บทที่ 31

              มนสิชาลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ  เธอเห็นเพดานสีขาวที่ไม่คุ้นเคย  ผ้าห่มอุ่นห่มให้เธอถึงอก  มองไปรอบๆห้องก็พบว่าที่นี่เป็นห้องพักในโรงพยาบาล  กุมภากำลังนอนหลับอยู่ที่โซฟาใกล้ๆ  น้องสาวกรนเบาๆ

              "กุมภา"  มนสิชาเรียกน้องสาวเสียงแหบ

              กุมภาคิดว่าฝันไปจึงหลับต่อ  แต่เมื่อคิดอีกทีว่าเธออยู่กับพี่สาวตามลำพังจึงเปิดตาขึ้นมอง  เห็นมนสิชายันตัวลุกขึ้นนั่ง  หน้าขาวซีด

              "พี่มน!"  กุมภาเด้งตัวลุกมาหาพี่สาว  "พี่มนๆๆ"

              "จ้ะ  พี่เอง"  มนสิชายิ้มให้  รู้สึกตัวหนักไปหมด  คอก็แห้งผาด  "ขอ..น้ำ"

              กุมภารินน้ำให้พี่สาว  มนสิชาดื่มอย่างกระหาย  เสียงเธอกลับมาสดชื่นขึ้นเล็กน้อย

              "พี่รู้ไหมว่าหนูลำบากมากแค่ไหนตอนพี่ไม่ได้สติ  ต้องช่วยพ่อทำงาน  ต้องมาเฝ้าพี่  และทำงานพิเศษด้วย  พวกเรายังไม่รู้เลยว่าจะหาค่ารักษาที่ไหนมาจ่ายให้พี่"  กุมภาบอกความในใจทั้งหมดกับพี่สาว  มนสิชาคิดอยู่แล้วว่าเรื่องจริงต้องร้ายแรงกว่าที่คุยกับปริญ

              มนสิชาพยายามจะตอบ  แต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา  "...โทษ  ขอโทษ"  เธอจึงร้องไห้ออกมาแทน 

              น้องสาวเดินไปกอดพี่สาวแน่น  ก่อนทำจมูกฟุดฟิด

              "ก่อนที่ใครจะมา  หนูอาบน้ำสระผมให้เอาไหม"

              มนสิชาหัวเราะอย่างเขินอาย  "ไปสิ...ไป"

              กุมภาพยุงพี่สาวไปอาบน้ำ  แล้วส่งข้อความหาพ่อและว่าที่พี่เขย  ตอนแรกปริญไม่เห็นข้อความของกุมภา  เพราะเขากำลังคุมอยู่ที่ไซต์งานก่อสร้าง  ตัวเลอะฝุ่นและเหงื่อเต็มไปหมด  แต่เมื่ออ่านข้อความแล้วเขาแทบจะวิ่งไปกอดคนงานทุกคน  ร้องตะโกนไม่เป็นศัพท์แล้วตรงดิ่งมาหาหญิงสาวทันที

              คทาและกุมภาพูดคุยกับมนสิชาจนหายคิดถึง  แล้วนั่งดูทีวีด้วยกัน  หมอเวรเข้ามาตรวจดูอาการของเธอ  ก่อนบอกว่าเธอปกติดีทุกอย่าง  ยกเว้นกล้ามเนื้อที่อ่อนแรงไปบ้าง

              ปริญมาถึงเป็นคนสุดท้าย  เนื้อตัวเปื้อนฝุ่นเต็มไปหมด  เหงื่อซึมตามเสื้อผ้าเพราะอากาศร้อนและรีบวิ่งมา  คทาและลูกสาวเห็นอย่างนั้นจึงรีบเอ่ย

              "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพ่อกับน้องไปซื้อของหน่อยนะ"  คทาบอกแล้วลากลูกสาวคนเล็กออกไปด้วย  กุมภาหันมาขยิบตาให้ปริญ

