5. มาเฟียหนุ่ม

[5]

มาเฟียหนุ่ม

"ไอ้โรคจิต ทำไมถึงไม่ใส่กางเกงใน ฮะ!"

ภูมิพูดขึ้นเสียงดังพลางชี้นิ้วไปยังร่างเล็กที่นั่งขัดสมาธิอยู่ตรงข้ามกัน ทั้งพยายามละสายตาจากสิ่งตรงหน้าด้วยการมองเลยไปทางด้านหลังของฟีฟ่า

"แล้วพี่จะตกใจทำไมล่ะ ก็เมื่อคืนพี่เป็นคนเร่งฟ่าให้เร็ว ๆ เองนี่ ฟ่าก็ใส่ไม่ทันนะสิ แต่โล่ง ๆ แบบนี้ก็สบายดีนะ" ฟีฟ่าสวมกางเกงวิ่งขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโคร่งซึ่งเจ้าตัวมองยังไงก็เรียบร้อย เขาลุกถกขากางเกงขึ้นจนแก้มก้นขาวโผล่ คนพี่ทนดูไม่ไหวต้องสั่งให้รีบเอาลง

"อย่าถก เอาลงเดี๋ยวนี้!"

เมื่อคืนฟีฟ่ากลัวโดนทิ้งจึงรีบแต่งตัวเลยไม่ทันได้สวมกางเกงชั้นใน และกางเกงวิ่งสมัยนี้ก็สั้นเหลือเกิน ขนาดไข่เล็ก ๆ ของไอ้ฟ่าก็ปิดแทบไม่มิด ไหนจะด้านข้างก็เป็นเพียงผ้าซ้อนทับกันไว้เพื่อความคล่องตัวของนักวิ่ง ตัวหนึ่งก็ไม่ใช่ถูก ๆ ซับในก็เสือกไม่มีอีก นั่งทีก็เปิดจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

"ที่จริงมันมีกางเกงซับในนะ แต่ฟ่ารำคาญมันสีกับไข่เลยไปเอาออก"

"ฉันไม่ได้ถาม ถ้านายจะใส่ไอ้กางเกงขาสั้นแบบนี้ก็สู้แก้ผ้าไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ไข่เล็ก ๆ ยังปิดไม่มิดเลย"

"เสียมารยาท ไข่ฟ่าไม่ได้เล็ก ๆ สักหน่อย และอีกอย่างชุดนี้ก็ของมียี่ห้อไม่ใช่ถูก ๆ"

ฟีฟ่าโชว์เสื้อยืดราคาหลักพันปลาย ๆ และกางเกงขาสั้นให้ดูด้วยความภูมิใจ ภูมิถึงกับกุมขมับก่อนเดินกลับเข้าไปในห้องและหยิบชุดขาวออกมาโยนให้ฟีฟ่า

"ไปเปลี่ยนเป็นชุดนั้น"

ฟีฟ่าคลี่ชุดในมือออกก็ทำหน้ายี้ นะ..นี่มันเป็นเสื้อและกางเกงขายาวสีขาวเข้าชุดกันสำหรับใส่ปฏิบัติธรรมไม่ใช่เหรอ

"นี่มันชุดกินเจนี่นา ไม่เห็นจะเท่เลย ไม่เอาฟ่าไม่ใส่"

ทำท่าจะโยนทิ้งพอเจอใบหน้าถมึงทึงของอีกฝ่ายก็รีบเปลี่ยนทันที

ฟีฟ่าตั้งใจแก้ผ้าต่อหน้าภูมิเพราะข้างนอกฟ้ายังมืดจึงไม่กล้าลงไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ และเป็นผู้ชายเหมือนกันจึงไม่อาย แต่ดันลืมไปว่าไอ้ผู้ชายคนนี้น่ะเคยเป็นผัวตัวเองมาก่อน

