ตอนที่1

และแล้ววันใหม่ของภพชาติใหม่และชีวิตใหม่ของนางก็มาเยือน ซึ่งแน่นอนปัญหาของคนข้ามภพมาเช่นนางร้ายเงินล้านนั้นก็ย่อมบังเกิดอีกครั้ง ทั้งเรื่องขับถ่าย อาบน้ำ ทำความสะอาดช่องปาก ไปจนถึงการแต่งกายช่างยุ่งยากลำบากไปหมด แต่ลำบากเพียงใดเธอก็ต้องปรับตัวให้จงได้

“วันนี้ยังใหม่ ลำบากมากก็ถือว่าปกติ”

คนที่ชอบท่องบทออกเสียงพึมพำกับตนเองหน้าคันฉ่องที่เป็นทองเหลืองไม่กระจ่างแจ่มใสเหมือนกระจกเงาในยุคที่ตายจากมา ทำเอาสาวใช้เช่นฟางปี้เหลียนจับกิริยาที่แปลกประหลาดผิดไปจากคุณหนูก่อนถูกทำร้ายไปอย่างสิ้นเชิง หรือว่าการถูกฟาดศีรษะแล้วยังจมน้ำทำให้สมองของคุณหนูห้านั้นผิดเพี้ยนไปแล้วกันแน่?

...ไม่ได้การแล้ว เรื่องนี้ต้องถึงหูของนายท่านเสียแล้ว...

“แล้วมื้อเช้าปกติข้ารับที่เรือนหรือต้องไปที่โถงใหญ่?”

ภาพในหัวของนางคล้ายกับว่าจางเยว่เซียงต้องเร่งตื่นแต่เช้ามืด ฟ้ายังไม่สว่างดีก็ต้องไปที่ใดสักแห่ง แต่มันค่อนข้างรางเลือน มิอาจทราบได้ว่าเป็นเพราะศีรษะของกายนี้ที่ก่อนหน้าถูกฟาดท้ายทอยจนสิ้นใจไม่พอร่างนี้ยังจมน้ำไปราวชั่วสองก้านธูปหมดดอกอีกด้วย จึงมีผลกระทบกับความทรงจำกว่าจะนึกออกสักสิ่งนั้นก็ต้องใช้สมาธิอย่างหนัก เรียงลำดับต่อภาพในหัวดังคนต่อภาพจิ๊กซอว์ก็ไม่ปานเช่นนี้

ดังนั้นหากนางไม่อยากปวดหัวศีรษะจนหน้ามืดบ่อย ๆ ก็คงต้องใช้วิธีสอบถามเอาจากสาวใช้ใกล้ตัวในภพนี้เท่านั้น เคยดูซีรีส์แนวข้ามภพข้ามมิติมาบ้างไม่ว่าจะเป็นจีน ฝรั่งหรือของไทยเองเพื่อเก็บเอาไว้เป็นแนวทางการแสดง ทว่าการข้ามภพของเธอกลับแตกต่างไปจากนางเอกเหล่านั้นอย่างสิ้นเชิง เพราะเท่าที่ติดตามนั้น

นางเอกจะมีความสามารถพิเศษไม่สิ่งใดก็สิ่งหนึ่ง และที่ทุกคนต้องมีก็คือความทรงจำของร่างใหม่ผสานรวมกับวิญญาณของนางเอกผู้นั้น หากแต่นางนั้นกลับมีปัญหาด้านความทรงจำพอสมควรเลย เมื่อวานกับเมื่อคืนเธอคิดว่าคงเพราะตนเองยังใหม่กับร่างนี้ หากแต่มาจนถึงวันนี้สภาพการณ์ของเธอกลับไม่ดีขึ้นเลย ยังดีที่ความทรงจำต่อเหตุการณ์ใหญ่ของกายนี้ยังมีอยู่ หาไม่เธอคงมีสภาพไม่ต่างจากคนตาบอดเป็นแน่

“ปกติคุณหนูจะตื่นในปลายยามอิ๋นจากนั้นพอต้นยามเหม่า ท่านก็จะไปเรือนของเหล่าฮูหยิน ดูแลปรนนิบัติจนเรียบร้อยจึงไปที่เรือนของคุณหนูสี่ดูแลอำนวยความสะดวกแล้วแต่คุณหนูสี่ต้องการ จนถึงต้นยามเฉินคุณหนูก็จะไปรวมกับนายท่านและเสี่ยวฮูหยินกินมื้อเช้าที่เรือนโถงกลางเจ้าค่ะ”