              ปริญยิ้มให้ทั้งคู่  ก่อนหันมามองหน้าแฟนสาว  แล้วกอดเธอแน่นราวกับกลัวเธอจะหนีหายไปอีก  มนสิชาได้กลิ่นเหงื่อมาจากชายหนุ่ม  กลิ่นที่เธอคุ้นเคย  หญิงสาวตบหลังเขาเบาๆ

              "มนกลับมาแล้วนะคะ"

              ปริญน้ำตาซึม

              "อย่าไปไหนอีกเลยนะ"

              เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงแล้วจ้องมองเธอ  ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหนอีก

              "ไม่มีอะไรจะพูดเลยเหรอคะ"  มนสิชาหุบยิ้มไม่ได้เช่นเดียวกัน

              "ดวงตามันพูดไปหมดแล้ว"  ปริญมองด้วยสายแสนรัก  มนสิชาตีแขนเขาเบาๆโทษฐานที่ทำให้เขิน

              "ตอนที่มนหลับไป  พี่ปริญเคยคิดจะมีคนใหม่หรือเปล่าคะ" 

              ปริญนิ่งคิดไปนาน

              "ไม่เคยคิดครับ"

              "ถึงจะบอกว่าคิดก็ไม่โกรธคะ"  มนสิชาสัญญา

              "พี่อยู่ด้วยความหวังว่ามนจะตื่นตลอด"  ปริญตอบ  เอื้อมมือไปจับหน้าเธอ  เธอเอียงหน้าไปซบมือเขา

              "มนก็อยู่ด้วยความหวังว่าสักวันจะได้เจอพี่อีกครั้งเหมือนกัน"  มนสิชาสารภาพ

              "พี่ว่าความรักเป็นเรื่องยาก  ยากที่เราจะเจอคนที่เรารักแล้วเขาก็รักตอบเรา  และยากที่จะประคองความรักให้ไปตลอดรอดฝั่ง"  ปริญเอ่ย  "แต่พี่โชคดีที่มีครบทุกอย่าง  แล้วจะให้พี่สนใจคนอื่นได้ยังไง"

              พวกเขาจ้องมองกันอย่างตื้นตัน  พอใจที่มีคนที่รักมานั่งอยู่ตรงหน้า  แม้วันหนึ่งแน่นอนว่าต้องแยกจากกันเพราะความตาย  แต่ก็อยากเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีเอาไว้ให้มากที่สุด

              "มนอยากรู้  ใครคือผู้สร้างคะ  เขาเป็นคนที่มนรู้จักหรือเปล่า"  มนสิชาถาม  พยายามเบี่ยงเบนจากสายตาเขา

              "ช่วงนี้เขาคงยุ่งที่มีคนไข้ฟื้นพร้อมกันหลายคน  แต่พี่ว่าวันไหนที่เราว่างตรงกัน  พี่จะแนะนำให้มนรู้จักเขา"  ปริญตอบอย่างไม่แน่ใจ

              ครอบครัวของมนสิชายังหาค่ารักษาพยาบาลมาจ่ายให้กับโรงพยาบาลไม่ได้  เธอจึงต้องอยู่ในโรงพยาบาลไปก่อน  หญิงสาวรู้สึกเดินช้ากว่าเดิมมาก  และร่างกายยังไม่ค่อยมีแรง  หมอสั่งให้เธอทำกายภาพบำบัดบ้าง  เธอจึงเดินไปที่ห้องกายภาพตามลำพัง  ข้างในมีลู่เดินหลายอัน  เตียงสำหรับนอนทำกายภาพ  และอุปกรณ์ออกกำลังกายอีกหลายอย่าง  มีนักกายภาพกำลังช่วยคนไข้ทำกายภาพบำบัด  ตอนนี้คนไข้ที่ตื่นขึ้นจากฝันมีจำนวนมาก  จนห้องกายภาพแทบจะล้นออกมา

              มนสิชามองหาลู่เดินที่ยังว่าง  แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามีสายตากำลังจดจ้องมาที่เธอ  เด็กสาววัยมัธยมปลายกำลังจ้องมองมาที่เธอ

