เข้าสู่ระบบแชร์
นางร้าย : 2
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-22 15:45:51ตอนที่ 2 :: รั่วอิงเหยาคนใหม่ ::
ตำหนักอี้คุน
อิงอิงถูกองครักษ์ตู้ชิงหลางนำตัวมาเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิง
ครั้งที่นางเห็นตู้ชิงหลางเข้าไปหาที่คุกหลวงถึงกับปากคอสั่นด้วยกลัวว่าจะถูกดำเนินไปตามเนื้อเรื่องในนิยายที่ตัวเองแต่ง แต่โชคดีนายทหารผู้นั้นทำตามคำสั่งเธอสำเร็จ หลังจากนำความของรั่วอิงเหยาไปแจ้งแก่ 'ราชครูรั่วหนานเฉิน' เขาจึงเร่งเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่เพื่อทูลขอให้นำตัวบุตรีใหญ่ของตนออกจากคุกเพื่อมาช่วยบุตรีรองอย่างรั่วเชียนชิง
ครานั้นอิงอิงเริ่มรู้สึกผิดที่แต่งให้รั่วอิงเหยาเป็นที่ชังของบิดาอย่างราชครู ก่อนออกมาจากคุกจึงได้สาบานกับตนเองไว้ว่า นางจะกลายเป็นรั่วอิงเหยาคนใหม่เพื่อเอาตัวรอดจากนิยายของตนเองและกลับสู่โลกที่เธออยู่
“ถวายบังคมองค์ชายใหญ่”
รั่วอิงเหยาย่อคำนับองค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงอย่างมารยาทงาม บนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องราวใหม่ที่เพิ่งแต่งขึ้นในหัว
“ราชครูแจ้งว่าเจ้ามียาถอนพิษ”
องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงไม่รีรอ เขารีบนำคำที่ว่าที่พ่อตาทูลถวายถามความจริงจากรั่วอิงเหยาทันที
“กราบทูลองค์ชายใหญ่ หม่อมฉันไม่มียาถอนพิษเพคะ”
“บังอาจ! เจ้ากล้ากราบทูลความเท็จต่อข้าเชียวรึ”
องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงบันดาลโทสะทันทีที่ได้ยินรั่วอิงเหยาบอกความจริงว่าไม่มียาถอนพิษ
ราชครูรั่วหนานเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับตกใจมองบุตรีคนโตที่เกิดจากฮูหยินเอกด้วยแววตาดุกร้าว
“อิงเหยา เจ้ากล้าให้ทหารมาแจ้งความเท็จกับข้าเพื่อหลอกลวงเบื้องสูงหรือ!”
“ท่านพ่อโปรดใจเย็น องค์ชายใหญ่โปรดระงับโทสะ”
รั่วอิงเหยารีบบอกทั้งสองให้สงบสติอารมณ์ จากนั้นนางจึงก้าวไปด้านหน้าสองก้าวก่อนเอ่ย
“น้องหญิงรั่วมิได้ถูกพิษอันใดเพคะ”
“เจ้าเล่นตลกอะไร ชิงเอ๋อร์สลบไปสองชั่วยามยังไม่ฟื้น หมอหลวงตรวจอาการแล้วต่างบอกว่านางถูกพิษที่เจ้าใส่ไว้ในอาหาร”
องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงอธิบายรายละเอียดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสุ้มเสียงเจ็บปวดและเคียดแค้นสตรีตรงหน้า
“เรื่องนี้หม่อมฉันอธิบายได้ หากแต่องค์ชายอนุญาตให้หม่อมฉันเข้าเฝ้าส่วนพระองค์”
รั่วอิงเหยาใข้สายตาท้าทายสบมองพระเนตรขององค์ชายใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว
“บังอาจ! คุณหนูใหญ่กล้าหมิ่นเบื้องสูงสมควรเพิ่มโทษ”
องครักษ์ตู้ชิงหลางรีบออกหน้าแทนองค์ชายตน
“องครักษ์ตู้โปรดใจเย็น เรื่องนี้อิงเหยาต้องกราบทูลองค์ชายใหญ่เป็นการส่วนพระองค์จริง ๆ”
อิงอิงในร่างรั่วอิงเหยาเริ่มใจคอไม่ดีที่หลัวอี้เฟิงนิ่งมากจนนางเดาตัวละครตัวเองไม่ออก
“ให้นางเข้ามา”
สิ้นคำสั่งนั้น องค์ชายใหญ่หลัวอี้เฟิงก็สะบัดแขนเสื้อทั้งสองข้างแล้วไพร่หลังไว้เดินเข้าไปในห้องส่วนพระองค์พร้อมกับรั่วอิงเหยาที่เดินตามเข้าไปช้า ๆ
พรึ่บ!
