<3> แผนหนีออกจากเมืองเริ่มต้นก่อนพระเอกจะมาถึง

ทว่า ความงดงามเบื้องหน้ากลับไม่อาจทำให้จิตใจของเขาสงบลงได้แม้แต่น้อย ในสมองของเขามีเพียงความคิดเดียวที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาดุจแผ่นเสียงตกร่อง นั่นคือปฏิบัติการหนีธงมรณะ

ใช่แล้ว เขาต้องหนี! หนีออกจากเมืองชิงเย่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่พระเอกของเรื่องอย่างเจิ้งเฟิงเยวี่ยจะเดินทางมาถึง เพราะตามพล็อตที่เขาเขียนไว้ การปรากฏตัวของเจิ้งเฟิงเยวี่ยคือสัญญาณเตือนว่าหายนะกำลังจะมาเยือนป่าทางตะวันตก และตัวประกอบที่ชื่อกงหยางเหวินคนนี้ ก็คือเครื่องสังเวยชั้นดีที่จะถูกนำไปบูชายัญเพื่อเปิดตัวพระเอกอย่างยิ่งใหญ่

“เสี่ยวซ่า” เขาเอ่ยเรียกเสียงเบาในใจ “ตามเนื้อเรื่องเดิม พระเอกจะมาถึงเมืองนี้เมื่อไหร่?”

[จากการคำนวณตามเส้นเรื่องหลัก เจิ้งเฟิงเยวี่ยจะเดินทางมาถึงเมืองชิงเย่ในอีก 36 ชั่วโมงข้างหน้า]

เวลาเหลือน้อยเต็มที!

หัวใจของเขาดิ่งวูบลงไปกองอยู่แทบตาตุ่ม การเดินทางออกจากเมืองต้องใช้เสบียง และเสบียงก็ต้องใช้เงิน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขายังไม่มีแม้แต่แดงเดียว ภารกิจหาเงิน 1 เหรียญทองแดงจึงไม่ใช่แค่ภารกิจสำหรับมือใหม่ แต่มันคือตั๋วโดยสารเที่ยวเดียวสู่การมีชีวิตรอดของเขา

“เอาล่ะ จะหาเงินยังไงดี” เขากวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างคนอับจนหนทาง “ใช้แรงงานเป็นไง? แบกหาม รับจ้างทั่วไป”

ความคิดนั้นดูเข้าท่าที่สุดสำหรับคนไม่มีอะไรเลย เขาเดินตรงไปยังกระดานประกาศของสมาคมนักผจญภัย ที่นั่นมักจะมีภารกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับชาวบ้านทั่วไปแปะอยู่ด้วย และก็เป็นจริงดังคาด มีใบประกาศรับคนงานช่วยขนลังสินค้าที่ท่าเรืออยู่ใบหนึ่ง ค่าจ้าง 5 เหรียญทองแดงสำหรับงานครึ่งวัน

“งานสบาย ๆ” เขายิ้มร่า เดินลิ่วไปยังท่าเรือทันที

สิบห้านาทีต่อมา...

“แค่ก ๆ ไม่... ไม่ไหวแล้ว...” กงหยางเหวินทิ้งตัวลงนั่งหอบแฮ่กอยู่ข้างลังไม้ใบเขื่อง หลังจากที่พยายามยกมันขึ้นแต่กลับทำได้แค่ขยับมันไปได้สองนิ้วถ้วน ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด เหงื่อกาฬไหลท่วมตัวราวกับไปอาบน้ำมา ค่าพละกำลัง 5 หน่วย และความทนทาน 4 หน่วยของเขา มันช่างไร้ประโยชน์เสียยิ่งกว่าไม้จิ้มฟันในสมรภูมิรบเสียอีก

[ระบบขอแนะนำให้โฮสต์ประเมินขีดความสามารถของร่างกายตัวเองก่อนรับงาน เพื่อหลีกเลี่ยงภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน]

“เงียบไปเลยนะ!” เขาเถียงในใจอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินคอตกออกมาจากท่าเรือพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะของคนงานคนอื่น ๆ

แผนแรกล้มเหลวไม่เป็นท่า

เขาทรุดตัวลงนั่งในตรอกแคบ ๆ สมองตีบตันไปหมด จะทำอย่างไรดี? ความรู้ในฐานะผู้เขียนล่ะ? เขารู้ตำแหน่งของสมุนไพรหายาก รู้ที่ซ่อนของหีบสมบัติเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาเขียนไว้เป็นอีสเตอร์เอ้ก

“เสี่ยวซ่า ข้าสามารถใช้ข้อมูลในหัวไปหาสมุนไพร หรือสมบัติที่ข้าเคยเขียนพล็อตไว้ได้ไหม?”