กางเกงขาสั้นถูกถอดออกจากร่างเล็กเผยสะโพกกลมกลึงต่อสายตาจึงถูกมือหนาฟาดไปทีหนึ่งจนขึ้นเป็นรอยแดงรูปฝ่ามือ ฟีฟ่าหันกลับไปมองภูมิตาเขียวปั๊ด

"ใส่กางเกงในด้วย!" ภูมิสั่งเสียงเข้ม คิดว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะอ่อยเขาเหมือนคืนวันนั้น ฮี่ม..ไม่มีทางซะหรอก อย่าหวังว่าจะเห็นหุ่นอันแสนเพอร์เฟกต์ของเขาอีกเป็นครั้งที่สองเลย

"ทีตัวเองยังแต่งตัวหล่อได้เลย เอาเปรียบกันชะมัด" ฟีฟ่ามองร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มกางเกงสแลคและรองเท้าหนัง มองตัวเองในชุดสีขาวก็ไม่พอใจ อีกฝ่ายยังส่งย่ามให้อีก

"นายคิดจะอ่อยฉันล่ะสิ อย่าหวังว่าคราวนี้จะสำเร็จเลย ถ้าคืนนั้นนายไม่วางยาปลุก รับรองขนสักเส้นของฉันนายไม่มีทางได้เห็นหรอก"

พูดจบร่างสูงก็ลากตัวฟีฟ่าลงจากเรือนเพราะตอนนี้ไม่มีใจจะนั่งสมาธิแล้ว สัมผัสจากก้อนเนื้อเด้งดึ๋งยังติดปลายนิ้วอยู่เลย ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนนั้นขึ้นมาอีกจนได้ จึงสะบัดศีรษะเพื่อไล่ความทรงจำบ้า ๆ นั้นออกไป

"พะ..พี่จะพาฟ่าไปไหนเหรอ?"

"ไม่ต้องถามมาก ตามมาเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

ภูมิพาฟีฟ่าเดินผ่านหลุมศพไร้ญาติเพื่อลัดเลาะไปยังหลังวัด ทางที่ภูมิใช้เป็นคนละทางกับที่หลวงปู่พาฟีฟ่าไปเรือนไม้สีขาว ทั้งสั้นและใช้เวลาน้อยกว่า

ตลอดทางฟีฟ่าเดินหลับตาตัวติดกับภูมิไม่ยอมห่างเพราะกลัวจะเห็นบางอย่างเข้า ทั้งที่เกิดมายังไม่เคยเห็นผีสักครั้งแต่เพราะประสบการณ์วัยเด็กที่เคยถูกเพื่อนแกล้งทำให้กลัวจนฝังใจมาทุกวันนี้ ตอนนี้ถ้าขี่คออีกฝ่ายได้ไอ้ฟ่าคงทำไปแล้ว

พอมาถึงที่หมายภูมิก็ยืนรออยู่ตรงนั้นกระทั่งเห็นชายผ้าเหลืองมาแต่ไกลจึงดันตัวฟีฟ่าออกและก้มลงกราบ ฟีฟ่าเห็นก็ทำตาม

"มากันนานแล้วเหรอ" หลวงปู่ทักขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น สายตาทอดมองทั้งสองคนสลับไปมา พร้อมรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย

"เพิ่งมาครับหลวงปู่" ภูมิตอบกลับไปก่อนลุกขึ้นยืนและฉุดร่างเล็กให้ลุกขึ้นด้วย

"สีหน้าดีขึ้นนะโยม"

"ครับ" ภูมิตอบรับ เป็นเพราะเมื่อคืนหลับสนิท แม้จะไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม

"ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ" พูดกับภูมิเสร็จหลวงปู่จึงหันไปบอกกับฟีฟ่า ในขณะอีกฝ่ายยังไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องไปไหนและทำอะไรต่อ

"ไปไหนหรือครับ?"