เพราะฟางปี้เหลียนนั้นนับว่าเป็นเด็กสาวเฉลียวฉลาด จึงจับสังเกตผู้เป็นนายสาวได้ว่าอีกฝ่ายดูมึนงงสงสัยอยู่ตลอดเวลาเลยอธิบายรวบรัดให้จางเยว่เซียงนั้นได้เข้าใจกระจ่างในครั้งเดียว และมันได้ผลอย่างยิ่ง เพราะทันทีที่ฟางปี้เหลียนนั้นบอกถึงกิจวัตรในช่วงเช้าที่เจ้าของกายนี้ทำอยู่เป็นประจำ ภาพที่สะเปะสะปะก็พลันมารวมกันจนเมฆหมอกที่จับหนาแน่นค่อยกระจ่างสว่างแจ่มใสขึ้นมาสองในสิบส่วน

“แต่วันนี้คุณหนูยังป่วยอยู่เราไปรวมกับทุกคนที่โถงกลางเลยเจ้าค่ะ”

...หึ!...

ซึ่งถึงจะเป็นสองในสิบส่วน แต่พอนางฟังคำของฟางปี้เหลียน ภาพในแต่ละวันก็ยิ่งแจ่มชัด ความโมโหของจางเยว่เซียงคนใหม่ก็ปะทุเดือด เกลียดเจ้าของกายนี้ทว่ากลับเรียกใช้ราวนางทาส ช่างเป็นพวกเกลียดตัวกินไข่เกลียดปลาไหลแต่ก็ซดน้ำแกงโดยแท้ เหล่าฮูหยินจางผู้นั้น ไม่แปลกเลยที่จางเยว่ซินจะเติบโตมาเป็นเด็กสาวร้ายกาจ ใจร้ายใจดำทำร้ายกันได้แม้นแต่น้องสาวฝาแฝดที่มีใบหน้าและรูปร่างเหมือนกันถึงเก้าส่วนได้ลงคอเช่นที่ผ่านมา

“เดี๋ยวอาเหลียนนั้นจะเปลี่ยนผ้าพันแผลบนศีรษะให้นะเจ้าคะคุณหนูห้า”

พอจัดเก็บที่หลับที่นอนเรียบร้อย ฟางปี้เหลียนก็ไปค้นเอากล่องใส่เครื่องมือทำแผลกับกล่องยาที่ท่านหมอฟางนั้นจัดเอาไว้ให้ตั้งแต่หลายวันก่อนที่จางเยว่เซียงนั้นถูกงมร่างขึ้นมาจากบึงบัวท้ายจวน จากนั้นนางก็แกะผ้าพันแผลออกหวีผมให้ผู้เป็นนายสาว แล้วจึงใส่ยาที่แผลแตกช่วงท้ายทอยแล้วจึงพันปิดแผลเป็นอันเสร็จสิ้นการเปลี่ยนผ้าพันแผลและใส่ยา

“คุณหนูวันนี้รู้สึกเช่นไรบ้างเจ้าคะ ปวดแผลหรือปวดในศีรษะอยู่กี่มากน้อยบอกแก่อาเหลียนได้นะเจ้าคะ”

เพราะฟางปี้เหลียนนั้นก็คือหลานสาวของท่านหมอฟางที่เป็นหมอประจำอำเภอและประจำจวนท่านนายอำเภอจาง ความรู้ทางด้านการแพทย์นางเองเลยพอมีวิชาติดกายอยู่บ้าง แต่พอมองดูความสามารถของเจ้าของร่างนี้ นางร้ายเงินล้านก็ถึงกับท้อ

เพราะจางเยว่เซียงช่างเป็นคุณหนูในห้องหอที่แท้จริง นอกจากงานฝีมือ การดูแลงานบ้านงานเรือน นางก็ทำเป็นเพียงดูสีหน้าของพี่สาวฝาแฝดกับท่านย่ามหาภัยผู้นั้น อย่างอื่นกลับไม่เอาไหนช่างผิดจากนางในอีกภพชาติโดยสิ้นเชิง

...เจริญดีแท้... ช่างเจริญลงฮวบฮาบเลยทีเดียว...

‘หึ! แต่นับจากนี้ไปข้าจะเปลี่ยนวิถีชีวิตของเจ้าเองจางเยว่เซียง’

ก็นางเป็นผู้ใดเล่า นี่นางร้ายเงินล้าน ปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่จำความได้ ตบมาแม่ถีบคว่ำมาไม่รู้กี่ราย ท่านย่าก็ท่านย่าเถิด แก่แล้วแก่เลยเช่นนั้นทำตนเป็นร่มมะพร้าวมิใช่ร่มโพธิ์ร่มไทรเช่นนี้นางจะกตัญญูไปเพื่อ? ... แก่แล้วแก่เลยร้ายกาจมาแม่ตบดิ้นนะขอบอก!