              "ปุยฝ้าย!"  มนสิชาร้องลั่นอย่างยินดี  ผมเธอยาวเกือบถึงก้น  ยาวกว่าที่เธอเห็นในความฝันเสียอีก  ปุยฝ้ายยังคงมีท่าทางเหมือนปุยฝ้ายที่เธอรู้จัก  ดูแก่นแก้วและร่าเริง

              "มน..อ๊ะ...ต้องเรียกพี่มนสินะ"  ปุยฝ้ายพูดพลางเดินไปกอดพี่สาวคนสวย  มนสิชากอดกลับอย่างยินดี

              "คุณหนูครับ  มาทำกายภาพกันต่อเถอะครับ"  นักกายภาพเรียกปุยฝ้าย

              "คุณหนูเหรอ  เธอเป็นคุณหนูเหรอปุยฝ้าย"  มนสิชาล้อเลียนเธอเล็กน้อย

              "เดี่ยวก่อนนะคะ  ขอคุยกับเพื่อนก่อนค่ะ"  ปุยฝ้ายหันไปบอกแล้วกอดแขนเธอแน่น  เธอก้าวได้ไม่กี่ก้าวก็ตัวสั่นไปหมด  จนต้องนั่งลงบนรถเข็น

              เด็กสาวอีกคนผละออกมาจากลู่เดินอย่างเชื่องช้าแล้วมาหามนสิชา 

              "คุณมน!"  เธอกอดมนสิชาแน่น  หญิงสาวไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่มีคนแปลกหน้ามาทัก  เพราะหลายคนจำได้ว่าเธอคือคนที่บอกวิธีตื่นให้กับทุกคน

              "ยินดีด้วยนะคะที่ตื่นขึ้นได้"  มนสิชาพูดกลางๆ

              "คุณมนหน้าเหมือนในฝันเป๊ะเลยนะคะ  ถ้าใส่ชุดนักเรียนก็ชื่อว่าเป็นสาวม.ปลาย"  เด็กสาวแปลกหน้าเอ่ย  ผมของเธอยาวถึงกลางหลัง  ใบหน้าสวยนั้นคุ้นตาชอบกล  แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

              "ขอบคุณมากนะน้อง"  มนสิชายิ้มเกร็งๆ

              "นี่ชูครีมไง  จำไม่ได้เหรอ"  ปุยฝ้ายรีบแนะนำ  "เธอผอมจนจำไม่ได้เลยเนอะ  พวกเราได้กินแต่อาหารเหลวมาสองปี  หุ่นเลยเป็นแบบนี้"

              มนสิชาปรี่เข้าไปกอดชูครีมแน่น  ชูครีมดีใจที่เธอจำได้

              "ชูครีมจริงๆเหรอนี่"

              "ตัวจริงค่ะ  คุณมน"

              "พวกเราไปกินไอศครีมกันไหม"  ปุยฝ้ายชวน  รู้สึกคิดถึงของหวานขึ้นมา 

              "คงเดินไปไม่ไหวหรอกค่ะ"  ชูครีมบอก  สีหน้ากังวล

              "ให้พยาบาลช่วยเข็นไปก็ได้"  ปุยฝ้ายบอก  เธอเรียกพยาบาลมาสองคน  ช่วยเข็นเธอและชูครีมไปที่โรงอาหาร  ขณะที่มนสิชาเดินตามมาติดๆ

              "ทำไมคุณผู้หญิงเดินได้คล่องจังล่ะคะ"  พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้นเมื่อเห็นมนสิชาเดินตามมา

              "เป็นเพราะมนหลับไปแค่ไม่นานน่ะคะ  ส่วนสองคนนี้

หลับไปประมาณสองปี"  มนสิชาตอบ 

              "โชคดีจังเลยนะคะ  ถ้าอย่างนั้นอีกเดี๋ยวก็คงออกไปจากที่นี่ได้"  พยาบาลบอก  พวกเธอเข็นสองสาวมายังโต๊ะ  แล้วเดินไปซื้อไอศครีมมาให้  เป็นซอฟครีมสีขาว  "ทานให้อร่อยนะคะ  เดี๋ยวพวกเรามารับ"

