บทที่ 1 สวมบทคุณแม่ตัวร้าย

"หยาหยา ไม่ได้ตั้งใจ แม่อย่าตีหยาหยาเลย หยาหยากลัวแล้ว"

เซียวอี้หยาร้องไห้ส่งเสียงอ้อนวอนสะอึก สะอื้น อยู่ในอ้อมแขนของพี่ชาย ซูหย่าฉินหยุดเท้าลงที่ตรงหน้าสองพี่น้องแล้วถอนหายใจยาว ตัวเธอลุกมาดูอีกฝ่ายด้วยความหวังดีแท้ๆ กลับถูกมองว่ามีเจตนาไม่ดีคิดแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แต่เมื่อเห็นดวงตากลมโตของเด็กสาวอาบไปด้วยน้ำตาและความหวาดกลัว ความขุ่นเคืองในใจก็พลันจางหายกลายเป็นสงสาในทันที

เรื่องนี้จะโทษเด็กทั้งสองก็ไม่ได้ หากจะโทษก็ควรโทษคนเขียนบทที่สร้างตัวละครมารดาที่แสนร้ายกาจอย่างเจ้าของร่างเดิมขึ้นมา

"เธอตัวเปียกไปหมดแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

เพราะไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกในใจของเด็กๆ อย่างไร ซูหย่าฉินจึงทำได้เพียงไล่ให้เด็กหญิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ทว่าอีกฝ่ายกลับก้มหน้าไม่ยอมขยับตัว หรือว่าอีกฝ่ายจะไม่คุ้นชินกับท่าทีแบบนี้ของเธอ ซูหย่าฉินคิดได้ดังนั้นก็สูดลมหายใจเข้าแล้วสวมบทคุณแม่ตัวร้าย ชักสีหน้าให้ดุ ปรับน้ำเสียงให้เข้ม

"ฉันพูดไม่ได้ยินหรือไง! ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า!!"

จบประโยคเด็กหญิงที่ควรรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดก็ร้องไห้น้ำตาอาบแก้มหนักกว่าเดิม ซูหย่าฉินมองอย่างไม่เข้าใจ หรือว่าเมื่อครู่เธอจะแสดงดุเกินไป เช่นนี้ควรจะทำอย่างไรดี ทว่ายังไม่ทันคิดหาวิธีการจัดการสถานการณ์ตรงหน้า เด็กชายก็ลุกขึ้นถอดเสื้อของตนเองแล้วส่งให้น้องสาว

"หยาหยา รีบเปลี่ยนชุด"

ซูหย่าฉินขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในการกระทำของเด็กชาย ก่อนที่ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมจะไหลเข้ามาในความคิด

แม่ครับเสื้อผ้าของพวกเราใส่ไม่ได้แล้วครับ

ใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องใส่ พวกไร้ประโยชน์ วันวันมีแต่เรื่องสิ้นเปลือง

เป็นคำพูดของเจ้าของร่างเดิมเมื่อสองปีก่อนครั้งที่เด็กทั้งสองมาขอเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ดังนั้นเสื้อผ้าที่เพวกเขาสวมใส่อยู่ในตอนนี้จึงเป็นชุดเดียวที่มีอยู่ โดยใช้ผ้าเก่ามาตัดเย็บต่อกันอย่างลวกๆ เมื่อครู่ซูหย่าฉินสวมบทคุณแม่ตัวร้าย เซียวอี้เหยาไม่ต้องการให้น้องสาวถูกลงโทษจึงได้ถอดเสื้อของตนเองให้อีกฝ่ายใส่ แต่ทำเช่นนี้เด็กชายก็จะไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ นับเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง

"หยุด!"

เซียวอี้หยาที่กำลังจะเปลี่ยนชุดพลันหยุดชะงักมือ เซียวอี้เหยาขบกรามตวัดสายตาดุมองมารดาด้วยความคับแค้นใจ ดูแล้วผู้หญิงร้ายกาจคนนี้คงจะหาเรื่องตีพวกเขาสองพี่น้องอีกแน่ๆ เพียงแต่ซูหย่าฉินไม่ได้สนใจสายตาของเด็กชาย กลับเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเจ้าของร่างเดิม เมื่อเปิดตู้ออกแล้วพบว่าภายในตู้มีชุดเสื้อผ้าเนื้อดีมากมาย ซูหย่าฉินก็ขบกรามแน่นด้วยความเดือดดาล

เจ้าของร่างเดิมช่างเป็นมารดาที่น่าโมโหจริงๆ ตัวเองมีเสื้อเต็มตู้ แต่ลูกๆ กลับมีเพียงชุดเก่าที่ปะชุนจนไม่เหลือสภาพเดิมคนละชุด 

ทว่าเรื่องเดิมไม่อาจย้อนกลับแก้ไข ที่ทำได้มีเพียงจัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันเท่านั้น ดังนั้นซูหย่าฉินจึงเลือกหยิบเสื้อไหมพรมตัวสั้นออกมาหนึ่งตัวแล้วเดินกลับมาที่เด็กทั้งสอง

"เหยาเหยาออกไปรอข้างนอกก่อน"

แม้ว่าตอนนี้เซียวอี้หยาจะอายุแค่ห้าขวบ แต่ชายหญิงแตกต่างจึงควรมีระยะห่างและข้อควรระวัง ซูหย่าฉินจึงเอ่ยให้เด็กชายออกจากห้องไปก่อน

"ผมไม่ไป!"

