บทที่ 2 ไข่เพียงหนึ่งฟอง

เมื่อแสดงเจตนาของตนเองชัดเจนได้แล้ว ซูหย่าฉินก็ให้เด็กทั้งสองออกไปจากห้อง ก่อนที่ตนเองจะมานั่งทบทวนเรื่องราวดุจฝันนี้ 

เกิดใหม่? ข้ามเวลา? ทะลุมิติ? ไม่ว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม เธอจะต้องหาทางกลับไปยังโลกเดิมของตนเองให้ได้ ทว่าคิดหาทางยังไม่ทันได้ท้องที่ว่างเปล่าก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา ซูหย่าฉินถอนหายใจอย่างระอาใจ 

เอาเถิดปัญหามีไว้ให้แก้ แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง 

เมื่อคิดได้แล้วซูหย่าฉินก็ถอนหายใจอีกหน จากนั้นก็เปิดประตูห้องออกมา เพียงแต่ทันทีที่เปิดประตูห้องดวงตาเรียวดุจหงส์ก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง

สวรรค์ สาบานว่านี่คือบ้านที่คนอยู่อาศัย!!

หน้าต่างที่ไร้บานปิด มีเพียงลังกระดาษลังแปะกั้นบังลม กำแพงที่หลุดร่อนจนเห็นดินปั้นที่ใช้ก่อสร้าง หลังคาที่มีรอยรั่วจนแสงแดดทะลุส่องมาบนพื้นสว่างจ้า ยังไม่นับเครื่องเรือนที่แทบไม่สามารถใช้งานได้ในบ้าน และพื้นที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนแทบไม่มีทางเดิน เจ้าของร่างเดิมผู้นี้ หากสามารถพบหน้ากันสักครั้งเธอสาบานเลยว่าจะต้องสั่งสอนอีกฝ่ายสักยกสองยก

"แม่หิวแล้วใช่ไหมคะ วันนี้ไก่ในเล้าออกไข่มาหนึ่งฟองหยาหยาต้มไว้ให้แม่แล้ว"

"แล้วเธอสองคนล่ะ กินอะไร"

"พี่ชายขึ้นเขาไปเก็บผักป่าแล้ว อีกไม่นานก็จะกลับมาทำผักต้มกินกับหยาหยา"

เด็กหญิงตอบเสียงเบาราวกับกังวลกลัวว่าคำพูดของตนคำใดคำหนึ่งจะทำให้ผู้เป็นมารดาโกรธเคือง และถูกดุด่าทุบตีอีกครั้ง เพียงแต่ทั้งบ้านมี ไข่หนึ่งฟอง กลับให้คนตัวโตอย่างเธอกิน ส่วนเด็กตัวเล็กๆ สองคนกลับกินผักป่าต้ม มิน่าเล่าพวกเขาห้าขวบแล้ว แต่ยังมีร่างกายอ่อนแอ และตัวเล็กเหมือนเด็กสามขวบ

"เธอกินเถอะฉัน... แม่ไม่หิว"

ถึงจะหิวแต่จะให้เอาเปรียบเด็กก็คงไม่เหมาะสม ทว่าเธอเสียสละหยิบยื่นน้ำใจให้ เด็กหญิงตรงหน้ากลับตอบแทนมาด้วยน้ำตาและท่าทีหวาดกลัวจนตัวสั่น ซูหย่าฉินกำลังจะเอ่ยถามเหตุผลความทรงจำหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

อยากกินเหรอ อย่างนั้นก็กิน! กินให้มากๆ จะได้โตไวๆ เวลาขายจะได้มีราคา

ที่แท้เจ้าของร่างเดิมข่มขู่เด็กๆ เอาไว้เช่นนี้ พวกเขาจึงไม่กล้ากินอาหาร อีกทั้งยังเอาใจด้วยการมอบทุกอย่างให้เจ้าของร่างเดิม คิดแล้วช่างน่าโมโหจริงๆ เพียงแต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ไข่ในมือเล็กเธอก็ยิ่งไม่อาจกิน

"ไข่ๆๆๆ วันวันกินแต่ไข่ น่าเบื่อจะตาย ถ้าเธอไม่กินก็เอาทิ้งไปเสีย"

