนทิศตะวันตก  ลูกสาวผมก็เลยมีเพื่อนขึ้นมา  โมโม่เลิกเก็บตัว  สดใสร่าเริงขึ้นตั้งเยอะ  เธอบอกผมว่าอยากอยู่ที่นี่ตลอดไป  ไม่นานหลังจากนั้น  เธอก็ตื่น  พวกเราไม่มีญาติที่ไหนอีก  ผมไม่อยากให้ลูกสาวต้องอยู่ตามลำพัง  เลยต้องหาทางตื่นให้เร็วที่สุด"

              "ชูครีมแนะนำให้คุณเรียกประชุมนักเรียนทั้งหมด  แล้วสารภาพความผิดนะคะ  จากนั้นก็ให้ผู้นำทั้งสามทิศที่เหลือเลือกวิธีลงโทษ  แล้วคุณจะได้กลับไปมีชีวิตที่ปกติ"  ชูครีมแนะนำ

              สุเมธส่ายหน้าไม่เห็นด้วย  เขายกมือขึ้นพร้อมกับร่ายเวทอีก  พวกเธอขยับร่างกายไม่ได้

              "ผมมาไกลเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้แล้ว"  สุเมธเอ่ยเสียงเศร้า  ก่อนวิ่งหนีออกจากเมือง 

              มีคนเห็นสุเมธวิ่งไปทางส่วนกลาง  จึงตามเขาไป  เขาตะโกนเรียกกลุ่มชายฉกรรจ์ให้ตามมาด้วย  มีชายคนหนึ่งขว้างไม้ไปที่ขา  ทำให้สุเมธสะดุดหกล้ม  คนที่เหลือวิ่งเข้าไปรุมเตะ  สุเมธตัวช้ำไปหมด  คนมากมายถ่มน้ำลายใส่เขา  เขามองท้องฟ้าที่สว่างจ้าตลอดเวลา  ก่อนเกิดลูกไฟลุกท่วมร่างเขา  แล้วสลายไปไม่เหลือแม้เถ้าธุลี        

              เมื่อสุเมธกลับไปเริ่มต้นใหม่  เวทมนตร์ของเขาก็คลายลง  สามสาวเป็นอิสระอีกครั้ง  พวกเธอเดินออกมาเจอกลุ่มนักเรียนท่าทางเกรี้ยวกราด  พวกเขาเดินผ่านพวกเธอไปโดยไม่สนใจ 

              "ฉันว่าแค่ตายแค่นี้ยังไม่สาสมพอ  มันน่าจะทำให้ทรมานมากกว่านี้อีก"  ชายคนหนึ่งกล่าว

              มนสิชามองหน้าปุยฝ้ายแล้วสลดใจ  รับรู้ว่าสุเมธคงตายไปเรียบร้อยแล้ว

              "น่า  ก็แค่เริ่มต้นใหม่เท่านั้นเอง"  ปุยฝ้ายปลอบใจ  "พวกเราไปว่ายน้ำเล่นกันไหม  ที่ทิศเหนือมีสระว่ายน้ำด้วยนะ"

              "ไปค่ะไป"  ชูครีมตอบรับอย่างสดใส  ไม่ทุกข์ร้อนที่สุเมธจากไป

              "พี่ไม่มีอารมณ์หรอก  พวกเธอคงเห็นคนตายมาเยอะแยะ  เลยไม่รู้สึกหดหู่ใจที่รู้ว่าคนใกล้ตัวตายไป"  มนสิชาเอ่ย

              "ไม่ใช่หรอก  เพราะพวกเราก็อยากเปลี่ยนอารมณ์เหมือนกัน"  ปุยฝ้ายตอบ  ถอนหายใจยาว

              พวกเธอขี่ฟ้าลั่นและบลูฮาร์ทมาลงที่ข้างสระว่ายน้ำของโรงเรียน  น้ำเป็นประกายระยิบระยับสะท้อนแสงจากท้องฟ้าปลอม  ไม่มีใครอยู่ที่สระว่ายน้ำเลยเพราะเป็นเวลากลางคืน        มนสิชากับชูครีมเก็บสเลฟแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว  มีชุดว่ายน้ำมากมายแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า  พร้อมผ้าขนหนูกลิ่นหอมแดด 

              มนสิชาเลือกชุดว่ายน้ำที่ขนาดพอดีตัวของเธอ  แต่พบว่าคับตรงหน้าอกไม่น้อย  ส่วนโค้งเว้าเผยออกมาเดินชัดว่าเธอหุ่นดีขนาดไหน  ชูครีมมองหาชุดว่ายน้ำไซส์คนจ้ำม่ำ  ขนาดตัวที่สั้นทำให้ชุดว่ายน้ำตรงไหล่หลวมเล็กน้อย  ปุยฝ้ายขนาดตัวมาตรฐานจึงเลือกชุดได้พอดีตัวเธอที่สุด

              มนสิชาแต่งตัวเสร็จเป็นคนแรก  รีบวิ่งออกมาที่สระว่าย

น้ำแล้วกระโดดพุ่งลงสระ  ความสดชื่นแผ่ซ่านไปทั่วตัวเหมือนปลาได้น้ำ  เหมือนคนเครียดได้กินของหวาน  เหมือนคนกระหายได้ดื่มน้ำ  ปุยฝ้ายเห็นดังนั้นจึงกระโดดลงน้ำ  แล้วว่ายตามไปติดๆ  ชูครีมกลัวว่าเธอจะทำน้ำกระจายจึงได้แต่ค่อยๆหย่อนตัวลงไปอย่างเงียบเชียบ

