<2> เสียงในหัวที่ไม่ได้รับเชิญ

ความเงียบเข้าปกคลุมกระท่อมผุพังราวกับผ้าคลุมหน้าศพ กงหยางเหวินนั่งแหมะอยู่บนพื้นดินเย็นเฉียบ สมองขาวโพลนไปชั่วขณะ จิตใจล่องลอยเคว้งคว้างอยู่ในสุญญากาศแห่งความสิ้นหวัง สิ่งเดียวที่ตอกย้ำว่าเขายังไม่ได้เสียสติไปคือตัวเลขนับถอยหลังสีแดงฉานที่มุมสายตา มันลดลงทีละวินาทีอย่างเที่ยงตรงไร้ความปรานี เป็นดั่งนาฬิกาทรายจากยมโลกที่กำลังนับถอยหลังสู่จุดจบของเขา

เขาคือผู้เขียน พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นมากับมือ แต่บัดนี้ เขากลับกลายเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งบนกระดานที่ตัวเองสร้าง ถูกกำหนดให้ต้องถูกกำจัดทิ้งเพื่อเปิดทางให้ตัวละครที่สำคัญกว่าได้เฉิดฉาย ช่างเป็นเรื่องตลกร้ายที่หัวเราะไม่ออกโดยแท้

“นี่ เจ้าเอไอ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบโหยราวกับคนใกล้ตาย “ในเมื่อเจ้าเป็นระบบสุดยอดซะขนาดนั้น ทำไมไม่เสกให้ข้าเก่งขึ้นเลยล่ะ? เพิ่มค่าสถานะให้เต็มหลอด หรือไม่ก็มอบพรสวรรค์ระดับพระเจ้าให้สักอย่างสองอย่างก็ได้ แค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่รึไง”

หน้าจอสีฟ้ากระพริบตอบสนองต่อคำถามของเขา

[การเปลี่ยนแปลงค่าสถานะพื้นฐานของโฮสต์โดยตรง เป็นการแทรกแซงโชคชะตาที่รุนแรงเกินไป จะทำให้กฎแห่งโลกเกิดความปั่นป่วน และอาจถูกเจตจำนงของลาสบอสตรวจพบได้ การปล่อยให้โฮสต์พัฒนาตัวเองผ่านภารกิจ คือแนวทางที่ปลอดภัยและสมดุลที่สุด]

“ตรรกะวิบัติสิ้นดี!” กงหยางเหวินแผดเสียงอย่างเหลืออด “จะให้ข้าไปทำภารกิจบ้าบออะไรได้ในเมื่ออีกไม่ถึงสองวันข้าจะต้องกลายเป็นอาหารหมาป่าอยู่แล้ว! นี่มันเหมือนสั่งให้คนขาด้วนไปแข่งวิ่งมาราธอนชัด ๆ!”

[ระบบเข้าใจในความคับข้องใจของท่าน แต่ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ]

“ทางออกเหรอ ทางออกสู่ปรโลกน่ะสิไม่ว่า!” เขาสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด “ช่างเถอะ จะเรียกเจ้าว่าระบบ AI ผู้สร้างสรรค์มันยาวเกินไป ข้าจะเรียกเจ้าว่า เสี่ยวซ่า ก็แล้วกัน มาจากคำว่าซ่า ที่แปลว่ากวนประสาท หาเรื่อง และทำตัวน่าถีบนั่นแหละ”

[ติ๊ง! ยืนยันการตั้งชื่อเล่น เสี่ยวซ่า]

การตอบรับที่ราบเรียบไร้อารมณ์ของมันยิ่งทำให้กงหยางเหวินอยากจะเอาหัวโขกฝาให้ตาย ๆ ไปเสียตรงนั้น เขาพยายามสงบสติอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านราวกับน้ำในกาต้มน้ำ ความโกรธเกรี้ยวไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ในสถานการณ์ที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายเช่นนี้ เขาต้องเค้นสติปัญญาออกมาเพื่อหาทางรอดให้ได้

“เอาล่ะ เสี่ยวซ่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “ไหนลองว่ามาสิ ไอ้ภารกิจที่เจ้าพูดถึงน่ะ มันคืออะไร แล้วมันจะช่วยให้ข้ารอดพ้นจากชะตากรรมเฮงซวยนี่ได้ยังไง”