ด้วยกลัวว่ามารดาจะทุบตีน้องสาวเหมือนทุกครั้ง เซียวอี้เหยาจึงไม่ยอมออกจากห้อง ซูหย่าฉินไม่อยากทะเลาะกับเด็กห้าขวบจึงตัดปัญหาด้วยการบอกให้เขาหันหลังไป จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าที่แทบจะไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่งบนตัวเซียวอี้หยาออก ดวงตากลมใสมองมารดาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ตนด้วยแววตาสับสน หากแต่ในใจก็รู้สึกดีใจอย่างที่สุด 

ท่านแม่อ่อนโยนและใส่ใจหยาหยาแบบนี้ ช่างดีจริงๆ

"เสื้อตัวนี้ใหญ่ไปหน่อยอดทนใส่ไปก่อนนะ ในตู้มีผ้าอีกหลายตัวเอาไว้คืนนี้ฉันจะเอามาแก้ทำชุดใหม่ให้ก็แล้วกัน"

ได้ยินมารดาบอกว่าจะทำชุดใหม่ให้น้องสาว เซียวอี้เหยาก็หันกลับมาคว้าแขนเล็กของเด็กหญิงดึงให้ห่างจากมารดาในทันที ก่อนจะทิ้งตัวคุกเข่าลงพร้อมกัน

"แม่พวกเราสองคนผิดไปแล้ว ท่านจะทุบตีพวกเราอย่างไรก็ได้ แต่อย่าขายน้องสาวเลย"

ขายน้องสาว คิ้วเรียวของซูหย่าฉินขมวดเข้าหากันแน่นอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ตั้งใจจะทำชุดใหม่ให้อีกฝ่ายแท้ๆ เหตุใดจึงถูกเข้าใจผิดว่าจะขายคนไปได้กัน พลันความทรงจำหนึ่งก็สะท้อนเข้ามาในความคิดอีกหน

อยากได้ชุดใหม่เหรอได้สิ วันนี้ขายน้องสาวนายไป พวกเธอสองคนก็จะได้ชุดใหม่ทั้งคู่

ขายคนซื้อชุดใหม่ เจ้าของร่างเดิมคนนี้ช่างน่าโมโหเกินไปแล้ว ซูหย่าฉินหงุดหงิดจนเผลอตีหน้าผากตนเองทำให้เลือดที่แห้งไปแล้วไหลออกมาอีกหน เด็กสาวที่แม้จะมีท่าทีหวาดกลัวแต่ก็ยังเป็นห่วงมารดารีบหมุนตัวไปหยิบผ้าชุบน้ำมาส่งให้อีกฝ่าย

"เลือดท่านไหลอีกแล้ว รีบเช็ดหน้าก่อนนะคะ"

ซูหย่าฉินรับผ้าจากมือเล็กมากดบาดแผลอีกครั้ง ก่อนจะถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วหยิบชุดทำแผลออกมาดูแลตนเอง เมื่อจัดการเรื่องบาดแผลบนหน้าเสร็จแล้วก็หันมาหาคนทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง

"เหยาเหยา หยาหยา แม่คิดว่าพวกเรามีเรื่องต้องคุยกันให้ชัดเจน"

เดิมทีซูหย่าฉินคิดจะสวมบทคุณแม่ตัวร้ายให้คนทั้งสองตายใจ จากนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนพฤติกรรมทีละเล็กทีละน้อยให้พวกเขาไม่รู้สึกผิดสังเกต แต่หลังจากเห็นท่าทีหวาดกลัวอยู่เสมอของเด็กทั้งสองเธอก็ตัดใจทำร้ายอีกฝ่ายซ้ำไม่ลง

"ต่อไปนี้ฉัน เอ่อ... แม่จะไม่ขายลูกๆ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม"

เซียวอี้เหยามองดูสีหน้าที่จริงจังของมารดาด้วยความคิดหวาดระแวง ทว่าแม้ในใจจะไม่เชื่อถือแต่เมื่อเห็นน้องสาวแสดงสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาก็แสร้งแสดงออกมาว่ารับทราบ ดึงแขนเล็กของน้องสาวคุกเข่าลงอีกครั้งแล้วโขกศีรษะเอ่ยขอบคุณ

ไม่ว่าผู้หญิงร้ายกาจคนนี้จะพูดจริง หรือแค่โกหกให้ตายใจ แต่หากทำให้น้องสาวมีความสุขก็ถือเป็นเรื่องดี

.............................................