"หลวงปู่ต้องไปบิณฑบาต ส่วนนายมีหน้าที่เดินตามและช่วยท่านถือของ เสร็จแล้วให้กลับมารอตรงนี้ ไว้ฉันจะมารับ" เสียงทุ้มบอกกับฟีฟ่า

"อะ..อะไรนะ บิณฑบาตเหรอ"

ที่ให้ฟีฟ่าใส่ชุดขาวสะพายย่ามก็เพื่อให้ไปช่วยหลวงปู่ถือของที่ชาวบ้านนำมาใส่บาตร หลวงปู่จะเดินเท้าไปตามถนนไม่ได้ยืนนิ่ง ๆ รับบาตร ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ จึงต้องมีคนตามไปช่วยถือของทุกครั้ง

ถ้าเบญจเพสมันจะลำบากขนาดนี้ ไอ้ฟ่าขอว้าปไปตอนอายุยี่สิบหกเลยได้มั้ย รู้ว่าทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้และเพื่อจะให้มีชีวิตรอดฟีฟ่าจำต้องตามหลวงปู่ไป ดีนะที่ไอ้หัวหยิกยังให้เขาสวมรองเท้าไม่ต้องเดินเท้าเปล่าเหมือนหลวงปู่

หลังฟีฟ่าไปแล้วภูมิไม่ได้กลับเรือนไม้สีขาวแต่กลับเดินลึกเข้าไปยังป่าช้าด้านในสุดที่มีศพที่มีจำนวนไม่น้อยถูกฝังอยู่แทบจะทุกตารางนิ้ว บรรยากาศรอบตัวชวนให้ขนหัวลุก แต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวสักนิด ร่างสูงเดินตรงไปยังตะเคียนต้นใหญ่และยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กระทั่งมีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้

"มาแล้วเหรอ?"

"ครับ ขอโทษที่ให้รอนะครับคุณภพ"

ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มดูไม่เข้ากับสถานที่ทักทายภูมิด้วยอีกชื่อหนึ่ง พลางก้มศีรษะเล็กน้อยแสดงความเคารพ

"เอาของไปเก็บที่เรือนไม้แล้วใช่มั้ย"

"เรียบร้อยแล้วครับ"

ภูมิ หรือ ภพ คือชื่อของชายหนุ่มร่างสูงสง่าคนนี้ ชื่อเต็มของเขาคือ ภพภูมิ ภูวเดชเดชา แม้จะเป็นลูกชายคนเล็กแต่ก็เป็นถึงทายาทอันดับหนึ่งของมาเฟียตระกูลใหญ่เลยทีเดียว

"เรื่องที่ให้สืบไปถึงไหนแล้ว"

"ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยครับ ผมส่งคนไปจับตาดูศัตรูของนายใหญ่ที่เข้าข่ายน่าสงสัยทั้งหมดแล้ว หลังตรวจสอบข้อมูลที่ได้มาก็พบว่าพวกมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการลอบยิงนายใหญ่สักคน ตอนนี้พวกมันก็เริ่มรู้ตัวกันแล้ว ช่วงนี้เลยไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร" ชายหนุ่มรายงานให้ภพภูมิฟัง

"จับตาดูมันต่อไป"

"ครับ"

นายใหญ่หรือคุณพ่อของภพภูมิถูกรถขับไล่ตามประกบยิงจนรถที่นั่งมาตกหน้าผาและเสียชีวิตคาที่ ซึ่งตอนนั้นภพภูมิก็อยู่ในรถคันเดียวกันแต่ก็รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด

ฟังเช่นนี้แล้วเขาก็พอจะเดาเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้ มันเป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ที่คุณพ่อของเขาตายไม่ใช่ฝีมือของคนนอกแค่เป็นคนในพรรค เพราะตั้งแต่ท่านคิดจะวางมือจากงานสีเทาและทำทุกอย่างให้โปร่งใสก็มีหัวหน้าพรรคบางส่วนไม่เห็นด้วยและพยายามขัดขวางมาตลอด กระทั้งมาเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ถึงตอนนี้ก็ยังหาตัวคนบงการไม่ได้เลย

