เข้าสู่ระบบแชร์
นางร้าย : 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-22 15:42:14ตอนที่ 1 : กลายเป็นนางร้ายที่กำลังจะตาย ::
คุกหลวงใต้ดิน
แกร๊ก!
เสียงปลดโซ่กุญแจหน้าห้องคุมขังดังขึ้น
“คุณหนูใหญ่ตื่นได้แล้วขอรับ”
‘เสียงใครมาเรียกคุณหนูใหญ่ที่นี่’
“คุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ขอรับ ตื่นมาทานอาหารก่อนขอรับ”
“ยัยฉิงฉิง แกเบาเสียงทีวีลงหน่อยสิ”
อิงอิงที่นอนสะลึมสะลืออยู่รีบบิดท่านอนพร้อมกับยกมือปิดหูเมื่อเธอคิดว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนตึกสิบชั้นที่มณฑลหนานจิงและเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงซีรีส์ที่ฉิงฉิงเปิดดูทุกวัน
“คุณหนูใหญ่รั่ว คุณหนูรีบตื่นมากินอาหารก่อนขอรับ”
เสียงทหารประจำการในคุกหลวงที่ถูกรั่วฮูหยินไหว้วานให้นำสำรับอาหารมาให้บุตรสาวรีบเรียกคนขี้เซาอีกครั้ง
“น่ารำคาญจริง ยัยฉิงฉิง! ฉันบอกให้เบาเสียง…หน่อย”
อิงอิงทนเสียงปลุกนั้นไม่ไหวจึงลุกเตรียมด่าเพื่อนรักอีกครั้ง หากแต่เพียงเธอลืมตาตื่นเต็มดวง สิ่งที่เห็นกลับเป็นเพียงสถานที่อึมครึม มีแสงสลัว ๆ แถมล้อมรอบไปด้วยหินทึบหนาที่ฉาบกั้นเอาไว้ทางด้านหลัง
“คุณหนูใหญ่ตื่นแล้วรีบทานของพวกนี้เถิดขอรับ ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากรั่วฮูหยินให้แอบเอาของพวกนี้มาให้คุณหนู”
อิงอิงจ้องมองหน้านายทหารที่พูดกับตนสลับมองอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
“คุณหนูใหญ่ รั่วฮูหยิน แล้วก็…คุก?”
อิงอิงเริ่มตั้งสติกวาดมองรายละเอียดสถานที่ที่ตนอยู่
‘ไม่จริง ฉันอยู่ในนี้ได้ยังไง ฝันเหรอ’
“โอ้ย! เจ็บ ๆ”
“คุณหนูทำร้ายตัวเองทำไมขอรับ”
อิงอิงคิดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังฝันอยู่จึงหยิกแขนเพื่อทดสอบ หากแต่เธอกลับรับรู้ถึงความเจ็บแปลบตรงที่หยิกจนนายทหารตกใจรีบเอ่ยถามพลางห้ามปราม
“ไม่ได้ฝัน”
อิงอิงพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าสบมองนายทหารตรงหน้าและเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ข้าคือรั่วอิงเหยา เพิ่งถูกองค์ชายใหญ่สั่งขังคุกใช่ไหม?” อิงอิงชี้นิ้วเข้าหาตนเองสำทับคำพูด
นายทหารตรงหน้ามองกลับด้วยความใคร่สงสัยอากัปกริยาของนางก่อนจะตอบ
“ขอรับ เพราะคุณหนูใหญ่เพิ่งวางยาว่าที่พระชายาขององค์ชายใหญ่ไป”
ตุบ!
อิงอิงถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวนั่งลงกับพื้นแข็งกระด้าง
“คุณหนูใหญ่!”
นายทหารตรงหน้าตกใจรีบปรี่เข้าไปช่วยพยุงเธอขึ้นนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว
“นี่เรื่องบ้าอะไร ทำไมฉันถึงเข้ามาอยู่ในนิยายของตัวเอง แถมยังมาอยู่ในร่างนางร้ายที่กำลังจะตายแบบนี้!”