รั่วอิงเหยานั่งลงบนพื้นโดยมีหลัวอี้เฟิงนั่งสูงกว่าหนึ่งระดับ
“เจ้ารีบบอกวิธีถอนพิษให้ชิงเอ๋อร์ ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”
ทันทีที่ได้ยินคนที่แอบรักเอ่ยอย่างไร้เยื้อใย รั่วอิงเหยาถึงกับเจ็บแค้นในอก
“องค์ชายใหญ่ทรงเย็นชากับเหยาเอ๋อร์เกินควรกระมังเพคะ
หลัวอี้เฟิงได้ยินคำถากถางของสตรีตรงหน้าถึงกับขบฟันแน่น
“หากไม่มีเหยาเอ๋อร์คอยเป็นสะพานรักให้องค์ชายใหญ่กับน้องหญิงเกรงว่าคงไม่มีพระราชทานสมรสระหว่างทั้งสองคนเกิดขึ้น”
“เจ้าต้องการทวงบุญคุณ?”
“อิงเหยาหรือจะกล้าเพคะ”
รั่วอิงเหยารีบเปลี่ยนสรรพนามของตนเองเมื่อเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของหลัวอี้เฟิง
“เช่นนั้นก็เลิกเล่นลิ้นรีบบอกวิธีช่วยชิงเอ๋อร์มา”
คำก็ห่วงชิงเอ๋อร์ สองคำก็มีแต่เยื่อใยให้รั่วเชียนชิง เหตุใดพระองค์ถึงได้ทำร้ายจิตใจของสตรีที่หลงรักพระองค์เช่นนี้
หากรู้ว่าจะข้ามมิติมาอยู่ในนิยายที่ตนเองแต่งนางคงไม่ปูเรื่องมาให้รั่วอิงเหยาไร้คนรักและจริงใจเช่นนี้
“ก่อนจะบอกวิธีช่วยเชียนเชียน หม่อมฉันขอบังอาจถามพระองค์หนึ่งคำถามได้หรือไม่เพคะ”
รั่วอิงเหยาลอบมองปฏิกิริยาของหลัวอี้เฟิง ดูว่าเขาจะมีความทนรอให้นางถามคำถามเพื่อแลกกับชีวิตของคนรักเขได้มากน้อยเพียงใด
บทล่าสุด
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 46
ปกติรั่วเชียนชิงไม่ได้ติดพี่สาวถึงแตะเนื้อต้องตัวกันเช่นตอนนี้ แถมน้ำเสียงที่สนทนากันกลับมีแต่ความจริงใจและเชื่อใจกัน"พี่หญิง ใบหน้าท่าน..."รั่วเชียนชิงเพิ่งสังเกตรอยช้ำแดงที่แก้มขวาของพี่สาว"แค่เล็กน้อย" รั่วอิงเหยาคลี่ยิ้มให้น้องสาว"เพราะข้า ข้าทำให้ทุกคนเข้าใจพี่หญิงผิด"ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจของรั่วเชียนชิง บ่อน้ำตาที่ตื้นเขิน ค่อย ๆ หลังหยาดน้ำใสออกมาท่วมขอบกั้น"อย่าโทษตัวเอง เพราะเมื่อก่อนพี่ร้ายกับคนอื่นไว้มาก ไม่แปลกที่ใครเห็นเหตุการณ์ตอนนั้นจะเข้าใจเป็นอย่างอื่น"คำพูดยืดยาวที่ไม่มีความประชดประชันทำให้รั่วหนานเฉินมองบุตรสาวคนโตด้วยความประหลาดใจ"เจ้า...ไม่ได้วางยานางจริง?"ควรเป็นเพียงเสียงนึกคิดในหัว แต่รั่วหนานเฉินกลับลืมตัวเอ่ยเป็นเสียงถามออกมา"อิงเหยาไม่ได้ทำ แต่ก็ไม่เชิง""เหยาเอ๋อร์พูดอะไรลูก"ปิงเซียวหลันไม่เข้าใจบุตรสาว จะปฏิเสธแต่กลับทิ้งท้ายเหมือนตนเองทำ"เรื่องนี้ลูกจะต้องสืบสาวราวเรื่องและนำตัวคนผิดมาให้ท่านพ่อลงโทษ""พูดจาโอหัง เจ้าเป็นเพียงสตรีธรรมดา จะไปืบหาความจริงด้วยวิธีอันใด"สายตาที่รั่วหนานเฉินมองนางนั้นมีแต่ความขบขันและเหยียบย่ำความคิดเกินตัว"ลู
