<1> ฝันร้ายกลายเป็นจริง

ความรู้สึกแรกที่ทิ่มแทงเข้ามาในมโนสำนึกของ ทิศเหนือ คือความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วทั้งศีรษะ มันไม่ใช่ความปวดตุบ ๆ จากการอดนอนข้ามวันข้ามคืนเพื่อปั่นต้นฉบับ แต่เป็นความปวดร้าวรุนแรงราวกับมีช่างตีเหล็กนับสิบชีวิตมาตั้งโรงงานอยู่ในกะโหลก ทั้งทุบ ทั้งเผา ทั้งหลอมโลหะกันอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน

เปลือกตาที่หนักอึ้งราวกับมีหินถ่วงค่อย ๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพที่เห็นพร่าเลือนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ จับโฟกัสเป็นภาพเพดานไม้เก่าคร่ำคร่า ที่มีหยากไย่เกาะอยู่ตามมุมเป็นเครื่องประดับแห่งกาลเวลา แสงแดดยามสายลอดผ่านรูเล็กๆ บนหลังคาลงมาเป็นลำ ส่องให้เห็นฝุ่นละอองที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ

“ที่ไหนวะเนี่ย...” เสียงแหบแห้งที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอทำให้เขาต้องขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ มันไม่ใช่เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยของตัวเอง แต่กลับเป็นเสียงของชายหนุ่มที่ยังไม่แตกพานดีนัก

ทิศเหนือพยุงกายที่หนักอึ้งลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บปวดแล่นแปล๊บจากท้ายทอยขึ้นมาอีกระลอก เขากวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างงุนงง ห้องที่เขาอยู่มีขนาดคับแคบราวกับรังหนู ผนังทำจากไม้แผ่นที่ประกบกันอย่างลวก ๆ มีเตียงฟางแข็งกระด้างที่เขานอนอยู่ กับโต๊ะไม้ขาเกือบพังหนึ่งตัวเท่านั้นที่เป็นเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด กลิ่นดินชื้น ๆ และกลิ่นอับของไม้เก่าลอยคลุ้งปะปนกันจนแทบสำลัก นี่มันห่างไกลจากห้องพักขนาดเท่ารูหนูในเมืองหลวงของเขาลิบลับ ที่นั่นอย่างน้อยก็ยังมีกลิ่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและกลิ่นอายของความสิ้นหวังเป็นเพื่อน

เขาเหลือบมองดูเสื้อผ้าบนร่างกายตัวเอง มันเป็นอาภรณ์ผ้าป่านเนื้อหยาบสีมอซอ ที่ให้ความรู้สึกระคายผิวทุกครั้งที่ขยับตัว นี่มันชุดอะไรกัน? ชุดคอสเพลย์จากยุคโบราณหรือไง? หรือว่าเพื่อนนักเขียนจะเล่นพิเรนทร์มอมเหล้าแล้วจับเขามาแกล้งเล่นในกองถ่ายละครย้อนยุค?

ความคิดเพ้อเจ้อถูกปัดทิ้งไปทันทีที่เขาลองหยิกแขนตัวเอง ความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นจริงเสียยิ่งกว่ายอดวิวที่ตกต่ำของนิยายเรื่องล่าสุดเสียอีก

ทิศเหนือโซซัดโซเซลงจากเตียง ขาที่ดูยาวเก้งก้างกว่าเดิมเกือบจะพันกันจนหน้าเจ้าคะมำ สายตาของเขาสะดุดเข้ากับถังไม้ใบเขื่องที่มุมห้อง ในนั้นมีน้ำขังอยู่เกือบครึ่งค่อน แม้จะขุ่นมัวไปบ้าง แต่ก็พอจะใช้ส่องดูเงาสะท้อนได้ เขาก้มตัวลงไปอย่างเชื่องช้า หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึก

สิ่งที่ปรากฏบนผิวน้ำไม่ใช่ใบหน้าของนักเขียนหนุ่มวัยยี่สิบปลาย ๆ ที่มีขอบตาดำคล้ำเป็นวงเหมือนหมีแพนด้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับรังนก และมีแว่นตาหนาเตอะเป็นอวัยวะชิ้นที่ 33 แต่กลับเป็นใบหน้าของเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปปีที่หล่อเหลาจนน่าโมโห

