14.1 ไอ้หมอบ้า

“ทำแผลก็พอนะคะ นะ” ดารินกัดฟันอ้อนเสียงอ่อนอย่างจำใจ แค่เห็นเขาหยิบเข็มออกมา ยังไม่ประกอบเข้ากับไซริงค์ฉีดยาเลยด้วยซ้ำ คนกลัวเข็มก็หน้าซีดใจสั่นไปหมด อยากร้องไห้

เตชินมองคนที่ก่อนหน้าเพิ่งปากเก่งและกวนประสาทจนเขาแทบเอาหน้ามุดพื้นกระเบื้องหินอ่อนของโรงพยาบาลหนีอาย อยากจับมาจิ้มให้เข็ดอยู่หรอกแต่ก็แอบเห็นใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อน้ำตาคลอเบ้าดวงตาคู่สวยนั่น ลองคนปากเก่งอย่างดารินน้ำตารื้นเบ้า ลงทุนอ้อนวอนเขาแบบนี้ คงจะกลัวมากจริง ๆ

ยิ่งใบหน้าสวยซีดเผือดไร้สีก็กลัวว่าจะช็อกจนหัวใจวายตายเอา เดี๋ยวไปเป็นภาระให้ยมบาลอีก นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจเฮือกแล้วเอ่ย

“ยาบาดทะยักมันจำเป็น ไม่ฉีดไม่ได้” พูดเพียงเท่านั้นก็ตัดสินใจส่งเข็มฉีดยาในมือให้พยาบาลวิชาชีพที่เพิ่งล้างแผลให้ดารินเสร็จ ฝ่ายนั้นรับไปอย่างรู้หน้าที่

ไม่ทันที่จะแตะสำลีชุดแอลกอฮอล์ทำความสะอาดบริเวณแขนเรียวเสลาของคนไข้สาว พยาบาลก็ต้องชะงักกึก แทบจะทิ้งเข็มในมือแล้วกรีดร้องด้วยความเขิน ตกใจอย่างคาดไม่ถึงเมื่อคุณหมอเตชินรวบแขนคนไข้สาวไว้ เขาโอบไหล่แล้วให้ใบหน้าสวยซุกเข้ากับแผงอกกำยำ มืออีกข้างตบแผ่นหลังบอบบางเบา ๆ ราวกับกำลังปลอบเด็กน้อยที่กำลังร