              "ขอบคุณค่ะ"  ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน

              ชูครีมตักซอฟท์ครีมเข้าปากคำโต  เธอร้องว้าวทั้งยังปิดปาก  น้ำตาคลอเบ้า  รู้สึกร่างกายโหยหาความหวานมานาน  สองเพื่อนสาวจึงตักเข้าปากบ้าง  สีหน้ามีความสุขไม่แพ้กัน

              "ต้องอย่างนี้สิ  ถึงจะเรียกว่าอร่อย"  ปุยฝ้ายบอก  "ฉันต้องทนกินของรสชาติแย่ๆมานานสองปี"

              "ว่าแต่คุณมนไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ  ขอโทษที่พวกเราตื่นมาก่อนนะคะ  เราตื่นเต้นซะจนอดใจไม่ไหว"  ชูครีมเอ่ย  "ดีนะคะ  ที่คุณเทพทัตไม่ได้เข้ามาทำร้ายคุณมน"

              "เขาคงทำใจได้แล้วว่าต่อให้ฆ่าฉันก็ไม่สามารถเรียกคนกลับมาให้เขาปกครองได้อีก"  มนสิชาเอ่ย

              "อย่างนี้พี่มนก็ได้เจอแฟนหนุ่มสุดหล่อแล้วสิ"  ปุยฝ้ายแซว

              "สุดหล่ออะไรกัน  ก็แค่พอไปวัดเท่านั้นเอง"  มนสิชาหน้าแดง  "ได้เจอครอบครัวแล้วก็หายห่วงเนอะ"

              "นี่แต่งงานกันแล้วหรือคะ"  ชูครีมตกใจ  แทบสำลักซอฟท์ครีม

              "เปล๊า"  มนสิชาเสียงสูง  "หมายถึงครอบครัวคนอื่น  พ่อกับน้องสาวน่ะ"

              ระหว่างที่กินซอฟท์ครีมได้สักพัก  พวกเธอก็ได้ยินเสียงประท้วงดังมาจากหน้าโรงพยาบาล  สาวๆ เรียกพยาบาลไปส่งแล้วก็เจอว่าบัดนี้ลานโล่งหน้าโรงพยาบาลมีเวทีและเต็นท์มาวางไว้  มีคนไข้ตัวผอมบางนั่งอยู่บนรถเข็นหลายร้อยคน  บนเวทีมีคนไข้นั่งอยู่บนรถเข็นอีกสามคน  หน้าตาคล้ายหัวหน้านักเรียนที่พวกเธอรู้จัก  เพียงแต่อายุเยอะกว่าที่เคยเห็นมาก

              "พ่อแม่พี่น้องต้องนอนไม่ได้สติอยู่ในโรงพยาบาลทั้งๆ ที่บาดแผลก็หายหมดแล้ว  แถมยังฝันเห็นสถานที่เดียวกัน  รู้จักกันหมดอีก  มันจะเป็นไปได้ยังไงที่พวกเราแค่กลายเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายนิทราเพราะการผ่าตัด  มันต้องเกิดเพราะโรงพยาบาลใช้เวทมนตร์กับพวกเราแน่ๆ"

              คนที่พูดอยู่คือเทพทัตในวัยห้าสิบปี  บัดนี้ทั้งผอมทั้งดูแก่ไปถนัดใจ  แต่น้ำเสียงเขายังคุ้นหูทุกคนอยู่  และความเชื่อมั่นที่มีต่อเขายังไม่เสื่อมคลาย

              "เราขอเรียกร้องให้มีการสอบสวนโรงพยาบาล  ว่ามี    การใช้เวทมนตร์กับพวกเราหรือไม่  โรงพยาบาลต้องการเลี้ยงไข้พวกเราเพื่อเงิน  จึงได้ทำแบบนี้ใช่หรือไม่ครับ  ใครเห็นด้วยกับผมโปรดยกมือ  เราจะลงชื่อแล้วส่งเรื่องให้ท่านนายกฯช่วยตรวจสอบ"

              กิ่งฟ้าและสุกฤตพยักหน้าอยู่ข้างๆ เทพทัต  พวกเขาก็ได้ปลุกระดมคนมาสักพักแล้วเช่นกัน  จึงนั่งพักหายใจหอบอยู่