ราวกับรอคำถามนี้อยู่ หน้าจอของเสี่ยวซ่าก็เปลี่ยนไปทันที

[ภารกิจคือบททดสอบที่โลกมอบให้เพื่อเปิดโอกาสให้ท่านได้เปลี่ยนแปลงโชคชะตา ทุกครั้งที่ทำภารกิจสำเร็จ ท่านจะได้รับค่าประสบการณ์ แต้มเอาตัวรอด และรางวัลพิเศษเป็นการตอบแทน]

[ค่าประสบการณ์ ใช้สำหรับเพิ่มเลเวลและค่าสถานะ]

[แต้มเอาตัวรอด สกุลเงินพิเศษ ใช้สำหรับแลกเปลี่ยนไอเทม ทักษะ หรือข้อมูลสำคัญจากร้านค้าระบบ]

แววตาของกงหยางเหวินทอประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง

“ร้านค้าระบบ? แสดงว่ามีของดี ๆ ขายสินะ อย่างเช่นดาบในตำนาน เกราะเทพ หรือยาอมตะอะไรทำนองนั้น?”

[มีสินค้าทุกประเภทตามระดับเลเวลและจำนวนแต้มเอาตัวรอดของท่าน แต่ระบบขอแนะนำให้ท่านตรวจสอบสถานะของตัวเองในปัจจุบันก่อนที่จะฝันกลางวัน]

สิ้นเสียงของเสี่ยวซ่า หน้าจอใหม่ก็ปรากฏขึ้น มันคือหน้าต่างสถานะของตัวเขาในปัจจุบัน

[ชื่อ: กงหยางเหวิน]

[เลเวล: 1]

[เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (ตัวประกอบ)]

[พลังชีวิต: 30/30]

[พลังเวท: 15/15]

[ค่าสถานะ: พละกำลัง: 5 ความว่องไว: 6 สติปัญญา: 7 ความทนทาน: 4 โชค: 1

[ทักษะ: ไม่มี]

[ฉายา: ว่าที่เหยื่อหมาป่า]

กงหยางเหวินจ้องมองตัวเลขบนหน้าจอด้วยอาการปากอ้าตาค้าง ค่าสถานะที่น่าสมเพชเหล่านี้ราวกับเป็นคำประกาศิตว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็นมดปลวกให้คนอื่นเหยียบย่ำ พละกำลังแค่ 5 หน่วยนี่คงยกถังน้ำเปล่ายังลำบาก ส่วนความทนทาน 4 หน่วยนั่นอีก โดนลมพัดแรง ๆ อาจจะกระดูกหักได้เลยมั้ง!

แต่ที่น่าเจ็บปวดใจที่สุดคือค่าโชคที่มีแค่ 1 แต้มถ้วน นี่มันระดับตัวซวยเดินได้ชัด ๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ชะตากรรมของไอ้หนุ่มคนนี้ถึงได้น่าอนาถขนาดนั้น

และไอ้ฉายา ว่าที่เหยื่อหมาป่า นั่นอีก นี่เจ้าจงใจจะตอกย้ำชะตากรรมของข้าใช่ไหมหา?!

“นี่มันค่าสถานะของสไลม์เลเวลหนึ่งชัด ๆ!” เขาโอดครวญ “แล้วแบบนี้จะเอาปัญญาที่ไหนไปทำภารกิจกันเล่า!”

[ติ๊ง! ท่านได้รับภารกิจสำหรับมือใหม่]

ยังไม่ทันที่เขาจะได้คร่ำครวญจบ เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นอีกครั้ง หน้าต่างภารกิจเด้งขึ้นมาบดบังหน้าต่างสถานะที่น่าหดหู่จนมิด

[ภารกิจสำหรับมือใหม่: ก้าวแรกสู่การเอาชีวิตรอด]

[รายละเอียด: ในฐานะตัวประกอบที่ไม่มีใครจดจำ การหาเลี้ยงชีพคือสิ่งสำคัญที่สุด จงแสดงให้โลกเห็นว่าท่านไม่ได้ไร้ค่าจนเกินไป ด้วยการหาเงินให้ได้ 1 เหรียญทองแดงภายในเวลาที่กำหนด]

[เงื่อนไข: ห้ามใช้วิธีการขโมยหรือขอทาน]

[จำกัดเวลา: 6 ชั่วโมง 00 นาที 00 วินาที]

[รางวัลเมื่อสำเร็จ: กล่องของขวัญสำหรับมือใหม่ x1 แต้มเอาตัวรอด +10]

[บทลงโทษหากล้มเหลว: ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 1 แต้ม]

กงหยางเหวินอ่านรายละเอียดภารกิจซ้ำไปซ้ำมาสามรอบเพื่อความแน่ใจ หาเงิน 1 เหรียญทองแดง?