“ท่านย่า...ท่านพ่อ...ท่านน้า”

พอเดินมาถึงห้องโถงทุกคนก็มาพร้อมกันแล้ว นางจึงย่อกายทำความเคารพเช่นที่ความทรงจำของร่างนี้พอจะส่งต่อให้แก่นาง จากนั้นก็เดินตรงไปนั่งประจำที่ของตนเอง มองดูกิริยาของท่านย่ามหาภัยแล้วก็รู้สึกไม่ดี เพราะเมื่อวานพอทราบว่านางฟื้นกลับหยิบไม้หน้าสามสำหรับนางหรือสำหรับที่แห่งนี้มันคือไม้โบยเอาไว้ลงโทษลูกหลานภายในจวนซึ่งส่วนใหญ่คาดว่าจะมีเอาไว้ตีจางเยว่เซียงเพียงคนเดียวเท่านั้น แล้ววันนี้ท่าทีหญิงชราสงบเกินไป

จางเยว่เซียงเลยไม่วางใจด้วยทะเลมักสงบก่อนคลื่นลูกใหญ่จะถาโถมฉันใด ท่านย่ามหาภัยสงบเสงี่ยมได้เกรงว่าภัยใหญ่หลวงจะมาถึงนางก็อาจเป็นไปได้

‘ท่านย่าที่เคารพรัก หากท่านย่าพบจดหมายฉบับนี้อาซินคงจากไปไกลแล้ว’

...เหอ...นางคาดเดาเอาไว้ผิดไปเสียเมื่อใดกัน หลังจากมื้อเช้าพร้อมหน้า เหล่าฮูหยินจางก็นำจดหมายของจางเยว่ซินมาเปิดอ่านซึ่งใจความก็ไม่มีอันใดมาก นอกจากขายความตลบตะแลงของยายแฝดร้ายผู้นั้น

“กล่าวมาให้ชัดเจนเถิดเจ้าค่ะท่านย่า ว่าท่านต้องการสิ่งใด”

ทุกคนในห้องถึงกับอ้าปากค้างที่จู่ ๆ คนนุ่มนิ่มที่สุดในจวนกลับลุกขึ้นมาถามด้วยกิริยามั่นคง อาจจะกล้าแกร่งว่าท่านนายอำเภอจางผู้เป็นบิดาเสียด้วยซ้ำไปในวันนี้

“เจ้า...เจ้า...”

ท่านย่ามหาภัยของจางเยว่ซินชี้นิ้วสั่นระริกแต่ก็กล่าวออกมาได้เพียง ‘เจ้า...เจ้า...’ แล้วอึกอักราวปลาแก่สำลักน้ำก็มิปาน กายอรชรที่ยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้รอบศีรษะใบหน้าหรือก็ยังซีดเซียวอยู่ถึงหกส่วนระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“มันกล่าวยากหรือเจ้าคะ ที่จะบอกว่า ‘อาซินก่อเรื่องแล้ว เช่นไรอาเซียงช่วยตบแต่งออกไปแทนอาซินได้หรือไม่?...’ น่ะเจ้าคะท่านย่า”

คราวนี้นอกจากทุกคนจะอ้าปากจนคาดว่ากรามอาจค้าง ดวงตายังเบิกโพลงโตเท่าไข่เป็ดกันไปทั่วหน้า แม้นแต่น้องสาวคนเล็กเช่น ‘จางเสียนหนี่ว์’ เด็กน้อยวัยสามขวบปีที่เลิกพยายามจะรื้อเสื้อมารดาเพื่อจะดื่มนมก็ไม่เว้น ที่จะหันไปมองพี่สาวลำดับที่ห้าของตนไปด้วย

“ละ...แล้ว หากข้ากล่าวไปเช่นนั้นเจ้าก็จะตกลงใช่หรือไม่?”

เป็นเหล่าฮูหยินจางที่เป็นขิงแก่เร่งรวบรัดเข้าทางตนเอง เพราะคิดว่าเช่นไรคนนุ่มนิ่มเช่นจางเยว่เซียงจะชี้ไปซ้ายนางย่อมหันไปทางซ้าย กำหนดเส้นทางชี้ไปด้านขวาหลานคนนี้ก็ไม่เกี่ยงงอนทว่า...