              ผู้อำนวยการเดินมายังที่ชุมนุมแม้รู้ว่าสถานการณ์อันตรายสำหรับเขา  แต่เขาเป็นห่วงปุยฝ้ายจึงออกมาดู 

              "นี่มันหมายความว่ายังไง  โรงพยาบาลมีส่วนรู้เห็นอย่างนั้นเหรอ"  ปุยฝ้ายพึมพำกับตัวเอง  ไม่ทันสังเกตว่ามีคนมาเพิ่มอีก  ดนุเดชเห็นลูกสาวไม่แนะนำตัวเองจึงหันไปแนะนำตัวแทน

              "สวัสดีครับสาวๆ  ผมเป็นพ่อของปุยฝ้าย  ชื่อดนุเดชครับ"  เขาแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง

              "สวัสดีค่ะ"  ทั้งสองคนยกมือไหว้พ่อปุยฝ้าย

              "มนครับ"  ปริญเดินเข้ามาร่วมวงอีกคน  เขาเข้ามาโอบเอวมนสิชา  แสดงตัวว่าเป็นคนรักของหญิงสาว  "อ้าวท่านผอ.   ดนุเดชนี่ครับ"

              คนหลายคนได้ยินชื่อผอ.โรงพยาบาลจึงหันมามองเป็นตาเดียวกัน

              "รู้จักกันด้วยหรือคะ"  มนสิชาถามอย่างสงสัย  สงสัยว่าระดับผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะรู้จักกับญาติคนไข้ธรรมดาๆอย่างเธอได้อย่างไร

              "คุณพ่อรู้จักกับญาติพี่มนได้ยังไง  คุณพ่อคงไม่ได้ทำความรู้จักกับญาติคนไข้โดยไม่จำเป็นแน่ๆ  หรือว่าตอนนั้นที่พี่ปริญติดต่อกับพี่มน  คงไม่ใช่เพราะได้รับความช่วยเหลือจากคุณพ่อหรอกใช่ไหมคะ  คุณพ่อเป็นผู้สร้างเหรอคะคะ"  ปุยฝ้ายถามหลังจากปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน

              ดนุเดชทำหน้าอึ้งที่ถูกทักแบบนั้น

              "คุณพ่อใช้เวทมนตร์ได้  แถมเป็นคนที่เข้าถึงคนไข้ทั้งหมดได้  คุณพ่อคงไม่ได้ทำทั้งหมดนี้เพื่อช่วยปุยฝ้ายหรอกใช่ไหมคะ"  ปุยฝ้ายถามด้วยใจสลาย  ดนุเดชไม่ตอบคำถามลูกสาว  เพราะสองคนพ่อลูกไม่เคยโกหกกัน

              "พ่อขอโทษ"

              คำรับสารภาพนั้นทำให้คนไข้หลายคนได้ยิน  และข่าวเรื่องผู้อำนวยการดนุเดชเป็นผู้สร้างก็แพร่ขยายเป็นวงกว้าง  จนทุกคนรู้กันทั่ว 

              ดนุเดชเข็นลูกสาวเข้าห้องพักวีไอพี  ทั้งคู่ไม่มีอะไรจะพูดกันพักใหญ่  จนปุยฝ้ายต้องทำลายความเงียบลง

              "ทำไมถึงไม่เคยติดต่อปุยฝ้ายเลยตลอดสองปีล่ะคะ  ขนาดพี่ปริญยังติดต่อกับพี่มนเลย"  ปุยฝ้ายถาม  น้ำตาคลอเบ้า  เธอรู้ดีว่าไม่ควรจะมางอนด้วยเรื่องเท่านี้  แต่จิตใจก็ไม่ฟังเหตุผลเอาเสียเลย  ทิ้งคราบปุยฝ้ายที่เป็นคนชอบเฮฮาไม่คิดหน้าคิดหลังไปเสียสนิท

              "เพราะไม่อยากให้ลูกทรมานใจกับความรู้สึกผิด  พ่อเลยไม่บอกอะไรเลย"