ภารกิจแรกในต่างโลกของเขา ไม่ใช่การออกล่ามอนสเตอร์ ไม่ใช่การตามหาสมบัติในตำนาน แต่เป็นการหาเงินแค่เหรียญเดียวเนี่ยนะ

มันอาจจะดูเหมือนเป็นภารกิจที่แสนจะง่ายดาย แต่สำหรับเขาในตอนนี้ที่ไม่มีทั้งเงินติดตัว ไม่มีทักษะใด ๆ แถมยังอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มกำพร้าที่ไม่มีใครรู้จัก มันก็ไม่ต่างอะไรจากการงมเข็มในมหาสมุทร แถมบทลงโทษหากล้มเหลวยังโหดร้ายอย่างยิ่งยวด การโดนลดค่าสถานะที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่แล้วลงไปอีก ก็ไม่ต่างอะไรจากการผลักเขาให้เข้าไปใกล้ปากเหวแห่งความตายเร็วขึ้นอีกก้าว

เขาเหลือบมองเวลานับถอยหลังสู่ความตายของตัวเองที่มุมจอ ก่อนจะหันกลับมามองเวลานับถอยหลังของภารกิจที่กำลังเดินไปอย่างไม่หยุดยั้ง

เอาวะ! ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว สู้ลองดิ้นรนเฮือกสุดท้ายดูสักตั้งก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา

กงหยางเหวินสูดหายใจเข้าลึก ๆ กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเมื่อครู่ บัดนี้ฉายแววของความดื้อรั้นและไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตาขึ้นมาแทนที่

“ก็ได้ เสี่ยวซ่า” เขากล่าวกับหน้าจอโปร่งแสง “ในเมื่อเจ้าอยากจะเล่นเกมกับข้านัก ข้าก็จะเล่นด้วย!”

“หนึ่งเหรียญทองแดงก็หนึ่งเหรียญทองแดง ข้าจะหามาให้ได้ดู!”

เขาผลักประตูไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดราวกับเสียงโอดครวญของคนชราให้เปิดออก แสงแดดเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาจนต้องหยีตา เมืองชิงเย่ที่เขาเคยบรรยายไว้ในนิยาย บัดนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาในรูปแบบที่สมจริงที่สุด

กงหยางเหวินก้าวเท้าออกจากกระท่อมที่อยู่ในสภาพที่ใกล้จะผุพัง ก้าวเข้าสู่โลกที่เคยมีอยู่แค่ในจินตนาการของเขาอย่างเต็มตัว เมืองชิงเย่ในความเป็นจริงนั้น มีชีวิตชีวาและเปี่ยมด้วยสีสันยิ่งกว่าตัวอักษรใด ๆ ที่เขาเคยรจนาขึ้น ถนนดินอัดแน่นทอดยาว สองข้างทางเรียงรายไปด้วยอาคารไม้สไตล์ยุโรปยุคกลางที่เขาเคยค้นคว้าภาพมาประกอบการเขียน กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังที่อบใหม่ ๆ ลอยมาจากร้านเบเกอรี่ ผสานกับเสียงค้อนเหล็กที่กระทบกันดังกังวานมาจากโรงตีเหล็กของลุงเคราดกที่ปลายถนน เสียงพูดคุยจอแจของผู้คน เสียงต่อรองราคาสินค้า และเสียงร้องทักทายกันอย่างเป็นมิตร ทุกสิ่งผสมปนเปกันจนกลายเป็นกลิ่นอายของชีวิตที่เขาไม่เคยได้สัมผัสในห้องพักสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ของตัวเอง

—————

เชิงอรรถ;

หลังจากนี้ไปจะบรรยายตัวละครของนายเอก โดยการบรรยายชื่อของตัวละครที่ข้ามมาเข้าร่างแล้วเลย หรือใช้ศัพท์สำนวนจีนต่าง ๆ  เพื่ออรรถรสในการอ่าน