ผิวขาวละเอียดหมดจด ดวงตาเรียวคมกริบดุจตาเหยี่ยวรับกับคิ้วกระบี่ที่พาดเฉียงอย่างองอาจ สันจมูกโด่งเป็นคมสัน ริมฝีปากบางหยักได้รูป แม้จะซีดเซียวไปบ้างแต่ก็ไม่อาจลดทอนความหล่อเหลาลงได้แม้แต่น้อย สันกรามคมคายที่รับกับลำคอระหงบ่งบอกว่าเจ้าของร่างนี้เติบใหญ่ขึ้นมาจะต้องเป็นบุรุษรูปงามที่สามารถล่มบ้านล่มเมืองได้อย่างแน่นอน

“นี่มันใครวะ?”

ทันทีที่สิ้นเสียงพึมพำนั้นเอง ความทรงจำของคนแปลกหน้าก็ถาโถมเข้ามาในหัวสมองราวกับคลื่นยักษ์สึนามิที่พัดถล่มชายฝั่งอย่างไม่ปรานี ภาพแล้วภาพเล่า เสียงแล้วเสียงเล่าไหลบ่าเข้ามาปะปนกับความทรงจำเดิมของเขาจนแทบแยกไม่ออก เด็กหนุ่มกำพร้า เมืองชิงเย่ อาณาจักรมังกรคราม การดิ้นรนเอาชีวิตรอด...

ซึ่งชื่อของเจ้าของร่างนี้คือ กงหยางเหวิน

ราวกับมีอสนีบาตฟาดผ่าลงมากลางกระหม่อม ทิศเหนือจากโลกศตวรรษที่ 21 ผงะถอยหลังไปสองสามก้าว เข่าอ่อนยวบจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นเย็นเฉียบ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตระหนกสุดขีด

กงหยางเหวิน เมืองชิงเย่ อาณาจักรมังกรคราม...

ชื่อเหล่านี้ สถานที่เหล่านี้ มันคือชื่อตัวละครและฉากในนิยายแฟนตาซีดันเจี้ยนเรื่องล่าสุดที่เขากำลังเขียนอยู่นี่หว่า นิยายแนวเกิดใหม่ในต่างโลกที่ชื่อว่า ราชันย์อสูรสะท้านภพ

ความจริงอันน่าสะพรึงกลัวข้อนี้หนักหน่วงเสียยิ่งกว่าการโดนบรรณาธิการโทรมาทวงต้นฉบับตอนตีสามเสียอีก เขาทะลุมิติเข้ามาในนิยายของตัวเอง!

“ไม่... ไม่จริงน่า... เรื่องบ้า ๆ แบบนี้...” เขาพึมพำกับตัวเอง พยายามหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความหวาดหวั่น แต่เสียงที่ได้ยินกลับสั่นเครือเสียจนน่าสมเพช

แต่แล้ว ราวกับสวรรค์ยังเล่นตลกไม่พอ ความจริงอีกข้อหนึ่งก็ผุดวาบขึ้นมาในสมอง ทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับกระดาษ

กงหยางเหวินในนิยายของเขา เป็นเพียงตัวประกอบฉาก เป็นแค่ไอ้หนุ่มดวงซวยที่อาศัยอยู่ในเมืองเริ่มต้น เป็นเด็กกำพร้าที่หาเช้ากินค่ำ และมีบทบาทเพียงแค่ตาย...

ใช่แล้ว ตาย! บทบาทของกงหยางเหวินคนนี้คือการเป็นศพแรกที่ปรากฏตัวใน บทที่ 3 เพื่อแสดงให้ผู้อ่านเห็นถึงความน่ากลัวของมอนสเตอร์ระดับล่างอย่างหมาป่าเขี้ยวเหล็ก เป็นการปูทางให้พระเอกตัวจริงอย่าง เจิ้งเฟิงเยวี่ย ได้ออกมาโชว์เทพเป็นครั้งแรก

นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัด ๆ ไม่สิ นี่มันตกนรกทั้งเป็นเลยต่างหาก!

ทะลุมิติมาทั้งที ไม่ได้เป็นพระเอก ไม่ได้เป็นตัวร้ายสุดแกร่ง แต่กลับได้เป็นแค่ตัวประกอบฉากที่ต้องตายตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นปกเล่มหนึ่ง!

“บ้าเอ๊ย! ใครมันจะไปยอมตายง่าย ๆ แบบนั้นวะ!” เขาตะโกนก้องอย่างเหลืออด

[ติ๊ง!]

เสียงใส ๆ ที่ไม่ควรจะมีอยู่ในโลกยุคโบราณนี้ดังขึ้นในหัวของเขา พร้อมกับปรากฏหน้าจอสีฟ้าโปร่งแสงลอยขึ้นตรงหน้า ราวกับภาพโฮโลแกรมในหนังไซไฟ

[ยินดีด้วย! ท่านได้ปลุกระบบ AI ผู้สร้างสรรค์สำเร็จ]

ทิศเหนืออ้าปากค้าง ตาแทบถลนออกจากเบ้า “ระ ระบบ? นี่มันอะไรอีกวะเนี่ย? พล็อตยอดฮิตของนักเขียนนิยายเว็บรึไง?!”

[ถูกต้องส่วนหนึ่ง ระบบนี้ถูกสร้างขึ้นจากจิตสำนึกของโลกที่ท่านสร้าง เพื่อช่วยเหลือผู้เขียนในการแก้ไขข้อผิดพลาดของโชคชะตา]

เสียงที่ดังขึ้นนั้นไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ราวกับเสียงสังเคราะห์จากเครื่องจักร แต่น้ำเสียงกลับแฝงความกวนประสาทไว้อย่างประหลาด

“แก้ไขข้อผิดพลาด? หมายความว่าไง? แล้วทำไมต้องเป็นฉัน! ส่งฉันกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ทิศเหนือโวยวายใส่หน้าจอโปร่งแสง

[ไม่สามารถทำตามคำร้องขอได้ เนื่องจากลาสบอสที่ท่านสร้างขึ้นเริ่มแข็งแกร่งเกินกว่าที่ตัวเอกจะรับมือไหวตามเส้นเรื่องเดิม โลกใบนี้กำลังเผชิญกับภาวะล่มสลาย ดังนั้น จึงจำเป็นต้องดึงผู้สร้างเข้ามาเพื่อปรับเปลี่ยนอนาคต]

“ลาสบอส? นี่แกจะบอกว่าที่ฉันต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ นี่ก็เพราะฉันเขียนให้ตัวร้ายมันเก่งเกินไปเนี่ยนะ! แล้วทำไมไม่ให้ฉันไปเกิดเป็นพระเอก หรืออย่างน้อยก็เป็นตัวละครที่มีชีวิตรอดเกินบทที่สิบเล่า!”

[จากการคำนวณข้อมูลทั้งหมด การให้ท่านอยู่ในร่างของกงหยางเหวิน ตัวประกอบผู้มีชะตาถึงฆาต คือจุดเริ่มต้นที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการเปลี่ยนแปลงเส้นเรื่อง เพราะเป็นการแทรกแซงที่น้อยที่สุดแต่ส่งผลกระทบต่อตัวเอกโดยตรงมากที่สุด]

“ส่งผลกระทบโดยตรงบ้านป้าแกสิ! อีกไม่เกินสองวันฉันก็ต้องไปนอนคุยกับรากมะม่วงแล้วไม่ใช่รึไง!”

[ถูกต้องตามข้อมูลในต้นฉบับของท่าน ตามเส้นเรื่องเดิม ในอีก 48 ชั่วโมง 13 นาที และ 22 วินาทีข้างหน้า ท่านจะถูกหมาป่าเขี้ยวเหล็กฉีกร่างเป็นชิ้น ๆ ที่ชายป่าด้านตะวันตกของเมือง]

หน้าจอสีฟ้าแสดงเวลานับถอยหลังขึ้นมาประกอบคำพูดอย่างไร้ความปรานี

ทิศเหนือทรุดฮวบลงกับพื้นอีกครั้ง ความหวังริบหรี่สุดท้ายดับวูบลงราวกับเปลวเทียนต้องลมพายุ เขายกมือกุมขมับ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง ชะตากรรมของเขาถูกผนึกไว้แล้วด้วยน้ำหมึกจากปลายปากกาของตัวเองแท้ ๆ

นี่ไม่ใช่ฝันร้าย แต่มันคือความจริงที่เลวร้ายยิ่งกว่าฝันเสียอีก