              "โห  น้ำกระเพื่อมใหญ่เลย"  ปุยฝ้ายแซวเมื่อชูครีมลงน้ำ

              "ไม่จริงค่ะ  ชูครีมลงน้ำเบาที่สุดแล้ว"  ชูครีมเถียงหน้าแดง

              "แกล้งเพื่อนอีกแล้ว  นี่แน่ะ"  มนสิชาสาดน้ำใส่ปุยฝ้าย  น้ำเข้าหูเธอพอดี  เจ้าตัวจึงสาดน้ำกลับ  ชูครีมจึงเข้าวงด้วยอีกคน  พวกเธอสาดกันจนหนำใจ  แล้วลอยตัวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

              "จริงสิ  เรามาแข่งกันดำน้ำบ้างไหมคะ"  ชูครีมถามหลังลอยตัวมาพักหนึ่ง 

              "เอาสิ  แต่ถ้าดำน้ำธรรมดาคงไม่สนุก  ให้ทำหน้าเป็นใต้น้ำด้วย  ใครหัวเราะก่อนก็ถือว่าแพ้ดีไหม"  ปุยฝ้ายเสนอ

              "ตกลง"  มนสิชาบอก  "เอาละนะ  หนึ่ง  สอง  สาม"

              พวกเธอดำลงไป  แล้วมองหน้าอีกฝ่าย  ชูครีมทำตาเหล่  แก้มป่อง  ปุยฝ้ายทำปากจู๋  ย่นคอโชว์เหนียง  ส่วนมนสิชาทำสมาธิด้วยการมองเพื่อนรุ่นน้องแล้วไม่แสดงอาการอะไร  ชูครีมทนมองปุยฝ้ายไม่ไหว  ส่วนปุยฝ้ายก็ขำหน้าชูครีม  ทั้งสองหลุดหัวเราะออกมาแล้วลอยขึ้นเหนือน้ำ

              ตอนนั้นเอง  คนดูแลสระเปิดท่อระบายน้ำในสระออก  เพื่อพรุ่งนี้เขาจะได้มาทำความสะอาดสระ  โดยตอนแรกเขามองมาที่สระไม่เห็นใคร  เพราะทั้งสามคนดำน้ำอยู่  มนสิชารู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดใต้น้ำ  เธอจึงถีบตัวให้พ้นผิวน้ำ  แต่กลายเป็นว่าแรงดึงดูดจากก้นสระนั้นมีพลังแรงจนต้านทานไม่ไหว  มนสิชาถูกดึงไปจนสุดขอบสระ  ปุยฝ้ายและชูครีมยังไม่รู้ว่ามนสิชากำลังลำบาก  พวกเธอหัวเราะคิกคักในหน้าตาอีกฝ่าย     

              "คุณมนดำน้ำได้นานจังเลยนะคะ"  ชูครีมบอกขณะเกาะริมขอบสระ

              "สงสัยจะว่ายน้ำบ่อยมั้ง  ปอดเลยแข็งแรง"  ปุยฝ้ายบอก 

"แต่ปอดเธอใหญ่จริงๆเลยนะ"

              หญิงวัยรุ่นทำมือเหมือนอยากบีบปอดมนสิชาเต็มแก่

              "แหม  คุณปุยฝ้ายนี่ล่ะก็"  ชูครีมตีแขนเธอ 

              "นานไปหรือเปล่านะ"  ปุยฝ้ายเริ่มรู้สึกแปลกๆ  มองไปเห็นน้ำวนตรงจุดที่มนสิชาอยู่  "ชูครีมดูนั่นสิ"

              "ไปช่วยกันเถอะค่ะ"  ชูครีมบอก

              "ไม่ได้ๆ  เดี๋ยวติดน้ำวนไปอีกคนหรอก  ฉันจัดการเอง"  ปุยฝ้ายดำลงไปในน้ำโดยยังจับขอบสระอยู่  มนสิชาว่ายน้ำสุดแรงให้ออกมาจากจุดนั้น  แต่ไม่เป็นผล  ปุยฝ้ายรอให้เธอหันมาสบตาแล้วชี้ไปที่หัวตัวเองแล้วส่ายไปมา  เป็นสัญลักษณ์ว่าให้คิดในแง่ลบเข้าไว้  มนสิชาเข้าใจในทันที  เธอคิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ   ลืมทุกคน  ลืมทุกอย่างอีกครั้ง  แรงคิดลบนั้นแรงจนกระทั่งทำเธอน้ำตาซึม

              คนดูแลสระเห็นชูครีมเกาะริมขอบสระอยู่  ชูครีมจึงตะโกนโหวกเหวกขึ้น  เขาจึงรีบไปปิดท่อระบายน้ำ  แล้วมนสิชาก็หลุดจากแรงดึงดูด  ลอยตัวขึ้นมาเหนือน้ำทันที  เธอสูดอากาศเข้าเต็มปอด  เสียขวัญ  มือไม้สั่น

              "รีบขึ้นกันเถอะค่ะ"  ชูครีมตะโกนชวน 

              พวกเธอนั่งพักอย่างหมดแรงริมขอบสระ  กอดกันแน่นอย่างโล่งใจ