[การกระทำดังกล่าวมีความเสี่ยงสูง ข้อมูลในความทรงจำของโฮสต์อาจคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริงของโลกปัจจุบันได้ และการเข้าป่าตามลำพังด้วยค่าสถานะปัจจุบันของท่าน มีโอกาส 98.7% ที่จะเสียชีวิตก่อนเวลาอันควร]

[หากท่านต้องการข้อมูลที่แม่นยำ สามารถซื้อแผนที่สมบัติระดับเริ่มต้นได้จากร้านค้าระบบ ในราคา 50 แต้มเอาตัวรอด]

“ข้าจะมีแต้มให้ซื้อได้ยังไงเล่า!” กงหยางเหวินแทบอยากจะทึ้งหัวตัวเอง เขากำลังติดอยู่ในวงจรอุบาทว์ที่หาทางออกไม่เจอ ต้องมีเงินเพื่อเอาชีวิตรอด แต่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อหาเงิน!

ขณะที่กำลังจมดิ่งอยู่ในความสิ้นหวังนั้นเอง สายตาของเขาก็พลันเหลือบไปเห็นหมอดูเฒ่าคนหนึ่งกำลังนั่งทำนายโชคชะตาให้กับหญิงสาวนางหนึ่งอยู่ที่มุมถนน แผงของเขามีเพียงโต๊ะเล็ก ๆ กับลูกแก้วขุ่นมัวหนึ่งใบ แต่กลับมีคนสนใจไม่น้อย

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็สว่างวาบขึ้นมาในหัว

เขไม่มีพละกำลัง ไม่มีทักษะต่อสู้ แต่เขามีสิ่งหนึ่งที่คนในโลกนี้ไม่มี นั่นคือความรู้ในฐานะผู้สร้าง เขารู้เรื่องราวของโลกนี้ดีกว่าใครทั้งหมด รู้ชะตากรรมของตัวละครเกือบทุกตัว แล้วทำไมเขาจะเป็นหมอดูบ้างไม่ได้เล่า

เมื่อคิดได้ดังนั้น กงหยางเหวินก็ลุกพรวดขึ้นทันที เขาวิ่งไปเก็บเศษถ่านจากเตาไฟที่มอดแล้ว และหาแผ่นไม้เรียบ ๆ ที่ถูกทิ้งไว้หลังร้านค้า เขาใช้ถ่านเขียนตัวอักษรหวัด ๆ ลงไปบนแผ่นไม้ว่า หยั่งรู้ฟ้าดิน ทายชะตาแม่นยำราวตาเห็น (ครั้งแรกดูฟรี!)

จากนั้นเขาก็หาทำเลเหมาะ ๆ ในตรอกที่ไม่พลุกพล่านจนเกินไป ปักป้ายไม้ลงบนพื้น แล้วนั่งขัดสมาธิหลับตาทำสมาธิราวกับผู้วิเศษที่หลุดพ้นจากทางโลก สร้างบรรยากาศให้ดูน่าเชื่อถือขึ้นมาอีกนิด

เวลาผ่านไปสิบนาที... ยี่สิบนาที... ไม่มีแม้แต่เงาของลูกค้าเดินผ่านมา มีเพียงสายลมที่พัดเอาฝุ่นมาคลุกเคล้ากับความหวังที่เริ่มจะริบหรี่ของเขา

“เฮ้อ... สงสัยจะไม่ได้ผล” เขากำลังจะถอดใจ แต่แล้วเงาร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ทาบทับลงมา

“เฮ้! เจ้าหนู” เสียงห้าว ๆ ดังขึ้น “ป้ายของเจ้าน่าสนใจดีนี่ บอกว่าดูฟรีครั้งแรกใช่หรือไม่?”