ขณะถามถึงความคืบหน้า ดวงตาคู่คมได้มองไปรอบตัวด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ท่ามกลางหลุมฝังศพจำนวนมากภพภูมิมองเห็นกลุ่มควันที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ สีขาวบ้างสีดำบ้างลอยผ่านหน้าไปมา

ภพภูมิมองเห็นพลังงานเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก และสิ่งนี้แหละที่ทำให้เขารอดชีวิตจากอุบัติเหตุมาได้แต่ก็ได้รับผลกระทบที่คาดไม่ถึงเช่นกัน เพราะนอกจากเขาจะกลายเป็นโรคนอนไม่หลับแล้วยังไม่สามารถมองเห็นพลังงานเหล่านี้ได้อีก น่าเจ็บใจที่ดันมาหายไปในเวลาสำคัญแบบนี้ มิเช่นนั้นป่านนี้เขาคงรู้ตัวคนบงการฆ่าคุณพ่อแล้วว่าคือใคร

และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ภพภูมิต้องมาปฏิบัติธรรมอยู่ที่วัดกับหลวงปู่ นอกจากเพื่อความปลอดภัยแล้วก็เพื่อจะกลับไปมองเห็นพลังงานเหล่านั้นได้อีกครั้ง ทั้งที่ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี แต่เพราะฟีฟ่าทำให้ทุกอย่างที่ทำมาล้มเหลวทั้งหมด

"คุณภพสีหน้าดูดีขึ้นนะครับ"

ชายหนุ่มทักขึ้นเมื่อสังเกตเห็นขอบตาที่ดำคล้ำของภพภูมิดูสดใสขึ้นแม้จะแค่นิดหน่อยก็ตาม อารมณ์ก็เสถียรขึ้นไม่หงุดหงิดง่ายเหมือนช่วงก่อน

พอถูกทักเป็นครั้งที่สองทำให้ภพภูมิอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะเปลี่ยนแปลงจนเห็นได้ชัดขนาดนี้เชียวเหรอ ทั้งที่ตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองนอนมากกว่าเดิมเท่าไหร่เลย ที่ผ่านมาในแต่ละวันเขานอนไม่เคยเกินหนึ่งชั่วโมง ซ้ำยังหลับไม่สนิทอีกด้วย

"คงเพราะอยู่ที่นี่แล้วนอนได้มากขึ้นล่ะมั้ง"

ลูกน้องคนสนิททอดสายตามองไปรอบบริเวณที่มีแต่หลุมศพและซากสัตว์จำนวนไม่น้อยด้วยหัวใจที่เต้นระทึก บรรยากาศชวนหลอนแบบนี้เจ้านายยังหลับลงไปได้เขาล่ะนับถือจริง ๆ เป็นเขาคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

"แล้วไอ้เท็นล่ะ ช่วงนี้มันหายหัวไปไหน" เขาถามถึงพันธมิตรในวงการหรือก็คือเพื่อนสนิทที่คบกันมาแต่เด็ก หลังประสบอุบัติเหตุเขาได้เท็นมะช่วยเหลือไว้ไม่น้อย

"คุณเท็นมะตามดูพฤติกรรมของคุณคินกับคุณภีมอยู่ครับ"

"งั้นเหรอ"

พอรู้ข่าวคราวของคนในพรรคแล้วภพภูมิจึงให้ลูกน้องคนสนิทกลับไปก่อน ส่วนตัวเขาต้องไปรับฟีฟ่าที่หลังวัดเพราะใกล้เวลาที่หลวงปู่จะกลับจากบิณฑบาตแล้ว ร่างสูงเดินลัดเลาะกลับไปตามทางเดิมที่สั้นกว่า พอมาถึงก็พบฟีฟ่ายืนรออยู่พร้อมถุงอาหารที่หลวงปู่แบ่งมาให้กินกับเขา

"ทำไมมาช้าจัง ฟ่ารอตั้งนานแล้วเนี่ย"