“ไม่เจ้าค่ะ!”

“!!!”

“!!!”

“!!!”

“!!!”

“ท่านย่าต้องเข้าใจนะเจ้าคะว่าท่านมีสิทธิ์จะร้องขอ อาเซียงเองก็มีสิทธิ์จะปฏิเสธ สิทธิ์ของพวกเราเท่ากัน ท่านย่าต้องทำใจยอมรับให้ได้ในข้อนี้ ข้าก็คือข้า จางเยว่ซินก็คือจางเยว่ซินจะรับหน้าที่แทนกันได้อย่างไร”  

บรรยากาศภายในห้องโถงกลางบัดนี้หากมีเข็มสักเล่มตกลงพื้นคาดว่าจะได้ยิน เพราะเสียงลมหายใจของทุกคนภายในห้องผู้ใดหายใจผู้ใดลืมหายใจจางเยว่เซียงรับรู้ได้ชัดเจนเลยทีเดียว

...ให้รู้บ้างว่านี่ตัวแม่มาเอง...หึ!...แต่งงานแทนกันเช่นนั้นหรือหากคิดได้ตั้งแต่แรกก็ไม่ลงมือกับกายนี้อย่าเหี้ยมโหดถึงเพียงนั้นแล้ว ถึงนางจะไม่ได้มากำเนิดใหม่ในกายนี้ก็ไม่สำคัญ แต่หญิงแก่ที่ร้ายกาจผู้นี้สมควรรักหลานให้เท่ากันมิใช่หวังสังหารอีกฝ่ายแล้วปล่อยอีกคนไปเช่นนี้ บัดนี้จางเยว่เซียงรอดตาย หญิงชรานางนี้กลับคิดจะใช้ประโยชน์ ช่างน่าชิงชังเสียจริงยายเฒ่า!

ถึงนางไม่เก่งเท่าพี่เบลล่าแต่ขอโทษบุพเพสันนิวาสนางดูวนเวียนจนท่องบทของแม่หญิงการะเกดได้แม่นยิ่งกว่าแม่น วันนี้จะยืมองค์แม่หญิงมาลงย่อมมิติดขัดอยู่แล้ว และนอกจากแม่หญิงการะเกดแล้ว บทแม่หญิงปานวาดก็นับว่านางนั้นพอจะถูไถได้อยู่บ้าง

“เช่นไรหากท่านย่า และท่านพ่อหมดเรื่องจะกล่าวแล้วอาเซียงคล้ายจะปวดศีรษะยิ่งนัก คงต้องขอตัวก่อน อาเหลียนมาช่วยประคองข้าสักหน่อยเถิดเวียนหัวเสียจริง...เวียนหัวเสียจริง...”

...บทแม่หญิงปานวาดต้องมาแล้วโอกาสนี้...

นางส่งมือให้ฟางปี้เหลียนจากนั้นก็เสแสร้งเดินนุ่มนิ่มราวกับเมื่อครู่ที่เถียงท่านย่ามหาภัยฉอด ๆ หายไปไม่เคยมีตัวตนอยู่สักน้อยกลายเป็นคุณหนูห้าผู้นุ่มนิ่มอ่อนแอถูกลมสักน้อยก็พร้อมจะแตกสลายลงโดยพลัน

“เร่งตามหมอเร็วเข้า...ใครอยู่แถวนี้เร่งตามท่านหมอฟางโดยเร็ว!!!”

เป็นท่านนายอำเภอจางที่ลุกขึ้นพรวดพราดแล้วร้องเรียกหาคนไปตามท่านหมอประจำตระกูลมาโดยเร็ว เพราะคิดไปแล้วว่าศีรษะบุตรสาวถูกฟาดโดยแรงมิคาดจางเยว่เซียงอาจถึงขั้นฟั่นเฟือนไปแล้วก็เป็นไปได้ หาไม่คนที่ไม่เคยมีปากมีเสียงจะลุกขึ้นมาถกเถียงกับสตรีซึ่งมีอำนาจที่สุดในจวนสกุลจางแห่งนี้ไปได้เช่นไร เขาเองเกิดมาจนสี่สิบแปดหนาวยังไม่กล้าโต้เถียงมารดาแม้นเพียงสักครึ่งคำ พอวันนี้ลูกสาวแสนเรียบร้อยเปลี่ยนไปท่านนายอำเภอจางจึงกลัดกลุ้มแทบเสียสติไปอีกคน!