กงหยางเหวินลืมตาขึ้น พบว่าเป็นชายร่างกำยำในชุดเกราะหนังเก่า ๆ ใบหน้ามีรอยบาก ดูท่าทางน่าจะเป็นนักผจญภัยระดับล่างคนหนึ่ง นี่คือเหยื่อ เอ๊ย ลูกค้ารายแรกของเขา!

“เชิญนั่งก่อนท่านนักผจญภัยผู้กล้า” หยางเหวินปรับโทนเสียงให้ดูขรึมขลัง “ข้าสัมผัสได้ถึงไอแห่งความสับสน และอับจนหนทางที่แผ่ออกมาจากตัวท่าน”

นักผจญภัยคนนั้นเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจก่อนจะหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆๆ เจ้าพูดจาแปลกดีนี่ ข้าชื่อ ปังหู่ ข้าแค่กำลังกลุ้มใจเรื่องภารกิจปราบก็อบลินเท่านั้นแหละ หาทางเข้าถ้ำลับของพวกมันไม่เจอเสียที”

เข้าทาง! กงหยางเหวินจำได้แม่นยำ เพราะภารกิจนี้คือภารกิจรองที่เขาเขียนไว้สำหรับนักผจญภัยหน้าใหม่โดยเฉพาะ

เขายื่นมือออกไปเบื้องหน้า “ขอข้าสัมผัสฝ่ามือของท่านได้หรือไม่ พลังแห่งโชคชะตามักจะซ่อนอยู่ในเส้นลายนั่น”

ปังหู่ยื่นมือมาให้อย่างงก ๆ เงิ่น ๆ หยางเหวินแสร้งทำเป็นเพ่งพินิจลายมืออยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับผู้หยั่งรู้ “ข้ามองเห็นถ้ำ ทางทิศใต้ของป่า ท่านมองข้ามบางสิ่งไป ที่ผนังถ้ำด้านในสุด มีหินก้อนหนึ่งที่ดูหลวมกว่าก้อนอื่น จงผลักมัน แล้วเส้นทางสู่รังที่แท้จริงจะปรากฏ”

ปังหู่ชะงักไป ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “เจ้า... เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“ข้าไม่ได้รู้ แต่โชคชะตาเป็นผู้ชี้นำ” หยางเหวินตอบกลับอย่างสุขุม “แต่จงระวังให้ดี ในนั้นมีก็อบลินคลั่งตัวหนึ่งเฝ้าอยู่ จุดอ่อนของมันคือดวงตาข้างซ้าย”

ปังหู่ดึงมือกลับ จ้องมองหยางเหวินด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม ความขบขันหายไปสิ้น เหลือเพียงความทึ่งและความลังเล เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะล้วงเข้าไปในถุงหนังข้างเอว และโยนเหรียญสีทองแดงเหรียญหนึ่งลงบนพื้นตรงหน้าหยางเหวิน

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นผู้วิเศษจริงหรือแค่นักต้มตุ๋น แต่คำพูดของเจ้ามันน่าสนใจ” ปังหู่กล่าว “เหรียญนี่ถือว่าเป็นค่าเสียเวลา ถ้าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ข้าจะกลับมาพร้อมรางวัลที่มากกว่านี้”

พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้กงหยางเหวินนั่งตะลึงอยู่กับที่

[ติ๊ง! ภารกิจสำหรับมือใหม่: ก้าวแรกสู่การเอาชีวิตรอด สำเร็จ!]

[ท่านได้รับกล่องของขวัญสำหรับมือใหม่ x1 แต้มเอาตัวรอด +10]

เสียงสวรรค์! ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ!

กงหยางเหวินเอื้อมมือที่สั่นเทาไปหยิบเหรียญทองแดงขึ้นมา ความเย็นเฉียบของโลหะที่สัมผัสปลายนิ้วทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจพองโต

เขาไม่รอช้า รีบเก็บป้ายและเผ่นออกจากตรอกทันที เป้าหมายต่อไปคือร้านขายเสบียง เขาจะซื้อขนมปังแห้งกับถุงน้ำ แล้วจะออกจากเมืองนี้ไปทันทีในคืนนี้

เขามองไปยังประตูเมืองที่ตั้งตระหง่านอยู่ไกล ๆ แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ปฏิบัติการหนีธงมรณะได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว และเขาจะไม่มีวันยอมให้จุดจบของตัวเองถูกเขียนขึ้นตามบทประพันธ์เด็ดขาด