พอเห็นร่างสูงเดินออกมาจากหลังเจดีย์เก็บอัฐิฟีฟ่าก็ตรงเข้าไปต่อว่าทันที

เขาเพิ่งเคยเดินตามพระบิณฑบาตเป็นครั้งแรกหลวงปู่จึงไม่ได้พาไปไกลนักเพราะกลัวจะเดินไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นก็มีชาวบ้านที่นับถือท่านต่างมายืนรอใส่บาตรกันไม่น้อย แค่นี้มือของฟีฟ่าก็ถือของแทบไม่ไหวแล้ว พูดแล้วจะหาว่าบาปของส่วนใหญ่หลวงปู่จะเป็นคนถือเองมากกว่า เห็นท่านอายุเกือบเจ็ดสิบแต่ร่างกายยังแข็งแรงไม่ต่างจากพระหนุ่มเลยทีเดียว กล้ามแขนนี่แน่นกว่าของเขาเสียอีก

"มารับก็ดีเท่าไหร่แล้ว พูดมากเดี๋ยวก็ให้กลับเองหรอก"

"อ๊ะ..พี่ภูมิจะไปไหน รอฟ่าก่อนสิ เห็นมั้ยว่าของมันหนักไม่คิดจะช่วยถือบ้างเหรอ ถ้าไม่ช่วยเดี๋ยวก็ไม่แบ่งให้กินหรอก"

ฟีฟ่าเร่งฝีเท้าเดินตามร่างสูงกลับเข้าไปในป่าช้า แม้จะเป็นเวลาเช้าแต่บรรยากาศก็ยังน่ากลัวไม่ต่างกับตอนกลางคืน ทั้งที่ตอนอยู่ในบริเวณวัดทุกอย่างก็ดูปกติ แต่พอย่างเท้ากลับเข้ามาที่ตรงนี้ทีไรเหมือนหลุดเข้ามาอีกโลกหนึ่งทุกที

กลับมาถึงเรือนไม้สีขาวฟีฟ่าก็วางถุงอาหารลงบนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีดอกไม้สีขาวปลิวจากต้นหล่นลงมาบนพื้นจึงแหงนหน้าขึ้นไปดู พบเป็นลีลาวดีต้นใหญ่ปลูกอยู่ เมื่อวานด้วยความตกใจจึงไม่ทันได้สังเกต

"จานชามอยู่ตรงนั้น ไปหยิบเอานะ"

ภพภูมิชี้ไปยังใต้ถุนเรือนที่มีครัวแบบเปิดอยู่ ตรงนั้นมีจานชามที่ล้างและคว่ำอยู่ในกะละมังเรียบร้อย หลังบอกฟีฟ่าแล้วร่างสูงก็เดินขึ้นเรือนไป ไม่ช่วยแกะถุงอาหาร ฟีฟ่าเข้าไปหยิบจานชามมาแกะอาหารที่หลวงปู่แบ่งมาให้เทใส่ลงไป ปากก็บ่นอุบอิบไปด้วย ไม่ช่วยถือของไม่พอยังไม่ช่วยแกะอีก

"คนไม่ทำงานก็ไม่มีข้าวกิน เชอะ!"

ฟีฟ่ามองอาหารตรงหน้าแล้วเบ้ปาก ที่เขากินได้มีแค่ไข่เจียวกับแกงจืดใส่หมูสับเท่านั้น ที่เหลือมีแต่กับข้าวที่เขาไม่รู้จัก

กำลังจะตักข้าวเข้าปาก ดวงตากลมได้มองขึ้นไปบนเรือนก่อนวางช้อนลงและลุกขึ้นไปตามภูมิให้ลงมาทานด้วยกัน เพราะต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายวันผูกมิตรไว้ก่อนดีกว่า

เดินขึ้นบันไดไปได้ไม่เท่าไรก็ได้กลิ่นหอมลอยมาแตะจมูกจึงรีบขึ้นไปดู พบชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟยี่ห้อดังอยู่อย่างสบายอารมณ์ ถึงกับเข้าไปถามทันที

