บทที่ 15 ชิงนักโทษ

ยามเช้าของวันต่อมามู่หลานเฟินก็ได้สติฟื้นกลับมา เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับเซวียนเจ๋อและลั่วเหมยที่อยู่ดูแลนางไม่ห่าง

เมื่อมองไปโดยรอบก็พบว่าตนเองไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้น เซวียนเจ๋อบอกกับนางว่าเมื่อคืนนี้เซวียนซานหลางเป็นคนอุ้มนางมารักษาที่นี่ มู่หลานเฟินเพียงพยักหน้ารู้ไม่ได้เอ่ยถามอันใดอีก

เมื่อคืนนี้นางคิดว่าตนเองจะไม่รอดเสียแล้ว ประสบการณ์ที่ผ่านมาคอยย้ำเตือนนางว่าทุกคราที่นางทะลุมิติไปอยู่ในอีกร่างหนึ่งมักจะมีอายุไม่ยืนยาว ไม่โดนฆ่าตายก็เกิดเรื่องจนตาย ไม่คิดว่าครั้งนี้ยามที่ลืมตาตื่นขึ้นมาจะยังมีชีวิตอยู่

เซวียนเจ๋อให้ลั่วเหมยนำโจ๊กมาป้อนให้นางกิน มู่หลานเฟินกินไปไม่กี่คำก็รู้สึกอิ่มเสียแล้ว นางจึงกินยาต่อ โชคดีที่มารักษาได้ทันท่วงที ท่านหมอบอกว่าพิษนี้หากทิ้งเอาไว้นาน สุดท้ายนางจะไม่อาจรอดชีวิตได้อีก

เมื่อนึกถึงเซวียนซานหลางขึ้นมา มู่หลานเฟินก็พลันคิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้ เขาดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยเลยตอนที่เห็นสภาพของนาง 

แต่นางไม่อยากคิดจะอะไรมากให้มากความ ที่เขาร้อนใจปานนั้นก็คงเป็นเพราะกลัวว่านางจะทำแผนการของเขาพังไม่เป็นท่าเสียมากกว่า

ท่านหมอมาตรวจอาการนางอีกครั้งเมื่อเห็นว่าปลอดภัยและขจัดพิษออกหมดแล้วจึงให้กลับมาพักทีบ้านได้ ระหว่างที่จัดเทียบยาอยู่นั้น ท่านหมอก็หันมาเอ่ยกับมู่หลานเฟิน

"แม่นาง สาวใช้ของท่านคนที่รูปร่างสูงใหญ่่ต่างจากสตรีทั่วไป อีกทั้งการแต่งหน้าก็จัดจ้านงดงามยิ่งนัก นางมีสามีหรือยัง หากไม่มีข้าอยากจะแต่งนางเป็นภรรยา ถึงข้าจะแก่แล้ว แต่ก็สามารถดูแลนางได้"

มู่หลานเฟินแทบจะพ่นยาร้อนออกมาจากปาก ท่านหมอผู้นี้ถูกตาต้องใจเซวียนเจ๋อที่แต่งกายเป็นสาวใช้เข้าให้แล้ว นางยิ้มแห้ง ก่อนจะเอ่ย

"ท่านหมอ สาวใช้ของข้าผู้นี้ทำงานดีมาก ข้าตัดใจทิ้งนางเอาไว้ที่นี่ไม่ลงหรอก"

"เห้อ น่าเสียดายนัก"

เอ่ยจบก็หันไปส่งยิ้มหวานให้เซวียนเจ๋อที่ยืนอยู่ไม่ไกล เซวียนเจ๋อที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกว่าสายตาที่ท่านหมอผู้นั้นใช้มองเขาออกจะประหลาดเกินไปสักหน่อย

เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้วคนทั้งหมดจึงกลับมาที่บ้านละลั่วเหมย เมื่อได้เอนหลังลงพักแล้ว มู่หลานเฟินจึงบอกเล่าเรื่องที่ท่านหมอเอ่ยกับนางก่อนจะกลับมาที่บ้าน เซวียนเจ๋อเมื่อได้ฟังก็ลมออกหูถึงขนาดจะไปพังร้านหมอให้พินาศย่อยยับ โชคดีที่มู่หลานเฟินห้ามปรามได้ทันเสียก่อน และเอ่ยถามเรื่องอื่นกับเขาเพื่อเปลี่ยนบทสนทนาเป็นหัวข้ออื่นไปเสีย

"สถาณกาณ์ด้านนอกเป็นเช่นไรบ้าง เซวียนซานหลางเอาตัวคนไปแล้วหรือ"