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 45
: ต่อจากนี้ไปพี่จะปกป้องเจ้าเอง :เรือนเชียนเชียนรั่วหนานเฉินรีบมาที่เรือนของบุตรสาวคนรองอย่ารีบร้อนพลางดีใจ"ลูกพ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"เห็นรั่วเชียนชิงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่งนอนจึงรีบถามไถ่พร้อมเดินไปช่วยพยุงนางขึ้นมานั่ง"ท่านพ่อ ลูกหายแล้วเจ้าค่ะ"คนที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวเอ่ยตอบอย่างยิ้มแย้มหลังจากตื่นจากผงเจ็ดราตรี รั่วเชียนชิงเหมือนถูกขังอยู่ในป่าหนาม ร่างกายนางเจ็บปวดและอ่อนแรงแม้กระทั่งยามหายใจความทุกข์นี้รั่วเชียนชิงไม่เคยเอ่ยบอกบิดาหรือผู้อื่นเพราะเกรงจะโยนความผิดไปที่พี่สาว"โชคดีที่หมอหลวงอวิ่นมาทันเวลาจึงถอนพิษให้เจ้าทัน"รั่วเชียนชิงเพิ่งฟื้นจึงมีอาการสะลึมสะลือ พอได้ยินบิดาเอ่ยถึงหมอหลวงในวังจึงแปลกใจว่าเขามาเกี่ยวข้องเรื่องนี้ได้อย่างไร"เมื่อครู่ท่านพ่อหมายถึงหมอหลวงอวิ่นหยูหรือเจ้าค่ะ""จะเป็นผู้ใดได้อีก"ยิ่งฟังบิดากล่าวอย่างชื่นชมหมอหลวงผู้นี้ รั่วเชียนชิงยิ่งรู้สึกมึนงง สุดท้ายจึงนึกถึงคนสำคัญขึ้นมาได้"พี่หญิง พี่หญิงอิงเหยาเล่าเจ้าคะ"ได้ยินชื่อที่เป็นอัปมงคลคิ้วเข้มของรั่วหนานเฉินก็ขมวด ใบหน้าเคร่งขรึม ลมหายใจฟึดฟัดก่อนเอ่ย"เจ้าไม่ต้องห่วง
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 44
"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้ว ไปเรียนราชครูเร็ว"เสียงคนคุยกันเบา ๆ ดังอยู่ด้านหลัง รั่วอิวเหยาจึงค่อย ๆ หันหน้ากลับไปมองพร้อมเอ่ยถาม"ชิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง"นางอยากรู้วิชาแพทย์ของสกุลปิงเก่งกาจสมคำร่ำลือหรือไม่"คุณหนูรองได้ท่านหมอหลวงจากในวังมาช่วยไว้แล้วเจ้าค่ะ"แม้จะมีหางเสียงแต่น้ำเสียงที่ตอบคุณหนูใหญ่นั้นอย่างกระแทกแดกดันจากความเข้าใจผิดก่อนหน้าว่านางทำร้ายคุณหนูรองแสนบอบบาง"หมอลวงจากในวัง"คนในวังจะรู้เรื่องนี้และมาได้จังหวะเหมาะเหม็งเช่นนี้เชียวหรือ"คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้วเชิญท่านคุกเข่ารอท่านราชครูมาแจงโทษเถิดเจ้าค่ะ"นางถูกคนลอบทำร้ายกลับไม่มีใครสนใจ แม้พอฟื้นสาวใช้ยังจะให้นางทำตามคำสั่งรั่วหนานเฉินที่สั่งไว้ตอนนั้นอีก