บทนำ ดาราสาวตัวแม่เกิดใหม่

"พี่ชาย ทำยังไงดีแม่ไม่หายใจแล้ว"

เสียงของเด็กหญิงดังแว่วอยู่ข้างหูพร้อมเสียงสะอื้น ก่อนที่จะมีเสียงเด็กชายคนหนึ่งสอดแทรกเข้ามา

"ไม่ต้องกลัว เมื่อครู่เธอล้มของเธอเอง ถึงจะตายไปก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา"

คำพูดที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกเช่นนี้หากไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่เอ่ยออกมายังกังวาลใส ซูหย่าฉิน คงคิดว่าคนพูดเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อย่างแน่นอน เพียงแต่เมื่อครู่เธอกำลังอยู่ในกองถ่ายรายการพิเศษพร้อมเพื่อนดาราสาวตัวทอปแห่งศตวรรษที่ยี่สิบห้า ทำไมถึงมีเสียงเด็กได้กัน ดวงตาเรียวดุจหงส์ค่อยๆ ปรือตื่นด้วยความสงสัย ทว่าภาพตรงหน้ายังไม่ทันชัดเจน อาการปวดหัวกลับชัดแจ้ง จนคิ้วเล็กต้องขมวดเข้าหากันแน่น

"ผีหลอก!"

เสียงเด็กหญิงกรีดร้องลั่น เมื่อหญิงสาวที่เธอสัมผัสได้ว่าหมดลมหายใจไปแล้วขยับตัวลืมตาตื่นขึ้นมา

"เสียงดังอะไรกัน หุบปาก! โอ๊ยปวดหัว!! พี่เจินเจินขอยาให้ฉันหน่อย"

ซูหย่าฉินตวาดเด็กหญิงที่ส่งเสียงดังไม่ดูสถานที่ พร้อมกับเอ่ยเรียกขอยาจากผู้จัดการคนสนิท หากแต่ยายังไม่ทันมา ความทรงจำกลับไหลบ่าจนดวงตาที่ลืมไม่เต็มที่เปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง

"นี่มันอะไรกัน หรือว่า... ฉันเกิดใหม่?"

จากความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนเองเมื่อครู่ทำให้ซูหย่าฉินรับรู้ได้ในทันทีว่า ตนเองในตอนนี้ไม่ใช่ซูหย่าฉินดาราสาวตัวแม่ตัวทอปของวงการคนเดิมอีกแล้ว แต่เป็นซูหย่าฉินตัวร้ายประกอบในเรื่อง นายทหารที่รัก บทละครเรื่องใหม่ที่เธอเพิ่งตกลงรับเล่นเป็นนางเอกเมื่อสัปดาห์ก่อน เพียงแต่ตอนรับบทเธอตกลงเป็นนางเอก ตอนเกิดใหม่เหตุใดจึงได้กลายมาเป็นนางร้ายตัวประกอบ ภรรยาเก่าของพระเอกที่ถูกทอดทิ้งไว้ในชนบท กับลูกแฝดชายหญิงแบบนี้เล่า!!

เมื่อคิดถึงลูกแฝดชายหญิงหางตาก็อดที่จะปรายมองไปยังต้นเสียงซึ่งก่อกวนเธอตั้งแต่แรกไม่ได้ ในความทรงจำเด็กสองคนนี้อายุห้าขวบแล้ว แต่ทำไมร่างกายจึงเล็กและผอมแห้งราวกับเด็กน้อยสามขวบแบบนี้ พลันภาพความทรงจำเจ้าของร่างเดิมก็ไหลเข้ามาในความคิดอีกหน

เจ้าเด็กไร้ประโยชน์ทำงานไม่เสร็จยังคิดจะกินข้าวอีกหรือ ไสหัวออกไปนอนที่เล้าไก่

ไม่เพียงแต่ดุด่าทุบตี และใช้งานประดุจทาส เจ้าของร่างเดิมคนนี้ยังอดอาหารเด็กทั้งสองอย่างทารุณ แม้ว่าซูหย่าฉินจะไม่ใช่คนดีอะไร อีกทั้งลึกๆ ในใจยังไม่ชอบเด็ก แต่การกระทำอันไร้คุณธรรมแบบนี้ก็ยากจะรับได้จริงๆ 