“คุณหนูใหญ่พูดอะไรหรือขอรับ”
อิงอิงไม่ตอบ นางเงยหน้ามองนายทหารข้าง ๆ ด้วยแวตาหดหู่และน่าเวทนา
“ตอนนี้ยามใดแล้ว”
เธอจำได้ว่าตัวละครนี้จะถูกประหารยามห้าย
“ตอนนี้เป็นปลายยามชวีขอรับ”
ปลายยามชวี แปลว่าเหลือเวลาไม่มากแล้วที่เธอจะถูกตู้ชิงหลางลอบสังหาร
อิงอิงนั่งนิ่ง เธอกำลังตั้งสติเพื่อหาทางออก เพราะหากตัวละครที่เธอสวมอยู่ดำเนินไปตามที่เธอเขียน ไม่รู้ว่าวิญญาณเธอจะแตกดับไปพร้อมร่างกายนี้หรือไม่
“เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่”
อิงอิงสวมเป็นรั่วอิงเหยาได้อย่างแนบเนียน
“คุณหนูใหญ่จะให้ข้าน้อยทำอะไรขอรับ”
อิงอิงนิ่งไปชั่วขณะ นางไตร่ตรองความคิดอีกครั้งก่อนจะเอ่ย
“ข้าต้องการพบหลัวซื่อจื่อ”
“คุณหนูหมายถึงหลัวซื่อจื่อ หลัวฉางเฟิง หรือขอรับ”
อิงอิงนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนั้นเธอเขียนตัวละครซื่อจื่อผู้นี้อยู่อีกเมืองซึ่งไม่มีทางมาทันตามที่นางต้องการ
“ไม่ ๆ เจ้ารีบไปทูลองค์ชายใหญ่ มีเพียงข้าที่สามารถช่วยว่าที่พระชายาให้รอดได้”
“เข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่มิใช่เรื่องง่ายนะขอรับ”
คนผู้นี้เป็นเพียงนายทหารประจำคุกหลวงขั้นต่ำ ไม่สามารถเข้าเฝ้าเชื้อกษัตริย์ได้ตามใจชอบ
“ท่านราชครู… ท่านพ่อข้า เจ้ารีบนำเรื่องนี้ไปแจ้งแก่ท่านพ่อข้า”
“ขอรับ”
นายทหารผู้นั้นรีบรับคำสั่ง เร่งออกจากคุกไปทันที
“แกต้องรอดสิยัยอิงอิง แกต้องกลับไปที่ที่แกจากมาให้ได้”
เมื่ออยู่ลำพัง นักเขียนมือทองอย่างอิงอิงก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองพลางนึกถึงคำทำนายจากอีเมลปริศนา
‘ฉันดวงกุดเพราะตกจากระเบียงที่อยู่ชั้นสิบ และจากมาในที่ไกลแสนไกลคือโลกนิยาย เพื่อเป็นนางร้ายจากหมึกปากกาของตัวเองเนี่ยนะ’
บทล่าสุด
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 46
ปกติรั่วเชียนชิงไม่ได้ติดพี่สาวถึงแตะเนื้อต้องตัวกันเช่นตอนนี้ แถมน้ำเสียงที่สนทนากันกลับมีแต่ความจริงใจและเชื่อใจกัน"พี่หญิง ใบหน้าท่าน..."รั่วเชียนชิงเพิ่งสังเกตรอยช้ำแดงที่แก้มขวาของพี่สาว"แค่เล็กน้อย" รั่วอิงเหยาคลี่ยิ้มให้น้องสาว"เพราะข้า ข้าทำให้ทุกคนเข้าใจพี่หญิงผิด"ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจของรั่วเชียนชิง บ่อน้ำตาที่ตื้นเขิน ค่อย ๆ หลังหยาดน้ำใสออกมาท่วมขอบกั้น"อย่าโทษตัวเอง เพราะเมื่อก่อนพี่ร้ายกับคนอื่นไว้มาก ไม่แปลกที่ใครเห็นเหตุการณ์ตอนนั้นจะเข้าใจเป็นอย่างอื่น"คำพูดยืดยาวที่ไม่มีความประชดประชันทำให้รั่วหนานเฉินมองบุตรสาวคนโตด้วยความประหลาดใจ"เจ้า...