"ทำไมพี่ภูมิมีกาแฟกินด้วยล่ะ"

"แล้วทำไมฉันจะมีไม่ได้ล่ะ"

ชายหนุ่มตอบฟีฟ่าด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบและยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ บนโต๊ะไม้สักทองยังมีกล่องใส่อาหารคลีนอย่างหรูวางอยู่ด้วย

"ตัวเองได้กินของดี ๆ แต่ให้ฟ่ากินข้าววัดเหรอ จะเอาเปรียบกันไปแล้วนะ ฟ่าเองก็อยากดื่มกาแฟเหมือนกันนะ"

ฟีฟ่าบ่นอุบพลางกลืนน้ำลายลงคอเพราะอยากกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะมากกว่าอาหารที่หลวงปู่ให้มา จะโทรให้ป๊าเอามาให้ก็ไม่ได้เพราะมือถือแบตหมดไปแล้ว ที่สำคัญเขาดันลืมเอาที่ชาร์ตมาด้วยนะสิ

ชายหนุ่มไม่สนใจที่ฟีฟ่าประท้วง ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนมองด้วยความเจ็บใจก่อนอีกฝ่ายสะบัดหน้าเดินลงจากเรือนไปด้วยความโมโห ฟีฟ่าลงไปกินข้าววัดต่อและยังต้องแบ่งบางส่วนไว้เป็นมื้อเย็นอีกด้วย คอยดูนะถ้ามาขอจะไม่แบ่งให้สักคำเลย

หลังอาหารเช้าฟีฟ่าก็ไม่มีอะไรทำอีก ร่างเล็กจึงนอนเหยียดยาวอยู่บนแคร่ มองดอกลีลาวดีร่วงลงมาจนเต็มพื้นพลางคิดเพ้อเจ้อ ถ้าเป็นคน ผมร่วงแบบนี้คงหัวล้านไปแล้ว แต่ต้นไม้ต้นนี้กลับยังมีดอกบานอยู่เต็มไปหมด

เวลาในป่าช้าผ่านไปอย่างเชื่องช้า คนกลัวผีอย่างฟีฟ่าไม่กล้าเดินไปไหนไกลจากบริเวณเรือนไม้สีขาวเพราะกลัวสิ่งที่นอนอยู่ใต้พื้นดินจะลุกขึ้นมาจ๊ะเอ๋

ถึงอย่างนั้นบนเรือนก็ยังมีไอ้หัวหยิกอยู่พอให้อุ่นใจได้บ้าง แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรเขามากนอกจากคอยกวนตีนก็เถอะ ขนาดตัวเขาเองยังนอนจนเบื่อและอีกฝ่ายจะไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ

ยิ่งคิดก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายหมกตัวทำอะไรอยู่ข้างบน นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วยังไม่เห็นลงมาเลย อดใจไม่ไหวจึงต้องขึ้นไปแอบดูสักหน่อย

ฟีฟ่าค่อย ๆ ย่องขึ้นไปเพื่อแอบดูว่าภพภูมิกำลังทำอะไรอยู่บนเรือนถึงได้เงียบเชียบนัก เห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งสมาธิอยู่หน้าโต๊ะทำพิธีก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ ไม่อยากเชื่อว่าคนแบบนี้จะนั่งสมาธิเป็นด้วย เห็นแบบนี้แล้วก็อยากเอามีดไปโกนผมให้จริง ๆ

ขณะคิดบาป ฟีฟ่าบังเอิญเหลือบไปเห็นกล่องใส่อาหารคลีนบนโต๊ะไม้สักทองยังไม่ถูกเปิดกิน มองให้ดีก็เห็นแซนด์วิชไข่ของโปรดของตนอยู่ในถุงด้วย ดวงตากลมหันกลับไปมองร่างสูงที่นั่งหันหลังให้ก่อนเดินเขย่งปลายเท้าขึ้นไปเพื่อแอบหยิบของบนโต๊ะ