บทที่ 3 ตัดรากถอนโคน

เซียวอี้เหยามองมารดาของตนแต่งตัวงดงามเดินจากไปด้วยสายตาปวดร้าว เท้าที่เดินเข้าบ้านรู้สึกหนักกว่าทุกครั้ง หากแต่ก็ยังคงต้องฝืนทนก้าวเดินต่อ

"พี่ชาย พี่กลับมาแล้ว"

เมื่อได้ยินเสียงของน้องสาว ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของเซียวอี้เหยาก็พลันเบาบางลง

"รีบกินไข่ต้มเร็วเข้า"

ทันทีที่เห็นไข่ต้มครึ่งฟองในมือของน้องสาว เซียวอี้เหยาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบจับเธอยืนหลบอยู่ด้านหลังแล้วกวาดตามองรอบๆ ตัวด้วยท่าทีหวาดระแวง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครนอกจากพวกเขาสองคนความตื่นกลัวก็ผ่อนคลายลง รีบหันมาจับไหล่เล็กเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ

"หยาหยา เหตุใดเธอจึงเอาไข่ต้มมากิน หากผู้หญิงคนนั้นรู้เข้าต้องตีเธอตายแน่ๆ"

เซียวอี้หยายิ้มกว้างสดใสให้พี่ชายก่อนจะจับมือเล็กหยาบกร้านของเขาออกมาแล้ววางไข่ไก่ครึ่งฟองลงบนกลางมือเล็ก

"ไข่นี่แม่บอกว่าเบื่อ ไม่อยากกินแล้ว ให้เอาไปทิ้ง หยาหยาเสียดายจึงได้เก็บเอาไว้กิน"

เอาไปทิ้ง ทั้งบ้านมีเพียงไข่ไก่วันละฟอง หญิงสาวใจร้ายคนนั้นยังให้เอาไปทิ้ง ช่างเป็นคนเอาแต่ใจไม่รู้คุณค่าของอาหารจริงๆ

"พี่ชายรีบกินเถิด ไม่อย่างนั้นแม่กลับมาเห็นต้องตีหยาหยาแน่ๆ"

เพราะกลัวว่าน้องสาวจะถูกตี เซียวอี้เหยาจึงรีบเอาไข่ในมือใส่ปากกินในทันที เซียวอี้หยาเห็นพี่ชายได้กินไข่ก็ยิ้มกว้าง หลายปีมานี้แม้เธอจะอายุยังน้อยแต่ก็รู้ดีถึงความรัก ความห่วงใยที่พี่ชายตรงหน้ามีให้

"พี่ชายค่อยๆ กิน อย่าลืมดื่มน้ำตามมากๆ จะได้อยู่ท้อง"

เพราะที่ผ่านมาอาหารที่กินนั้นน้อยนิด สิ่งเดียวที่ช่วยบรรเทาความทรมานจากอาการหิวก็คือน้ำเปล่าเหล่านี้ เมื่อพี่ชายรับน้ำไปดื่ม เซียวอี้หยาก็เอาผักป่าที่เขาเก็บมาไปล้างก่อนจะมองต้นผักประหลาดที่ไม่เคยเห็นด้วยความสงสัย

"พี่ชายนี่คือผักอะไรหรือ"

เซียวอี้เหยารีบดึงสมุนไพรพิษในมือน้องสาวกลับคืนมาด้วยอาการตื่นตกใจ ก่อนจะแสร้งกลบเกลื่อนด้วยคำพูดราบเรียบ

"พี่เก็บมาผิด นี่ไม่ใช่ผักแต่เป็นสมุนไพรพิษ ต่อไปเธออย่าได้เก็บมากิน"

"อืม... หยาหยารู้แล้ว พี่ชายเก่งที่สุด ดีที่สุด"

เก่งที่สุด ดีที่สุด หากน้องสาวได้รู้ความคิดของเขาที่มีต่อมารดายังจะเอ่ยคำพูดนี้อยู่หรือไม่ มือที่กำสมุนไพรพิษพลันเกร็งแน่น ในใจเกิดความรู้สึกหนักอึ้ง หากแต่เมื่อคิดถึงบทสนทนาของมารดากับหญิงข้างบ้านไห่เยียน ความตั้งใจที่สั่นคลอนก็กลับมามั่นคงอีกหน

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะไม่ยอมให้น้องสาวถูกขายไปเด็ดขาด

.........................................