หากนี่ไม่ใช่นิยายที่นางแต่งเองกับคงคิดว่ารั่วอิงเหยาถูกเก็บมาเลี้ยงแล้ว"ท่านราชครู"คิดน้อยใจตัวเองได้ไม่ทันไร รั่วหนานเฉินก็มาถึงที่ ด้านหลังมีปิงเซียวหลันตามมาห่าง ๆ หากแต่เหมือนถูกสั่งห้ามยื่นมือมาสอดจึงได้แต่มองบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง"ดียิ่งนัก! คิดว่าฮ่องเต้โปรดปรานเลยปีกกล้าขาแข็งวางยาพิษซ้ำกับน้องสาว!"เสียงข่มต่ำ แววตาแข็งกร้าว จ้องมองบุตรสาวอย่างกรุ่นโกรธ"ข้
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 43
:: ข้าบริสุทธิ์ ::รั่วเชียนชิงได้แต่หลับตาลง กัดฟันแน่น พร้อมร้องเจ็บปวดในใจ"พี่จะใช้เข็มแรกเปิดจุดระบายพิษให้ออกทางเหงื่อเพื่อป้องกันพิษแล่นเข้าสู่หัวใจ"รั่วอิงเหยาเอ่ยจบก็เริ่มฝังเข็มลงไปบนร่างกายเชียนชิง ทีละจุด ๆนี่คือความสามารถของรั่วอิงเหยาในนิยายของนาง หากแต่ทำไมอิงอิงถึงไม่แต่งด้านดี ๆ ออกมากันนะ"เจ็บหรือไม่"หลังจากฝังเข็มเพื่อระบายพิษทางเหงื่อครบทุกจุดแล้วจึงค่อย ๆ สังเกตอาการของเชียนชิงไปด้วย"ไหว...ไหวเจ้าค่ะ"ได้ยินคำตอบน้องสาวที่ต่อสู้กับความเจ็บปวดอยู่ใจนางก็หวั่นไหวตาม แต่ต้องอดทนไม่อ่อนแอตามน้องสาว"ต่อไปจะเจ็บกว่านี้ เจ้าต้องอดทน""เจ้าค่ะ"เชียนชิงกัดฟันแน่นเป็นหนที่สอง มือแน่งน้อยกำจิกอาภรณ์ไว้แน่นหวังว่าจะช่วยลดความกลัวและเจ็บปวดได้"อึก!"เข็มแหลมคมฝังลงบนฝ่ามือทั้งสองข้า ตามเส้นเลือดเพื่อระบายพิษเลือดคลั่งนี้ให้รวมกันขึ้นที่สูง"เข็มสุดท้ายแล้ว เจ้าจะรู้สึกแน่นหน้าอกจนเหมือนจะาดใจ ร่างกายภายในจะเจ็บปวดราวแตกสลาย แต่เมื่อพี่ถอนเข็มนี้ออกเจ้าจะหายดี""เชิญพี่หญิงลงมือ"ต่อให้เจ็บปางตายเพียงใด หากพี่สาวรักษานางหายได้ เป็นใครจะไม่ยินยอม"โอ๊ย...กึก!"รั่วเชียนช
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 42
"ชิงเอ๋อร์ หลังจากดื่มยาชุบชีวิตแล้วร่างกายเจ้าก็ผิดปกติ ป่วยง่าย หอบเหนื่อยเร็ว ใช่หรือไม่"คนถูกถามตกใจเล็กน้อย ก่อนจะนึกได้ว่าพี่สาวตนยังมีสายเลือดของหมออยู่ครึ่งหนึ่ง เรื่องแค่นี้นางย่อมสังเกตออก"เป็นอย่างที่พี่หญิงกล่าว"รั่วอิงเหยาหน้าเศร้าลงมองน้องสาวอย่างเป็นห่วงระคนสำนึกผิด"เพราะพี่ไม่ดีแท้ ๆ เจ้าถึงกลายเป็นคนขี้โรคจนถูกเลื่อนงานอภิเสกออกไปอย่างไม่มีกำหนด"คำพูดของพี่สาวช่างเหมือนเข็มนับหมื่นทิ่มแทงอกรั่วเชียนชิงพร้อมกัน"ไม่ต้องห่วง พี่จะช่วยเจ้าให้กลับมาแข็งแรงโดยไวจะได้เข้าพิธีอภิเษกกับองค์ชายใหญ่เร็ว ๆ"รั่วเชียนชิงถึงกับใจหล่นวูบ รู้สึกครางแคลงใจกับคำพูดของพี่สาวจนทนเก็บความสงสัยที่เก็บซ่อนไว้ในใจไม่อยู่เอ่ยถามออกมาเสียงสั่นและแผ่วเบา"พี่หญิงไม่โกรธชิงเอ๋อร์ที่แย่งองค์ชายใหญ่มาหรือเจ้าคะ"รั่วเชียนชิงเพิ่งรู้ความจริงหลังจากที่ฟื้นจากผงเจ็ดราตรีว่าอิงเหยาต่างหากที่พบหลัวอี้เฟิงและรักเขาเป็นคนแรก นางจึงไม่โกรธที่ถูกพี่สาววางยา"ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ต่อให้เวลานั้นข้ารักอี้เฟิงมากเพียงใด หากเขาและข้าใจไม่ตรงกัน สุดท้ายเขาก็จะเลือกหัวใจที่ตรงกับเขาอยู่ดี...นั่นคือเจ้า"
เมื่อต้องกลายเป็นนางร้ายในนิยายที่แต่ง นางร้าย : 41
ข้าคืออิงเหยา แต่ก็ไม่ใช่อิงเหยาเรือนอิงอิงหลังจากทำแผลเรียบร้อยแล้ว รั่วอิงเหยาก็ถูกมารดาตำหนิจนหูชา แต่ในสายตานักเขียนที่ทะลุมิติมากลับรู้สึกว่าปิงเซียวหลันนั้นช่างดีแสนดี เป็นห่วงเป็นใยรั่วอิงเหยายิ่งนักทั้ง ๆ ที่รั่วอิงเหยาผู้นั้นสร้างแต่เรื่องแต่ราวให้มารดาตนเสื่อมเสียและน่าอับอาย น่าเสียดายที่ในนิยายที่อิงอิงแต่ง ปิงเซียวหลันผู้นี้กลับไม่ค่อยมีบทบาทเช่นตอนนี้เลย"พี่หญิงข้าขอเข้าไปได้หรือไม่"น้ำเสียงอ่อนหวานฟังแล้วนุ่มหูเอ่ยขึ้นด้านนอก ในมือนางถือถาดอาหารและยาบำรุงโลหิตเอาไว้มั่น"น้องหญิงเข้ามาเถิด"ตั้งแต่กลับมาจากหนานโจว นอกจากรั่วอิงเหยาจะกักตัวอยู่ในห้อง นั่งแกะสลักตุ๊กตาไม้เล่นแก้เบื่อ นางก็ไม่ได้พบเจอน้องสาวเพื่อกล่าวขอโทษเรื่องที่ผ่านมาเลย"ชิงเอ๋อร์เอายาบำรุงโลหิตกับขนมที่พี่หญิงชอบมาให้เจ้าค่ะ"รั่วอิงเหยามองนางเอกในนิยายนางด้วยแววตาเป็นประกาย คราวก่อนยังสำรวจความงามของรั่วเชียนชิงไม่หนำใจ พอตั้งใจมองยามนางมีสติจึงสมแล้วที่นางปลุกปั้นสร้างรั่วเชียนชิงให้หน้าตาจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต คิ้วเข้มโก่งงาม ชวนให้บุรุษที่พบเจอนางเป็นต้องหลงใหล"ลำบากเจ้าแล้ว"รั่วอิงเหยาฉีกยิ้ม
บางทีคุณอาจจะชอบ
แต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม114.3K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ32.6K viewsข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์
เทียนสื่อ12.3K viewsสวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ24.4K viewsเฮยจิวจู่ ดินแดนรักร้อนซ่อนแรงปรารถนา(Nc18+)
wan’an207 viewsข้ามเวลามาเป็นแม่ค้าหลงยุค ยุค70
sanvittayam3.1K viewsพันธนาการ รัดรึงใจ
ฉู่เฉียว1.6K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด105.2K views