เพื่อไม่ให้เด็กหญิงคิดมากและยอมกินไข่ไก่ในมือ ซูหย่าฉินจึงจำเป็นต้องวางท่าดุดัน ไม่พอใจ จากนั้นก็เดินออกจากบ้านไป แล้วลอบหลบอยู่ที่หลังประตูมองดูเด็กหญิงค่อยๆ แกะไข่แบ่งออกเป็นสองส่วน แน่นอนว่าครึ่งหนึ่งคงเก็บไว้ให้พี่ชายหน้าเคร่งกิน ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมดวงตามืดบอดหรืออย่างไรมีลูกที่รู้ความขนาดนี้กลับไม่พอใจ ยังเอาแต่ร่ำไห้หาแต่สามีเฮงซวยที่หายหัวไปถึงห้าปีแล้วคนนั้น

"หย่าฉิน"

เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังซูหย่าฉินหันไปก็พบหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับตน เมื่อทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ก็พบว่าอีกฝ่ายคือ ไห่เยี่ยน เพื่อนบ้านที่คอยยุยงให้เจ้าของร่างเดิมขายเด็กทั้งสองอยู่เสมอ

"หย่าฉิน สรุปว่าเธอจะขายหยาหยา หรือ เหยาเหยา ดี ฉันไปถามราคามาให้แล้ว หยาหยาเป็นเด็กผู้หญิงคนซื้อเลยจ่ายให้แค่ สามร้อยหยวน แต่ถ้าเป็นเหยาเหยาน่ะได้ราคาดีถึงห้าร้อยหยวนเลยนะ"

ซูหย่าฉินขบกรามมองคนตรงหน้าด้วยความคับแค้นใจ แม้ว่าเงินสามร้อย ห้าร้อยหยวนจะเป็นมูลค่าที่สูงมากในยุคนี้ แต่จะเทียบกับค่าของชีวิตคนได้อย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคนที่อีกฝ่ายจะซื้อคือลูกของตนด้วยแล้วยิ่งไม่อาจตีมูลค่าได้

"ว่าอย่างไร ตัดสินใจได้หรือยัง เด็กสองคนนี้แม้น่าตาจะน่ารัก แต่ก็เป็นแค่ตัวภาระที่ไร้ประโยชน์ หากยังไม่ขายออกไปชีวิตวัยสาวของเธอก็ต้องสูญเปล่าแล้ว"

"เธอหมายความว่าอย่างไร"

"โถ่... หย่าฉิน เธอก็รู้ว่าหน้าตาอย่างเธอน่ะมีแต่คนอยากแต่งเป็นภรรยา หากไม่เพราะมีเด็กสองคนนี่คอยเกาะแข้งเกาะขาขัดขวาง ตอนนี้เธอคงได้สามีดีๆ ไปแล้ว"

สามีดีๆ ผู้หญิงที่ขายได้แม้กระทั่งลูกในไส้ของตนเอง ยังจะมีผู้ชายดีๆ ที่ไหนอยากได้เป็นภรรยา ไห่เยี่ยนผู้นี้คิดจะใช้วาจาหลอกล่อเธอเหรอฝันไปเถอะ 

"ไห่เยี่ยน เธอช่างดีกับฉันจริงๆ ชีวิตนี้ของฉันไม่รู้จะตอบแทนเธออย่างไร"

"จะไปยากอะไร ไม่ใช่ว่าพวกเราตกลงกันไว้แล้วหรือ ขายคนได้ราคาเธอรับไปเจ็ดส่วน ฉันสามส่วน"

ซูหย่าฉินขบกรามแน่นแต่ยังฝืนยิ้มเสแสร้ง เจ้าของร่างเดิมนี่ช่างน่าโมโหจริงๆ ถูกหลอกให้ขายลูกไม่พอยังโง่เขลาแบ่งเงินให้ผู้อื่นอีก

"ได้เช่นนั้นอีกสามวัน พวกเรานัดหมายกันส่งคนรับเงิน ฉันจะขายทั้งสองคนเธอก็นัดคนซื้อมาพร้อมกันเลย"

"จริงหรือ!!"

"อืม"

ไห่เยี่ยนเห็นหญิงสาวตกลงก็ยิ้มจนแก้มแทบแตก ก่อนจะรีบวิ่งจากไปจึงไม่ทันสังเกตุเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของซูหย่าฉิน

คิดจะเป็นพวกค้ามนุษย์ เช่นนั้นฉันจะสอนบทเรียนครั้งใหญ่ให้เอง

ทว่าสิ่งที่ซูหย่าฉินไม่คาดคิดก็คือทุกคำพูดของเธอถูกเด็กชายตัวเล็กที่เพิ่งลงจากเขามาได้ยินอย่างชัดเจน มือเล็กกำต้นสมุนไพรพิษแล้วขบกรามแน่น

ขอเพียงปกป้องน้องสาวได้ ให้กลายเป็นคนเลวต่ำช้าสังหารมารดาเขาก็ยินดี

........................................