ไม่ได้วางยานางจริง?"ควรเป็นเพียงเสียงนึกคิดในหัว แต่รั่วหนานเฉินกลับลืมตัวเอ่ยเป็นเสียงถามออกมา"อิงเหยาไม่ได้ทำ แต่ก็ไม่เชิง""เหยาเอ๋อร์พูดอะไรลูก"ปิงเซียวหลันไม่เข้าใจบุตรสาว จะปฏิเสธแต่กลับทิ้งท้ายเหมือนตนเองทำ"เรื่องนี้ลูกจะต้องสืบสาวราวเรื่องและนำตัวคนผิดมาให้ท่านพ่อลงโทษ""พูดจาโอหัง เจ้าเป็นเพียงสตรีธรรมดา จะไปืบหาความจริงด้วยวิธีอันใด"สายตาที่รั่วหนานเฉินมองนางนั้นมีแต่ความขบขันและเหยียบย่ำความคิดเกินตัว"ลู
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 45
: ต่อจากนี้ไปพี่จะปกป้องเจ้าเอง :เรือนเชียนเชียนรั่วหนานเฉินรีบมาที่เรือนของบุตรสาวคนรองอย่ารีบร้อนพลางดีใจ"ลูกพ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"เห็นรั่วเชียนชิงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่งนอนจึงรีบถามไถ่พร้อมเดินไปช่วยพยุงนางขึ้นมานั่ง"ท่านพ่อ ลูกหายแล้วเจ้าค่ะ"คนที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวเอ่ยตอบอย่างยิ้มแย้มหลังจากตื่นจากผงเจ็ดราตรี รั่วเชียนชิงเหมือนถูกขังอยู่ในป่าหนาม ร่างกายนางเจ็บปวดและอ่อนแรงแม้กระทั่งยามหายใจความทุกข์นี้รั่วเชียนชิงไม่เคยเอ่ยบอกบิดาหรือผู้อื่นเพราะเกรงจะโยนความผิดไปที่พี่สาว"โชคดีที่หมอหลวงอวิ่นมาทันเวลาจึงถอนพิษให้เจ้าทัน"รั่วเชียนชิงเพิ่งฟื้นจึงมีอาการสะลึมสะลือ พอได้ยินบิดาเอ่ยถึงหมอหลวงในวังจึงแปลกใจว่าเขามาเกี่ยวข้องเรื่องนี้ได้อย่างไร"เมื่อครู่ท่านพ่อหมายถึงหมอหลวงอวิ่นหยูหรือเจ้าค่ะ""จะเป็นผู้ใดได้อีก"ยิ่งฟังบิดากล่าวอย่างชื่นชมหมอหลวงผู้นี้ รั่วเชียนชิงยิ่งรู้สึกมึนงง สุดท้ายจึงนึกถึงคนสำคัญขึ้นมาได้"พี่หญิง พี่หญิงอิงเหยาเล่าเจ้าคะ"ได้ยินชื่อที่เป็นอัปมงคลคิ้วเข้มของรั่วหนานเฉินก็ขมวด ใบหน้าเคร่งขรึม ลมหายใจฟึดฟัดก่อนเอ่ย"เจ้าไม่ต้องห่วง
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 44
"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้ว ไปเรียนราชครูเร็ว"เสียงคนคุยกันเบา ๆ ดังอยู่ด้านหลัง รั่วอิวเหยาจึงค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมองพร้อมเอ่ยถาม"ชิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง"นางอยากรู้วิชาแพทย์ของสกุลปิงเก่งกาจสมคำร่ำลือหรือไม่"คุณหนูรองได้ท่านหมอหลวงจากในวังมาช่วยไว้แล้วเจ้าค่ะ"แม้จะมีหางเสียงแต่น้ำเสียงที่ตอบคุณหนูใหญ่นั้นอย่างกระแทกแดกดันจากความเข้าใจผิดก่อนหน้าว่านางทำร้ายคุณหนูรองแสนบอบบาง"หมอลวงจากในวัง"คนในวังจะรู้เรื่องนี้และมาได้จังหวะเหมาะเหม็งเช่นนี้เชียวหรือ"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้วเชิญท่านคุกเข่ารอท่านราชครูมาแจงโทษเถิดเจ้าค่ะ"นางถูกคนลอบทำร้ายกลับไม่มีใครสนใจ แม้พอฟื้นสาวใช้ยังจะให้นางทำตามคำสั่งรั่วหนานเฉินที่สั่งไว้ตอนนั้นอีก หากนี่ไม่ใช่นิยายที่นางแต่งเองกับคงคิดว่ารั่วอิงเหยาถูกเก็บมาเลี้ยงแล้ว"ท่านราชครู"คิดน้อยใจตัวเองได้ไม่ทันไร รั่วหนานเฉินก็มาถึงที่ ด้านหลังมีปิงเซียวหลันตามมาห่าง ๆ หากแต่เหมือนถูกสั่งห้ามยื่นมือมาสอดจึงได้แต่มองบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง"ดียิ่งนัก! คิดว่าฮ่องเต้โปรดปรานเลยปีกกล้าขาแข็งวางยาพิษซ้ำกับน้องสาว!"เสียงข่มต่ำ แววตาแข็งกร้าว จ้องมองบุตรสาวอย่างกรุ่นโกรธ"ข้
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 43
:: ข้าบริสุทธิ์ ::รั่วเชียนชิงได้แต่หลับตาลง กัดฟันแน่น พร้อมร้องเจ็บปวดในใจ"พี่จะใช้เข็มแรกเปิดจุดระบายพิษให้ออกทางเหงื่อเพื่อป้องกันพิษแล่นเข้าสู่หัวใจ"รั่วอิงเหยาเอ่ยจบก็เริ่มฝังเข็มลงไปบนร่างกายเชียนชิง ทีละจุด ๆนี่คือความสามารถของรั่วอิงเหยาในนิยายของนาง หากแต่ทำไมอิงอิงถึงไม่แต่งด้านดี ๆ ออกมากันนะ"เจ็บหรือไม่"หลังจากฝังเข็มเพื่อระบายพิษทางเหงื่อครบทุกจุดแล้วจึงค่อย ๆ สังเกตอาการของเชียนชิงไปด้วย"ไหว...ไหวเจ้าค่ะ"ได้ยินคำตอบน้องสาวที่ต่อสู้กับความเจ็บปวดอยู่ใจนางก็หวั่นไหวตาม แต่ต้องอดทนไม่อ่อนแอตามน้องสาว"ต่อไปจะเจ็บกว่านี้ เจ้าต้องอดทน""เจ้าค่ะ"เชียนชิงกัดฟันแน่นเป็นหนที่สอง มือแน่งน้อยกำจิกอาภรณ์ไว้แน่นหวังว่าจะช่วยลดความกลัวและเจ็บปวดได้"อึก!"เข็มแหลมคมฝังลงบนฝ่ามือทั้งสองข้า ตามเส้นเลือดเพื่อระบายพิษเลือดคลั่งนี้ให้รวมกันขึ้นที่สูง"เข็มสุดท้ายแล้ว เจ้าจะรู้สึกแน่นหน้าอกจนเหมือนจะาดใจ ร่างกายภายในจะเจ็บปวดราวแตกสลาย แต่เมื่อพี่ถอนเข็มนี้ออกเจ้าจะหายดี""เชิญพี่หญิงลงมือ"ต่อให้เจ็บปางตายเพียงใด หากพี่สาวรักษานางหายได้ เป็นใครจะไม่ยินยอม"โอ๊ย...กึก!"รั่วเชียนช
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 42
"ชิงเอ๋อร์ หลังจากดื่มยาชุบชีวิตแล้วร่างกายเจ้าก็ผิดปกติ ป่วยง่าย หอบเหนื่อยเร็ว ใช่หรือไม่"คนถูกถามตกใจเล็กน้อย ก่อนจะนึกได้ว่าพี่สาวตนยังมีสายเลือดของหมออยู่ครึ่งหนึ่ง เรื่องแค่นี้นางย่อมสังเกตออก"เป็นอย่างที่พี่หญิงกล่าว"รั่วอิงเหยาหน้าเศร้าลงมองน้องสาวอย่างเป็นห่วงระคนสำนึกผิด"เพราะพี่ไม่ดีแท้ ๆ เจ้าถึงกลายเป็นคนขี้โรคจนถูกเลื่อนงานอภิเสกออกไปอย่างไม่มีกำหนด"คำพูดของพี่สาวช่างเหมือนเข็มนับหมื่นทิ่มแทงอกรั่วเชียนชิงพร้อมกัน"ไม่ต้องห่วง