บทนำ ครอบครัวเสิ่น (2)

หลังจากจัดการสองแฝดตัวน้อยเสร็จสิ้น ภารกิจต่อไปก็คือการปลุกพายุลูกที่สาม เจาหยวนเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่ยังคงมีเพียงแสงสลัวลอดผ่านม่านทึบ บนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่โต ร่างสูงกำยำของ ‘เสิ่นหลาง’ นอนคว่ำหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เห็นเพียงกลุ่มผมสีดำขลับที่ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย กับแผ่นหลังกว้างที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจสม่ำเสมอ

กลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าของเสิ่นหลางเป็นกลิ่นไม้จันทน์หอม ให้ความรู้สึกอบอุ่น สุขุม และน่าเกรงขาม เป็นกลิ่นที่ทำให้โอเมก้าทั่วประเทศใจสั่นยามที่เขาปรากฏตัวในที่สาธารณะ แต่สำหรับเจาหยวนแล้ว กลิ่นนี้ในยามเช้ามันช่างเหมือนกลิ่นของเด็กชายตัวโตที่กำลังนอนขี้เซาไม่ผิดเพี้ยน

เจาหยวนทรุดตัวนั่งลงข้างเตียงอย่างแผ่วเบา ยื่นมือไปลูบไล้กลุ่มผมของสามี “เสิ่นหลาง ตื่นได้แล้วครับ จะเจ็ดโมงแล้วนะ”

ไม่มีการตอบสนองใดๆ นอกจากเสียงครางงัวเงียในลำคอ

“คุณต้องไปประชุมเช้านี้นะครับ เดี๋ยวสายนะ” เจาหยวนลองอีกครั้ง พลางเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ

คราวนี้ร่างสูงพลิกตัวกลับมานอนหงาย ดวงตาคมกริบที่ปกติจะฉายแววเฉียบขาดอยู่เสมอยังคงปิดสนิท แต่ริมฝีปากหยักได้รูปกลับขยับพูดออกมาเสียงอู้อี้ “ขอห้านาที... หยวนหยวน... ขอกอดหน่อย”

ไม่พูดเปล่า สองแขนแข็งแรงก็ตวัดรวบเอวบางของเจาหยวนเข้าไปกอดไว้แน่น ก่อนจะซุกใบหน้าหล่อเหลาลงกับหน้าท้องแบนราบของภรรยาอย่างออดอ้อน สูดดมกลิ่นชานมไข่มุกหอมหวานเข้าเต็มปอด

เจาหยวนได้แต่ปล่อยให้สามีตัวโตทำตามใจ นี่คือเสิ่นหลางในเวอร์ชันที่คนทั้งโลกไม่มีวันได้เห็น ชายผู้ที่สามารถทำให้ตลาดหุ้นปั่นป่วนได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ บัดนี้กลับทำตัวไม่ต่างจากเสิ่นเล่อที่กำลังเรียกร้องความสนใจจากเขา

“พอเลยครับ ลุกได้แล้ว” เจาหยวนดึงแก้มสามีเบาๆ “ลูกๆ รอทานข้าวเช้าอยู่”

“ให้ลูกรอก่อน... ให้พ่อทานก่อนไม่ได้เหรอ” เสิ่นหลางพูดเสียงแหบพร่า ลืมตาขึ้นมองภรรยาด้วยแววตาพราวระยับ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหมายจะขโมยจูบอรุณสวัสดิ์

ปัง!

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอย่างแรง พร้อมกับการปรากฏตัวของสองสมาชิกตัวน้อย

“ปะป๊าขี้โกง! จะกินหม่าม้าก่อนพวกเราได้ยังไง!” เสิ่นเล่อตะโกนลั่น ก่อนจะวิ่งนำทัพมาแล้วกระโดดขึ้นเตียงหมายจะแทรกกลางระหว่างพ่อกับแม่

เสิ่นอันตามมาติดๆ ปีนขึ้นเตียงอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเข้าไปกอดเจาหยวนจากอีกด้านหนึ่ง พร้อมกับส่งสายตาตำหนิไปให้ผู้เป็นพ่อ

สงครามแย่งชิงหม่าม้ายามเช้าได้อุบัติขึ้นอย่างเป็นทางการ เสิ่นหลางแสร้งทำเสียงไม่พอใจ “เฮ้! นี่หม่าม้าของปะป๊านะ เจ้าเด็กสองคนนี้!”

“หม่าม้าของพวกเราต่างหาก!” สองแฝดประสานเสียงตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้

ภาพของชายร่างสูงใหญ่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากผ้าห่มกับเด็กชายตัวเล็กสองคน โดยมีเจาหยวนอยู่ตรงกลางและได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกลายเป็นภาพชินตาไปเสียแล้ว สุดท้ายเจาหยวนก็ต้องเป็นคนยุติสงครามด้วยการประกาศิตว่า “ถ้าอีกห้านาทีทุกคนยังไม่ไปที่โต๊ะอาหาร วันนี้งดพุดดิ้ง”

คำขู่ได้ผลชะงัด สามพ่อลูกหยุดชะงักทันที ก่อนจะรีบผละออกจากกันแล้ววิ่งแข่งกันไปยังโต๊ะอาหาร เจาหยวนมองตามแผ่นหลังของ ‘ลูกชาย’ ทั้งสามคนแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ นี่เขามีสามีหรือมีลูกชายคนโตกันแน่นะ

อาหารเช้าง่ายๆ ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อย ขนมปังปิ้ง นมสด และผลไม้ แต่ความสงบสุขบนโต๊ะอาหารอยู่ได้ไม่นาน เมื่อเสิ่นหลางเริ่มเล่นกับลูกๆ ด้วยการใช้ขนมปังทำเป็นเครื่องบินแล้วบินไปมา ส่งผลให้เสิ่นเล่อทำตามอย่างสนุกสนานจนแยมสตรอว์เบอร์รีเปรอะไปทั่วใบหน้า มีเพียงเสิ่นอันที่ยังคงนั่งกินอย่างสงบเสงี่ยม แต่ดวงตากลับจับจ้องการเล่นของพ่อกับน้องชายอย่างสนใจ

เจาหยวนถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของเช้าแล้วก็ไม่รู้ เขายื่นทิชชู่ไปเช็ดปากให้เสิ่นเล่อ พลางส่งสายตาดุๆ ไปให้ตัวต้นเรื่อง “เสิ่นหลาง เลิกเล่นได้แล้วครับ คุณเป็นประธานบริษัทนะ ไม่ใช่เด็กสามขวบ”

“อยู่กับหยวนหยวน ผมก็เป็นแค่เด็กสามขวบของหยวนหยวนคนเดียวนั่นแหละ” เสิ่นหลางตอบกลับหน้าตาเฉย พร้อมกับขยิบตาส่งมาให้หนึ่งที ก่อนจะหันไปจัดการอาหารเช้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว

เจาหยวนรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ยังไม่ชินกับคำพูดหวานเลี่ยนที่ออกมาจากปากชายที่เคยมีภาพลักษณ์เย็นชาคนนี้อยู่ดี