ซูหย่าฉินหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าอาคารหลังหนึ่ง จากบทละครที่เธอเคยอ่านเมื่อโลกก่อน ซูหย่าฉินจำได้ว่าช่วงนี้ ผู้พันหลี่กัง หัวหน้าหน่วยรักษาความมั่นคงจะมาทำภารกิจตามจับอาชญากรค้ามนุษย์รายใหญ่ในเขตไห่จิง และอีกฝ่ายจะได้พบ ชุ่ยผิงอัน นางเอกของเรื่องที่บังเอิญช่วยให้เบาะแสคนร้าย กลายเป็นวีรสตรีที่มีคุณต่อแผ่นดิน ได้รับการยกย่องประกาศเกียรติคุณ ชีวิตพลิกผันในชั่วข้ามคืน เพียงแต่เรื่องราวของนางเอกเธอไม่คิดยุ่ง มุ่งหวังเพียงจัดการภัยคุกคามครอบครัวของเธอเท่านั้น           

"สหายท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณต้องการพบใคร"

"ฉันต้องการพบหัวหน้าหลี่"

นายทหารนอกเครื่องแบบขมวดคิ้วแน่น เรื่องการลงพื้นที่เพื่อทำภารกิจครั้งนี้เป็นความลับสูงสุด เหตุใดสตรีตรงหน้าจึงได้ล่วงรู้ และยังมาหาผู้พันหลี่โดยตรงเช่นนี้อีก

"สหายคุณรู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรออกมา"

"แน่นอนว่าฉันรู้ รบกวนคุณแล้ว"

ท่าทีสงบและรู้ความของหญิงสาวทำให้นายทหารตรงหน้าอดคิดไม่ได้ว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะเป็นสายลับที่ผู้พันหลี่กังส่งมาสืบความ แต่เพื่อความปลอดภัยจึงจำเป็นต้องเข้าไปรายงานผู้เป็นนายก่อน ทว่าเมื่อหลี่กังได้ยินรายงานกลับขมวดคิ้วหนา เดิมทีคิดไล่คนกลับ แต่เมื่อตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายรู้สถานะของตนก็ไม่อาจปล่อยคนไปได้ เรียกให้เข้ามาพบตนเองในทันที

"ฉันจะไม่อ้อมค้อม เธอรู้สถานะของฉันได้อย่างไร"

"เรื่องที่ฉันรู้ได้อย่างไรนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือฉันมีเบาะแสของพวกค้ามนุษย์"

แม้ว่าไห่เยี่ยนจะไม่ใช่แก๊งค้ามนุษย์รายใหญ่ที่หลี่กังกำลังตามหา แต่ก็เป็นแก๊งค้ามนุษย์เช่นกัน นี่จึงไม่นับว่าเธอหลอกลวงเขา

"เธอมีเบาะแสอะไร"

"วันนี้มีคนมาที่บ้านฉันติดต่อขอซื้อลูกชายและลูกสาวของฉันที่ราคา ห้าร้อยและสามร้อยหยวน ฉันยังได้ยินมาว่านอกจากบ้านฉันยังมีอีกหลายบ้านที่ถูกติดต่อซื้อลูกหลานเล็กๆ"

ซูหย่าฉินจงใจเน้นคำว่า หลายบ้านที่ถูกติดต่อซื้อ เป็นพิเศษ แม้ว่าปกติแล้วการขายลูก ขายหลานจะเป็นเรื่องปกติที่พบเห็นได้ทั่วไปในยุคนี้ แต่การซื้อทีละหลายคนเช่นนี้แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องปกติ และก็คล้ายว่าผู้พันหลี่กังจะรับทราบเจตนาของเธอ จึงเอ่ยถามรายละเอียดต่อ

"เช่นนั้นฉันจะให้คนของฉันแฝงตัวสังเกตการณ์ในหมู่บ้าน อีกสามวันจะะร่วมจับกุมคนร้าย"

ผู้พันหลี่กังบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซูหย่าฉินถอนหายใจอย่างโล่งอก หากไม่สามารถจัดการไห่เยียนแบบตัดรากถอนโคนเธอก็คงไม่สามารถวางใจ ดังนั้นครั้งนี้แม้จะเสี่ยงแต่เธอก็ต้องลองดู หวังเพียงว่าเด็กทั้งสองจะเข้าใจเจตนาของเธอ

..............................................