พี่จะช่วยเจ้าให้กลับมาแข็งแรงโดยไวจะได้เข้าพิธีอภิเษกกับองค์ชายใหญ่เร็ว ๆ"รั่วเชียนชิงถึงกับใจหล่นวูบ รู้สึกครางแคลงใจกับคำพูดของพี่สาวจนทนเก็บความสงสัยที่เก็บซ่อนไว้ในใจไม่อยู่เอ่ยถามออกมาเสียงสั่นและแผ่วเบา"พี่หญิงไม่โกรธชิงเอ๋อร์ที่แย่งองค์ชายใหญ่มาหรือเจ้าคะ"รั่วเชียนชิงเพิ่งรู้ความจริงหลังจากที่ฟื้นจากผงเจ็ดราตรีว่าอิงเหยาต่างหากที่พบหลัวอี้เฟิงและรักเขาเป็นคนแรก นางจึงไม่โกรธที่ถูกพี่สาววางยา"ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ต่อให้เวลานั้นข้ารักอี้เฟิงมากเพียงใด หากเขาและข้าใจไม่ตรงกัน สุดท้ายเขาก็จะเลือกหัวใจที่ตรงกับเขาอยู่ดี...นั่นคือเจ้า"
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 41
ข้าคืออิงเหยา แต่ก็ไม่ใช่อิงเหยาเรือนอิงอิงหลังจากทำแผลเรียบร้อยแล้ว รั่วอิงเหยาก็ถูกมารดาตำหนิจนหูชา แต่ในสายตานักเขียนที่ทะลุมิติมากลับรู้สึกว่าปิงเซียวหลันนั้นช่างดีแสนดี เป็นห่วงเป็นใยรั่วอิงเหยายิ่งนักทั้ง ๆ ที่รั่วอิงเหยาผู้นั้นสร้างแต่เรื่องแต่ราวให้มารดาตนเสื่อมเสียและน่าอับอาย น่าเสียดายที่ในนิยายที่อิงอิงแต่ง ปิงเซียวหลันผู้นี้กลับไม่ค่อยมีบทบาทเช่นตอนนี้เลย"พี่หญิงข้าขอเข้าไปได้หรือไม่"น้ำเสียงอ่อนหวานฟังแล้วนุ่มหูเอ่ยขึ้นด้านนอก ในมือนางถือถาดอาหารและยาบำรุงโลหิตเอาไว้มั่น"น้องหญิงเข้ามาเถิด"ตั้งแต่กลับมาจากหนานโจว นอกจากรั่วอิงเหยาจะกักตัวอยู่ในห้อง นั่งแกะสลักตุ๊กตาไม้เล่นแก้เบื่อ นางก็ไม่ได้พบเจอน้องสาวเพื่อกล่าวขอโทษเรื่องที่ผ่านมาเลย"ชิงเอ๋อร์เอายาบำรุงโลหิตกับขนมที่พี่หญิงชอบมาให้เจ้าค่ะ"รั่วอิงเหยามองนางเอกในนิยายนางด้วยแววตาเป็นประกาย คราวก่อนยังสำรวจความงามของรั่วเชียนชิงไม่หนำใจ พอตั้งใจมองยามนางมีสติจึงสมแล้วที่นางปลุกปั้นสร้างรั่วเชียนชิงให้หน้าตาจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต คิ้วเข้มโก่งงาม ชวนให้บุรุษที่พบเจอนางเป็นต้องหลงใหล"ลำบากเจ้าแล้ว"รั่วอิงเหยาฉีกยิ้ม
บางทีคุณอาจจะชอบ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว202.3K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ29.9K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น13.5K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่122.6K viewsท่านอ๋องข้าไม่อยากเป็นสตรีอันสูงศักดิ์
ฉงเปาช่าย1.1K viewsหอประโลมรัก
Chocolate lily 76 viewsข้ามภพมาเป็นชายาอ๋องพิการ
yourcaffeine 256 viewsชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ
JAOTUNTEE6.6K views