เซวียนเจ๋อเพียงพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้รายละเอียดของเรื่องนี้มากเท่าใดนัก อีกทั้งยังไม่กล้าเอ่ยถามพี่ชายของตนส่งเดช มู่หลานเฟินที่เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้เอ่ยถามอันใดต่อ นางเอนกายนอนหลับจนถึงช่วงบ่าย ก่อนจะได้ยินเส่ียงฝีเท้าตึงตังดังมาจากด้านล่าง เสียงนั้นดังมากจนนางสะดุ้งตื่น เมื่อลุกขึ้นมาดูก็พบว่าคนที่วิ่งเข้ามาคือเซวียนเจ๋อนั่นเอง

"เซวียนเจ๋อ เหตุใดจึงรีบร้อนปานนี้"

เซวียนเจ๋อมีท่าทางตื่นตะหนกก่อนจะเอ่ย

"แย่แล้ว ที่ศาลาว่าการตอนนี้เกิดเรื่องกับพี่ใหญ่และใต้เท้าเสิ่นแล้ว"

มู่หลานเฟินเมื่อไอ้ยินก็รีบเอ่ยถามความเป็นไปในทันที

"เกิดเรื่องใดขึ้น"

"ท่านเจ้าเมืองถงหวางคิดจะชิงตัวบุตรสาว ถึงขนาดพากำลังทหารมาทำร้ายคนของเรา"

มู่หลานเฟินขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกว่าเรื่องนี้ดูเหมือนจะจบไม่ง่ายๆเสียแล้ว นางรีบหาลุกจากเตียงนอน ก่อนจะสั่งให้เซวียนเจ๋อพานางไปที่ศาลาว่าการ หญิงสาวไม่ลืมที่จะนำมีดสั้นติดมือไปด้วย ตอนนี้ร่างกายของนางดีขึ้นมากแล้ว หากถึงยามคับขันจะได้ช่วยเหลือพวกเขาได้

เรื่องที่อาหลินทำลงไปนั้นเซวียนเจ๋อและลั่วเหมยเล่าให้นางฟังหมดแล้ว มู่หลานเฟินไม่คิดเลยว่าสตรีที่อ่อนหวานน่ารักอย่างอาหลินจะกระทำการอำมหิตเช่นนี้ได้แบบตาไม่กระพริบ

เมื่อมาถึงศาลาว่าการก็พบว่ามีทหารล้อมศาลาว่าการเอาไว้เป็นจำนวนมาก เจ้าเมืองถงหวางคิดจะชิงตัวบุตรสาว อีกทั้งยังคิดจะสังหารเซวียนซานหลางและเสิ่นเหวยอันอีกด้วย

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เหล่าชาวบ้านต่างวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น เซวียนซานหลางใช้ดาบของเขารับมือกับทหารของเจ้าเมืองถงหวาง

ด้านเสิ่นเหวยอันก็ใช้แส้ในมือตวัดฟาดใส่ทหารของเจ้าเมืองเมืองถงหวางอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับใช้แส้ตวัดแย่งตัวอาหลินกลับไปได้ นั่นยิ่งทำให้เจ้าเมืองถงหลางบ้าระห่ำมากกว่าเดิม

องค์รักษ์ลับของพวกเขาปะทะกับทหารของเจ้าเมืองถงหวางจนเกิดการสูญเสียไปไม่น้อย เซวียนซานหลางเห็นว่าหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปย่อมไม่ดีแน่นแล้ว อย่างไรนี่ก็คือทหารของแคว้นต้าหลาง จะมาฆ่าแกงกันเช่นนี้คงไม่ดีเท่าใดนัก

เจ้าเมืองถงหวางเสียสติไปแล้ว เขาถึงกับตะโกนออกมาว่าการตายของสตรีเหล่านั้นเป็นเขาที่ช่วยบุตรสาวปิดบังเอาไว้ อีกทั้งบางศพเขายังช่วยนางถอดเล็บเองกับมือ!

รวมไปถึงเรื่องการวางยาเขาก็เป็นคนทำ!

มู่หลานเฟินถึงกับกำมือแน่น ก่อนหน้านี้เซวียนซานหลางเคยเล่าให้นางฟังว่า คดีนี้แม้แต่ท่านเจ้าเมืองยังสืบหาตัวคนร้ายไม่พบ

แท้จริงแล้วมันไม่ใช่สืบหาไม่พบหรอก แต่คนร้ายตัวจริงคือสองพอลูกนี่เองต่างหาก

ในเมื่อคนร้ายคือบุตรสาวของตน เจ้าเมืองถงหวางจะยินยอมให้นางถูกจับไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างนั้นหรือ

ย่อมไม่มีทาง!