"เมื่อครู่หยาหยาตกใจจึงเผลอทำเสียงดัง แม่อย่าตีเธอเลย แต่หากจะตีก็ตีผมแทนเถอะครับ"

เด็กชายตัวผอมขยับมายืนเบื้องหน้าน้องสาว พูดเสียงดังฉะฉานมั่นคง ทั้งที่แววตาสั่นไหวหวาดกลัว แขนเล็กๆ กางออกชัดเจนถึงเจตนาที่ต้องการปกป้องเด็กหญิง ซูหย่าฉินที่เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้า ไร้ครอบครัว ไม่มีพี่น้อง ได้เห็นภาพนี้ในใจก็รู้สึกอบอุ่นระคนอิจฉาขึ้นมา

"ตีอะไรกัน ถึงฉันจะไม่ชอบเด็กแต่ก็ไม่ถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันโดยไร้เหตุผลขนาดนั้น"

พูดจบสายตาของเด็กทั้งสองก็มองมายังเธอด้วยท่าทีหวาดระแวง ซูหย่าฉินพลันตระหนักได้ว่าเจ้าของร่างเดิมตบตีเด็กทั้งสองเป็นกิจวัตร อย่าพูดถึงเหตุผลเลย แค่ลมพัดผ้าม่านปลิวเจ้าของร่างเดิมก็เอามาเป็นเรื่องตีคนได้แล้ว ดังนั้นเมื่อเธอเอ่ยประโยคเมื่อครู่ไปเด็กสองคนจึงมีท่าทีหวาดระแวงขึ้นมา

"มัวยืนงงอะไรอยู่ รีบมาประคองฉันลุกขึ้นสิ"

เพื่อไม่ให้ถูกจับผิดสังเกตได้ซูหย่าฉินจึงต้องสวมบทมารดาแสนร้ายกาจเอ่ยเสียงดุใส่เด็กทั้งสอง เมื่อเห็นว่ามารดายังคงมีนิสัยขี้โมโห เอาแต่ใจเช่นเดิมสองพี่น้องก็รู้สึกวางใจรีบเข้ามาประคองคน เซียวอี้หยาเด็กหญิงแฝดน้องยังรีบวิ่งไปเอาผ้าและอ่างล้างหน้ามาให้เธออีกด้วย เพียงแต่แขนที่เล็กๆ นั่นจะถืออ่างที่ใส่น้ำไหวได้อย่างไร ดังนั้นเดินเข้าห้องมาได้เพียงสามก้าวอ่างในมือก็หลุดร่วงจนน้ำหกกระจายตัวคนตัวเปียกชุ่ม

"หยาหยา!"

 เซียวอี้เหยารีบวิ่งเข้าไปดูน้องสาว ซูหย่าฉินเองก็ลุกขึ้นทั้งที่มือข้างหนึ่งยังกดบาดแผลที่ศีรษะเอาไว้เพื่อห้ามเลือด เดินเข้าไปหาเด็กหญิงเช่นกัน ทว่ายังไม่ทันเอ่ยอะไรสองพี่น้องก็ขยับตัวกอดกันกลม ราวกับเป็นปฏิกิริยาที่คุ้นชิน 

เจ้าเด็กไม่ได้ความน้ำอ่างเดียวก็ยังถือไม่ได้ วันนี้ไม่ตีพวกแกให้แขนหักก็คงไม่รู้จักทำตัวให้มีประโยชน์

ภาพเจ้าของร่างเดิมด่าทอเด็กหญิงที่ทำอ่างน้ำหก ก่อนจะทุบตีเธออย่างรุนแรงสะท้อนเข้ามาในความคิด ซูหย่าฉินขบกรามแน่นดูเหมือนว่าการเกิดใหม่ครั้งนี้ของเธอจะไม่ง่ายเหมือนที่คิดเสียแล้ว ทว่ายากง่ายไม่สำคัญ ที่สำคัญคือเธอต้องมีชีวิตต่อและเป็นชีวิตที่ดีด้วย

.................................................