"ซื่อจื่อ เราต้องหาทางจับตัวเจ้าเมืองถงหวางมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะเกิดการต่อสู้ไม่จบไม่สิ้น ข้าจะเอาตัวอาหลินไป ส่วนเจ้าเมืองถงหวางมอบท่านแล้ว"

เสิ่นเหวยอันเอ่ยพร้อมกับหันไปมองเซวียนซานหลาง เซวียนซานหลางพยักหน้า ก่อนจะฝ่าวงล้อมเข้าไปต่อสู้กับเจ้าเมืองถงหวาง ด้านเสิ่นเหวยอันก็พาตัวอาหลินไปคุมขังเอาไว้

 ทหารของเมืองถงหวางฝีมือไม่ด้อยเลย กำลังทหารของเซวียนซานหลางตอนนี้มีไม่มากนัก องค์รักษ์ลับก็พยายามต้านรับเอาไว้อย่างสุดกำลัง

ไม่นานนักเจ้าเมืองถงหวางก็สั่งให้ทหารล้อมเซวียนซานหลางเอาไว้ตรงกลาง พร้อมกับยืนธนูใส่ เซวียนซานหลาง แต่ชายหนุ่มอาศัยความว่องไวปราดเปรียวของตนสามารถเบี่ยงกายหลบธนูได้

มู่หลานเฟินเห็นว่าสถาณการณ์เริ่มไม่ดีแน่แล้ว นางมองเห็นดาบเล่มหนึ่งตกอยู่ที่พื้นจึงก้มหยิบมันขึ้นมา หมายจะวิ่งฝ่าวงล้อมเข้าไปช่วยเซวียนซานหลาง แต่ยังไม่ทันทีนางจะได้ลงมือก็รู้สึกเหมือนว่ามีสายลมวูบหนึ่งพัดผ่านข้างกายของนางไปอย่างรวดเร็ว 

ปรากฏว่ามีพัดสีทองเล่มหนึ่งที่ลอยละล่องไปเบื้องหน้าราวกับวิหกถลาลม ก่อนที่พัดเล่มนั้นจะตวัดพาดผ่านลำคอของเจ้าเมืองถงหวางอย่างรวดเร็ว 

เจ้าเมืองถงหวางสิ้นใจตายในทันที เหล่าทหารต่างหยุดชะงักไม่กล้าสู้ต่อ

"ใครกล้าลงมืออีกข้าจะกราบทูลฝ่าบาทให้ประหารพวกเจ้าทั้งตระกูลเสีย!"

เซวียนซานหลางหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นซูอวี้เฉิงนั่นเอง เขารีบจัดการทหารเหล่านั้นจนพวกมันไม่กล้าก่อเรื่องอีก ก่อนจะก้มลงมองดูแขนซ้ายของตนที่เป็นแผลฉกรรจ์อย่างไม่ใส่ใจ

มู่หลานเฟินหันไปมอง ก่อนจะพบกับบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังกระโดดลงมาจากหลังม้าพร้อมกับนำทหารอีกร่วมหลายร้อยนาย ใบหน้าของเขาหล่อเหลา ดวงตาทอประกายคล้ายกับดวงดารา ท่วงท่าองอาจน่ามอง ในมือถือพัดสีทองเล่มนั้นเอาไว้ เขาปรายตามองผู้คนโดยรอบก่อนจะเดินเข้ามาท่ามกลางฝูงคน

"ให้ตายเถอะ นี่ก็คือใต้เท้าซู หัวหน้าองค์รักษ์เสื้อแพรไม่ใช่หรือ ได้เห็นฝีมือของเขาแล้วช่างน่านับถือยิ่งนัก"

เซวียนเจ๋อเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น มู่หลานเฟินเมื่อได้ยินจึงเอ่ยถามญาติผู้พี่ เซวียนเจ๋อจึงเล่าเรื่องของซูอวี้เฉิงให้นางฟัง

ที่แท้เขาก็คือหนึ่งในยอดบุรุษของแคว้นต้าหลางที่เหล่าสตรีน้อยเอ่ยถึงกันปากต่อปากนี่เอง ฝีมือของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าเซวียนซานหลางและเสิ่นเหวยอันเลยแม้แต่น้อย

ซูอวี้เฉิงเดินเข้าไปหาเซวียนซานหลาง ก่อนจะเอ่ย

"อาซาน ขออภัยที่ข้ามาช้า"

"ไม่เป็นอันใด รีบจัดการคนพวกนี้เถอะ"

ซูอวี้เฉิงพยักหน้าก่อนจะมองไปโดยรอบ

"เหวยอันเล่า"

"พาตัวคนไปแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซูอวี้เฉิงก็ไม่เอ่ยถามสิ่งใดอีกเรื่องที่เมืองถงหวางเขาพอจะรู้มาบ้าง ชายหนุ่มสั่งให้คนของตนจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เซวียนซานหลางหันไปมองมู่หลานเฟินที่กำลังหันหลังเดินจากไป เมื่อครู่นี้เขาเห็นว่านางกำลังจับดาบในมือหมายจะสังหารเจ้าเมืองถงหวาง

แววตาของชายหนุ่มวูบไหว จิตใจของเขาเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไป มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก